Μα γιατί λέτε το αεροδρόμιό σας ‘Μακεδονία’;

Εκείνη ζει και δουλεύει στην Αλβανία. Δεν ξέρει γρι ελληνικά. Είναι 27 χρονών, δικηγόρος. Ασκούμενη. Πληρώνεται αρκετά καλά για τα δεδομένα της γειτονικής χώρας, μου είπε. Τόσο που να μπορεί να κάνει διακοπές στη Ρώμη, μία στο τόσο. Έτσι μου είπε.

Εκείνος, εγώ δηλαδή, βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη για ένα διαβαλκανικό συνέδριο για την απεξάρτηση από τα ναρκωτικά και τη μείωση της βλάβης. Και εκεί, σε αυτό το συνέδριο, γνωρίζω την Κ., η οποία εκπροσωπεί μια ΜΚΟ της χώρας της που ασχολείται με τη μείωση βλάβης από τις εξαρτησιογόνες ουσίες.

Είναι πρωί Σαββάτου, λοιπόν, και φεύγουμε μαζί από την όμορφη Θεσσαλονίκη προς την όμορφη μες στην ασχήμια της, Αθήνα. Κατεύθυνση: αεροδρόμιο.

Ο ταξιτζής περιμένει στο φανάρι με το μπλε όχημά του. Ελεύθερος. Του τείνω το χέρι, κατεβαίνει να βάλουμε τα μπαγκάζια στο πορτ μπαγκάζ. Ίδιος ο Σταρόβας ο άτιμος, και στην κοψιά και στον τρόπο ομιλίας. Δεν πρόλαβα να μάθω βέβαια αν τραγουδάει και σαν τον Σταρόβα.

Η Κ. κάθεται στο πίσω κάθισμα, εγώ στο μπροστινό, δίπλα στον οδηγό μας. Φεύγουμε, του λέω να βιαστεί κάπως αν μπορεί (λες και θα μπορούσε να πετάξει ο άνθρωπος – μα τι ηλίθιο πράγμα να το λες αυτό σε έναν ταξιτζή) γιατί δεν έχουμε πολλή ώρα μέχρι την πτήση.

Οι δρόμοι ανοιχτοί, δεν έχει κίνηση ευτυχώς. Περνάμε τον Λευκό τον Πύργο, τη Νέα Παραλία, η Κ. μου δείχνει τις ομπρέλες όπου έβγαλε φωτογραφίες για το Instagram. “Mission accomplished”, αναφωνεί, χαμογελώντας. Συνεχίζουμε τη διαδρομή και απαντάμε πινακίδα που γράφει: “Προς αεροδρόμιο Μακεδονία. Το the International Airport Macedonia”.

H K. μπερδεύεται.

“Why do you call your airport Macedonia;”, λέει. Πρώτη της φορά στη Θεσσαλονίκη. Σιγή δευτερολέπτων. Σιγή αιώνων. Είναι οι στιγμές που μετράς τις αντιδράσεις σου. Με τα χρόνια έχω μάθει να μη βιάζομαι να μιλήσω, να αφήνω τον χρόνο να δημιουργεί μόνος του εκείνες τις μικρές ρωγμές που θα σου δώσουν την κατάλληλη ευκαιρία για να χωθείς μέσα τους και να καλυφθείς. Κι όταν τα πρώτα κύματα της τρικυμίας έχουν περάσει, τότε μπορείς να βγεις νηφάλιος από την προκάλυψή σου και να τοποθετηθείς.

Ο ταξιτζής αποφασίζει να πάρει τον λόγο, αφού πρώτα μου ρίχνει μια λοξή ματιά, προσπαθώντας να με “κόψει”. Σύμμαχος ή “από τους άλλους;”. Το ίδιο σκέφτομαι κι εγώ. Καθόμαστε δίπλα – δίπλα, αλλά μεταξύ μας υπάρχει το Μέγα Τείχος των Βαλκανίων. Αυτό που στην πραγματικότητα δεν έπεσε ποτέ.

“Because this is Macedonia”, της λέει. Εγώ μειδιάζω μηχανικά. Ο Σταρόβας με κοιτάζει από τον κεντρικό καθρέφτη του αλλά δεν καταλαβαίνει αν γελάω ειρωνικά, ή αν σιγοντάρω τα λεγόμενά του.

“And if this is Macedonia, what is the other one;”, αναρωτιέται η Κ. Δεν μπορώ να καταλάβω αν έχει πλήρη άγνοια ή αν τρολάρει. Ακόμα και τώρα, τείνω προς το πρώτο ενδεχόμενο. Δεν είμαι όμως σίγουρος.

