Η επιλογή του George Clooney

Σήμερα δεν θέλω να γράψω κάτι για τους αναγνώστες, αλλά κάτι για τους συντάκτες του Oneman – όποιος αναγνώστης δεν είναι περίεργος σταματά να διαβάζει ακριβώς σε αυτό το σημείο και συνεχίζει με κάτι άλλο.

Περίμενα να περάσουν λίγες μέρες πριν γράψω, γιατί ήλπιζα ότι κάποιος από τους κυρίους του Oneman θα ασχοληθεί με την περίπτωση, αλλά περίμενα άδικα. Οι κατά πολύ νεότεροι από μένα συντάκτες του site, που ασχολούνται με τις επικαιρότητες και τα γούστα του αντρικού πληθυσμού, αγνόησαν επιδεκτικά το πέρασμα της Αμάλ Αλαμουντίν από την Αθήνα, πιθανότατα γιατί ξοδεύονταν σε συζητήσεις για το ποια είναι η πιο όμορφη ελληνίδα κι αν αξίζει να μπει στο top 10 η Ευαγγελία Αραβανή ή να βγει από αυτό η Αγγελίνα Ματαλιωτάκη: αιδώς αχρείοι (και όχι μόνο). Όταν από την Αθήνα περνά η επιλογή του Κλούνεϊ, αν θέλετε να βγάζετε τον μπούσουλα του άντρα στο διαδίκτυο, παρατάτε τα πάντα κι ασχολείστε μόνο με την επιλογή του μεγάλου Τζόρτζ. Γιατί αν υπάρχει ένας άντρας που μπορεί κάποιος να ισχυριστεί βάσιμα πως την τελευταία δεκαετία έχει σφραγίσει το ανδρικό life style (να μη φοβόμαστε τις λέξεις παρακαλώ…) αυτός είναι και άλλος κανείς.

Είναι όμορφη η Αμάλ; Είναι κι οι διάφοροι υπουργοί και παρατρεχάμενοι των Υπουργών που την είδαν από κοντά έπεσαν στα πατώματα, κατά το κοινώς λεγόμενο. Ακόμα κι ο μεγάλος Λευτέρης Λαζάρου, που είχε την τύχη να της ετοιμάσει το δείπνο στο Βαρούλκο, μολονότι τα μάτια του έχουν δει πάρα πολλά, είχε να λέει την επόμενη για τους τρόπους της, την λεπτότητα της και την λάμψη της, που έκανε την Ολγα Κεφαλογιάννη που κάθονταν δίπλα της να μοιάζει με κορίτσι της υπηρεσίας – αυτή μια -κατά τα άλλα- Ολγάρα! Μου άρεσε και η χαριτωμένη της αφέλεια να αγγίζει τα αγάλματα του μουσείου, παρά τις ταμπέλες που εξηγούν ότι απαγορεύεται: μπορεί να ταράχτηκε η συνοδός της γενική γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού ,αλλά καταλάβαμε πως για την Αμάλ τίποτα δεν απαγορεύεται. Όμως το θέμα δεν είναι η Αμάλ, τόσο όσο ο Κλούνεϊ.

Ο Κλούνεϊ στα 53  χρόνια του έχει ό,τι μπορεί να φανταστεί άντρας – τονίζω το «να φανταστεί». Είναι ωραίος και η ομορφιά του δεν έχει πια να κάνει με το νεανικό της ηλικίας του – θα είναι έτσι ωραίος για χρόνια. Απολαμβάνει ένα είδος παγκόσμιας αναγνώρισης, αφού έχει πείσει ακόμα και τους πλέον δύσπιστους ότι είναι και σταρ και καλός ηθοποιός. Πουλάει πολύ ωραία τον εαυτό του και αρέσει και γιατί παίρνει επαγγελματικά και καλλιτεχνικά ρίσκα. Είναι όσο διανοούμενος πρέπει και είναι συγχρόνως και ψαγμένος μπον βιβέρ: περάνει πιο πολύ καιρό στη Σιένα ή στο Κόμο παρά στο Βέγκας και στο Χόλυγουντ. Είναι πολιτικοποιημένος, αλλά και πλούσιος, διασκεδαστικός και ευαίσθητος, κλασσάτος και υπέροχα casual. Εχει και προσωπικότητα, αλλά αυτό που αληθινά μετρά είναι ότι αυτά τα πιστεύουν για αυτόν όλες οι γυναίκες του κόσμου – ακόμα κι αν αυτά στην πραγματικότητα δεν ισχύουν, στα παλιά του τα παπούτσια. Κάποια στιγμή, ο τύπος αυτός που μπορεί να έχει όποια γυναίκα θέλει, αποφασίζει να παντρευτεί. Και εμφανίζει την Αμάλ.

