Ποια είναι η καλύτερη ταινία του Martin Scorsese;

Το να διαλέξεις μία, μόνο μία, από τις ταινίες του Scorsese είναι ένα πραγματικά δύσκολο εγχείρημα. Και η αλήθεια είναι ότι στη ζωή τέτοια διλήμματα δεν έχουμε. Γιατί μπορούμε κάλλιστα να έχουμε όλες τις ταινίες του στο πιάτο μας και να τις βλέπουμε, να τις θαυμάζουμε και να μην έχουμε να διαλέξουμε τη μία ή την άλλη. Ο Φεβρουάριος στον OTE TV είναι κάθε Τρίτη αφιερωμένος στον μεγάλο δημιουργό. Ήδη έχουν παιχτεί τα “Συμμορίες της Νέας Υόρκης”, “Hugo” και “Boxcar Bertha”, ενώ τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες περιμένουμε στις 16/02 το “Casino” και στις 23/02 τα “The Last Temptation of Christ” και “The Last Waltz”. Μόνο στον OTE TV.

Goodfellas ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μεγάλωσα με τη συγκεκριμένη αφίσα στο δωμάτιο μου. Ήταν η εποχή που το Afisorama ήταν τόσο πολύ μες στα πράγματα, που είχε γίνει χορηγός και της νεοφώτιστης στην Α1 ομάδας των Αμπελοκήπων, με Λόρενς Φάντερμπεργκ και Ασράφ Αμάγια. Τελικά το πόστερ κατέληξε πίσω από το γραφείο μου, πριν τελικά γίνει αλλαγή μετά από χρόνια με μια αντίστοιχη του Eric Cardman που φώναζε “I am not fat, I ‘m big bonned”. Τόσο πολύ μου άρεσε. Θα μπορούσα να πω ότι με είχε σημαδέψει, γιατί θυμάμαι ότι την είχα δει μικρός, όταν βγήκε. Όχι σαν τον Νονό για παράδειγμα. Στα παιδικά μάτια μου οι σκηνές με το κατσαβίδι είναι από αυτές που δεν ξεχνάς ποτέ. Σε τέτοιο σημείο που εκείνη την εποχή η γκανγκστερική ζωή με είχε συνεπάρει και θυμάμαι να απαντάω στην ερώτηση “τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις” λέγοντας “μαφιόζος”, όπως είχε αναφέρει στην γραμμή υπεράσπισης του “Good Fellas” σε αντίστοιο αιώνιο δίλημμα ( http://www.oneman.gr/keimena/diabasma/sthles/aiwnia_dilhmmata/casino-h-goodfellas.3290376.html )  Γενικά τα “Καλά Παιδιά”, που τα έχω δει πολλές φορές από τότε, έχουν πολύ ψωμί και έναν Τζο Πέσι να τον πιεις στο ποτήρι.

Taxi Driver ο Πάνος Κοκκίνης

Υπήρχε μια εποχή που τη θεωρούσα την καλύτερη ταινία στον κόσμο και τον εαυτό μου τον πιο κουλ μαθητή του 7ου γυμνασίου Καλλιθέας για το γεγονός ότι την ‘ανακάλυψα’. Ίσως και να είναι η μοναδική που έχω δει πάνω από 5-6 φορές (σκέψου ότι σπανίως βλέπω ταινία καν 2η φορά). Επίσης ο αξιότιμος Travιs Bickle ήταν ανέκαθεν η πιο αγαπημένη από τις τρεις αφίσες που είχα βάλει ποτέ στο δωμάτιό μου (οι άλλες δυο ήταν -φυσικά- το Scarface και -ντρέπομαι, αλλά το παραδέχομαι- οι New Kids on the Block). Πλέον τα πράγματα έχουν ξεφτίσει λίγο στο μυαλό μου. Ο De Niro βάζει κάτι τελευταία ένσημα σε ταινίες τύπου Dirty Granpa και ο Travis μου μοιάζει ένας μικροαστός ψυχάκιας που δεν θα ήθελα ποτέ να συναντήσω μπροστά μου. Ωστόσο ο Martin, στα 73 του, συνεχίζει να φτιάχνει μικρά αριστουργήματα. Κρίμα που τότε ήμουν πολύ μικρός να καταλάβω ότι ο σκηνοθέτης είναι που φτιάχνει την ταινία και όχι ο ηθοποιός.

