OPINIONS

Οι πραγματικοί νικητές του Red Bull X-Fighters είμαστε εσύ κι εγώ

Μερικά 24ωρα μετά το X-Fighters, ένας δημοσιογράφος προσπαθεί να καταλάβει τι λάθος κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι σε αυτή τη χώρα. Και γιατί δεν δίνουμε στο Red Bull ένα υπουργείο.

Υπάρχουν σε αυτή τη ζωή οι στιγμές που ο εγκέφαλός σου αξιολογεί ως αρκετά σημαντικές για να τις αποθηκεύσει στη μακρά μνήμη και εκείνες που επιλέγει να τις διώξει μακριά και να τις αφήσει να χαθούν σε αυτή τη λίμνη πληροφορίας στην οποία κολυμπάμε καθημερινά. Οι στιγμές που έζησα την Παρασκευή 12 Ιουνίου στην πρώτη στάση που έκανε το Red Bull X-Fighters στη χώρα μας, έχουν σκαλιστεί στη μνήμη μου όπως και τα “ένα”, “δύο” και “τρία” στα έπαθλα των νικητών.

 

Για όσους πιθανόν δεν γνωρίζουν τι έγινε εκείνη την ημέρα, να πω απλά ότι στα Λατομεία Μαρμάρου Διονύσου φιλοξενήθηκε μία από τις στάσεις του Red Bull X-Fighters World Tour. Και ο Αυστραλός Clinton Moore ήταν εκείνος που κέρδισε την πρώτη θέση αφήνοντας δεύτερο τον – αγαπημένο του κοινού – Γάλλο Thomas Pages και τρίτο τον Αυστραλό Rob Adleberg. Εντάξει, αν θες να μάθεις περισσότερα για το αγωνιστικό κομμάτι, μπορείς να περιηγηθείς στο site της Red Bull.

Πάρε μια γεύση όσων εκπληκτικών έγιναν στο λατομείο την Παρασκευή το βράδυ και επιστρέφουμε στο επιχείρημα της ημέρας.

 

Πριν από 9 μήνες, όταν βρισκόμουν για δεύτερη φορά στην κλασική πλέον στάση του παγκόσμιου πρωταθλήματος free running στην Σαντορίνη, θυμάμαι να μονολογώ ότι αυτό είναι το πιο άρτια οργανωμένο και ωραίο event που έχει να επιδείξει η χώρα. Όταν πριν μερικά χρόνια στεκόμουν στην παραλία της Βουλιαγμένης κοιτώντας από μακριά τους αθλητές να βουτούν στη Λίμνη, θυμάμαι να αναρωτιέμαι ποιος είναι εκείνος ο γαμάτος τύπος που σκέφτεται “Λίμνη Βουλιαγμένης. Ωραίο μέρος για cliff diving” και δεν μένει στην σκέψη αλλά το κάνει πραγματικότητα.

Αν βρισκόμουν σε όλα τα τραπέζια αποφάσεων στη χώρα τα τελευταία δύο χρόνια, για αποφάσεις από το αν θα ανοίξει κάποιος άλλο ένα ψαράδικο στη Γλυφάδα μέχρι αν θα επιστρέψουμε στη δραχμή, είμαι σίγουρος ότι το χέρι μου θα είχε ριζώσει σε ένα αέναο facepalm για όλες αυτές τις λάθος ιδέες, όλα αυτά τα παράλογα που έχουν γίνει. Κι όταν θα βρισκόμουν στο τραπέζι που είπε “ναι” στην Σαντορίνη, στη Βουλιαγμένη, στον Ισθμό, στον Διόνυσο, θα έσφιγγα γροθιές και θα πίστευα ότι υπάρχει ελπίδα για αυτόν τον τόπο.