Ο οδηγός μας συνεχίζει την επιχειρηματολογία του. “This is the one and only Macedonia, the other is fake”. “Από πού είναι αυτή;”, αποφασίζει να με ρωτήσει. “Από την Αλβανία”, του λέω. “Αλλά είναι η πρώτη της φορά εδώ. Και δεν ξέρει γρι ελληνικά”. Ο ταξιτζής εξακολουθεί να με κοιτάζει. Πρέπει να τοποθετηθώ, το ξέρω, δεν παίρνει άλλη αναβολή. Απευθύνομαι προς την Κ. λέγοντας λίγο πολύ τα γνωστά περί Μεγάλου Αλεξάνδρου, περί Πέλλας και Βεργίνας, περί Σλάβων και μέσα σε 2,3 λεπτά προσπαθώ να της εξηγήσω μια διένεξη 27 χρόνων λες και είμαι η wikipedia σε προφορική version. Δεν δείχνει να έχει γνώση των ‘εσωτερικών’ μας υποθέσεων.

Ο ταξιτζής τώρα ετοιμάζεται να μου απευθυνθεί, ιδρωμένος και αποφασισμένος. “Και να σου πω βρε φιλαράκι, πες πως εμείς αποφασίζουμε μια μέρα να αποσχιστούμε από την Ελλάδα σαν τους Καταλανούς και να αυτονομηθούμε εδώ πάνω. Αν αυτοί λέγονται Μακεδονία, εμείς εδώ πώς θα λεγόμαστε;”.

Κάπου εδώ του δίνω ένα πόντο. Αλλά ανταπαντώ. “Πρώτον, δεν νομίζω πως πραγματικά θέλει κανείς να αυτονομηθεί εδώ πάνω. Δεύτερον, υποθέτω πως σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να λέγεστε Νότια Μακεδονία”. Το είπα, αυτό ήταν. Είμαι έτοιμος για όλα.

Ο Σταρόβας γελάει. “Εντάξει, δίκιο έχεις. Μακεδονία είναι γεωγραφικά και εδώ και εκεί. Αλλά όχι και να λέγονται Μακεδόνες”, μου κάνει. “Γι’ αυτό πήγα στο συλλαλητήριο, γι’ αυτό θα πάω και στα επόμενα”, συνεχίζει. “Εσύ πήγες;”, με ρωτάει. “Όχι”, του λέω, “γιατί πιστεύω πως το σύνθημα “η Μακεδονία είναι ελληνική” είναι το ίδιο αλυτρωτικό με το να λένε οι Σκοπιανοί πως είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Άσε που κανονικά Σκοπιανοί λέγονται όσοι ζουν στην πόλη μόνο”.

Πλέον παίζω όλα τα χαρτιά μου. “Σωστό είναι αυτό. Να ξέρεις όμως, πως πρέπει να πας σε συλλαλητήριο για να δεις πως όσοι πάνε, δεν είναι όλοι φασίστες. Οι φασίστες βγαίνουν μπροστά, όμως είναι και κόσμος που ανησυχεί πραγματικά. Ειδικά εδώ πάνω. Εγώ προσωπικά πιστεύω πως και ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης έχουν καλές προθέσεις”, λέει. Τον αφήνω να συνεχίσει. “Γιατί αν πω πως είναι πουλημένοι όλοι τους, χρησιμοποιώ τη ρητορική των ακραίων. Και εγώ άλλοθι στον φασίστα δεν θα δώσω”, ολοκληρώνει.

Στο βάθος φαίνεται το αεροδρόμιο. Η Κ. έχει χαθεί στο κινητό της μη μπορώντας να καταλάβει τον σύντομο διάλογό μας στα ελληνικά. Βλέπω στο δικό μου κινητό την ώρα, είμαστε καλά για την πτήση. Φτάνοντας, ο ταξιτζής μας βγάζει τις βαλίτσες και μου τυπώνει την απόδειξη πριν καν τη ζητήσω. Τον ευχαριστώ και εκείνος μας εύχεται καλό ταξίδι.

Μπαίνω στο αεροδρόμιο Μακεδονία, με την Κ. δίπλα μου.

Κοιτάζω τον πίνακα ανακοινώσεων για να βρω την πύλη μας για την επιβίβαση και σκέφτομαι πως οι λαοί θα είχαν μεταξύ τους λιγότερες διαφορές αν έλυναν τα ζητήματά τους μέσα σε ένα ταξί.

ΥΓ. Τα παραπάνω βασίζονται σε απολύτως αληθινά γεγονότα.

(Κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi)