WOMEN

Η Χριστίνα Ζαφειρίου είναι το sex symbol που δεν είχαμε ποτέ

Η κρίση στον ανδρικό τύπο και τη χώρα μάς στέρησε μερικά δεκάδες εξώφυλλα της Χριστίνας. Επανορθώνουμε με μια συνέντευξη όπως παλιά. Ιδού λοιπόν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα μιας γυναίκας αμαρτία.

Το πρώτο πράγμα που είπα στην Χριστίνα πριν από 5 χρόνια, όταν είχε περάσει την πόρτα του MAX για την πρώτη της επαγγελματική φωτογράφηση, ήταν ότι δεν έχει το σωματότυπο για να κάνει modeling αλλά ότι έχει ακριβώς το σώμα που ζητούν τα ανδρικά περιοδικά, οι εταιρείες εσωρούχων/μαγιό για τους καταλόγους τους και οι ανδρικές φαντασιώσεις. Το τελευταίο απέφυγα να το πω. Και της έδωσα την συμβουλή να συνεχίσει τις σπουδές της στο σχέδιο ρούχου.

Πέντε χρόνια αργότερα, όταν την συνάντησα στο σπίτι της στη Βούλα, μπορώ να πω τουλάχιστον χαρούμενα ότι ακολούθησε αυτή την συμβουλή. Αυτή τη στιγμή δημιουργεί τη δική της κολεξιόν ρούχων και έχει βάλει στο παλμαρέ της μερικές δεκάδες φωτογραφήσεις με μαγιό και εσώρουχα. Γιατί δεν έχεις δει καμία από αυτές τις φωτογραφήσεις; Πολύ απλά γιατί ανδρικά περιοδικά έχουν πεθάνει και μαζί τους και αυτό το lifestyle που ζητούσε απεγνωσμένα τέτοιες φωτογραφήσεις. Αλλά ας μην ξαναπούμε ότι το γυμνό έχει πεθάνει.

 

 

Γιατί σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει, είναι το δικό της όνομα που θα φιγουράριζε στα εξώφυλλα και τα μεσημεριανά. Όπως κάποτε έπαιζαν τα ονόματα της Όλγας Φαρμάκη, της Σάσας Μπάστα, της Εύας Λάσκαρη και όλων εκείνων των γυναικών που χάραξαν τα 00s μακριά από τις πασαρέλες αλλά κοντά στην καρδιά των ανδρών.

Γι’ αυτό αποφάσισα με την Χριστίνα να κάνουμε μία συνέντευξη σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Σαν να της έκανα μια συνέντευξη για ένα περιοδικό των 00s. Και ποιο concept συνέντευξης είναι το πλέον πολυπαιγμένο για εκείνη τη δεκαετία, αυτό θα παίξουμε και εδώ. Για να έχουμε τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα της Χριστίνα Ζαφειρίου.

Το θανάσιμο αμάρτημα της οκνηρίας

 

Το πρώτο συμπέρασμα γα ένα κορίτσι που βλέπεις να φωτογραφίζεται την Πέμπτη σε μια ξαπλώστρα στις Μαλδίβες και την Κυριακή σε μια πισίνα στη Μύκονο είναι ότι της αρέσουν τα ταξίδια (και ότι μπορεί να τα κάνει). Το δεύτερο συμπέρασμα, κυρίως λόγω της εναλλαγής ξαπλώστρας, κρεβατιού και καναπέ είναι ότι είναι πρωταθλήτρια της οκνηρίας. “Είμαι αρκετά τεμπέλα. Αν έχω δουλειά θα ξυπνήσω νωρίς αλλά συνήθως θα σηκωθώ κατά τις 12. Μ’ αρέσει πολύ να αράζω στο κρεβάτι κατά τη διάρκεια της ημέρας. Όχι τόσο να χουζουρεύω το πρωί όσο να περνάω αρκετή ώρα μέσα στη μέρα στο κρεβάτι. Δεν κάνω πολλές δουλειές στο σπίτι, βάζω συχνά άλλο κόσμο να κάνει τις δουλειές μου και αν με αφήσεις σε μια ξαπλώστρα, μπορώ να περάσω πάρα πολλές ώρες σε αυτή. Δεν θα πω ψέμματα ότι δεν είμαι τεμπέλα γιατί θα γελάνε οι φίλοι κι οι γνωστοί μου με τα ψέμματά μου”.