Goodfellas ο Θέμης Καίσαρης

Make it two for The Goodfellas. Η επιλογή είναι δύσκολη, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μία ταινία του Σκορτσέζε για να τη βλέπω σερί για 24 ώρες χωρίς διάλειμμα, θα πατούσα το play στα Καλά παιδιά και ζητώ ταπεινά συγγνώμη απ’το Cape Fear. Δεν τα χορταίνω ούτε έχω κουραστεί να τσακώνομαι με τους φίλους μου, τον Νικόλα και τον Τζον, για το αν είναι καλύτερο το Casino. Ποιο Casino μπροστά σ’αυτό το αριστούργημα. Στην αφήγηση του Ρέι Λιότα, στον Πόλι που δεν χρειάζεται να κουνηθεί και πολύ, στον Τζόνι two times, που “πρέπει να φέρει τις εφημερίδες, φέρει τις εφημερίδες”, στον Καρμπόουν που πάγωσε στο ψυγείο, στην περούκα του Μορίς και στον χαζούλη που επέμενε πως “δεν υπάρχει πρόβλημα, είναι στο όνομα της μητέρας μου”.

Ποια σκηνή να διαλέξεις; Το βρωμόξυλο στον απέναντι με την κάνη του περιστρόφου που μετά καταλήγει ματωμένο στα χέρια της φανταστικής Λορέιν Μπράκο; Τις κραυγές της μάνας της που φώναζε “ποιοι άνθρωπο αντιδρούν έτσι”. Το funny how?, τον Σπάιντερ που πήγε τόσο άδικα, τον Μπρατς και το κασελάκι του, τα διπλά ραντεβού και τις κοινές διακοπές, τις γυναίκες τους μαζεμένες όλες μαζί, την είσοδο στο μαγαζί απ’την κουζίνα, τη σεκάνς του φινάλε και την παράνοια της κόκας, το μεσημεριανό ραντεβού στη θέση δίπλα στο παράθυρο.

Κατέληξα πως κορυφαία σκηνή όλων είναι η εμφάνιση της μητέρας του Σκορτσέζε, που τους καθίζει να φάνε, ενώ έχουν τον Μπατς στο πορτμπαγκάζ. Η οπλή του ελαφιού, που έχει κολλήσει στον προφυλακτήρα και είναι αμαρτία να την αφήσεις εκεί, ο πίνακας με τα δύο σκυλιά, που “το ένα κοιτάει την ανατολή και το άλλο τη δύση, so what”.

Και τα κορυφαία δευτερόλεπτα αυτά με τον Ντε Νίρο να καπνίζει και να αποφασίζει να τους καθαρίσει όλους.

To Raging Bull, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Προσπαθώντας να διαλέξω μια μόλις απ’ τις ταινίες του Scorsese ως την αγαπημένη μου, δεν κρύβω ότι μπήκα στη διαδικασία να αναζητήσω τη φιλμογραφία του, ώστε να διαφυλάξω ότι δεν ξεχνάω κάποια. Διαβάζοντας ξανά, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος όλα τα έργα που φέρουν την σκηνοθετική υπογραφή του, ένα μικρό σοκ το έπαθα, συνειδητοποιώντας για πόσες ταινιάρες είναι υπεύθυνος. Αφού άλλαξα την απάντησή μου καμια δεκαριά φορές, τελικά θα επιλέξω μια ταινία η οποία όταν κυκλοφόρησε απείχα 6 χρόνια απ’ το να γεννηθώ και την είδα αρκετά μεγάλος σε DVD. Με πρωταγωνιστή φυσικά την μούσα του πριν τον ΝτιΚάπριο, τον Ντε Νίρο, στο ρόλο ένος αυτοκαταστροφικού και βίαιου μποξέρ κι από κοντά τον φανταστικό Τζο Πέσι. Καλοί οι μαφιόζοι και οι γκάνγκστερ, όμως αυτή η μεταμόρφωση του Ντε Νίρο σε έναν άγριο μποξέρ είναι μαγική. Με θυμάμαι να πατάω το play στην ταινία με επιφύλαξη κι όταν αυτή τελειώνει, να αισθάνομαι μια αυθεντική στεναχώρια που δεν είχα τη χαρά να την απολαύσω στο σινεμά. Ασπρόμαυρο έπος του Raging Bull, με είχες κερδίσει ήδη απ’ τους τίτλους αρχής.

