ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Ίβκοβιτς ή Ομπράντοβιτς;

Δύο από τους καλύτερους προπονητές που είδαμε στους ελληνικούς (και ευρωπαϊκούς) πάγκους. Δύο μπασκετικά τοτέμ. Δύο μύθοι, αλλά μόνο ένας νικητής σε αυτό το αιώνιο δίλημμα.

Μπορεί να αρχίζουμε να τους συνηθίζουμε μακριά από τους ελληνικούς πάγκους (κάτι που δεν είναι ευχάριστο ούτε για εμάς, αλλά ούτε και γι’ αυτούς όπως αποδεικνύουν τα αποτελέσματα), αλλά ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχουν καθορίσει το ελληνικό μπάσκετ με τρόπους που θα προκύπτουν και θα ξαναπροκύπτουν μπροστά μας για ένα σκασμό δεκαετίες.

Πριν τοποθετηθούν οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ, με την απαραίτητη βοήθεια δύο ‘μπασκετικών’ δημοσιογράφων του Sport24.gr, παρακαλείστε να διαλέξετε πλευρά:

 

Πάραμ παράμ παμ πέρομ περόμ, ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Είναι περίεργο σε ένα δίλημμα να υπάρχουν τόσο φανατικά διαφορετικές απόψεις. Συζητώντας για αυτό το δίλημμα στο γραφείο δεν άκουσα κάποιον μετριοπαθή. Άκουσα φανατικούς του Ντούντα και φανατικούς του Ομπράντοβιτς. Στο ίδιο κλίμα θα κινηθώ κι εγώ. Όχι μοιραία γιατί είμαι Παναθηναϊκός αλλά γιατί θεωρώ ότι το οικοδόμημα του Ομπράντοβιτς στον μπασκετικό Παναθηναϊκό είναι ένα από τα σημαντικότερα αθλητικά οικοδομήματα όχι απλά στον εγχώριο αλλά στον ευρωπαϊκό αθλητισμό. Κι ακόμα κι αν ήταν το όραμα των Γιαννακόπουλων ακόμα κι αν ήταν κάποιες συγκυρίες ακόμα κι αν ήταν το ταλέντο κάποιων παικτών που έκαναν τον Παναθηναϊκό να φτάσει στην μπασκετική ελίτ, ήταν ο Ζέλικο εκείνος ο οποίος πρέπει να πιστωθεί όλα αυτά τα υπέροχα που συνέβησαν. Δεν νομίζω ότι θα καταφέρει να ξαναφτιάξει μια τέτοια δυναστεία κι ούτε πιστέυω ότι η ομάδα μου θα καταφέρει γρήγορα να ξαναβρεθεί σε τέτοια κυρίαρχη θέση. Αλλά αυτό που χάριζε σε κάθε έναν ξεχωριστό φίλο του ΠΑΟ ο Ομπράντοβιτς ήταν πολύ παραπάνω από ότιδήποτε έχει ζήσει η γενιά μας στον αθλητισμό. Όχι για τις κούπες χωρίς αντίπαλο, όχι για την έκσταση σε κάθε Final Four, όχι για την ανατριχίλα σε κάθε είσοδό του στο παρκέ αλλά για το αίσθημα ότι το ταβάνι είχε ξηλωθεί και ότι ο Παναθηναϊκός στα χέρια του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς ήταν ικανός για όλα.

Ίβκοβιτς, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Αν βάλουμε κάτω τους αριθμούς και τις διακρίσεις, ο Ομπράντοβιτς είναι σίγουρα πιο πετυχημένος προπονητής. Το αν αυτό βέβαια τον κάνει και καλύτερο, δεν το ξέρω, καλύτερα να τοποθετηθεί επ’ αυτού κάποιος ειδικός επί των μπασκετικών. Έτσι κι αλλιώς και οι δυο μας δείχνουν με τις μέχρι στιγμής περιπέτειές τους στην Τουρκία ότι μόνο μάγοι δεν είναι και έχουν και αρκετά φιάσκα να μας επιδείξουν στις καριέρες τους.

Εγώ πάντως δεν θα μπορούσα να μην ψηφίσω τον Ντούντα σαν τον προσωπικό μου αγαπημένο. Μιλάμε για τον προπονητή που έχει χαρίσει στον Ολυμπιακό τους δυο από τους τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους του, αυτόν που καθόταν στην άκρη του πάγκου και δημιούργησε το μεγαλύτερο μπασκετικό θαύμα των τελευταίων ετών, το έπος της Κωνσταντινούπολης. Θα μπορούσε να σηκωθεί να φύγει το καλοκαίρι του 2011, όταν το ακριβό ρόστερ της ομάδας σκόρπισε, όμως έκατσε, έφερε στην ομάδα άλλο ένα ευρωπαϊκό, έβαλε τέλος στην κυριαρχία του μαθητή του, του Ζοτς, στην Ελλάδα και έφυγε σαν κύριος. Ντούντα μπρε.