 

Το event της περασμένης Παρασκευής δεν είναι σαν τα υπόλοιπα. Σαν εκείνα που πήραν μια τοποθεσία και με μικρές αισθητικές παρεμβάσεις ή χωρίς καμία παρέμβαση τα μετέτρεψαν σε ένα event παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Κι αυτό γιατί το λατομείο μαρμάρου Διονύσου δεν είχε καμία σχέση όταν πρωτομπήκαν εκεί οι μπουλντόζες με την πίστα που απολαύσαμε όσοι ήμασταν αρκετά τυχεροί να βρεθούμε εκείνο το βράδυ λουσμένοι στην μαρμαρόσκονη αλλά τόσο μα τόσο εκστασιασμένοι για αυτό που είχαμε μόλις δει.

 

Η Red Bull είχε μετατρέψει ένα κανονικό λατομείο σε μία υπέροχη πίστα διαδρομών, σε ένα venue που μπορούσε με άνεση να φιλοξενήσει τον κόσμο που μοιράστηκε τα λιγοστά για την απήχηση αυτού του γεγονότος εισιτήρια. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι υπήρχε πολύς κόσμος που έψαχνε ακόμα και τελευταία ημέρα ένα εισιτήριο. Αλλά δεν χωρούσαν όλοι.

 

Και θα μου πεις γιατί δεν το έκαναν στο ΟΑΚΑ; Στο Καλλιμάρμαρο; Να γεμίσουν το στάδιο, να φαίνεται πίσω η Ακρόπολη, να φέρουν μιλιούνια κόσμου και να γεμίσουν τα ταμεία. Και απαντώ. Εκεί κρύβεται η υπεργαματοσύνη αυτού του project και κάθε project που αναλαμβάνει η Red Bull. Στο ότι βρίσκει εξαιρετικά πιο ωραίο και ενδιαφέρον να πάρει ένα άγουρο μέρος και να το μεταμορφώσει από το να πάρει κάτι έτοιμο και να το στολίσει με γιρλάντες.

 

Ακριβώς δίπλα μου το βράδυ της Παρασκευής καθόταν ο Ηλίας Αναστασιάδης. Και όπως θα πας τον ανιψιό σου μια βόλτα και δεν ξέρεις αν θα του αρέσει γιατί τα παιδιά είναι σχετικά απρόβλεπτα, έτσι ένιωθα και για τον τύπο δίπλα μου που χάζευε τα πελώρια κομμάτια μαρμάρου και το επιβλητικό σκηνικό ακριβώς σαν παιδί. Δεν ήμουν σίγουρος αν θα περάσει καλά.

Με το που σταμάτησε όμως o rookie του tour – Christian Meyer – εκστασιασμένος μπροστά στην εξέδρα μας, είδα μερικές χιλιάδες ανθρώπων να πετάγονται από τη θέση τους και με υψωμένες γροθιές να του φωνάζουν κάτι ανάμεσα σε “πάμε” και “vamos”, σε μία γηπεδική έκρηξη που είχα αλήθεια χρόνια να ζήσω. Μαζί και ο διπλανός μου.

 

Και το υπέροχο του πράγματος είναι ότι δεν ήταν ούτε ένας φανατικός του Meyer σε αυτή την εξέδρα. Αλίμονο αν ήταν 30 άνθρωποι που ήξεραν ποιος είχε κερδίσει στον προηγούμενο αγώνα στο Μεξικό. Η έκρηξη του κόσμου ήταν μια αγνή κίνηση φιλάθλου. Ενός φιλάθλου που έχει πάει να δει κάτι που δεν γνωρίζει απόλυτα αλλά μέσα σε αυτό το μαγικό σκηνικό, βάζει έστω για λίγες ώρες στο αίμα του το FMX, τους αναβάτες, το Red Bull.

 

Και καταλάβαινες ότι ο κόσμος είχε πάει εκεί για το θέαμα από τις αντιδράσεις. Από τις φωνές. Από το γεγονός ότι υποστήριζαν οι περισσότεροι τον Pages όσες φορές κι αν έπεφτε κάτω. Όσο καλύτερος κι αν ήταν ο εκάστοτε αντίπαλός του στις 4 αναμετρήσεις που έδωσε σε ένα βράδυ.