O Λύκος της Wall Σtreet για την Δώρα Τσαμπάζη

Ήταν γρήγορη, πανέξυπνη ταινία, με πολλές ατάκες που θα έγραφε στο τεφτέρι της η Μαρούσκα για να τις πει αργότερα στην Ντένη Μαρκορά. Έπαιξαν αγαπημένοι μου ηθοποιάρες οσκαρικοί, Μάθιου Μακόναχι, Ντι Κάπριο (ελπίζω σύντομα και αυτός οσκαρικός) και όσο κυλούσε η ταινία δεν έπαψα να σκέφτομαι την ατάκα ενός φίλου μου, πρώην πλούσιου, “τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, τα πολλά λεφτά φέρνουν την ευτυχία”. Λύκος της Wallstreet, για τις περίφημες ελιές Χαλκιδικής που συνόδευσαν το dry martini των πρωταγωνιστών, γιατί και στο Hollywood, σαν την Χαλκιδική δεν έχει.

Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Ποιος είμαι εγώ τώρα να κρίνω το έργο του Μάρτιν Σκορσέζι; Θα φάω ένα για την ομάδα και δεν θα πάω με την πεπατημένη και τα Καλά Παιδιά και τους Πληροφοριοδότες και τα Οργισμένα Είδωλα. (Εν τω μεταξύ, μια αγκαλιά στον Αμπατζή για το Οργισμένο Είδωλο). Θα ρίξω μέγιστη βόμβα τώρα και θα αποκαλύψω ότι έχω δει μονάχα δύο ταινίες του Μάρτιν στο σινεμά. Τις Συμμορίες της Νέας Υόρκης και το Hugo. Το Hugo μάλιστα, το είδα και 3D πανάθεμά με. Ακόμα ψάχνω τον πολύ συγκεκριμένο που το έκανα, αλλά η πατίνα του χρόνου δεν με βοηθά να δω καθαρά. Συμμορίες λοιπόν, με τα χασαπομάχαιρα, με τον Day-Lewis πρωτοφανώς αγριεμένο, με τον DiCaprio συνηθισμένα ωραίο και φλώρο και με τους U2 να τραγουδάνε το ‘The Hands that Built America’ που κυριαρχούσε στα AirPlay των ροκ ραδιοφώνων στα 2002. Ζήτω οι σκηνές που οι συμμορίες στήνονταν η μία απέναντι από την άλλη και καυγάδιζαν με μπουνίδια και σιδερικά! Αυτά ήταν χρόνια…

Το “Shutter Island” ο Γιώργος Μυλωνάς

Ήμουν μεταξύ του “Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης” και του “Departed”. Εκεί που προσπαθούσα να ζυγίσω τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των δύο ταινιών, χωρίς τρίτη σκέψη επέλεξα το “Shutter Island”, γιατί θυμήθηκα ότι ήταν η πρώτη ταινία που είδα ποτέ μόνος μου στον κινηματογράφο και μάλιστα χωρίς υπότιτλους, μιας και ήμουν εκτός έδρας (βλ. Δουβλίνο). Άλλοι είναι συναισθηματικά δεμένοι με το “Lion King”, επειδή σε αυτό πήγαν για πρώτη φορά σινεμά με τους γονείς του, ε εγώ δέθηκα με αυτό. Μου αρέσουν σχεδόν όλες οι ταινίες του Σκορτσέζε που έχω δει, χωρίς να καταλαβαίνω ιδιαίτερα το κόλλημα για τις παλιότερες του τύπου “Ταξιτζή”, “Οργισμένο είδωλο”, “Goodfellas” κτλ. Ίσως δεν καταλαβαίνω απόλυτα τη σημασία τους, λόγω της παλαιότητας τους. Για μένα ταινία που φέρει την υπογραφή του Σκορτσέζε είναι εγγύηση. Ακόμα και “Ο λύκος της Wll Street” που θεωρώ πως είναι η πιο ρηχή του, με έκανε να περάσω καλά για ένα δίωρο στον κινηματογράφο. “Shutter Island”, λοιπόν και για σκηνοθετικές αναλύσεις παραπέμπω στον Σκορτσέζε και στον Δημητρόπουλο.

To “Mean Streets” για τον Χρήστο Δεμέτη

Άντε να διαλέξεις ταινία του Σκορτσέζε. Άντε πάμε λέω, να τα βάλουμε σε μια σειρά. Γεμίζω το ποτήρι με Jameson και βάζω να παίξει το “Martin Scorsese Presents The Blues”.

