Οι φιγούρες του escape room

Το ότι δεν έχει γραφτεί ακόμα κείμενο για τις φιγούρες του escape room είναι μια από τις βασικότερες ενδείξεις ότι αυτός ο τόπος πάει κατά διαόλου. Εκτός από αυτό, είναι μια τρανή απόδειξη ότι αρνούμαστε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

Το escape room είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, όπως θα έλεγαν και στην τηλεόραση. Το Turkish Airlines Euroleague Escape Room είναι το ιδανικό τερέν για να σκιαγραφηθούν προσωπικότητες, να δοκιμαστούν φιλίες και να λάμψει ο οίστρος της συνεργασίας. Κυρίως βέβαια, είναι το ιδανικό τερέν για να εμπνεύσει κόσμο να γίνει λίγο πιο χρήσιμος στα κοινωνικά σύνολα στα οποία ανήκει.

Αλλά ας αρχίσει σωστά η κοινωνιολογική ανάλυση.

Ο game master

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson, από τους χώρους του Turkish Airlines Euroleague Escape Room, του πρώτου αθλητικού escape room. Για να ζήσεις κι εσύ την περιπέτεια με τρόπαιο τη βαρύτιμη κούπα της Ευρωλίγκας, κάνε την κράτησή σου εδώ)

Το κράτος. Το καλό κράτος. Το κράτος πρόνοιας θα έλεγε κανείς. Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τα μεγάφωνα για να βοηθήσει και να συνετίσει. Η χείρα βοηθείας, αλλά και η αυστηρή φωνή που θα επαναφέρει στην τάξη όποιον πιστεύει ότι έλυσε τον γρίφο ανοίγοντας την πόρτα με το κουμπί της εξόδου κινδύνου. Η φωνή του game master δεν έχει γωνίες. Δεν είναι αυστηρός, δεν είναι γλυκός. Μπορεί πριν τις επεμβάσεις του να ξεκαρδίζεται στα γέλια με τα καραγκιοζιλίκια που βλέπει, αλλά όταν θα μιλήσει, θα είναι σοβαρός. Μηχανή. Άτεγκτος.

Αναρωτιέσαι εκεί που έχεις κολλήσει αδυσώπητα με έναν γρίφο, αν ο τύπος έχει φίλους. Αν έχει ζωή. Αν τον κάνει κανείς παρέα. Μετά ξανακοιτάς το ρολόι και σοβαρεύεσαι.

Ο συντονιστής

“Έλα, αφήστε την καυλάντα τώρα, Γιάννη στο τιμόνι, Πέτρο μάινα τη γάμπια, Αποστόλη στην πρύμνη, Διονυσία πάρε την τρίαινα και σκότωνε τους καρχαρίες που πλησιάζουν, εγώ με τον Στέλιο θα ανέβουμε στο κατάρτι και θα χτίσουμε τη στρατηγική μας”. Ο συντονιστής δεν είναι συντονιστής μόνο στα escape room. Είναι μέχρι και στην ταβέρνα του Καπετάν Μιχάλη πίσω από το Ιντεάλ. Απλά στο escape room βάζει τα δυνατά του για να γίνει πιο σπασ ανυπόφορος από ποτέ.

Για να λέμε βέβαια τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, αν δεν υπήρχε ο συντονιστής και η ενέργεια που μεταγγίζει στην ομάδα, το πιο πιθανό σενάριο θα ήταν να μας βρει το ξημέρωμα στο Euroleague Escape Room. Μαζί με τα -αχρείαστα- γκάζια και την τεχνητή ένταση, ο συντονιστής καταφέρνει να κρατάει την ομάδα του σε εγρήγορση και να πάρει τα εύσημα, αν φυσικά η ομάδα καταφέρει να βγει από το δωμάτιο, με ατάκες τύπου “καλά, αν δεν ήσουν εσύ, ακόμα εκεί θα ήμασταν” και “μας έπρηξες, αλλά χαλάλι”.

Ο κλειστοφοβικός

Δεν υπάρχει μέλος της ομάδας που να θέλει να αποδράσει από το δωμάτιο περισσότερο από τον κλειστοφοβικό. Οι άλλοι διασκεδάζουν, αλλά αυτός παίζει με τα όριά του. Η απόδραση είναι ανάγκη. Και όταν κάτι γίνεται ανάγκη, ακριβώς όπως μας έμαθε η ζωή, τα πράγματα δυσκολεύουν, γίνονται πιο σύνθετα. Το κεφάλι θολώνει. Ταυτόχρονα με το κλείδωμα της πόρτας, ο κλειστοφοβικός προσπαθεί να σκεφτεί λύσεις και να σκουπίσει τον ιδρώτα από το μέτωπο.

