Pro ή Football Manager;
Το μυαλό στον πάγκο τα βάζει με το ταλέντο στο γήπεδο. Ψήφισε κι εσύ στο δίλημμα και πάρε μέρος στον διαγωνισμό για να κερδίσεις ένα από τα δύο παιχνίδια.
- 9 ΝΟΕ 2012
Όλοι παίζουν Pro. Αλλά εκείνοι που έχουν περάσει πολλά χρόνια στην ζωή τους αφοσιωμένοι στο Manager δεν λένε να το ξεχάσουν ποτέ. Το ONEMAN σαδιστικά αποφάσισε να διαλέξει ανάμεσα στα δύο. Αλλά και να χαρίσει σε 2 από τους αναγνώστες, ένα από τα δύο παιχνίδια.
Πάρε μέρος στον διαγωνισμό και μπες στην κλήρωση για να κερδίσεις το PES 2013 ή το Football Manager 2013.
Pro ο Άλκης Βασιλείου
Pro ή Manager; Σαν λέμε… Ζέλικο Ομπράντοβιτς ή Αργύρης Πεδουλάκης; Δημήτρης Μητροπάνος ή Παντελής Παντελίδης; Δούκισσα Νομικού ή Ρούλα Κορομηλά; Ρόμπερτ Ντε Νίρο ή Νίκολας Κέιτζ; Mercedes ή Fiat; Παγωτό ή Συκαλάκι; Μεγάλα βυζιά ή τρίχες στη μασχάλη; Αντριάνα Λίμα ή Πετρούλα Κωστίδου; Μπάρακ Ομπάμα ή Μιτ Ρόμνεϊ; Ζινεντίν Ζιντάν ή Ντέιβιντ Μπέκαμ; Μάνος Χατζιδάκις ή Νίκος Καρβέλας; Σκύλος ή κατσαρίδα; Χαλκιδική ή Λούτσα; Δημήτρης Διαμαντίδης ή Μίλος Τεόντοσιτς; Φρέντυ Γερμανός ή Γιώργος Αυτιάς; Ριάνα ή Κιμ Καρντάσιαν; Champions League ή ΣουπερΛίγκα; Σεξ ή αυνανισμός;
Μετά από αυτό το ρεσιτάλ γραφικότητας, τα λόγια είναι περιττά αγαπητέ αναγνώστη. Το Pro είναι το… ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό!
Manager ο Ηλίας Αναστασιάδης
Αν είχαμε το ταλέντο, τα μούσκουλα και την όρεξη να γίνουμε ποδοσφαιριστές, τώρα μάλλον θα τρώγαμε αρακά για να είμαστε ελαφρείς την απογευματινή προπόνηση. Αντ’ αυτού, είμαστε δημοσιογράφοι και απαντάμε σ’ ένα αιώνιο δίλημμα. Αθλητές, παιχταράδες με πηχτό “χ”, δεν θα γίνουμε ποτέ. Παρ’ όλ’ αυτά, έχουμε μια ζωή μπροστά μας να γίνουμε καλοί προπονητές.
Η τριπλή χαρά του να έχεις καθαρίσει ένα must win ματσάκι τύπου Άρσεναλ του 1998 – Κόβεντρι του 1998 από το ημίχρονο, να τραβάς τον Ανελκά στον πάγκο από το 60′ για να τον ξεκουράσεις και να δίνεις χρόνο συμμετοχής σε ένα αμούστακο παλικάρι των τσικό δεν συγκρίνεται με κανένα γκολ με κανένα ψαλιδάκι με καμία Παναγία.
Είμαι ο πρώτος που γελάει στα μούτρα των ειδικών που ΚΑΙ ΚΑΛΑ καταλαβαίνουν πότε μια ομάδα παρατάσσεται στο χορτάρι με 4-2-3-1 και πότε με 4-3-1-2, μισώ τις τακτικές, φωνάζω ότι το παιχνίδι το παίζουν αυτοί που μπορούν να βάλουν γκολ και αυτοί που μπορούν να πάρουν πόδια (μ’ ακούει κανείς;), αλλά το μάνατζερ σου δίνει την ευκαιρία να θεωρήσεις, να βάλεις το μυαλό να δουλέψει, να επενδύσεις, έστω με τα λεφτά του προέδρου.