 

Μερικές ημέρες μετά λοιπόν. Με το λατομείο σε κατάθλιψη που έχασε το χρώμα και τη λάμψη του, με τη μαρμαρόσκονη να έχει σκορπιστεί σε μερικές χιλιάδες σπίτια της Αττικής και με το World Tour να τραβά το δρόμο του για τη Μαδρίτη και το event στις 10 Ιουλίου, προσπαθώ να καταλάβω τι σκατά κάνουμε οι υπόλοιποι και δεν γεννάμε τέτοιες ιδέες, τέτοια project, τέτοιες βραδιές πιο συχνά στη χώρα.

Αν μου φέρετε απέναντί μου εκείνους που λένε ότι ζημιώθηκε η χώρα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν θα κάνουμε κουβέντα. Και θα τους στείλω με χρονομηχανή να κάνουν το Βάρη – Κορωπί σε μία λωρίδα. Αν μου φέρεις όμως έναν λογικό άνθρωπο, θα του εξηγήσω το τεράστιο win που μπορεί να έχει για τη χώρα αυτή η προσεκτικότατη χρήση της γης και των πόρων της για event τα οποία και προσφέρουν θέαμα στον κόσμο και φέρνουν χρήματα στη χώρα και δουλειά σε διάφορες επιχειρήσεις σχετικές με το κάθε event.

 

Όχι, δεν είμαι αφελής να πιστεύω ότι θα σωθεί η Σαντορίνη ή η Βουλιαγμένη και ο Διόνυσος από τέτοια event. Ή ότι η χώρα θα μπορούσε να στηριχθεί σε αυτά. Αλλά σε μία οικονομία που παλεύεις να αναπτυχθεί, σε μία κοινωνία που διψά για κάτι καινούριο, σε μία χώρα βουτηγμένη εδώ και χρόνια στο γκρίζο, συγγνώμη αλλά εγώ θα έβαζα τον άνθρωπο που έφερε το X-Fighters στην Ελλάδα, στη Βουλή. Μη σου πω θα του έδινα και ένα Υπουργείο.

Η στενομυαλιά, η έλλειψη φαντασίας και ακόμα κυριότερα η ατολμία, μας έχουν οδηγήσει στο να (μισο)γεμίζουμε κάθε φορά το κάθε τείχος των Εθνών, το Tae Kwo Do και το ΟΑΚΑ. Η αναζήτηση εύκολου κέρδους αλλά και η ανάγκη να βγούμε κερδισμένοι στα χρήματα, όχι στην ουσία. Η ανάγκη για μία μόνο χρυσοποίκιλτη λεζάντα για τις αυριανές εφημερίδες και όχι η εδραίωση του εκάστοτε brand μέσα από γεγονότα που κερδίζουν τον κόσμο μακροπρόθεσμα.

 

Έκανε και πριν 10 χρόνια event το Red Bull. Event που δεν τα ήξερε άνθρωπος. Είχε και πριν πολλά χρόνια το Red Bull αθλητές που δεν τους είχες ακούσει ποτέ. Και μέσα από μεθοδική δουλειά, μέσα από ενέργειες που δεν σε έπηζαν με το προϊόν αλλά σε έκαναν πάντα να αγαπήσεις τη φιλοσοφία, έχτισαν ένα όνομα που πλέον το εμπιστεύεσαι με κλειστά τα μάτια.

Κάθε φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητο, το αεροπλάνο, το πλοίο για να πάω σε ένα event που φέρει αυτό το λογότυπο, έχω το μυαλό μου καθαρό και τη φωτογραφική μου μηχανή άδεια. Γιατί ξέρω ότι κάθε φορά θα δω εικόνες και ιδέες που θα με κάνουν για ακόμα μια φορά να πιστέψω ότι υπάρχει – σε κάθε τομέα της κοινωνίας μας – ελπίδα. Αρκεί να την αφήσουμε στα κατάλληλα χέρια.

 

Clinton Moore, συγγνώμη που δεν μίλησα πολύ για τα kisses of death και την πρωτιά σου στα μάρμαρα του Διονύσου. Αλλά αυτό που έγινε την Παρασκευή ξεπερνά και εσένα και εμένα.