Η αξεπέραστη Grace Kelly
H μοναδική πραγματική πριγκίπισσα (με τη βούλα) που έβγαλε ποτέ το Χόλιγουντ είναι ό,τι πρέπει για το Hall of Femme μας.
- 8 ΙΟΥΝ 2014
Στα χαρτιά η ζωή της ήταν παραμυθένια αφού κατάφερε σε χρόνο dt να κερδίσει Όσκαρ, να γίνει η μεγαλύτερη σταρ της εποχής της και να αποσυρθεί στο πλευρό ενός βασιλιά. Στην πραγματικότητα ήταν ένας Ι.Χ. εφιάλτης με άσχημη κατάληξη. Με αφορμή το Grace of Monaco, την κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας της με πρωταγωνίστρια την Nicole Kidman, είπαμε να την ξεψαχνίσουμε ολίγον.
‘Είμαι πολύ χαρούμενος που η Grace βρήκε να παίξει ένα τέτοιο καλό ρόλο’. H συγκεκριμένη βιτριολικά ειλικρινής δήλωση του Alfred Hitchcock, του σκηνοθέτη που είναι περισσότερο υπεύθυνος από κάθε άλλο για την διαχρονικότητα της, όταν έμαθε ότι παντρεύεται τον Ρενιέρ του Μονακό, περικλείει όλα όσα χρειάζεται να ξέρετε για την κόρη του οικοδόμου (σ.σ. μετέπειτα Ολυμπιονίκη και βαθύπλουτου επιχειρηματία) από την Φιλαδέλφεια.
Ναι, μπορεί ο Alfred να ήταν λίγο τσαντισμένος που η μούσα του, η γυναίκα την εικόνα της οποία έχτισε με τρεις διαδοχικές θρυλικές ταινίες (Dial M for Murder, Rear Window, To Catch a Thief), τον εγκατέλειψε για ένα πριγκιπάτο πιο μικρό από το Central Park. Πληρώνοντας μάλιστα και 2 εκ. δολάρια προίκα για την σχετική τιμή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είχε άδικο.
Βλέπεις η Grace δεν εγκατέλειψε ποτέ το Χόλιγουντ. Απλώς βρήκε ένα ρόλο που της άρεσε αρκετά ώστε να τον παίξει για την υπόλοιπη ζωή της. Ή, τουλάχιστον, ως την μοιραία εκείνη μέρα που έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου της και έκανε μακροβούτι στους γκρεμούς του Μονακό.
Άλλωστε η αξιότιμη κα Kelly, μια γυναίκα που -με λίγη βοήθεια από τους στιλίστες των στούντιο- βρέθηκε να αποτελεί την ενσάρκωση του κομψού στιλ και την καλής ανατροφής, ανέκαθεν ήταν επιλεκτική. Συγκεκριμένα ακόμη και όταν έκλεισε επταετές συμβόλαιο με το στούντιο φρόντισε να διατηρήσει -κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της εποχής- το δικαίωμα να κάνει διάλειμμα ενός χρόνου όποτε ήθελε προκειμένου να παίζει στο Broadway. Και, το κυριότερο από όλα, διατήρησε το δικαίωμα να λέει όχι.
Μια λέξη που της άρεσε πολύ. Τόσο πολύ που όλη και όλη η καριέρα της περιλαμβάνει μόλις 10 ταινίες σε διάστημα 4 ετών. Όχι και τόσο ιδιαίτερο επίτευγμα, αν κάτσεις να το σκεφτείς.
Ειδικά όταν συνειδητοποιήσεις ότι εκείνη που της χάρισε το Όσκαρ, το Country Girl, είναι και εκείνη στην οποία μοιάζει εντελώς και ολότελα συνηθισμένη. Επίσης εκείνη που κανείς δεν θυμάται.
Ή ότι στην άλλη που της χάρισε μια Οσκαρική υποψηφιότητα, το Mogambo, ήταν σαν χλωμό κεράκι μπροστά στο ηφαίστειο που αποτελούσε η Ava Gardner.
Ακόμη και αν, σύμφωνα με αρκετές βιογραφίες της, στην πραγματικότητα, η Grace πίσω από το brand Kelly, ήταν μια γυναίκα που δεν είχε κανένα πρόβλημα να αλλάζει εραστές σαν τα πουκάμισα. Επίσης, όπως δήλωσε ένας εραστής της, μια γυναίκα που άγγιζες και πεταγόταν στο ταβάνι από ηδονή.
Όμως άλλο η ζωή και άλλο η μεγάλη οθόνη. Εκεί έμοιαζε σαν ένας εκ γενετής κύκνος. Αρχοντική, άσπιλη, διαχρονική. Αυτό που εξέπεμπε ήταν στιλ και όχι κάψα.
Αν και το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της ήταν τελικά ο κάργα συντηρητισμός που κουβαλούσε πάνω της. Τόσο όσον αφορά το στιλ της όσο και στις υπόλοιπες επιλογές ζωής της.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πιο διαδεδομένη ιστορία από την παιδική της ηλικία είναι αυτή που θέλει την μεγαλύτερή της αδελφή να την κλειδώνει σε ένα ντουλάπι και εκείνη, αντί να αρχίσει να φωνάζει και να χτυπιέται, όπως θα έκαναν τα υπόλοιπα μέλη της οξύθυμης οικογένειάς της, απλά κάθισε και άρχισε να παίζει με τις κούκλες της επί ώρες. Μέχρι δηλαδή να φιλοτιμηθεί κάποιος να της ανοίξει.
Ουσιαστικά, όπως εύστοχα έχουν τονίσει αντίστοιχα δημοσιεύματα, το ίδιο έκανε από τη στιγμή που δέχτηκε να γίνει πριγκίπισσα. Είδε τον πρίγκιπα της να απαγορεύει την προβολή των ταινιών της στο Μονακό και δεν είπε τίποτα. Την υποχρέωσε να πει όχι στον Hitchcock όταν εκείνος της πρότεινε να επιστρέψει στον κινηματογράφο για μια ταινία έναντι τεράστιου ποσού. Και τον υπάκουσε. Την κεράτωσε -σύμφωνα με δημοσιεύματα- επανειλημμένως. Και του το συγχώρησε. Και, στη συνέχεια, έκανε το χρέος της χαρίζοντας του τον διάδοχο που θα διασφάλιζε ότι το πριγκιπάτο δεν θα επέστρεφε στη Γαλλία.
Είπαμε. Το κορίτσι έπαιζε ένα ρόλο (σ.σ. για την ακρίβεια όλη η ζωή της ήταν ένας ρόλος). Και τον έπαιζε καλά. Άλλωστε και εκείνη κερδισμένη έβγαινε από τη συμφωνία αφού και αποκτούσε οικογένεια και παιδιά όπως ήθελε και διασφάλιζε ότι δεν θα κατέληγε μετά από λίγα χρόνια μια πρώην όμορφη ηθοποιός που κανένας δεν θέλει. Αυτός δηλαδή που ήταν ανέκαθεν ο μεγαλύτερος φόβος της.
Στο τέλος της ημέρας η Grace ήταν, πολύ απλά, μια λαμπερή γυναίκα που έκανε πραγματικότητα το άπιαστο όνειρό της. Και πλήρωσε το τίμημα για αυτό.
