Πώς θα ήταν αν όλοι οι αθλητές μας είχαν βγάλει πανεπιστήμιο;

Δες τι κακό μπορεί να σου κάνει μία σειρά από το πουθενά. Όχι μόνο σε βάζει σε σκέψεις, σε βάζει σε διαολεμένες σκέψεις. Σε σκέψεις που σε κάνουν να τρίβεις χαιρέκακα τα χέρια σου, σαν κακιά μάγισσα πριν το ξόρκι.

Ξεκινάω με μία σύντομη περιγραφή του Friday Night Lights, για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει ακόμα αυτή τη σειρά και απορώ τι περιμένουν. Ή μάλλον θα πω τι μου κέντρισε το ενδιαφέρον από αυτή τη σειρά και στάθηκε η αφορμή για αυτές τις σκέψεις, που αν γίνουν ιδέες καμιάς Αθλητικής Ομοσπονδίας ή του Υπουργείου Παιδείας, θα κλάψει πολύς κόσμος.

Η σειρά λοιπόν έχει ως κεντρικό ήρωα έναν προπονητή αμερικάνικου ποδοσφαίρου που κοουτσάρει την ομάδα του Λυκείου σε μία επαρχιακή πόλη στο Τέξας. Καθώς εξελίσσεται η σειρά διαπιστώνει κανείς, ότι ένας κακός μαθητής, όσο καλός κι αν είναι στο αμερικάνικο φούτμπολ, δεν μπορεί να έχει θέση στην ομάδα του Λυκείου. Το να παίζει κανείς στην ομάδα του Λυκείου, είναι ζωτικής σημασίας, αν θέλει κάποια στιγμή, να ασχοληθεί επαγγελματικά με το άθλημα, καθώς στην Γ΄ Λυκείου, θα τον προσεγγίσουν διάφοροι υπεύθυνοι αθλητικών τμημάτων από κολέγια και θα του κάνουν προτάσεις με υποτροφία για να παίξει στην ομάδα του κολεγίου τους, αν και εφόσον βέβαια περάσει τις εισαγωγικές εξετάσεις.

Και αν νομίζετε, ότι δεν χρειάζεται να περάσει κανείς στο κολέγιο για να παίξει επαγγελματικά, ονειροβατείτε, καθώς  η National Football League, λέει πως μετά από τρία χρόνια μετά την αποφοίτηση από το Λύκειο μπορεί κάποιος να παίξει επαγγελματικά. Αν δεν περάσει λοιπόν σε κάποιο κολέγιο, θα μείνει τρία ζωτικά χρόνια εκτός αγωνιστικής δράσης. Για το NBA, ισχύει ο ένας  χρόνος μετά την αποφοίτηση από το Λύκειο.

Αυτά σε γενικές γραμμές. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, υπάρχουν αθλητές στην Αμερική που έπαιξαν επαγγελματικά χωρίς να πάνε σε κολέγιο, ωστόσο αυτό το ποσοστό είναι ελάχιστο, καμία σχέση με τα ποσοστά στην Ελλάδα και στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όπου το να βρεις ποδοσφαιριστή που να έχει σπουδάσει είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο.

Και εκεί γεννιέται αυτή η άτιμη σκέψη, αυτή η σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. «Τι θα γινόταν άραγε αν ξαφνικά υπήρχε ο απαράβατος όρος για να παίξεις επαγγελματικό ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, πρώτον θα πρέπει να είσαι καλός μαθητής στο σχολείο, δεύτερον να πάρεις απολυτήριο Λυκείου, τρίτον να περάσεις τις Πανελλαδικές εξετάσεις και τέταρτον να περνάς και τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο;;;»

Μάλιστα σκέφτομαι τι θα είχε γίνει αν αυτός ο απαράβατος όρος ίσχυε όλα αυτά τα χρόνια και στην Ελλάδα. Πόσους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές δεν θα είχαμε γνωρίσει; Από πόσα «μαργαριτάρια» θα είχαμε γλιτώσει; Και αν στη θέση αυτών που δεν έχουν σπουδάσει ήταν άλλοι με σπουδές, θα ήταν εξίσου καλοί; Θα είχαμε πάρει το Euro; Και αν ήταν καλύτεροι;  Γιατί στην Αμερική το σύστημα να έχει πετύχει και εδώ θα πρέπει να παίζουν επαγγελματικά, τύποι που προτιμούν τα γκρίκλις σε δημόσιες τοποθετήσεις τους στα social media και μάλιστα και ανορθόγραφα γκρίκλις, (αν μπορεί να χωρέσει ορθογραφία σε αυτό το τερατούργημα).

Και τα ερωτήματα πολλά, συνεχίζουν να ταλανίζουν το μυαλό. Πόσοι από αυτούς που θα έπρεπε να ζοριστούν να πετύχουν όλα αυτά, θα τα είχαν καταφέρει; Πόσοι από αυτούς θα είχαν περάσει στο Πανεπιστήμιο; Θα ήταν τόσο ισχυρό το κίνητρο της καριέρας,  ώστε να τους κάνει να στρωθούν στο διάβασμα ή θα τα παρατούσαν; Θα είχαμε ζήσει τις μεγάλες στιγμές της εκλογής τους ως βουλευτές και ευρωβουλευτές;

Η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή που οι ανάγκες του ρεπορτάζ με έφεραν στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ, είχα συναντήσει μαθητές του Λυκείου με βαθμούς 19,8 Μ.Ο. που έπαιζαν βασικοί και μάλιστα ερχόντουσαν από πόλεις γύρω νομών καθημερινά για τις προπονήσεις τους. Η ομάδα τους επιβράβευε κάθε χρόνο για τις σχολικές τους επιδόσεις, δίνοντας τους βραβεία και επαίνους, στους ίδιους και στους γονείς τους.

Δεν ξέρω τι απέγιναν αυτά τα παιδιά. Δεν ξέρω αν συνέχισαν να αθλούνται και να κάνουν όνειρα για επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ή αν κατάλαβαν το χαμηλό επίπεδο του αθλήματος και έριξαν βάρος στις σπουδές τους. Εύχομαι να παίζουν ακόμα ποδόσφαιρο και να μην τους έφαγε την θέση ένας μάγκας με χαίτη και τατουάζ, που δεν πήρε ποτέ απολυτήριο Λυκείου, ένας τύπος με βγαλμένα φρύδια που δεν μπορεί να αρθρώσει μία κουβέντα χωρίς να κάνει βασικό γραμματικό ή συντακτικό λάθος, ούτε κάποιος που όταν τον ρώτησαν γιατί χαιρέτησε ναζιστικά, είπε ότι δεν γνώριζε τίποτα για την σημασία του.