To “Mean Streets”, οι “Κακόφημοι Δρόμοι” με πέταξαν στη Νέα Υόρκη, ακόμη κι αν δεν έχω πάει ακόμη στο Μεγάλο Μήλο, σωματικά. Νοητικά όμως, ήμουν εκεί. Ήθελα να είμαι εκεί. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Χάρβεϊ Καϊτέλ δεν είναι ακόμη ιερά τέρατα σε αυτή τη Νέα Υόρκη που “βρωμάει” Ιταλία. Είναι στο ξεκίνημα της καριέρας τους, ανάμεσα σε γκάνγκστερς, πρεζάκια, ομοφυλόφιλους, μέσα σε μπαρ και καπνούς. Και ουίσκι. Τους βλέπεις σχεδόν άγουρους, να δίνουν το πρώτο φως από το υποκριτικό τους μεγαλείο. Είναι σαν να παρατηρείς εκστατικά τη γέννηση ενός αριστουργήματος, σαν να αντικρίζεις μουδιασμένος ένα διαμάντι την ώρα που βγαίνει από τη γη. Δεν έχω δει διαμάντι να βγαίνει από το έδαφος, χαίρομαι όμως που έχω δει στη ζωή μου ταινίες σαν αυτή. Ένας από τους καλύτερους Β’ ρόλους που έχει περάσει από το “πανί”, με τον “Johnny Boy” Ντε Νίρο να δίνει ρέστα και τον Καϊτέλ να προσπαθεί να ενωθεί με τον Θεό στην ταινία, αλλά να παίρνει την ευλογία του Θεού του κινηματογράφου στην πραγματικότητα.

Από την έναρξη με το “Be my baby” των ” Ronettes” μέχρι την τελική σεκάνς, καταλαβαίνεις ότι ο Σκορτσέζε έχει το χρίσμα για να γίνει αυτό που είδαμε στις επόμενες δεκαετίες. “Δεν επανορθώνεις τις αμαρτίες σου στην εκκλησία, αλλά στους δρόμους. Όλα τα υπόλοιπα είναι μαλακίες, και το ξέρεις”. Ο Σκορτσέζε ψάχνει την ηθική στους υπονόμους της κοινωνίας, ψάχνει τη λύτρωση μέσα στο αίμα, 17 χρόνια πριν τα “Καλά παιδιά” του 1990. Το νουάρ το αγάπησα μέσα στους Κακόφημους Δρόμους, μέσα από την ακατέργαστη ακόμα ματιά του σκηνοθέτη, στις πρώτες μου κινηματογραφικές αναπαραστάσεις.

Οι “Κακόφημοι Δρόμοι” είναι και ο φόρος τιμής του Σκορτσέζε στις cameo εμφανίσεις του Χίτσκοκ, με τον ίδιο να γίνεται ο Jimmy Shorts εκτελεστής που ρίχνει στους δύο αγαπημένους πρωταγωνιστές της ζωής του. Η ποίηση μέσα σε λίγα καρέ. Ο Ταραντίνο που θα ήθελε να είναι ο Σκορτσέζε χωρίς το στυλιζαρισμένο μακελειό που έστησε στα 90s. Όλα ξεκίνησαν από εδώ, αλλά ευτυχώς δεν τελείωσαν εδώ. Ακόμη κι αν ο τεράστιος Μάρτιν, δεν ήθελε να κάνει άλλη ταινία μετά το “Mean Streets”.

Οι κακόφημοι δρόμοι είναι οι δικοί μας δρόμοι. Οι δρόμοι των αναζητήσεων, των διλημμάτων, των ηθικών εμποδίων και των οριακών αποφάσεων. Είναι οι δρόμοι της βίαιης ενηλικίωσης. Οι δρόμοι που αγαπάς να μισείς και μισείς να αγαπάς.

Το Casino για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Βαριέμαι αφόρητα να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε πολλά πράγματα που μου αρέσουν. Νιώθω την υφήλιο να κάνει κλαπ κλαπ σε κάθε βήμα του Scorsese και εμάς απλούς θεατές. Βασικά αυτό είμαστε. Οπότε στο συγκεκριμένο θέμα θέλω περισσότερο από όλα να μην αδικηθεί κάποια ταινία του παρά να αναδείξω εγώ την αγαπημένη μου. Αλλά όσο κι αν πονάει η ψυχή μου που δεν απάντησε κανείς το Cape fear ή το Last Temptation of Christ, δύο πραγματικές ταινιάρες, θα πάω με το Casino. Γιατί είναι η ταινία που με πήρε από το χέρι και μου είπε “φιλαράκι μου, αυτές είναι οι ωραίες ταινίες της ζωής, αυτές να βλέπεις”. Μία ταινία που με έκανε μέσα στα 178 υπέροχα λεπτά της, να κλάψω, να τρομάξω, να εκστασιαστώ και να αγαπήσω το πώς οι χαρακτήρες επί της οθόνης μπορούν να ξεπερνούν τα δεδομένα και τα όρια της δικής μας πραγματικότητας.

