Για να φύγει το παλιό θέλει format, όχι restart

Η Ισπανία είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στο μπάσκετ. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε νικήτρια και τη Λιθουανία γιατί κόντρα στα προγνωστικά πήρε εισιτήριο για Ρίο χωρίς προολυμπιακό, η δική μας Εθνική είναι και λίγο νικήτρια γιατί πήρε εισιτήριο για το προολυμπιακό και ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι ο νικητής της καρδιάς μας από τώρα και για πάντα. Αν θέλετε να κάνουμε την ίδια αστεία ανάλυση και στο εκλογικό αποτέλεσμα, πολύ ευχαρίστως, να χαλάσουμε μισή ώρα συζητώντας. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο ουσιαστικός νικητής των εκλογών είναι μόνο ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος με όσα δεινά τον κατηγορούν ότι έφερε στη χώρα το τελευταίο 7μηνο, κατάφερε να μην χάσει τη λαοφιλία του και να πάρει για τον ίδιο και το κόμμα του μία δεύτερη ευκαιρία.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είπε κάποια στιγμή χθες ότι η ΝΔ έχασε τις εκλογές μετά το δικό της μνημόνιο γιατί πρόλαβε και κυβέρνησε 2,5 χρόνια, ενώ ο Τσίπρας γλίτωσε γιατί αιφνιδίασε με τις εκλογές ανανεώνοντας την λαϊκή εντολή τώρα που έπαιζε χωρίς αντίπαλο. Δεν θα διαφωνήσω ιδιαίτερα αν και πάλι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Με τους χειρισμούς του μέσα σε 7 μήνες, ο πρωθυπουργός της χώρας κατάφερε να μας βάλει σε περιπέτειες στην Ευρώπη, να κάνει μια τρομερή κωλοτούμπα όσον αφορά το μνημόνιο, να διχάσει τον λαό με ένα δημοψήφισμα το οποίο απλά έριξε την ευθύνη της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων στο λαό, να ξεφορτωθεί τους εσωκομματικούς του αντιπάλους και να τους εξαφανίσει από τη Βουλή και φυσικά να κερδίσει τις εκλογές με εντυπωσιακό στιλ.

Ναι, ο Πάνος Καμμένος έμεινε ζωντανός στη μάχη και κέρδισε ακόμα μια θητεία σε Υπουργική καρέκλα. Προσωπικά θεωρώ αυτή τη συνεργασία το μεγαλύτερο φάουλ Τσίπρα σε όσα χρόνια τον παρακολουθώ πολιτικά. Ναι, η ΝΔ δεν έχει τις πολιτικές εκείνες προσωπικότητες για να εκφράσει ακόμα και τους πιο ταγμένους ψηφοφόρους της. Ναι, το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον όσο διεστραμμένα λάθος κι αν είναι όλο αυτό. Ναι, ο Βασίλης Λεβέντης έγινε άλλος ένας στον οποίο προσέφυγαν οι ψηφοφόροι και του έδωσαν μια τεράστια εκλογική νίκη που μοιάζει περισσότερο με όσκαρ συνολικής προσφοράς. Ναι, το ΚΚΕ είναι ο Πράνιτς της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Αλλά η χώρα έχει ένα πρόγραμμα να εφαρμόσει, έχει μερικές δεκάδες μεταρρυθμίσεων τις οποίες έχει αφήσει στην to do list του ο Αλέξης Τσίπρας από τον Γενάρη του 2015 και έχει ένα τεράστιο ψυχολογικό πρόβλημα να επιλύσει. Πρόβλημα το οποίο του αφήνει κληρονομιά αυτό το ταραχώδες επτάμηνο. Γιατί αν μου πεις ότι οι άνθρωποι που ψήφισαν χθες ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν με την ίδια πίστη ότι η Ελπίδα ήρθε όπως το έκαναν πριν 8 μήνες, μάλλον δεν ξέρεις κανέναν ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξης Τσίπρας ισχυροποίησε λοιπόν τη θέση του και έδιωξε κάθε σκέψη εκείνων που έλεγαν ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι κάτι συγκυριακό που εκφράζει τη λαϊκή αντίδραση στην πολιτική των μνημονίων. Σε μνημόνιο είμαστε για όποιον έκανε παρέα στον Walt στην κρυόψυξη τρεις μήνες τώρα. Ο Τσίπρας είναι σαφέστατα λαβωμένος από τις επιλογές ανθρώπων και από τους χειρισμούς του σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Αλλά χαίρει ακόμα της ανάγκης του ελληνικού λαού για κάτι καινούριο, για την ελπίδα που ευαγγελίστηκε πριν από αρκετούς μήνες. Ο Τσίπρας έχει την χρυσή ευκαιρία και την ψήφο εμπιστοσύνης για να φέρει την αλλαγή.