Ομπράντοβιτς ο Ηλίας Αναστασιάδης

Πολύ σωστά τα λέει ο Αμπατζής για τα τρελά ευρωπαϊκά του Ολυμπιακού, πολλούς λόγους έχω κι εγώ για να ψηφίσω τον Ντούντα, που πέρασε από τον πάγκο της ΑΕΚ και έφυγε με δύο Κύπελλα και ένα Σαπόρτα. Θα κοιτάξω τη μεγάλη εικόνα και θα πω Ομπράντοβιτς. Και για να είμαι δίκαιος με τον Ίβκοβιτς, ξεκαθαρίζω ότι θα έλεγα Ομπράντοβιτς όποιον και αν μου έβαζε απέναντι το ΟΝΕΜΑΝ.

Δεν χρειάζονται πολλά επιχειρήματα στο κεφάλι μου. Η αλυσίδα της αυτοκρατορίας του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ για την οποία θα μιλάμε και μετά από πενήντα χρόνια (πρώτα ο Θεός) θα έχει πάντα πάνω δεξιά τη μορφή του Ομπράντοβιτς να αλλάζει χρώμα στον πάγκο, να αγκαλιάζει τον Διαμαντίδη στις πιο ενδεικτικές ευχαριστίας αγκαλιές, να σηκώνει κούπες και να αποθεώνεται από τον κόσμο της ομάδας. Τέτοια αλυσίδα σχέσεων δεν έχει φτιάξει κανένας προπονητής σε κανένα άθλημα σε καμία ελληνική ομάδα. Κι επειδή τα θαύματα είναι σε μόνιμη αργία στα αθλητικά της χώρας, δεν έχουμε ιδέα αν θα ξαναδούμε ποτέ κάτι παρόμοιο.

Ομπράντοβιτς ο Μάνος Μίχαλος

Το προφανές για αρκετούς θα ήταν να ψηφίσω υπέρ του Ίβκοβιτς, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Παρότι σέβομαι την άποψη του Φιλέρη ότι ο Ίβκοβιτς έχει ζήσει σχεδόν όλα τα είδη και τις γενιές του μπάσκετ, έχει δημιουργήσει παίκτες, έχει αφήσει το δικό του μεγάλο αποτύπωμα στο άθλημα και σίγουρα θα περάσει στην ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που γνώρισε ποτέ η έμπνευση του Νέισμιθ. Όμως, ο Ζέλιμιρ, για τους φίλους Ζέλικο, Ομπράντοβιτς είναι από τις περιπτώσεις που η ιστορία αλλάζει τα κεφάλαια της για χάρη τους. One of a kind λένε στο χωριό μου και πιστέψτε με, είμαι από αυτούς που δεν αντέχανε το συνεχές ευχολόι στον Σέρβο όσο ήταν στην Ελλάδα, γιατί είχε γίνει λύσσα. Η αντικειμενική αλήθεια όμως είναι ότι ο Ομπράντοβιτς άλλαξε το άθλημα. Επίδρασε πάνω του αγωνιστικά, έβαλε νέους όρους στο παιχνίδι και γενικότερα με την προσωπικότητα του και κυρίως την οξυδέρκεια του μέσα στους αγώνες, αποτελεί σημείο αναφοράς για το παγκόσμιο μπάσκετ. Δεν έχει να κάνει με τον Παναθηναϊκό, με τίτλους, με τρόπαια και με λατρεία προς το πρόσωπο του. Τίποτα από τα παραπάνω, προσωπικά, δεν με αγγίζει. Καθισμένος στην άλλη πλευρά του ποταμού και κοιτώντας με όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμη ματιά τώρα που βρίσκεται στην Τουρκία, αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο το εκτόπισμα του. Έτσι κι αλλιώς νομίζω ότι και ο Ντούντα, Ομπράντοβιτς θα έλεγε.

Ζέλικο, ποιος άλλος, για τον Αλέξανδρο Τρίγκα

Έγινε προπονητής σε μία νύχτα, αλλά παρά το ριψοκίνδυνο του πράγματος, αποδείχθηκε πως πήρε την καλύτερη απόφαση για τον ίδιο και το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν θα αναφέρω τους τίτλους που έχει κατακτήσει. Απλά θα πως πως συνδύασε την παρουσία του σε κάθε σύλλογο που εργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά με επιτυχίες. Αν θέλεις να “χτίσεις” μια ομάδα από την αρχή, επιλέγεις τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Αν θέλεις να οδηγήσεις ένα υπερωκεάνιο, καλείς τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Αυτός ξέρει!

Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Γιάννης Σταυρουλάκης

Εκείνη η συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα με την Πρόκομ στο ΟΑΚΑ ήταν ένα έπος! «Tι Final Four; Who go to Final Four;» εξήγησε ο Ζοτς, για να καταλήξει στο «My name is Obradovic!» και να πανηγυρίσει τον τίτλο με τον Παναθηναϊκό στο Βερολίνο. Έχει κατακτήσει οκτώ πρωταθλήματα Ευρώπης (σ.σ. ουδείς ασχολείται με τα δυο Σαπόρτα, το 1997 και το 1999!), ένα λιγότερο από τη Ρεάλ και δυο περισσότερα από τη Μακάμπι, την ΤΣΣΚΑ και τους «πράσινους». Κοινώς, κάνει αυτό που κάνει, διότι πολύ απλά δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Έστω κι αν πολλές φορές αλλάζει χρώμα την ώρα του ματς.

