H δικιά μας πριγκίπισσα (Πέγκυ) Ζήνα

Δεν χρειάζεται να έχεις ξοδέψει πέντε μηνιάτικα σε γαρύφαλλα πάνω της για να αναγνωρίζεις το αυτονόητο. Ότι καμία δεν φτάνει τόσο ψηλά, δεν μένει εκεί για τόσο καιρό και δεν κερδίζει την εκτίμηση του Μητροπάνου τόσο εύκολα χωρίς να υπάρχουν 1-2 καλοί λόγοι.

Δεν την έχω ακούσει να τραγουδά ποτέ από κοντά και η μόνη φορά που την έχω δει είναι σε πάρτι παιδικού μου φίλου στην Καλλιθέα, πριν καν ξεκινήσει να τραγουδά (πολύ πριν το ‘Αν πας με άλλη, θα σου σπάσω το κεφάλι’) όπου και έκανε ένα πέρασμα μαζί με τη μητέρα της (σ.σ. τον πατέρα της τον έχει χάσει από τα 15 της) για να πει τις ευχές της.

Η αλήθεια είναι ότι, χωρίς να είναι δίμετρη, τραβάει τα βλέμματα πάνω της αποτελώντας τον ορισμό της χαριτωμένης/σέξι γυναίκας της διπλανής πόρτας. Μια πρώτη εντύπωση που, όπως με έχουν ενημερώσει φανατικοί μπουζουκόβιοι με προϋπηρεσία δεκαετιών, αλλάζει/κατεδαφίζεται όταν ανεβαίνει στη σκηνή.

Εκεί που η Ζήνα ακούγεται το ίδιο δίμετρη με την ‘συνονόματη’ της τηλεοπτική αμαζόνα, ενώ είναι ταυτόχρονα τόσο ‘φιλική προς το χρήστη’ που αισθάνεσαι ότι είναι μια φίλη σου εκεί πάνω η οποία τραγουδά για τις κοινές σας τις καψούρες.

Άξιο επισήμανσης είναι ότι η Πέγκυ, ακόμη και όταν ήταν ελεύθερη και ωραία – πολύ πριν γνωρίσει, παντρευτεί και τελικά κάνει παιδί με τον Γιώργο Λύρα- ποτέ δεν ‘πούλησε’ τη σέξι εκδοχή του εαυτού της. Μετά βίας θυμάμαι ένα εξώφυλλο στο Nitro, ένα στο Esquire και ένα δυο πιο νεγκλιζάτα στο Downtown, όλα λίγο πριν ή λίγο μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Κάτι που μόνο συνηθισμένο δεν το λες για μια εμπορική τραγουδίστρια της γενιάς της.

Ή, για την ακρίβεια, για μια από τις πιο εμπορικά επιτυχημένες τραγουδίστριες της γενιάς της (κομπλέ με μαθήματα πιάνου και χορού jazz από τα 5 της) που ανέβηκε για πρώτη φορά στην πίστα στα 19 της δίπλα στον Λευτέρη Πανταζή (έχει προηγηθεί συμμετοχή της σε μουσικοχορευτική παράσταση στο Δελφινάριο), μπήκε στην δισκογραφία το 1995 και από τότε έχει πολλές πλατίνες και πολλές δυνατές συνεργασίες στο ενεργητικό της (Πασχάλης Τερζής, Αντώνης Ρέμος, Σάκης Ρουβάς, Νότης Σφακιανάκης).

Πιο σημαντική από τις οποίες ήταν αυτή με τον Δημήτρη Μητροπάνο στην Ιερά Οδό το φθινόπωρο του 2009. Αυτή που αποτέλεσε και το επιστέγασμα μιας γεμάτης χαρές καριέρας 16 χρόνων. Την οποία στην πορεία έβαλε, μέχρι πρότινος, λίγο στην άκρη στην επιτυχημένη προσπάθεια της να γίνει μάνα. 

Όλα αυτά όμως είναι ήδη γνωστά και καταγεγραμμένα. Εκείνο που δεν φαίνεται με την πρώτη είναι ο υπόκωφος τσαμπουκάς μιας γυναίκας που σπάνια έχει χάσει την ψυχραιμία της δημόσια. Αλλά όταν το έχει κάνει στον ελάχιστο βαθμό (βλέπε περίπτωση Θεοφάνους και Τσαλιγοπούλου) είναι απρόσμενα δηκτική και ετοιμόλογη.

Τόσο που είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα γινόταν αν κάποιο κανάλι της ανέθετε, έστω και για ένα βράδυ, ένα από τα βραδινά talk show που είναι πολύ της μόδας τελευταία.

Λογικό γιατί δεν μπορεί μια γυναίκα που τραγουδάει με τόσο πάθος να είναι ξενέρωτη και άδεια μέσα της. Κρίμα που αυτή την εκδοχή της την φυλάει για Ι.Χ. χρήση. Τουλάχιστον για την ώρα.