Σάλπι μην τους ακούς, εγώ σε παντρευόμουν

Τον αγαπώ. Ας ξεκινήσουμε από εκεί και ας αρχίσουμε να μετράμε πτώματα.

Λοιπόν, κάθε μα κάθε φορά που παραδέχομαι την αδυναμία μου για τον παίχτη με τη φανέλα νούμερο 14, οι αντιδράσεις με τις οποίες έρχομαι αντιμέτωπη είναι ακριβώς ίδιες. Καμία διαφορά, καμία απολύτως έκπληξη. Όλοι μα όλοι, ανεξαρτήτως ιδιότητας μόλις μαθαίνουν για τη συμπάθειά που τρέφω προς αυτόν τον αμετανόητο (με την καλή έννοια) παοκτζή, με κοιτούν με το ίδιο ακριβώς βλέμμα, παίρνουν το ίδιο ακριβώς ύφος και μου κάνουν την ίδια ακριβώς ερώτηση: “Όταν λες τον αγαπάς, τι ακριβώς εννοείς;”

Θα έρθουμε και σε αυτό.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και την ημέρα που έμαθα ότι στον Παναθηναϊκό, υπέγραψε ένας παίκτης από τον ΠΑΟΚ. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε που ασχολήθηκα. Είπαμε, βλέπω ποδόσφαιρο, θέλω τους καλύτερους παίχτες για την ομάδα μου, αλλά εντάξει δεν θα βγω και στα παράθυρα του αντίστοιχου Γεωργίου του Παναθηναϊκού (δεν θυμάμαι το όνομά του) να απειλώ Θεούς και δαίμονες σε περίπτωση που η μεταγραφή από το Βορρά μας βγει σαν τρίγωνο Θεσσαλονίκης με παραδοσιακό και  χειροποίητο μόνο το φύλλο και από κρέμα, να είναι γεμισμένο με μία από εκείνες της στιγμής. Ξέρεις, σε ποιες αναφέρομαι, σε εκείνες που μας έχουν κάνει να της μνημονεύουμε κάθε φορά που κάποιος μας ρωτάει “Έχεις γάλα;”. Εν πάση περιπτώσει τα πράγματα με τον Σάλπι, τον πρώτο καιρό πήγαιναν κάπως έτσι. Δεν τον ήξερα, δεν τον εμπιστευόμουν και όλα ωραία όλα καλά. Του αναγνώριζα ότι μας χάριζε τη νίκη ανά τακτά χρονικά διαστήματα- άδικη δεν είμαι- αλλά μέχρι εκεί. Ώσπου μια μέρα, βρέθηκα να τον παρακολουθώ στον αγώνα ενάντια στον ΠΑΟΚ.

Φανερά και ειλικρινά στεναχωρημένος. Πώς είναι ένας παίχτης ριάλιτι όταν ψηφίζει στο δωμάτιο επικοινωνίας να φύγει ο μέχρι τότε κολλητός του από το παιχνίδι “γιατί μόνο αυτός θα τον καταλάβει αν τον ψηφίσει και δεν θα του κρατήσει κακία”; Ε, καμία σχέση. Ο Σαλπιγγίδης ήταν βαθιά στεναχωρημένος.

Τώρα πιθανότατα έχεις βγει από τα ρούχα και με νεύρα μαζί μου μονολογείς “και εσύ πού ξέρεις πώς ένιωθε αυτός;” συμπληρώνοντας ένα ‘προδότης’ που αδυνατώ να χωρέσω στην ερώτηση. Θα μπορούσα κάπου εδώ να ρίξω τους τόνους και διατηρώντας το πνεύμα ριάλιτι να χαριτολογήσω απαντώντας σου σαν άλλη Άσπα Τσίνα ότι “δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σου”. Όμως, συγχώρεσέ με δεν θα το κάνω.

Συμφωνούμε. Δεν έχω τις γνώσεις ενός έμπειρου αθλητικογράφου ούτε καν ενός ερασιτέχνη για να μιλήσω για το παίξιμο του Δημήτρη Σαλπιγγίδη εντός αγωνιστικού χώρου. Πότε προσποιείται και πότε όχι. Εκτός γηπέδου ωστόσο, άφησέ μου ανοιχτή την πιθανότητα να μπορώ να διακρίνω πότε ένας άντρας υποδύεται τον στεναχωρημένο και πότε πράγματι, είναι.