 

Μιλάει για το πώς της αρέσει να αράζει όλη μέρα αγκαλιάζοντας ένα μεγάλο μαξιλάρι. Αν δεν κάναμε συνέντευξη εκείνη την ώρα είμαι σίγουρος ότι θα είχε ξαπλώσει στον καναπέ χαζεύοντας instagram. Στην ντουλάπα όμως του σπιτιού της μου έδειξε ένα project που είχε καιρό στο μυαλό και τώρα φαίνεται να το βάζει κανονικά μπροστά. “Ετοιμάζω μια κολεξιόν με ρούχα υψηλής ραπτικής. Θέλω πολύ να προλάβω την εβδομάδα μόδας στο Βερολίνο αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θα τα καταφέρω. Όποτε όμως και να είναι έτοιμη, είναι κάτι που θέλω πολύ να κάνω. Το είχα αφήσει για κάποιο καιρό μετά τις σπουδές που έκανα στο Παρίσι πάνω στο σχέδιο μόδας αλλά τώρα έχω αφοσιωθεί σε αυτό”.

Το θανάσιμο αμάρτημα της αλαζονείας

 

Αν είναι ένα αμάρτημα στο οποίο είμαι σίγουρος ότι υποπίπτει, αυτό είναι η αλαζονεία. Την οποία δεδομένα της έχτισε ο κόσμος γύρω της παρά η ίδια. Ακόμα κι αν τα ανδρικά περιοδικά έχουν πεθάνει, είναι δεκάδες οι φωτογράφοι που της ζητούσαν αυτά τα χρόνια να την φωτογραφίσουν. Το σίγουρο είναι ότι εκείνη ξέρει πολύ καλά τα όριά της. “Είμαι πάρα πολύ ρεαλίστρια για τον εαυτό μου, την εμφάνισή μου και το πώς μπορεί να με βλέπει κάποιος. Μπορώ σίγουρα να κερδίσω κάποια πράγματα που κάποιος άλλος δεν θα κέρδιζε αλλά κάθε κοπέλα μπορεί να το καταφέρει αυτό. Βοηθάει η εμφάνιση αλλά έχει κυρίως να κάνει με τον χαρακτήρα. Θεωρώ ότι έχω γενικά τον τρόπο να κερδίζω τους ανθρώπους, ακόμα κι αν έχω καταφέρει να έχω αρκετούς εχθρούς”.

 

Δεν μου κάνει φοβερή εντύπωση αυτό με τους εχθρούς. Από παλιά μου έβγαζε έναν άνθρωπο που θα ήταν πολύ καλός και τρυφερός με εκείνους που συμπαθεί αλλά πολύ σνομπ με εκείνους που δεν θέλει να τους ξέρει. Και δεν νομίζω ότι θέλει να ξέρει και πολλούς. “Μέσα από τις φωτογραφίες μου δείχνω σίγουρα κάτι προκλητικό. Πολλές φορές μπορεί κάποιος να σχολιάσει κάπως μια φωτογραφία που του φαίνεται υπερβολική για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Αλλά έχω μάθει να απαξιώ για τα σχόλια και να μην με νοιάζει τι πιστεύει ο καθένας για μένα”.