Είμαι τόσο oldschool που παίζω ακόμα μάνατζερ της σεζόν 2001-02. Να μην ξεχάσω να σημειώσω βέβαια πως από τότε που εκτός απ’ το πατροπαράδοτο match commentary, οι κατασκευαστές σου έδωσαν τη δυνατότητα να βλέπεις το ματς από το ‘διάστημα’, χάθηκε το φιλότιμο, το νόημα, το φίλινγκ. Ας παίζω μια ζωή με τον Μάρκο τον Όφερμαρς κι ας μένει ο Βενγκέρ στην ανεργία. The board are delighted with me. Ρε.
Συμφωνείς με τον Ηλία Αναστασιάδη; Ψήφισε και κέρδισε
Pro o Χρήστος Δεμέτης
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανδρών ως προς τις παιδικές – ποδοσφαιρικές τους τουλάχιστον, μεγαλομανίες. Εκείνοι που πάντα ήθελαν να γίνουν ποδοσφαιριστές και εκείνοι που από μικροί ονειρεύονταν να γίνουν προπονητές. Οκ, υπάρχουν και αυτοί που από μικροί ονειρεύονταν να γίνουν διαιτητές αλλά για αυτούς δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα παιχνίδι.
Οπότε πάμε στο παρασύνθημα. Θα έβαζα τον εαυτό μου στην πρώτη κατηγορία. Τώρα που το σκέφτομαι, μόνο σε αυτή την κατηγορία, το μανατζάρισμα δεν το κατείχα ποτέ σαν αντικείμενο, ούτε καν στα οικονομικά μου. Άρα στο αιώνιο δίλημμα, ναι, επιλέγω Pro.
Pro επίσης σημαίνει αδρεναλίνη και παρείστικη κατάνυξη. Όποιος δεν έχει βάλει γκολ στον τελικό του Champions League (aka Τσου Λου) στον οποίο έχει οδηγήσει τη μεγάλη Valencia απέναντι στη μισητή Man. United, και έχει πανηγυρίσει σαν να βάζει γκολ ο Σαμαράς στον τελικό του Μουντιάλ (εκεί που -μάλλον- δεν θα παίξει ποτέ), να σηκώσει το χέρι.
Όποιος επίσης δεν έχει σχεδόν πιαστεί στα χέρια με τον κολλητό του γιατί το αιώνιο ντέρμπι στράβωσε και παραλίγο η γειτονιά να γίνει Καμπ Νου με φιλοξενούμενη τη Ρεάλ, ας κρεμάσει το χειριστήριο του για πάντα. To Pro το εκτιμάς, μόνο όταν συνεχίζεις να παίζεις με το πρώτο φως του ήλιου με τους κολλητούς.
Καλό το μάνατζερ δε λέω, αλλά για τις ώρες τις μοναχικές που θες να μπεις στο μυαλό του Μουρίνιο. Ή του Αλέφα (αδύνατο). Άρα εμμένω. Pro και μουσική υπόκρουση Locomondo.
Manager ο (κόουτς) Μάνος Χωριανόπουλος
Η πρώτη φορά που έπαιξα Manager ήταν πριν περίπου 20 χρόνια. Η πρώιμη μορφή του είχε απλώς μια μπάρα, που έδειχνε ποιος έχει την κατοχή της μπάλας, άσχημα γραφικά (για εικόνα του ματς ούτε λόγος) και λιγοστές επιλογές.
Ήταν η εποχή που δημοφιλή παιχνίδια, ήταν το “Prince of Persia”, το “Another World” και το Monkey’s Island. Τα παιχνίδια με τα τρελά γραφικά, όπως το NBA Live, ήρθαν αργότερα και το διαστημικό Pro ακόμα πιο μετά.
Αναγνωρίζω την αξία του Pro, έχω διασκεδάσει ατελείωτες ώρες, έχω εκνευριστεί μέχρι επικοινωνίας με τα Θεία και έχω προκαλέσει, όντας μπροστά με 1-0 και στέλνοντας τη μπάλα στα «μνήματα» για ένα ολόκληρο 90λεπτο.
Όμως είμαι φανατικός του Manager, σε όποια έκδοση του, νέα ή παλιά.
Κάποιος που έχει απολυθεί από ομάδες και τις έχει εκδικηθεί λίγες σεζόν αργότερα, έχει κλοτσήσει PC, λόγω ακύρωσης μεταγραφής (άφραγκος ο πρόεδρος) και έχει προτείνει τρόπους αναπαραγωγής στους γονείς των μεγαλύτερων σταρ του ποδοσφαίρου των τελευταίων 20 ετών, δεν θα μπορούσε να διαλέξει κάτι άλλο από το Manager.
