O Kevin Bacon χορεύει ακόμη

Έχουν περάσει 31 χρόνια από τότε που έκανε το μεγάλο μπαμ. Χορεύοντας. Και ροκάροντας. Για την ακρίβεια φέρνοντας, μέσω του χορού και της μουσικής, την επανάσταση σε μια πόλη που είχε απαγορεύσει και τα δυο.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αγνοούμε τη συμμετοχή του στο Diner, που προηγήθηκε (ναι, το ξέρω, μιλάμε για ταινιάρα. Εγώ όμως στο Footloose τον είδα πρώτη φορά, από εκεί τον θυμάμαι). Tον διαβόητο θάνατό του στο πρώτο Friday the 13th όπου, όπως συμβαίνει συνήθως, πρώτα έκανε σεξ και μετά είδε ένα βέλος να του περνάει μέσα από τον λαιμό.

Ή τη -μικρή, αλλά αξέχαστη- συμμετοχή του στο θρυλικό Animal House. Αν και, μεταξύ μας, η κωμωδία ήταν και παραμένει το αδύνατο σημείο του.

Και μετά πέρασαν πολλά χρόνια όπου το παλικάρι από τους ‘άγριους’ δρόμους της Φιλαδέλφειας (σ.σ. Καμία σχέση, ο μπαμπάς του ήταν διάσημος αρχιτέκτονας που βρέθηκε μέχρι και εξώφυλλο στο Time) με τα κοφτερά μπλε μάτια και το σαρδόνιο χαμόγελο, βρέθηκε να παίζει Α’ ρόλους σε κακές (The Air Up There, εκεί που βρίσκει ένα Μασάι στην Αφρική και τον κάνει μπασκετμπολίστα) ή μέτριες ταινίες (Flatliners) και Β’ ρόλους σε καλές (JFK, A Few Good Men).

Το Χόλιγουντ βασικά δεν ήξερε τι να τον κάνει. Ήταν ένας τύπος με φάτσα και ζυγωματικά πρωταγωνιστή, αλλά ψυχοσύνθεση ψυχοπαθή αρχικακού. Οπότε, εκεί γύρω στο 1991, αποδέχθηκε την μοίρα του και άρχισε να μας δείχνει την διαστροφή που κρύβει μέσα του.

Με άλλα λόγια, άρχισε να είναι κακός. Πολύ κακός. Και εξαιρετικά πειστικός. Όπως στο River Wild, απέναντι στην ‘βαρύ πεπόνι’ Meryl Streep το 1994, κερδίζοντας και την πρώτη του υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.

To ίδιο που έκανε έξοχα -και σκιαχτικά- στο Sleepers ως ο πιο διεστραμμένος από τους φρουρούς που ασελγούσαν πάνω στους ανήλικους Brad Pitt, Jason Patrick και Billy Crudup.

Στο Wild Things όπου, πέρα από ότι ήταν ο κακός που στο τέλος πληρώνει , προκάλεσε ‘σούσουρο’ με την σκηνή στο ντους όπου δείχνει τον φουλ εξοπλισμό του. Ένα ρόλο που, ως executive producer της ταινίας, έραψε κοστούμι πάνω του.

Ακόμη και στο Ηollow Man του Βερχόφεν (ως γνωστόν, μεγάλο ‘αρρωστάκι’) όπου, ως αόρατος άνθρωπος, το πρώτο που κάνει είναι να βιάσει την γειτόνισσα του, Rhona Mitra

Είπαμε. Το παλικάρι έχει ψυχοσύνθεση αρχι-κακού. Αυτόν που επιτελούς έπαιξε για πρώτη φορά σε super hero movie μόλις το 2011 στο Χ-Men η Πρώτη γενιά. Εύγε στον Matthew Vaughn που είχε την φλασιά. Και μακάρι η Marvel να βρει ξανά χώρο για αυτόν σε κάποια από τις εκατοντάδες επόμενες ταινίες της.

Αν και η καλύτερή του στιγμή, με διαφορά η καλύτερή του στιγμή, εκείνη που δυστυχώς είδαν οι λιγότεροι, ήταν το The Woodsman του 2004. Εκεί που παραδίδει ρεσιτάλ καλού vs κακού ως ο καταδικασμένος παιδόφιλος που επιστρέφει στη γειτονιά του και προσπαθεί να αντισταθεί στον πειρασμό.

Mια από τις 4 ταινίες (μαζί με το Loverboy, το οποίο ο Kevin απλά σκηνοθέτησε, Pyrates και Murder in the First) στις οποίες συμμετείχε η -σύζυγός του από το 1988 και μητέρα των παιδιών του- Κyra Sedgwick του The Closer.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραγνωρίζουμε τo -επίσης πολύ καλό- Murder in the First, με εκείνον ως τον κρατούμενο που πήγε φυλακή επειδή έκλεψε πέντε δολάρια και έχασε τα μυαλά του μετά από τρία χρόνια στην απομόνωση, τα κυριλε Apollo 13, Mystic River και Where the Truth Lies, το θριλεράκι Stir of Echoes ή ακόμη και το Death Sentence, όπου παίρνει -αποτελεσματικά- εκδίκηση από την συμμορία που σκότωσε το γιο του (ναι, συμφωνώ, τώρα που μεγάλωσε, πρέπει να παίξει και σε άλλη ταινία εκδίκησης. Ιδανικά ως δίδυμο με τον Neeson).

Στο τέλος της ημέρας ο Kevin Bacon παραμένει ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς που δεν έχουν λάβει ποτέ υποψηφιότητα για Όσκαρ. Κάτι που πιστεύει ο ίδιος, εγώ, το περιοδικό Time και, ελπίζω εσείς.

Μια ‘αδικία’ που είναι στο χέρι του να διορθώσει, με τους ρόλους που θα επιλέξει να πάρει τα επόμενα χρόνια. Αρκεί να αποδεχθεί ότι το Όσκαρ θα είναι, όπως όλα δείχνουν, Β’ Αντρικού Ρόλου.