Το θανάσιμο αμάρτημα της λαιμαργίας

 

Στη μισή ώρα που ήμασταν σπίτι της, μου είχε ήδη προσφέρει φιστίκια, παγωτό και μπισκότα. Πίσω από την ψευδαίσθηση της οικοδέσποινας ήμουν σίγουρος ότι κρυβόταν μία αθεράπευτη λιχούδα. Δεν έπαιζα και πολύ έξω. “Το παθαίνω και με το φαγητό και τελευταία και με το αλκοόλ”. Νομίζω κανέναν δεν ενδιαφέρουν οι περιγραφές των τελευταίων της γευμάτων, την οποία μου έκανε. Θα πω απλά ότι μιλούσε για κάτι τηγανητές πατάτες σαν να μιλούσε για αμβροσία.

 

Το θανάσιμο αμάρτημα της απληστίας

 

Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στα social account της ή στην ντουλάπα της για να καταλάβεις ότι αυτό το κορίτσι έχει μια κάποια ψύχωση με τα ψώνια. Τα παπούτσια πιο συγκεκριμένα. “Σε εκείνα που αγοράζω δεν μπορώ να βάλω στοπ. Έχω θέμα και με τα παπούτσια και τις τσάντες. Έχω έρωτα με αυτά. Τα περισσότερα δεν τα χρησιμοποιώ καν γιατί είναι σε κουτιά αχρησιμοποίητα. Παίρνω αυτά που έχω χρησιμοποιήσει τελευταία κι έτσι κάποια τα αγόρασα απλά για να τα έχω”.

 

Τη ρωτάω αν είναι ευχαριστημένη με όσα έχει κάνει αυτά τα χρόνια κι αν έχει αξιώσεις για παραπάνω ή αν απλά θέλει να ζήσει τη ζωή της με ταξίδια και φωτογραφήσεις. “Θέλω να καταφέρω κι άλλα πράγματα στη ζωή μου αλλά δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου μέχρι τώρα ούτε είμαι δυσαρεστημένη με όσα έχω καταφέρει. Όταν γίνομαι πολύ άπληστη κάποιες φορές, το αναλύω, καταλαβαίνω ότι παραλογίζομαι και προσπαθώ να συγκρατηθώ”.

Το θανάσιμο αμάρτημα της οργής

 

Για καλή μου τύχη δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ. Κι αν την δεις έστω να σηκώνει φρύδι σε κάτι που δεν της αρέσει να ακούει, δεν θέλω να ξέρω πώς θα κάνει αν την εξοργίσει κάτι πραγματικά. Ή αν τολμήσει ο φίλος της να την πειράξει με κάποιο τρόπο. “Πλέον τσαντίζομαι πολύ πιο δύσκολα από πριν αλλά δεν θες να είσαι δίπλα μου αν τσαντιστώ πάρα πολύ. Σε δημόσιο χώρο δεν θα κάνω ποτέ σκηνή, δεν θα μιλήσω καν. Αλλά όταν γυρίσουμε σπίτι, δεν διανοείσαι τι πεδίο μάχης θα στηθεί”.

 

Σκέφτομαι Γαλατικό χωριό την ώρα που ο Αλφαβητίξ ρίχνει ένα σάπιο ψάρι στη μούρη του Αυτοματίξ. Η πραγματικότητα απέχει ελάχιστα. “Μπορώ να γίνω πολύ υστερική και να σπάω πράγματα. Θέλω το χρόνο μου για να ηρεμήσω. Να κάτσω μόνη μου, να σκεφτώ αυτό που με έχει εκνευρίσει, να δω πώς θα το αντιμετωπίσω. Δεν έχω χειρότερο από το να έχω δίπλα μου κάποιον εκείνη τη στιγμή να μου λέει να ηρεμήσω. Τον τελευταίο καιρό έχω πάθει ευτυχώς ανοσία. Ειδικά με εκείνους που δεν είναι πολύ κοντά μου. Μόνο με κάποιον πολύ δικό μου άνθρωπο μπορεί να εκνευριστώ πολύ”.

