H Naomi Watts δεν είναι πια η κοντή καλύτερη φίλη

Το 2014 υπήρξε πολύ καλό για την κόρη του road manager των Pink Floyd (που πέθανε νωρίς από overdose ηρωίνης). Την είδαμε ως Ρωσίδα πόρνη/γκόμενα του Bill Murray στο St. Vincent, ως μέλος του cast του Birdman και, πλέον, ως την επόμενη Οσκαρική ηθοποιό (υπήρξε υποψήφια δυο φορές, για τα 21Grams και Impossible) που δανείζει το ταλέντο της στο Insurgent. Με άλλα λόγια, μας έδωσε -και με το παραπάνω- την κατάλληλη αφορμή.

Eπιπλέον, όταν γυρίζει σπίτι, εδώ και μια δεκαετία, την περιμένει ο -πιστός και στρέιτ υπεράνω υποψίας- Liev Schreiber. Και, τα τελευταία χρόνια, τα δυο αγόρια τους.

Ναι, η Naomi, που μετακόμισε στα 14 της στην Αυστραλία για να ξεκινήσει μια νέα ζωή μαζί με την χίπισα μητέρα της, δεν έχει κανένα πια λόγο να ζηλεύει την ψηλή κοκκινομάλλα με την οποία μοιράστηκε ένα ταξί μετά την πρώτη τους -αποτυχημένη- audition για διαφημιστικό εταιρίας με μπικίνι.

Tην ίδια που την έπεισε, ως κα Κρουζ πλέον, να μετακομίσει και εκείνη στο Λος Άντζελες και να δει την μια ευκαιρία (ήταν μια ανάσα μακριά από τον ρόλο της Charlize Theron στο Devil’s Advocate) μετά την άλλη να την προσπερνάνε.

Για την ακρίβεια το αποφάσισε αφού η Nicole έστειλε ένα ιδιωτικό jet για να την πάρει και να περάσουν μαζί ένα Σαββατοκύριακο στην Μοντάνα, στα πλαίσια των γυρισμάτων για το Far & Away. Οπότε ναι, λογικό είναι που ψήθηκε.

Μάλιστα, λίγο πριν της κάτσει ο -κάργα καψωτικός και φουλ λεσβιακός- ρόλος στο Mulholland Dr. του David Lynch που την απογείωσε (για την ιστορία, ήταν η σκηνή του αυνανισμού που την ‘ταλαιπώρησε’ περισσότερο) , όταν ήταν ήδη 33 χρονών, είχε φτάσει στο σημείο να σκέφτεται την αυτοκτονία. Καθόλου τυχαία την ώρα που οδηγούσε με προορισμό την $20.000.000 έπαυλη της κολλητής της στο Beverly Hills.

Ευτυχώς δεν το έκανε. Η τύχη της γύρισε. Έπαιξε σε καλές ταινίες τρόμου (τα δυο Ring, Funny Games, Dream House).

Και σε ακόμη καλύτερες Οσκαρικές ταινίες (π.χ. Το 21 Grams, εκεί που είδαμε για πρώτη φορά σε όλο το ‘πύργος του Άιφελ’ μεγαλείο τους τις ρώγες της, από τις πιο ‘επιβλητικές’ στο Χόλιγουντ και το The Impossible, μια από τις καλύτερες στιγμές της).

Σε μεγάλα blockbuster (King Kong, J. Edgar) και μικρά αριστουργήματα (Eastern Promises, I Heart Huckabees).

Σε κατασκοπικά (The International και Fair Game, δίπλα και πάλι στον Sean Penn) και σε ματαιόδοξα επικά (The Painted Veil).

Kαι, τέλος, έπαιξε ακόμη και σε ταινίες που δεν έπρεπε. Όπως το Diana (στο οποίο ήταν καλή ως η πριγκίπισσα του λαού, αλλά και τι έγινε) ή το Perfect Mothers (όπου αποπλανεί τον γιο της της Robin Wright και εκείνη το δικό της).

Με άλλα λόγια, έγινε ‘βεραμάν’ πρωταγωνίστρια. Και, σε όλα αυτά, είτε ήταν πρωταγωνίστρια ή απλά μέλος του cast, έπαιξε με την ψυχή της. Έπαιξε σαν να θυμάται ακόμη πως είναι να μην σε παίζουν. Έπαιξε σαν κάθε ρόλος να ήταν ο τελευταίος της.

Επιπλέον, παρόλο που το φιζίκ της (petite, με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια) θα ήταν ιδανικό για ρομαντικές κωμωδίες, εκείνη τις απέφυγε όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Όπως χαρακτηριστικά έχει πει για εκείνη ο Sean Penn, που δεν λέει εύκολα καλά λόγια, ‘ Είναι σαν να έχει μπάλες από φωτιά στις τσέπες της. Τις οποίες επιλέγει να ανάψει σε όποια απόχρωση απαιτεί ο ρόλος’

Μια ένταση που φαίνεται, μεταξύ άλλων, και στον τρόπο που γυρίζει τις όποιες ερωτικές σκηνές. Πειστικά. Πειστικότατα. Με αέρα δίμετρης γκόμενας.

Ενώ και ο Haneke, όταν τον έψηναν να γυρίσει το Αμερικάνικο remake των Funny Games είχε πει στους παραγωγούς ότι θα το έκανε μόνο αν εκείνη δεχόταν να παίξει τον ρόλο. Γιατί; ‘Επειδή είναι μια από τις ελάχιστες ηθοποιούς που μπορεί να αποδώσει τόσο πειστικά τις ψυχολογικές ακρότητες’

Το ίδιο που συνέβη και με τον Alejandro González Iñárritu που την έκλεισε στο 21 Grams, πίσω το 2003, έχοντας εντυπωσιαστεί από το Ellie Parker. (‘ Μοιάζει αθώα και εύθραυστη. Και όμως κρύβει τόση οργή μέσα της’)

Αν δεν το κατάλαβες ήδη, η μικρή Αυστραλέζα, που παράτησε το γυμνάσιο και έγινε διαδοχικά μοντέλο στην Ιαπωνία (‘η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου), πωλήτρια σε πολυκατάστημα και fashion editor σε περιοδικό, πριν κάνει το πρώτο μάθημα υποκριτικής και ‘κολλήσει’ το μικρόβιο, ήταν και είναι πολύ σκληρό καρύδι.

Ένα σκληρό καρύδι που βλέπει τους ρόλους, τώρα που είναι στην κατηφόρα για τα 50, να γίνονται -παραδόξως- περισσότεροι, αντί για λιγότεροι. Μια ακόμη απόδειξη ότι η μικρή Naomi, που για μένα αντιπροσωπεύει το ιδεώδες του πως πρέπει να μοιάζει μια Αυστραλέζα, αξίζει μια θέση στο Hall of Femme μας.