Ομπράντοβιτς, η Δώρα Τσαμπάζη

Έχω βαρεθεί γενικά με όλο αυτό το Σερβολόι που έχουν γίνει εκατό χρονών και πάνε κάθε φορά όπου έχει λεφτά, σαν καθαροί πορτοφολάδες. Πρέπει να έχουν μαζέψει στην άκρη 50 εκατομμύρια ο καθένας. Καλή σύνταξη, ό,τι πρέπει για μια δύσκολη στιγμή. Βαρέθηκα όμως πολύ περισσότερο τον Ίβκοβιτς που φοράει γυναικεία γυαλιά, γλυκούλης δεν λέω, αλλά ανάμεσα στους δύο είμαι με Ζέλικο, γιατί είναι τρελός καζινάκιας, γουστάρω που τρελαίνεται να βλέπει τις ρουλέτες να γυρνάνε και κάθε καλοκαίρι έρχεται εδώ στο φανταστικό Πόρτο Καρράς και κάθεται κανένα μήνα. Γιατί σαν την Χαλκιδική δεν έχει.

Ομπράντοβιτς και η Έρρικα Ρούσσου

Γιατί αν έχω μία αντρική φιγούρα να μου θυμίζει Παναθηναϊκό, αυτή είναι του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Γιατί χάρη σε αυτόν έχω τα αστέρια της φανέλας που πίσω γράφει Μπατίστ και έχει το νούμερο 8. Γιατί αν θυμάμαι κάτι χαρακτηριστικά από το κλειστό, είναι οι φωνές του στους παίχτες. Δεν ξέρω αν έχει την καλύτερη τεχνική αν και με τόσες επιτυχίες στο ενεργητικό του το θεωρώ φύσει αδύνατον να μην έχει, αλλά η λαχτάρα του στο παρκέ μου είναι αρκετή για να του δώσω την ψήφο μου.

Ομπράντοβιτς οε, οε, οε. Αυτά.

Ομπράντοβιτς, ο Χρήστος Δεμέτης

 

Ο Ίβκοβιτς είναι ο δάσκαλος αλλά ο Ομπράντοβιτς είναι ο μαθητής που όλοι οι δάσκαλοι θα ήθελαν να είχαν για μαθητή τους. Είναι μάλλον γνωστό πως υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό. Πέραν αυτού, θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο μπασκετικό, παρά ποδοσφαιρικό φίλαθλο. Και κάπως έτσι, θυμάμαι τα τελευταία 11 πρωταθλήματα, τα 7 κύπελλα και φυσικά τα 5 “αστέρια” του Ζέλικο με τον Παναθηναϊκό. Δεν μπορείς να τα ξεχάσεις αυτά. Δεν θα ψηφίσω όμως Ομπράντοβιτς λόγω απόλυτων αριθμών. Θα τον ψηφίσω για τη στόφα προπονητή που έχει, για το πάθος, για την πώρωση, για τον τρόπο που ζει το παιχνίδι, για τις στιγμές που πνίγεται με τη γραβάτα του και βγάζει καπνούς από τα αυτιά. Για τον τρόπο που “μπουστάρει” τους παίκτες με τους οποίους δένεται, τους παίκτες που “φτιάχνει” εντός και εκτός γηπέδων. Τα τελευταία χρόνια δεν έχει “κολλήσει” με τη νέα του ομάδα, γιατί πολύ απλά δεν γουστάρει εκεί που βρίσκεται. Ο coach Ομπράντοβιτς είναι coach ψυχής. Δεν βολεύεται με το μέτριο, δεν αρκείται σε μεσοβέζικες καταστάσεις. Έχει χτίσει ομάδες με μέτριο ρόστερ μόνο και μόνο επειδή ήθελε να δει τον ιδρώτα του να χύνεται στο παρκέ μαζί με εκείνο της ομάδας που προπονούσε. Πέραν των τακτικών, πέραν των συστημάτων, πέραν της σπουδαίας χημείας με τον Ιτούδη, ο Ομπράντοβιτς ήταν πάντα προπονητής ψυχολογίας. Αυτή ήταν η ψυχολογία του νικητή που εμφύσησε στους παίκτες, αυτή η φωτιά του έγινε η καρδιά του Αυτοκράτορα. Ο Παναθηναϊκός αυτή την καρδιά την έχει ακόμα. Δεν χτυπάει όμως το ίδιο γρήγορα, τώρα που λείπει ο Ζέλικο.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ…ΟΜΠΡΑΝΤΟΒΙΤΣ ΜΕ 88,8%

Ο Ζοτς σάρωσε τους τίτλους και σε ένα θνητό αιώνιο δίλημμα του ΟΝΕΜΑΝ. Πού είναι η είδηση;