Το χρωστάω στον Μπαρέζι και τον Λεντίνι, που τολμούσα να τους αφήνω στον πάγκο, όταν ήμουν Σάγκι στη θέση του Σάγκι και πάνω απ’ όλα το χρωστάω στον Ίαν Ρας, που ως 9χρονος παντογνώστης και αλεπού των πάγκων, τον είχα στείλει στη Β’ ομάδα, επειδή έχασε πέναλτι σε τελικό Κυπέλλου Αγγλίας. Συγγνώμη Ίαν, ήμουν μικρός, δεν ήξερα.
Pro ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Έχω λιώσει στο Manager. Έχω ξενυχτήσει προσπαθώντας να κάνω την Leeds United να σηκώσει Premier (χωρίς να είναι η ομάδα μου). Τον ΠΑΟΚ να κάνει πορεία στην Ευρώπη (χωρίς να είναι η ομάδα μου). Για να καταλήξω μετά από 4 συναπτά έτη ότι δεν είμαι και τόσο καλός στο Manager. Αλλά δεν του κρατάω κακία γιατί μου χάρισε υπέροχα άσκοπα βράδια στον υπολογιστή μακριά από γυναίκες, αλκοοόλ και άλλα τέτοια σατανικά.
Το θέμα είναι ότι αποφασίζω στα 28 μου. Και σε αυτή τη φάση θέλω το video game να αποσπά την προσοχή μου λίγο. Να λιώνω 6-7-8 ώρες με τους φίλους μου στο Pro αλλά να μην έχω την επομένη να δω τι κάνει η ομάδα μου. Θέλω να πηγαίνω στο playroom του φίλου μου του Γιώργου, να ξεκινάμε με σουβλάκια το μεσημέρι και να τελειώνουμε με pizza το βράδυ πάνω από τα χειριστήρια του PS3. Παίζοντας Pro.
Συμφωνείς με τον Χρήστο Χατζηιωάννου; Ψήφισε και κέρδισε
Pro o Στέφανος Τριαντάφυλλος
Όταν ακούω φράσεις τύπου “πάω να λιώσω στο manager” ή “έπαιζα όλο το βράδυ manager” σκέφτομαι μέσα μου “τι λένε αυτοί οι νέοι”. Εμείς που μεγαλώσαμε στα σφαιριστήρια και στις αλάνες με ξυλίκι και γκαζές παίζουμε μόνο Pro. Ξεκινήσαμε, δηλαδή, με FIFA (μας αναγνωρίζεις από το χοροπηδητό και το ηλίθιο χαμόγελο) κάθε φορά που ακούγεται το Song 2 και συνεχίσαμε με PRO. Τα πρώτα τα καλά, με αποκορύφωμα φυσικά το 3, το 4 και 5, όταν τα “φιλικά” κρινόντουσαν στις 7 νίκες και τα tournament του τάληρου στηνόντουσαν σε καθημερινή βάση, με κλασσικό κανόνα ότι ο τελευταίος πληρώνει 10 και ότι το 5-0 χρεώνεται έξτρα ταληράκι.
Το ωραιότερο πράγμα στο Pro, βέβαια, ήταν ότι δεν άκουγες κανέναν να λέει “ξέρεις είμαι μέτριος” ή “δεν είμαι τόσο καλός”. Όλοι τους ήταν οι καλύτεροι που υπάρχουν, υπήρξαν και θα υπάρξουν ποτέ. Όλοι τους. Και να σας πω κάτι; Λένε ψέμματα. Γιατί εγώ ήμουν ο καλύτερος που υπάρχει, υπήρξε και θα υπάρξει ποτέ. Η απόδειξη τα αμέτρητα τρόπαια που είχα κατακτήσει με τη Σέλτικ (ναι είμαι αυτός που παίρνει Σέλτικ όταν οι άλλοι θωρακίζονται με Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και το σύστημα “κόμπρα”.
Με τον Μπόμπο Μπαλντε που “τρώει ανθρώπους”, τον Τόμπσον “που τα βάζει με πολλούς”, τον Σάτον με “το πόδι αλόγου”, τον Χάρτσον (εδώ σηκωνόμαστε για standing ovation), τον Λάρσον, τον Μαλόνι, τον Αγκατέ, τον Νακαμούρα, τον Λένον και τόσα άλλα παλικάρια. Να δίνουμε μέτρα στον αντίπαλο, να βάζουμε πούλμαν μπροστά από το τέρμα, να διώχνουμε τη μπάλα στα μνήματα και κυρίως να χτυπάμε σαν την κόμπρα, όταν ο αντίπαλος νομίζει ότι ελέγχει το ματς.
