OPINIONS

Και τώρα, με τι ψυχή να ταξιδέψεις;

Ένας δημοσιογράφος του ONEMAN μπήκε με βαριά καρδιά σε αεροπλάνο μερικές ώρες μετά το μακελειό στις Βρυξέλλες και μοιράζεται φόβους και σκέψεις.

Λίγες ημέρες μετά το χάος στο Μπατακλάν, μπήκα στο αεροπλάνο για Κωνσταντινούπολη. ‘Δεν θα νικήσουν’, ‘δε θα αλλάξει τη ζωή μας ο φόβος’, έλεγα και δεν ακύρωσα το ταξίδι. Επί τρεις ημέρες προσπαθούσα να αποφεύγω τα πλήθη, είχα μάτια στην πλάτη όπως ο Γκάλης και τελικά επέστρεψα σπίτι μου ασφαλής και γεμάτος όμορφες εμπειρίες.

Πιστεύοντας στο ‘η Γη δεν θα σταματήσει να γυρίζει’ και λοιπά σχετικά γνωμικά, που όμως άρχισαν να φαντάζουν μπερδεμένα λόγια στ’ αυτιά μου όταν μερικές ημέρες μετά ήρθε η έκρηξη στο σταθμό του μετρό της Πόλης. Είχα περάσει από εκεί δύο φορές. Έγιναν σιωπή όταν έγινε η επίθεση αυτοκτονίας μπροστά από το Μπλε Τζαμί, που σκότωσε 10 ανθρώπους. Ακριβώς εκεί που καθόμασταν με τη γυναίκα μου απολαμβάνοντας ήλιο, βγάζοντας ανέμελα φωτογραφίες.

Έγιναν πανικός όταν την περασμένη εβδομάδα είδα τη νέα επίθεση αυτοκτονίας στην Ιστικλάλ. Δρόμος περατζάδα και σημείο που πέρασα καμία δεκαριά φορές μέσα σε τρεις μέρες! Έβλεπα ξανά και ξανά το video με τον καμικάζι, έψαχνα να βρω πάνω του το βελάκι που θα υποδήλωνε πως είναι τρομοκράτης, να ακούσω ένα χαμηλόφωνο τικ τακ της βόμβας που θα με προειδοποιούσε, το αποχαιρετιστήριο παραλήρημά του που θα μου έδινε την πολυτέλεια να τρέξω. Κι όπου φτάσω, ίσως αρκετά μακριά για να σωθώ. Τίποτα. Ήταν ένας απλός περαστικός, από τους χιλιάδες με τους οποίους διασταυρώθηκαν τα βήματα και οι μοίρες μας τις μέρες που ήμουν εκεί.

Πώς λοιπόν να αντιμετωπίσεις, πώς να αποφύγεις έναν κίνδυνο που είναι αόρατος; Καλά κρυμμένος κάτω από τον παραπλανητικό μανδύα της καθημερινότητας;

 

Πρωί Τρίτης, ανοίγω το παράθυρο στον κόσμο των social media καθυστερημένα, μιας και είχε προηγηθεί ξενύχτι λόγω της πρεμιέρας του live chat για τη Formula 1 στο Contra.gr. Εικόνες χάους. Πόνος, θάνατος, οργή. Άνθρωποι πανικόβλητοι να τρέχουν να ξεφύγουν από τον ίδιο, αόρατο εχθρό που έχει μόλις ‘χτυπήσει’ δεκάδες άλλους γύρω τους. Στο μετρό αλλά και το αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Έχω συγγενείς εκεί, μαθαίνω πως είναι όλοι καλά. Η ανακούφιση απορροφά μέρος της σαστιμάρας από το γεγονός πως είμαστε για μία ακόμα φορά ‘στο ίδιο έργο θεατές’. Άμαχος πληθυσμός που θυσιάζεται στο βωμό ενός ατέρμονου, όχι τόσο ξεκάθαρου και σίγουρα καθόλου αθώου πολέμου. Μία σου και μία μου, οφθαλμός αντί οφθαλμού, σύλληψη και τρομοκρατικό χτύπημα. Νέα σύλληψη, ‘μπαμ’ ξανά και ο -γεμάτος αίμα- φαύλος κύκλος απλά συνεχίζεται.

