H Marion Cottilard αποδεικνύει τη γενετική υπεροχή των Γαλλίδων

‘Εννοείται πως θα της χάριζα 1.000 ευρώ, αν χτυπούσε την πόρτα μου και μου το ζητούσε’. Αυτό περνούσε από το μυαλό μου βλέποντας την συγκεκριμένη -σπαραξικάρδια- ταινία των αδελφών Dardenne όπου η εργάτρια Marion προσπαθεί, εντός ενός ΣΚ, να πείσει τους συναδέλφους της στο εργοστάσιο να απορρίψουν το bonus τους για να συνεχίσει να δουλεύει.

Ναι, το ξέρω, δεν είναι σωστό να εστιάζω στην ομορφιά της, όταν η 39χρονη έχει αποδείξει στον θείο Όσκαρ (που την βράβευσε για το La Vie en Rose) και σε όλους τους υπόλοιπους ότι είναι μια από τις πλέον ταλαντούχες ηθοποιούς εκεί έξω.

Είναι όμως δύσκολο. Και μου κάνει εντύπωση που, εντός της ταινίας, κανείς δεν σχολίασε ότι δεν χρειάζεται την δουλειά αφού θα μπορούσε να δουλέψει ως μοντέλο ή καμία από τις συζύγους των συναδέλφων δεν της έκλεισε την πόρτα στην μούρη όταν τους είπε ότι ‘έχει κάτι επείγον να συζητήσει’ με τον άντρα της.

Το πιο αξιοπερίεργο; Ότι χρειάστηκε να κερδίσει το Όσκαρ, στα 33 της, χάνοντας τον εαυτό της εντελώς μέσα στην Edith Piaf, για να συνειδητοποιήσει το Χόλιγουντ τι ακριβώς ‘κελεπούρι’ έχει στα χέρια του.

Μια έτοιμη σταρ πρώτου επιπέδου δηλαδή η οποία έχει μια απίστευτη ικανότητα να εκφράζει τον πόνο μέσα στο βλέμμα της (βλέπε π.χ. το Rust and Bone του 2012).

Μια γυναίκα η οποία, στα 39 της, διαθέτει το πρόσωπο και το σώμα μιας έφηβης. Ένα σώμα το οποίο, επιπλέον, ως γνήσια Γαλλίδα, ποτέ δεν είχε πρόβλημα να δείξει σε όλο του το μεγαλείο.

Εννοείται όταν το επέβαλε ο ρόλος. Ποτέ απλά για το μάτι.

Όλα αυτά μια δεκαετία μετά το Τaxi του Luc Besson (ναι, ‘ανακάλυψε’ και εκείνη), που ήταν η πρώτη της μεγάλη επιτυχία. Και αυτό παρότι στη Γαλλία είναι εδώ και χρόνια το αντίστοιχο της Jolie. Η αληθινή ‘πρώτη κυρία’ της χώρας.

Προς τιμήν της, μετά το Όσκαρ (θυμίζω ότι, ακριβώς πριν, είχε υποδυθεί την Γαλλίδα ιδιοκτήτρια καφέ που ρίχνει στο κρεβάτι ο Russell Crowe στο A Good Year-ναι, καμία σχέση με την πραγματικότητα) , η Marion φρόντισε να συνδυάσει τα ‘blockbuster’ τύπου Public Enemies, Nine, Inception, Contagion και The Dark Knight Rises με λίγο Γούντι Άλεν (Midnight in Paris) και πιο μικρά, ευρωπαϊκά project.

Eπίσης εννοείται πως μέσα σε χρόνο dt έπαιξε τρεις φορές την πόρνη. Συγκεκριμένα στο Blood Ties (που σκηνοθέτησε ο σύντροφός της), στο Immigrant (ο πρώτος της πρωταγωνιστικός ρόλος σε αγγλόφωνη ταινία) και στο βιντεοκλίπ The Next Day του David Bowie.

Μια γυναίκα που είναι συναρπαστική, όποια εκδοχή της και αν πιάσεις. Ξεκινώντας από το γεμάτο vintage κιθάρες διαμέρισμά της στο Marais, το γεγονός ότι ενίοτε παίζει μπάσο για τον τραγουδιστή Yodelice (επίσης τραγουδά, ζωγραφίζει, παίζει keyboard) ή ότι, όπως έχει δηλώσει, υποφέρει από υπαρξιακή μελαγχολία από τα επτά της.

Ναι, η Marion εκπροσωπεί ιδανικά το στερεότυπο που έχουμε για τις Γαλλίδες. Ότι δηλαδή είναι κομψές, κυριλέ με σέξι τρόπο και ‘εύθραστες’ σαν πορσελάνινα μπιζού.

Και, όπως κάθε πραγματικά καλός σε αυτό που κάνει άνθρωπος, ονειρεύεται να κάνει κάτι άλλο. Είτε δηλαδή να αφοσιωθεί μελλοντικά ολοκληρωτικά στον αγώνα για την προστασία του περιβάλλοντος (‘Το να είσαι ακτιβιστής και ηθοποιός είναι δυο ασύμβατα πράγματα. Για αυτό και η Jolie σταμάτησε. Εγώ δεν είμαι έτοιμη ακόμη’).

Είτε να αρχίζει να παίζει σε κωμωδίες. Αυτό που έχει δηλώσει ότι είναι το όνειρό της. Ήδη έκανε πέρυσι την αρχή παίζοντας μια Καναδή ρεπόρτερ στο σίκουελ του Anchorman. Aν και πραγματικά ξεκαρδιστική είναι στο βιντεάκι του Funny or Die που την δείχνει να φοράει πλαστικά στήθη στο κούτελο ώστε οι άντρες επιτέλους να αρχίσουν να την κοιτάζουν στα μάτια.

Κάτι ψιλο-άκυρο αφού η Marion, με τα μάτια λίμνες, είναι ίσως από τις μοναδικές γυναίκες στον πλανήτη που δεν χρειάζονται ένα τέτοιο gadget-αξεσούαρ.