Από που να αρχίσω και που να τελειώσω; Από τις αμέτρητες ώρες στην “ισόγα” με τον Κατσαρό (το ντέρμπι Σέλτικ-Ρόμα πρέπει να επαναληφθεί τουλάχιστον 2.000 φορές); Τις φορές που ο Μίχαλος αποδεικνύε ότι δεν ξέρει να χάνει; Τα τουρνουά με Στολίδη, Ξυγκόρο, Παπαδόπουλο (με την κακο-Λίβερπουλ) και τον “δεκάρικο” Στεργίου; Τα παραδοσιακά ντέρμπι με Σέλτικ-Ρέιντζερς με Μαρκόπουλο; Τα γλέντια στο site και τον ιστορικό αποκλεισμό του Μπάτη στο τουρνουά που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ;
Γιατί αυτή είναι η μαγεία του Pro. Να χάνει ο άλλος τα τετ-α-τετ και εσύ να του βάζεις κεφαλιά από κωλο-κόρνερ και να τον βλέπεις να σπάει χειριστήρια. Στο manager πάλι αν χάσεις το πολύ πολύ να βρίσεις τη μάνα κανενός 20χρονου σπασίκλα προγραμματιστή στην Οσάκα.
Manager ο Αλέξανδρος Βραχωρίτης
Το Football Manager είναι η αιτία που μπορείς να κορδώνεσαι πως είσαι “κάποιος”, αλλά να το λες μόνο στον εαυτό σου -γι’ αρχή. Κάνει, αν μη τι άλλο, Βορειοευρωπαϊκό και σίγουρα όχι Ελληνικό. Αν ήταν Ελληνικό, θα το ήξεραν οι πάντες, άλλωστε ως λαός κάνουμε τα πάντα για το φαίνεσθαι και όχι για το γίνεσθαι. Ξέφυγα (λογικό & αναμενόμενο).
Αντίθετα, στο FM βρήκα ένα και μοναδικό λόγο να απομονώνομαι για 6-7 (!!) ώρες σερί, αποκτώντας, πάντα με την αγαπημένη μου ομάδα τη Λάτσιο, όλο τον κατιμά παικτών που μου πρότειναν. Και που φυσικά είχα τη διορατικότητα να προβλέψω πως επρόκειτο για το/τους νέους Μέσι.Άσχετα που στο τέλος κατέληγα (μετά το 5ο ή 6ο σερί πολλές φορές 5ωρό μου) πάνω στο PC, άυπνος, με τους μαύρους κύκλους μέχρι το σαγόνι, χωρίς πολύ καλή ψυχολογία (πού ψυχολογία αν έχεις χάσει την πρόκριση στην παράταση με την Χέρενφέϊν).
On top of that που λένε και στους Παξούς, απειλήθηκα με χωρισμό απ τη γυναίκα μου, αφού για τουλάχιστον 1 εβδομάδα είχα άλλη… ομάδα, αλλά μόνο και μόνο το ότι ήταν γένους θηλυκού, αρκούσε. Θεωρώ (κι ας μείνει μεταξύ μας παρακαλώ) πως δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα.
FM σ αγαπώ,
Αιώνια, πιστά, δικός σου
Manager o Θοδωρής Δημητρόπουλος
Βαριέμαι το Pro με τον ίδιο τρόπο που στο σινεμά δε με νοιάζουν πολύ οι ηθοποιοί αλλά συναρπάζομαι από τους σκηνοθέτες και τους σεναριογράφους. Οι δικές τους αποφάσεις είναι που φέρουν τη μεγάλη βαρύτητα, οι άλλοι είναι απλά μέσα και παίζουν. Και καλά κάνουν δηλαδή οι άνθρωποι, και απαιτείται όντως ένα πολύ μεγάλο επίπεδο ταλέντου και ευφυίας και ενστίκτου για να καταφέρεις τα μαγικά που κάνουν οι καλύτεροι από αυτούς, αλλά υπάρχει ένα απλό ζήτημα: Εσύ δε μπορείς να τα κάνεις αυτά. Απλά πατάς κουμπάκια και λες στον άλλον “κάνε κίνηση που απαιτεί ταλέντο”. Ποιο το ενδιαφέρον αυτού του πράγματος; Σα να πατάς κουμπί που κάνει τον Ρόμπερτ ντεΝίρο να κλαίει επειδή παίζεις σε μια δραματική σκηνή. Η μαγκιά είναι να αποφασίσεις εσύ τι είδους σκηνή είναι. Ποια η ακολουθία τους και ο ρόλος τους μες στην ταινία.