Είναι αλήθεια πως η πληθώρα τέτοιων τραγωδιών έχει κάνει σκληρότερο το πετσί μας. Δεν μας είναι πια άγνωστη η μεθοδολογία και το είδος των στόχων, δεν μας γονατίζουν οι εικόνες. Μέρες σαν αυτή, δυστυχώς έχουν εξελιχθεί σε κομμάτι της ζωής μας αν και δεν θα έπρεπε. Είπαμε, φαύλος κύκλος, για λίγο ξεχνιόμαστε και ξανά η παράνοια χτυπά. Μόνο που μέσα μου, όσο κι αν το βλέμμα μου έχει εξασκηθεί στο να αντέχει να αντικρίζει κατάματα τον πόνο, η ψυχή μου γίνεται ολοένα και πιο μαύρη. Μαύρη γι’ αυτά τα ‘θύματα πολέμου’ που σαν άγνωστοι στρατιώτες κόντρα σε κάθε τρελό αυτού του κόσμου, μένουν στην ιστορία μόνο ως πεσόντες τα ονόματα των οποίων δεν θα μάθω ποτέ. Αν είχαν γυναίκα ή άντρα να τους ψάχνει απεγνωσμένα και μάταια στο τηλέφωνο για να βεβαιωθεί πως είναι καλά. Αν ήταν παιδιά κάποιου ή ακόμα χειρότερα αν είχαν οι ίδιοι παιδιά στο σπίτι να τους περιμένουν.

Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν μ’ αρέσουν τα μπουζούκια αλλά ανέκαθεν ήμουν travel junkie. Σα να μην έφταναν τα συνεχή ταξίδια για δουλειά, όσο μπορούσα πάντα επιδίωκα να ενώνω και ένα ακόμα μέρος του ατελείωτου παζλ που αποτελούσε το όνειρό μου να γυρίσω τον κόσμο: 44 πτήσεις το 2013, 45 το 2014, 38 το 2015, ήδη 9 φέτος.

 

 

“Ο μόνιμος φόβος μας, η απόλυτη νίκη τους”, έγραψα χθες στα social media και το πιστεύω. Από τη στιγμή που μας έχουν τρομοκρατήσει, έχουν πετύχει αυτό που εξορισμού επιδιώκει ένας τρομοκράτης. Δεν ξέρω σε ποια επίπεδα έχει πραγματικά πάρει τις δικές της νίκες η «Δύση» αλλά η ISIS είναι αυτή που προκαλεί σοκ και δέος με τις δικές της.Αυτή τη φορά δεν είχα επιλογή, το ταξίδι ήταν για επαγγελματικούς λόγους άρα ο δρόμος προς το αεροδρόμιο, μονόδρομος! Για να κρατήσω το μυαλό μου σε επίπεδα σκέψεων που δεν θα κάνουν ούτε εμένα να ιδρώνω από άγχος αλλά ούτε και τους δικούς μου ανθρώπους να καρδιοχτυπούν διπλά από αγωνία, προσπαθώ να κάνω reboot στο μυαλό μου.

Στήνω το δικό μου firewall και έχω ως συμμάχους την απλή αναλογική πως ‘αφού έγινε χθες χτύπημα, δεν θα γίνει και σήμερα’ αλλά και τη σιγουριά πως μετά απ’ όσα έγιναν πριν από μερικές μόνο ώρες, κάθε αεροδρόμιο θα θυμίζει φρούριο. Παρότι συνήθως αεροπλάνο δεν απογειώνεται αν δεν χρειαστεί να τρέξω να το προλάβω, αυτή τη φορά σπεύδω στο Ελευθέριος Βενιζέλος σχετικά νωρίς.“Θα έχουν παραπάνω ελέγχους, έξω αλλά και μέσα, θα μας πάρει ώρα”, σκέφτηκα.

Όμως τελικά, στο θολωμένο από τα αβάσταχτα γεγονότα μυαλό μου, όλα ήταν μία πλάνη.

Περίμενα αστυνομικούς οπλισμένους σαν αστακούς, με διόλου διακριτική παρουσία. Όπλα ανά χείρας, σκυλιά, δεν ξέρω, ότι συνήθως βλέπεις και στις ταινίες. Ακόμα κι αν αποτελούσαν κομπάρσους σε ένα fake σκηνικό, θα όπλιζαν κι εμένα με κουράγιο πως ότι κι αν έχω να φοβάμαι, θα αντιμετωπιστεί. Υποθέτω πως και ένας επίδοξος τρομοκράτης, αν χρειαστεί να κινηθεί ανάμεσα από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, θα πάψει να είναι τέρας ψυχραιμίας. Θα είναι μόνο τέρας. Ίσως να τον καταλάβουν. Ίσως δουν πέρα από το παραπλανητικό προσωπείο του. Θεωρητικές και μόνο σκέψεις. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, ενοχλητική, αντιπροσωπευτική του τι είναι αυτή η χώρα σήμερα, κι ας μην έχει κόκκινο φως στην είσοδο.