The last temptation of Christ ο Θανάσης Κρεκούκιας

Ο Σκορτσέζε είναι θείο (κινηματογραφικό) δώρο στην ανθρωπότητα. Στα δικά μου μάτια δεν είναι ούτε Γούντι Άλεν, ούτε Κιούμπρικ, ούτε καν Κόπολα, αλλά αυτό δεν λέει και τίποτα. Η προσφορά του είναι ανεκτίμητη στην τέχνη. Το οργισμένο είδωλο, η Αλίκη που δεν μένει πια εδώ, ο ταξιτζής, οι συμμορίες της Νέας Υόρκης, οι κακόφημοι δρόμοι, όλες αυτές οι ταινίες (και πολλές άλλες), είναι παράσημα για τον υπέροχο Μάρτιν. Όμως επιτρέψτε μου να διαλέξω τον τελευταίο πειρασμό. Αυτή τη μοναδικά γενναία κατάθεση ψυχής του Καζαντζάκη που μεταφέρθηκε με έναν επίσης εξαιρετικά γενναίο τρόπο στη μεγάλη οθόνη. Το υπαρξιακό δράμα του Ιησού, η ανθρώπινη (υπαρκτή χωρίς καμία αμφιβολία) υπόστασή του, η εσωτερική πάλη, όλα αυτά σκηνοθετημένα από έναν άνθρωπο που ήθελε να γίνει ιερέας έχοντας σπουδάσει – μεταξύ άλλων – και θεολογία, με ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν είχε τίποτα το αμφιλεγόμενο ή προκλητικό, άσχετα αν η εκκλησία έβγαλε αφρούς με όλους τους πιθανούς τρόπους. Υπέροχοι οι Dafoe, Keitel, Barbara Hershey, Stanton, αλλά και ο Bowie στον ρόλο του Πιλάτου. Ένα μικρό κινηματογραφικό “μνημείο” που πέτυχε να γράψει τη δική του ιστορία, ανατρέποντας την ίδια την “ιστορία”.

Το Ακρωτήρι του Φόβου ο Μάνος Μίχαλος

Θα είμαι αθυρόστομος για κάποιους και θα πω ότι δεν τρελαίνομαι με την πάρτη του. Ειδικά από το 2000 και μετά εκτός από το “The Departed” θεωρώ ότι παρακολουθούμε την εμμονική σχέση του με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και τη δική του εμμονική προσπάθεια να πανηγυρίσει τη βραδιά των Όσκαρ. Παλιότερα έχει κάνει πολύ μεγαλύτερες δουλειές, κάποιες από αυτές ήδη σημειώθηκαν από τους αγαπητούς συναδέλφους. Προσωπικά θα διαλέξω το Ακρωτήρι του Φόβου, γιατί ο Ντε Νίρο είναι τεράστιος και συγκλονιστικός, ο φόβος που όντως σου προκαλεί η ταινία είναι διαρκής και σταθερά ανοδικός όσο πάει προς το τέλος η ταινία, το σκηνικό εξαιρετικό, η ατμόσφαιρα τόσο όσο και ο Νικ Νόλτε είναι ο Νικ Νόλτε. Από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών, κατά τη γνώμη μου και από τις λίγες ταινίες που έχει κάτω από 8 στο IMDb και κερδίζει το σεβασμό και το χειροκρότημα μου.

Τα καλά παιδιά ο Μάνος Χωριανόπουλος

Δεν πήρε Όσκαρ καλύτερης ταινίας αυτό το διαμάντι, αλλά όσοι αγαπούν τις γκανγκστερικές ταινίες το βάζουν δίπλα στο Νονό. Η εναρκτήρια σκηνή, που γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές με την κάμερα να κινείται, είναι απόλαυση. Ο Τζο Πέσι (που φυσικά πήρε Όσκαρ), είναι συγκλονιστικός κάθε δευτερόλεπτο και ο Ντε Νίρο, ένας νονός εκτός Νονού. Βάλτε και την παρανοϊκή ερμηνεία του Λιότα και ας αναρωτηθούμε και πάλι. Πώς γίνεται να μην πήρε Όσκαρ καλύτερης ταινίας; Αγαπημένη σκηνή, το ξέσπασμα του μαφιόζου Πέσι, που καταλήγει στο να πυροβολήσει τον νεαρό σερβιτόρο, ο οποίος του είπε ότι είναι αστείος.

“You mean, let me understand this cause, ya know maybe it’s me, I’m a little fucked up maybe, but I’m funny how, I mean funny like I’m a clown, I amuse you? I make you laugh, I’m here to fuckin” amuse you? What do you mean funny, funny how? How am I funny?”

Όποια κι αν είναι η δική σου αγαπημένη, θα τη δεις τον Φεβρουάριο στον OTE TV.