Γι’αυτό και Manager λοιπόν. Διότι ο Κιούμπρικ θα είναι πάντα πιο ενδιαφέρων από τους ηθοποιούς του, ακόμα κι από τον τρελό Τζακ. Διότι ο Μουρίνιο θα είναι πάντα πιο ενδιαφέρων από τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Μη με παρεξηγήσετε, δεν μειώνω αυτά που μπορεί να κάνει αυτή η ποδοσφαιρική πολυμηχανή, απλά εγώ ως παίχτης τα βαριέμαι γιατί είναι απλά κουμπάκια. Μικρές τυπικές ενέργειες. Ενώ στο Manager τα κουμπάκια που πατάς κουβαλάνε συνέπειες, οι αλλαγές, το δράμα, οι σχηματισμοί στο γήπεδο, το άγχος μην απολυθείς, η αποθέωση της νίκης που αισθάνεσαι απόλυτα δική σου. Εκεί την ταινία την γράφεις όλη εσύ.
Από το 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για το Manager, Θοδωρής Δημητρόπουλος.
Συμφωνείς με τον Θοδωρή Δημητρόπουλο; Ψήφισε και κέρδισε
Pro ο Μάνος Μίχαλος
Εδώ και λίγες εβδομάδες, που έκλεισα τα 30, προσπαθώ να δω πόσο γρήγορα έφτασα στο σημείο του “μεγάλου” και ψάχνοντας στα πιο παιδικά, εφηβικά και γενικώς νεανικά folders του μυαλού μου, καταλήγω ότι τα τουρνουά Pro με τους φίλους μου είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο, ίσως και που έχω ανάγκη περισσότερο για να μη σπάσω τίποτα στο σπίτι ή στο γραφείο, όταν ανεβαίνουν οι σφυγμοί.
Μάλιστα, όταν πέρυσι, έπαιξα για πρώτη φορά 4πλο (όχι γιατί δεν ήξερα, αλλά επειδή το passing game μου είναι πολύ γρήγορο για να το ακολουθήσει συμπαίκτης – καλά για αντίπαλο ούτε λόγος) ένιωσα ότι κάποιος με έκανε να χάσω το focus μου και αντί να ασχολούμαι, με το πως θα ρίξω 3-4 γκολ στον Στολίδη (είναι δημοφιλής εδώ μέσα και συγκερκριμένα στις Pro συζητήσεις) για να το βουλώσει, που νομίζει σαν τον Αλέφαντο, ότι έμαθε την Proπονητική κοιτώντας στα κλεφτά τις προπονήσεις του Ερνστ Χάπελ όταν μεγαλουργούσε στο Αμβούργο των 80s.
Είναι δεδομένο ότι ο στίχος “πίνω μπάφους και παίζω Pro” των Locomondo βγήκε από την (καμμένη) ζωή αρκετών από εμάς, σε άλλες ηλικίες. Προσωπικά, έπαιζε σκέτο Pro και δεν έπινα μπάφους, όχι γιατί “κάνει κακό αυτό, μη”, αλλά επειδή όταν μπαίνω στο γήπεδο θέλω να έχω καθαρό μυαλό και τα 90 λεπτά. Σε αντίθεση με τον Τριαντάφυλλο που χτυπάει σαν την κόμπρα, η Γιουνάιτεντ του Μίχαλου σε σφίγγει και σε πνίσει σαν κροταλίας.
Θα παίξω Pro το σαββατοκύριακο, δεν πάνε να γαμ%θούν και τα 30…
ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: PRO EVOLUTION SOCCER ΜΕ 55,5%
Η μάχη στα αποδυτήρια ήταν σκληρή. Ο μάνατζερ φώναζε στους παίκτες αλλά εκείνοι σήκωσαν μπαϊράκι, κλάφτηκαν στον Πρόεδρο και τον έστειλε να προπονεί τα τσικό.
ΕΣΥ, ΤΙ ΠΡΟΤΙΜΑΣ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ;
ή