 

Μπαίνω μέσα, ένστολος ουδείς. Το πρώτο και μοναδικό σημείο που υπάρχει αστυνομική παρουσία, είναι στο σημείο ελέγχου των καρτών επιβίβασης. Εκεί εκτός από το ένα παιδάκι από την ακαδημία που συνήθως παρατηρεί βαριεστημένα, είναι άλλοι τρεις-τέσσερις αστυνομικοί αλλά χωρίς να κάνουν κάτι περισσότερο από το να έχουν στήσει πηγαδάκι. Δεν με ενδιαφέρει το θέμα συζήτησης. Πάω στον έλεγχο αποσκευών. Ακόμα κι εκεί, τίποτα δεν είναι διαφορετικό.

“Ανοίξτε την οθόνη του υπολογιστή σας” και τα λοιπά συνηθισμένα (σ.σ. αλήθεια, αυτό γιατί το ζητάνε μόνο στο Ελευθέριος Βενιζέλος και σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό αεροδρόμιο;). Περνάω τον έλεγχο, βρίσκομαι στην πύλη επιβίβασης. Νιώθω προδομένος. Ρε, μόνο εγώ αντιλαμβάνομαι πως είμαστε σε πόλεμο; Πως τούτοι οι μουρλοί έχουν κηρύξει πόλεμο σε όλους μας; Πως όσο κι αν το απεύχομαι με όλο μου το είναι, φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα πάψουμε να είμαστε κι εμείς εδώ στο απυρόβλητο;

 

Ενώ συζητώ τα παραπάνω με συναδέλφους περιμένοντας να μπούμε στο αεροπλάνο, το μάτι μου πέφτει σε δύο μικρά, γλυκά κοριτσάκια. Κρατούν από ένα χέρι της μαμάς τους. Κατάγονται από εκείνο το μέρος του κόσμου απ’ όπου μας έρχονται οι ‘τρελοί’. Το πιθανότερο είναι να έχουν έρθει κι αυτοί εδώ για να τους αποφύγουν. Άδολες ψυχές, που αναπόφευκτα, όπως κάθε προερχόμενο από τη συγκεκριμένη γωνιά του πλανήτη ταξιδιώτη, όλοι τον κοιτούν και θα τον αποφεύγουν σαν να έχει λέπρα.

Στα δικά τους μάτια, θα εκπροσωπεί το κακό, απλά και μόνο επειδή μοιάζει με εκείνους που σκορπούν το κακό. Στο χρώμα, τα ρούχα, τη θρησκεία. Μεγάλη κουβέντα η τελευταία κι όσο κι αν στεναχωριέται η μάνα μου, θολή έννοια στην αντίληψή μου. Αλλά αν υπάρχει αυτή η ανώτερη δύναμη στην οποία ο άνθρωπος έχει ανάγκη να στρέφεται για να υπερνικήσει κάθε δυσκολία, ασχέτως μορφής ή ονόματος, πως είναι δυνατόν να επιτρέπει να γίνονται τέτοια εγκλήματα; Να χάνονται αθώες ψυχές; Να χωρίζεται στα δυο ένας πλανήτης που (όσο κι αν θέλουμε να χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο για να αγνοήσουμε το πρόβλημα μπας και εξαφανιστεί) είναι σε πόλεμο;

 

Από τη μέρα που ήρθε κοντά μας, έχει αλλάξει την καθημερινότητά μου, έχει μεταμορφώσει την κοσμοθεωρία μου, αλλά έχει εκμηδενίσει και το θάρρος ή αν προτιμάτε την άγνοια κινδύνου με την οποία αντιμετώπιζα καταστάσεις σαν κι αυτή. Πλέον, ακόμα και τις καλές μέρες, στις ήσυχες περιόδους, σκέφτομαι διπλά πριν μπω σε αεροπλάνο. Στην απογείωση και την προσγείωση χαζεύω πάντα μία φωτογραφία που είναι με τη μαμά της. Πάντα μου έλειπαν με το που έφευγα μακριά τους, τώρα αλήθεια, φοβάμαι μήπως τις χάσω. Αν συμβεί οτιδήποτε, θέλω να έχω αυτή την εικόνα και μόνο μπροστά μου.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, κάθομαι στη θέση 15A και φοβάμαι. Να με έκανε πιο μαλθακό η πατρότητα; Λογικά ναι. Να με έχουν επηρεάσει τα γεγονότα στις Βρυξέλλες και όχι μόνο; Σίγουρα. Αλλά η ουσία είναι πως αυτοί τον στόχο τους τον έχουν πετύχει. Φοβόμαστε κι αυτή είναι η μεγαλύτερη τους νίκη.