Στο Mirlo στο Γκάζι για κεμπάπ και ελληνικά κρασιά

Μετράει μόλις μία εβδομάδα λειτουργίας και όμως κατάφερε να γίνει το μικρό, φωτεινό στέκι που έλειπε από το Γκάζι. Το Mirlo ταίριαξε αμέσως στην τρίγωνη πλατεία της οδού Ελασιδών και παρά τα 27 τ.μ. του είχε όλα τα εχέγγυα για να γίνει μία καντίνα με φιλοσοφία εστιατορίου.

Πίσω από το εγχείρημα βρίσκουμε μια σύμπραξη ανθρώπων με ιδιαίτερο γαστρονομικό αποτύπωμα: ο Αντρέας Κιλτσικσής, γνωστός από το αγαπημένο Feyrouz, αναζητώντας ένα νέο project «δύο δρόμους πάνω από το σπίτι του», συναντά τον Βασίλη Χαμάμ (Poster, Θεσσαλονίκη) και τον Αντρέα Νικολόπουλο.

Μαζί, στήνουν μια καντίνα που δεν θυμίζει καμία άλλη. Εδώ, το φαγητό είναι υπόθεση σοβαρή, αλλά χωρίς σοβαροφάνεια: η δημιουργία αναβλύζει ελεύθερα, το μενού πειραματίζεται και η κουζίνα γίνεται εργαλείο έκφρασης.

Το φαγητό στο Mirlo είναι καθαρό street food, αλλά με βάθος. Δεν πρόκειται απλώς για φαγητό στο χέρι, αλλά για μια γαστρονομική πρόταση γεμάτη πολιτισμό, που σέβεται τον χρόνο, τον τόπο και την πρώτη ύλη. Στα πιάτα θα βρεις την καρδιά της Ανατολής και τη φαντασία της Μεσογείου. Ο Ρωμιός Κιλτσικσής και ο Ελληνοπαλαιστίνιος Χαμάμ δημιουργούν πιάτα που μιλούν πολλές γλώσσες, αλλά καταλήγουν πάντα σε μια λέξη: νοστιμιά.

Ο Αντρέας Κιλτικσής με τον Αντρέα Νικολόπουλο

Το μενού είναι χωρισμένο ανάμεσα στην παράδοση και τον πειραματισμό. Έτσι, μπορείς να δοκιμάσεις ένα γιαουρτλού κεμπάπ με πρόβειο κρέας και χειροποίητη πίτα που λιώνει στο στόμα, αλλά και μοσχαρίσια γλώσσα με καμένο κρεμμύδι, πικάντικο τουρσί και ροδόξυνο από τα κτήματα της οικογένειας Κιλτσικσή στην Αντιόχεια. Το μπαμπαγανούς, από ψητές μελιτζάνες, σου δίνει τον ρόλο του τελικού δημιουργού – το φτιάχνεις εσύ, όπως θες, με το κουτάλι σου.

Στον άξονα του πειραματισμού, ξεχωρίζει το zyriabi: πρόβειος κιμάς με βερίκοκο και πευκόμελο, σε ένα πιάτο-αφιέρωμα στον Ziryab – τον μουσικό και λόγιο της Κόρδοβας, που επηρέασε τον πολιτισμό της Ανδαλουσίας. Από εκεί και το όνομα Mirlo – «μαυροκότσυφας» στα ισπανικά. Ένα μικρό γευστικό ποίημα, που συνδέει την Ανατολή με τη Δύση.

«Κουταλάτο» μπαμπαγανούς, που το ανακατεύεις μόνος σου

Και δεν σταματούν εκεί. Το Mirlo προσφέρει και συγγενικά, comfort πιάτα που αποθεώνουν τη φωτιά και το χειροποίητο: μοσχαρίσιο συκώτι, κοτόπουλο στο μαγκάλι, κοντοσουβλάκι, ακόμα και μια απλή ψητή πατάτα που όμως αναβαθμίζεται με χαρίσα και αρωματικά.

Στο πλάι αυτών των γεύσεων, υπάρχει πάντα και το κατάλληλο ποτήρι. Κρασιά ήπιας παρέμβασης (Τάτσης, Τετράμυθος, Σκλάβος), επιμελημένα από τον Perry Παναγιωτακόπουλο (Winekiosk), σορμπέ εποχής από τον Django, και μπύρες από το Strange Brew. Το φαγητό εδώ δεν συνοδεύεται απλώς από ποτό, αναδεικνύεται μέσα από αυτό.

Στο Mirlo, κάθε υλικό, κάθε συνταγή, κάθε σερβίρισμα κουβαλάει μια ιστορία, ένα μικρό ταξίδι. Για τον Κιλτσικσή, το street food δεν είναι απλά φαγητό στον δρόμο – είναι πολιτισμική πράξη, είναι δημοκρατική γεύση που φτάνει σε όλους, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα ή την ευγένεια.

Τα τραπέζια κάτω από τη δροσερή σκιά

Και κάπως έτσι, ανάμεσα στο πλακόστρωτο, το αεράκι και τα γέλια των θαμώνων, γεννιέται κάτι αυθεντικό. Όχι μία ακόμη νέα άφιξη αλλά μία πρόσκληση για μια νέα σχέση με το φαγητό στον δρόμο. Μια αφορμή να θυμηθούμε, να δοκιμάσουμε, να μοιραστούμε. Γιατί, όπως λέει και ο ίδιος, «η διάρκεια στη γεύση έρχεται από την επανάληψη και τον πειραματισμό». Κι αν αυτό δεν είναι γαστρονομική ποίηση, τότε τι είναι;

Στο Mirlo θα πας για το κεμπάπ αλλά θα επιστρέψεις για την ανεμελιά (που έχουμε όλοι τόσο ανάγκη).