Εκείνη την ημέρα, ο Σάλπι δεν ήταν προτεινόμενος για Όσκαρ αλλά για ζάναξ (στην υπερβολή τους και τα δύο, μην παρεξηγηθούμε). Εκείνη την ημέρα, αυτή του η ειλικρινής στάση απέναντι στην ομάδα, τους οπαδούς αλλά πρωτίστως τον εαυτό του με έκαναν να ξεχάσω τον παίχτη με τη φανέλα 14 και να αρχίσω να βλέπω τον άνθρωπο, τον παίκτη με το επίθετο Σαλπιγγίδης γραμμένο στην πλάτη του. Το γράφω κάπως γλαφυρά, το ξέρω. Όμως αυτή είναι η αλήθεια. Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, οποιαδήποτε είδηση αφορούσε στον Δημήτρη Σαλπιγγίδη, με ενδιέφερε. Ακόμη και όταν σταμάτησα να παρακολουθώ τόσο φανατικά τα ποδοσφαιρικά νέα ακόμη και όταν εκείνος έφυγε από τον Παναθηναϊκό για να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ. Παρεμπιπτόντως, δεν κάθισα ποτέ να κρίνω αν έπραξε καλώς ή όχι ή αν έκανε βλακεία που τότε που μπορούσε και είχε την ηλικία και τις αντοχές να φύγει στο εξωτερικό, δεν το έκανε. Δεν είναι δουλειά μου κάτι τέτοιο, αυτό το αφήνω στους ειδικούς του Sport24.gr και του Contra.gr που ξέρουν καλύτερα και σαφώς καλύτερα από εμένα. Εγώ το μόνο που μπορούσα και ήθελα και θέλω ήταν να μαθαίνω νέα του. Κάθε φορά που έπεφτε και πέφτει στην αντίληψή μου το όνομα Δημήτρης Σαλπιγγίδης, κοντοστέκομαι και διαβάζω την όποια είδηση τον αφορά.

Η τελευταία που ‘άνοιξα’, ήταν ένα κείμενο του Καίσαρη στο Contra.gr από το οποίο και πληροφορήθηκα μετά λύπης μου το διαζύγιο (έτσι δεν το λέτε εσείς οι αθλητικοί;) του Σάλπι με τον αγαπημένο του ΠΑΟΚ. Μην ξεροβήχεις με το ‘αγαπημένο’.

Η συμπεριφορά του όλα αυτά τα χρόνια στο σύνολό της, δεν δείχνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτήν του την αγάπη και αφοσίωση στην ιδέα του δικέφαλου του Βορρά. Κράτα αυτό το ιδέα γιατί εκεί, σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που μπλεκόμαστε όλοι και από το πουθενά γινόμαστε φανατικοί και εναντιωνόμαστε απέναντι στην ίδια μας την ομάδα. Να φταίει άραγε η τρικλοποδιά με τις εκάστοτε διοικήσεις; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Καλού κακού μην κράξεις ένα παίχτη για το τάδε φάουλ ή την τάδε μεταγραφή του, έλεγξε λίγο τα γόνατά σου. Έχουν μελανιές;

Κλείνω με γρήγορες κινήσεις το παράθυρο που άνοιξα με την τελευταία μου πρόταση γιατί θα βγούμε και εσύ και εγώ εκτός θέματος και σε ενημερώνω για κάτι σημαντικό. Κάτι που παρέλειψα να σου πω είναι ότι τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν έχουμε ποτέ μιλήσει δια ζώσης. Ούτε καν δια αντιπροσώπου. Ποτέ. Με άλλα λόγια, τόσην ώρα δεν σου μιλάω για τον γνωστό, φίλο, αγόρι μου αλλά για έναν παντελώς άγνωστο που έχει καταφέρει με την όλη του πορεία στο χώρο να μου γίνει εξαιρετικά συμπαθής. Θα μπορούσα και θα το ήθελα να τον έχω στην παρέα μου ή φίλο ή ίσως και κάτι παραπάνω από αυτό.

Ακούω τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη να πέφτει από την καρέκλα του, παρόλα αυτά συνεχίζω το υποννοούμενο που άφησα παραπάνω γιατί εν μέρει, ισχύει. Η καλοσύνη και η ειλικρίνεια που μου έβγαζε ήταν τέτοια που μεταξύ σοβαρού και αστείου έλεγα στους φίλους μου ότι θα μπορούσα να τον παντρευτώ.

Έπεσες και εσύ;

Μιλάω υποθετικά και χιουμοριστικά εννοείται. Όπως προείπα δεν τον έχω καν γνωρίσει τον άνθρωπο. Και, είναι και παντρεμένος. Απλώς όλη αυτή του την καλοσύνη όσο ήμουν σε μικρότερη ηλικία και έβλεπα το Gossip Girl και τον Chuck Bass με τον οποίο εντάξει, μοιάζουν πάρα πολύ (Δημητρόπουλε, έπεσες και εσύ;) την έβρισκα κάπως ελκυστική.

Όχι, πες.

Αυτά. Και δεν μεταδίδω άλλο.

Πριν κλείσω λέγοντας το επαναστατικό “κάτω τα χέρια από τον Σάλπι” θα ήθελα να πω ότι αυτό το κείμενο θα το έγραφα ακόμα και αν μάθαινα ότι η φανέλα με το νούμερο 14 φεύγει από τον Παναθηναϊκό και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς επειδή εμάς μας έχει ήδη ‘φτύσει’. Απλώς οφείλω και οφείλεις και εσύ να παραδεχτούμε αμφότεροι ότι μερικοί παίκτες έχουν καταφέρει να τους βλέπουμε και μεμονωμένα ως οντότητες (ναι, ο Βαζέχα μου έρχεται και εμένα στο μυαλό). Ξέχωρα από ομάδες και ομίλους, πρωτεύουσες και συμπρωτεύουσες. Αυτούς τους παίκτες, ο μόνος τρόπος να τους τιμήσουμε είναι αντί να προσπαθήσουμε να τους στολίσουμε με πάσης φύσεως χολή, να τους σεβαστούμε. Και να τους ευχαριστήσουμε για τις ωραίες βραδιές αθλητισμού που μας προσέφεραν.