Είμαι ο πρώτος που μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου είπα ότι θεωρώ τον Αλέξη Τσίπρα καταλληλότερο να εφαρμόσει το πρόγραμμα με τις όσο το δυνατόν μικρότερες πληγές στα λαϊκά στρώματα. Ότι ο νεαρός αυτός πολιτικός έχει τη δυναμική και το μομέντουμ να φέρει μία αλλαγή πολύ πιο ουσιαστική από τα όποια πολιτικά και οικονομοτεχνικά προβλήματα των επόμενων δύο ετών. Και θα σφίξω με συμπόνοια το χέρι κάθε νέου ή παλιάς κοπής επιχειρηματία που αυτή τη στιγμή βρίσκει ανυπέρβλητα εμπόδια στο δρόμο του προς την ανάπτυξη. Αλλά όπως και να το κάνουμε ο λαός ψήφισε δύο φορές αλλαγή. Τι να κάνουμε; Οφείλουμε να υπακούσουμε στην λαϊκή εντολή και να κοιτάξουμε πώς θα πάρουμε το καλύτερο για τον τόπο από αυτούς που μας κυβερνούν.

Και ας ξεκινήσουμε συμφωνώντας τι θέλουμε να πετάξουμε από το παλιό και τι να κρατήσουμε. Να πετάξουμε την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, να πετάξουμε τη φοροδιαφυγή, να πετάξουμε τους διορισμούς των ημετέρων, να πετάξουμε την ασυδοσία, να πετάξουμε την καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εντάξει; Καλά ως εδώ; Να κρατήσουμε κάτι; Εγώ θα έλεγα να κρατήσουμε την ασφάλεια που ένιωθε ο επιχειρηματικός κόσμος στο να επιχειρήσει. Να κρατήσουμε την προ δεκαετίας ασιιοδοξία στον κόσμο ότι τα χρόνια που έρχονται δεν είναι χρόνια στο κάτεργο. Να κρατήσουμε το ευρωπαϊκό κεκτημένο το οποίο ταλανίστηκε τον τελευταίο καιρό. Να κάνουμε τον κόσμο να μην νιώθει την όποια τρισάθλια ανάγκη νιώθει για να στηρίξει την ΧΑ. Να μην αφήσουμε τον κόσμο να νοσταλγεί το όποιο ΠΑΣΟΚ.

Δεν διώχνουμε το παλιό αν έχουμε συγκυβερνήτη τον Πάνο Καμμένο του 3,69%. Αν έχουμε στην κυβέρνηση ένα δεξί φρένο σε κάθε αριστερή απόπειρα. Αν έχουμε κάποιον να μας κρατά κολλημένους στα παλιά. Δεν διώχνουμε το παλιό εκδικούμενοι το παλιό, διορίζοντας δικούς μας γιατί οι άλλοι είναι χειρότεροι. Δεν διώχνουμε το παλιό ενισχύοντας την πεποίθηση του κόσμου ότι δεν πρέπει να βάλει το κεφάλι κάτω να δουλέψει, ενισχύοντας την πεποίθηση του κόσμου ότι η καλή ζωή θα έρθει απλά και μόνο επειδή αναπνέουμε. Γιατί αν δεν κάνω λάθος, στον Δημόσιο Τομέα και στο προαύλιο της ΕΡΤ, αυτή είναι η πεποίθηση.

Διώχνουμε το παλιό παίρνοντας αποφάσεις που καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να πάρει εδώ και 35 χρόνια. Για την ιθαγένεια και την υπηκοότητα. Για το Σύμφωνο Συμβίωσης. Για την αναγκαιότητα εξορθολόγησης του Δημοσίου Τομέα. Για την στήριξη όχι μόνο εκείνων που δεν έχουν αλλά και εκείνων που επιχειρούν για να προσφέρουν σε εαυτούς αλλά και εκείνους που δεν έχουν. Διώχνουμε το παλιό αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι δεν φοβόμαστε συνδικαλιστές και παλαιοκομματικές λογικές. Ότι δεν φοβόμαστε καρέκλες και καρεκλοκένταυρους.

Στην πρώτη εκλογική νίκη ο λαός έχει ελπίδες. Στη δεύτερη εκλογική νίκη ο λαός έχει και απαιτήσεις για την εμπιστοσύνη που εξακολουθεί να δείχνει. Κι επειδή είδα πολλούς να συγκρίνουν χθες βράδυ τον Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο Τσίπρας έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει την ορμή του 81 με τους χειρισμούς αυτού του επταμήνου. Κι αν με ρωτήσεις, δεν θέλω έναν νέο Ανδρέα. Θέλω ο πρωθυπουργός της χώρας να αρχίσει να εφαρμόζει εκείνα που έταξε στον κόσμο τον περασμένο Ιανουάριο στην πρώτη του ομιλία στο ελληνικό κοινοβούλιο ως Πρωθυπουργός της χώρας.

Αν δεν μπορεί, έχω δύο Game Boy στο συρτάρι να παίξουμε παρέα, συζητώντας για τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες αυτού του τόπου.