Δεν θα μπορούσε ο Κλούνεϊ να έχει ένα τρυφερό εικοσάχρονο μπουμπούκι από αυτά που όταν φωτογραφίζονται τραβούν τα μάτια της ανδρικής οικουμένης όλης; Φυσικά και θα μπορούσε. Θα μπορούσε να έχει το ωραιότερο μοντέλο του κόσμου, την πιο σέξι βραζιλιάνα/ιταλίδα/αμερικάνα/μις ευρώπη/μις λατινική αμερική/ μις κόσμος: στο κάλεσμα του θα έσπευδαν όλες τρέχοντας για να «σκοτωθούν» για μια θέση στο χαρέμι του. Δεν θα μπορούσε να βρει μια πλούσια, από αυτές που μπορεί να αγοράσουν τη γη ολόκληρη για χάρη του; Πανεύκολο. Αλλά ο τύπος διάλεξε την Αμάλ.

Κάποιοι λένε ότι το έκανε γιατί θέλει λέει να γίνει κάποια μέρα πρόεδρος των ΗΠΑ και του χρειάζεται μια κυρία με βαρύ βιογραφικό: κολοκύθια! Αν είσαι ο Κλούνεϊ δεν κάνεις  ποτέ τέτοιες επιλογές, γιατί ήδη έχεις μια φορά χωρίσει και ξέρεις ότι η επιλογή μιας γυναίκας δεν γίνεται ποτέ βάση ενός σχεδίου που αφορά οτιδήποτε άλλο εκτός από την ίδια: η επιλογή γίνεται μόνο αν νοιώθεις ότι μαζί της θα περάσεις καλά, όσο στο μονοπάτι της ζωής περπατήσετε παρέα. Τι μας λέει λοιπόν ο Τζόρτζ; Πως όταν είσαι αληθινά ξεχωριστός και άνδρας αφήνεις κατά μέρους τα πιπίνια, τα bimbo, τα κορίτσια της πασαρέλας και τα υπέροχα μωρά και πας στο δεύτερο επίπεδο. Εκτιμάς πρώτα από όλα την ωριμότητα μιας τριανταπεντάρας γιατί από σένα πάντα θα λείπει, αλλιώς δεν θα έκανες «Τους άνδρες που κοιτούν επίμονα τις κατσίκες». Εκτιμάς το στυλ και όχι τις καμπύλες, τον αέρα και όχι την υπερβολή, το background και όχι το πολλά υποσχόμενο μέλλον: αυτό δεν το ξέρει κανείς. Η Αμάλ είναι τρομερά περπατημένη κι όχι μόνο στους διαδρόμους του ΟΗΕ: μια λιβανέζα που κατέκτησε το Λονδίνο δουλεύοντας σήμερα στο μεγαλύτερο νομικό γραφείο του έχει κάνει στη ζωή πολλά. Αν είσαι άντρας αυτά τα εκτιμάς και θες να τα μάθεις.

Αν είσαι άντρας, λέει ο Κλούνεϊ πρέπει να μπορείς να βλέπεις πιο πέρα από τα προφανή. Πρέπει η επιλογή, που κάνεις για τον εαυτό σου (και όχι για τους άλλους), να αποτελεί έκπληξη και για σένα τον ίδιο: πρέπει να αφεθείς, ν αφήσεις κατά μέρος τα στερεότυπα και τα κλισέ, να δεις τη γυναίκα, όχι στην ιλουστρασιόν εκδοχή της, αλλά στην ουσία της – να αφήσεις κατά μέρος την φόρμα και να μάθεις να εκτιμάς το περιεχόμενο.  Όταν διαλέγεις, γιατί εκτιμάς το εξαιρετικό κι όχι γιατί παρασύρεσαι από περιφέρειες, σαρκώδη χείλι και μακριά πόδια, τότε όχι μόνο βρίσκεις κάτι εξαιρετικά σπάνιο, αλλά αληθινά κάνεις τους πάντες να ψάχνουν το γιατί της επιλογής σου. Ορίζεις το γούστο γιατί δεν σέρνεσαι πίσω από τα συνηθισμένα.

Είναι αλήθεια ότι σπανίως διαλέγουν οι άντρες: οι γυναίκες διαλέγουν. Επειδή ο άντρας σπανίως διαλέγει δεν κρίνεται από τη γυναίκα που έχει δίπλα του, η γυναίκα κρίνεται. Η Αμαλ είναι μια από τις πιο top class κυρίες του κόσμου, επειδή είναι επιλογή του Κλούνεϊ, επειδή δηλαδή τον διάλεξε και τον κατέκτησε. Είναι μια θεά. Όταν θα ξανακάνετε αφιερώματα στις δέκα ωραιότερες ελληνίδες, θυμηθείτε να αναδείξετε αυτό το κάτι σπάνιο αν σε ελλήνιδα το βρείτε– ο Κλούνεϊ μας λέει ότι είναι αυτό που πιο πολύ αξίζει.

(Και μην διανοηθείτε να ξαναφήσετε την Αραβανή εκτός  top 10. Είναι ξανθιά και λίγο παγωμένη: για αυτό και μόνο το ξεχωριστό της χάρισμα είναι top…)