Το θανάσιμο αμάρτημα της ζήλιας

 

Θα περίμενες από ένα κορίτσι το οποίο οι μερακλήδες του Facebook αποθεώνουν καθημερινά με φορτηγά γεμάτα like και ανούσιες καρδιές, να μην ζηλεύει. Και να έχει τον άλλον στα πόδια της. Αλλά μπα. “Ζηλεύω αρκετά. Για να ζηλέψω, πρέπει ο άλλος να μου δώσει το δικαίωμα για να ζηλέψω. Αλλά αν μου δώσει δικαίωμα ταυτόχρονα θα ξενερώσω και μαζί του. Έχω χωρίσει από ζήλια όταν ήμουν μικρή. Να μην μπορώ να είμαι με κάποιον γιατί με έκανε συνέχεια να ζηλεύω. Τώρα το θεωρώ πολύ ανώριμο από μεριάς μου. Δεν νομίζω ότι θα έφτανα ξανά σε τέτοιο σημείο. Δεν θα μπω στη διαδικασία να ζηλέψω βλακείες, θα πρέπει να γίνει κάτι για να ζηλέψω. Και τότε δεν θα θέλω καν να είμαι μαζί του”. Εκείνη όμως; προσπαθεί να κάνει τον άλλον να ζηλέψει; “Δεν θα κάνω τον άλλον να ζηλέψει. Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται κάποιος από τις φωτογραφίες μου αλλά είμαι πολύ τυπική και σωστή. Η εμπιστοσύνη χτίζεται με τον χρόνο”.

Το θανάσιμο αμάρτημα της λαγνείας

 

Το άφησα για τελευταίο. Γιατί αν και είπα παραπάνω για την αλαζονεία, η λαγνεία είναι χαραγμένη κυριολεκτικά και μεταφορικά στο σώμα της Χριστίνας Ζαφειρίου. “Την λαγνεία την έχω τατουάζ στο πόδι μου. Είναι πολύ μεγάλη ιστορία να σου εξηγήσω γιατί έγραψα “lust” στο πόδι μου αλλά είναι κάτι που με αντιπροσωπεύει”. Και το βλέπεις σε κάθε έκφανση της ζωής που μας επιτρέπει να βλέπουμε. Σαν να τρέφεται από αυτό. Σαν να γεμίζει η μπάρα της ζωής της από αυτό. Αν και η ίδια λέει ότι το κάνει πιο πολύ για πλάκα. “Τις φωτογραφίες τις βγάζω πιο πολύ για πλάκα. Είναι σίγουρα τροφή για τη λαγνεία και τα σχόλια εκείνων που βλέπουν τη φωτογραφία και το πώς νιώθω με αυτό αλλά δεν είναι κάτι που το επιδιώκω. Ειλικρινά το κάνω γιατί μου φαίνεται διασκεδαστικό”.

 

Η Χριστίνα Ζαφειρίου ξέρει πολύ καλά και η ίδια ότι αν είχε γεννηθεί μερικά χρόνια νωρίτερα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Κι ότι κατάφερε μέσα στα χρόνια της κρίσης να είναι εκείνη την οποία αναζητούσαν οι νοσταλγοί του παλαιού ανδρικού lifestyle για να φωτογραφήσουν, να αποθεώσουν, να λατρέψουν.

Η Χριστίνα μοιάζει πράγματι σαν να ζει στην περασμένη δεκαετία. Σε μια άλλη Ελλάδα, σε ένα άλλο lifestyle. Και είναι σίγουρα ευχή το να μείνει για πάντα σε αυτόν τον – καλύτερο ή χειρότερο, δεν εξετάζουμε αυτό εδώ – κόσμο, όσο μπορεί. Εξάλλου πάντα θα υπάρχουν άνδρες να θέλουν να βλέπουν κορίτσια φωτογραφημένα. Πάντα θα υπάρχουν άνδρες που θα χτυπιούνται για τη χαμένη ευκαιρία για ένα sex symbol.