Αν δεν είσαι αυτή η φιγούρα της ομάδας, κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου για να τον βοηθήσεις να σας βοηθήσει να βγείτε από κει πέρα. Και όχι, το “αφού έχεις τέτοια θέματα, τι δουλειά έχεις εδώ;” δεν είναι ωραία αντιμετώπιση. Είμαστε σταθερά με αυτούς που τα βάζουν με τα προβλήματά τους.

Ο ‘έλα ρε γαμώτο, το ‘ξερα’

Αυτή η μάστιγα. Ο τύπος που πάντα ήξερε τη λύση, αλλά το καταλάβαινε μόνο όταν την έπαιρνε το ποτάμι. Αυτός ο θρασύς ψευτάκος. Να τους προσέχετε τους ‘έλα ρε γαμώτο, το ήξερα’. Μπερδεύουν πολύ συχνά τον Bob Dylan με τον Johnny Cash, την κόκκινη με τη λευκή ταραμοσαλάτα και το γκάζι με το φρένο. Τσάμπα κόπος, τσάμπα γκρίνια, τσάμπα έλα ρε γαμώ, το ‘ξερα. Καμία ελπίδα στο Euroleague Escape Room. Θα αποβληθεί με ντισκαλιφιέ απ’ τον Λαμόνικα.

Ο Γκούφι

Καταλύτης. Ο από μηχανής θεός. Αυτός τον οποίον φώναξες για να κλείσει η 5άδα, αλλά που μπορεί να προσφέρει μέγιστες λύσεις ακόμα και μέσα από την αγαρμποσύνη του. Συνήθως, ο Γκούφι έχει όση όρεξη έχει όλο το υπόλοιπο ρόστερ μαζί. Απλά δεν φημίζεται ιδιαίτερα για τις ικανότητές του σε επίλυση γρίφων. Δεν πειράζει, ο Γκούφι είναι πάντα χρήσιμος.

Ο διακοσμητικός

Ο ‘άντε, πόση ώρα έχει ακόμα;’. Ο ‘άντε, ακόμα δεν βρήκατε τη λύση;’. Ο άνθρωπος που μετανιώνεις από το δεύτερο λεπτό που είναι εκεί. Η συνεισφορά του δεν είναι μηδενική. Το πρόσημο είναι πλην, αρνητικό. Πιάνει χώρο και λούζει τους υπόλοιπους με αρνητική ενέργεια. Κάθε παρέα που θέλει να αποδράσει είναι καταδικασμένη να έχει έναν τέτοιο. Σε escape rooms με embedded φυλακή, το να κλειστεί εκεί για μια ώρα, δεν είναι και τόσο κακό σενάριο. Θα το εκτιμήσει και ο ίδιος.

Ο ‘Νίκος Ζήσης’

(Μάζεψε τις φιγούρες σου και κάνε κράτηση εδώ για το Euroleague Escape Room, τι περιμένεις;)

Ο πιο φιλότιμος, ο πιο εργάτης, αυτός που κάνει διατάσεις πριν μπει στο δωμάτιο. Σε αντίθεση βέβαια με τον πραγματικό Νίκο Ζήση που έχει υπάρξει λίρα εκατό και ο άνθρωπος που μπορεί να πάρει όλο το βάρος στην πλάτη, ο ‘Νίκος Ζήσης’ του escape room ενδέχεται να μην είναι τόσο κρίσιμος, αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο εργάτη. Θα σκύψει, θα προσπαθήσει να ξεκολλήσει πράγματα από τον τοίχο χωρίς κανένα λόγο, θα φωνάξει, θα βοηθήσει το κορίτσι που εγκλωβίστηκε κάτω από το τραπέζι, θα πιάσει πενήντα δύο φορές το μέτωπό του σε απόγνωση και δυστυχώς, αν όλα πάνε καλά και βγείτε από το δωμάτιο, θα είναι αυτός που θα πάρει τα λιγότερα εύσημα.

Γιατί έτσι είναι όταν έχεις κάποιον δεδομένο. Τον εκτιμάς μόνο όταν τον χάσεις. Αυτό λέγεται ζωή.