‘Της γνώσης’ ή ‘Της νιότης’;

Είναι το τραγουδάκι που το ακούς στάνταρ μία φορά το χρόνο και το τραγουδάς άλλες 15 τουλάχιστον (ανάλογα με το πόσο κοινωνικός ή μισάνθρωπος είσαι). Πιθανότατα είναι το πρώτο άσμα που άκουσες στη ζωή σου. Σίγουρα είναι ένα από τα πρώτα που έμαθες να λες. Αλήθεια, όμως, είσαι σίγουρος ότι το έμαθες;

Είσαι 100% βέβαιος ότι δεν ευθύνεσαι κι εσύ γι’ αυτό το μπερδεμένο, χασμωδικό, μακρόσυρτο, ακατάληπτο ‘γνιώσης’ που ακούγεται λίγο πριν σβήσουν τα κεράκια της γενέθλιας τούρτας; Τι σκορπίζουμε, τελικά, παντού; Γνώση ή νιότη;

Της γνώσης ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Θα ψήφιζα της γνιώσης, γιατί αυτό λέω σχεδόν κάθε φορά και μεταξύ μας αυτό ακούγεται πάντα έτσι κι αλλιώς, αλλά ας είμαι καλό παιδί για να βοηθήσω την ψηφοφορία. Οπότε, τις ελάχιστες φορές που δεν λέω της γνιώσης, το οποίο πολύ σύντομα προβλέπω ότι θα μπει έτσι κι αλλιώς στα λεξικά, λέω της γνώσης, γιατί οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν περάσει πια τα 30 οπότε ξέρουν και οι ίδιοι ότι κανένα φως της νιότης δεν μπορούν να σκορπίσουν, γελάει ο κόσμος, σχεδόν κλαίμε όλοι κάθε φορά που σβήνουμε τούρτες. Της γνώσης λοιπόν, όση έχει ο καθένας κι ας μην το κάνουμε και θέμα, μέχρι να σταματήσουμε να γιορτάζουμε γενέθλια μια και καλή.

Της γνώσης η Έρρικα Ρούσσου

Μεγαλώνουμε. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι αποκτάμε εμπειρίες και θεωρητικά ότι ωριμάζουμε τόσο ώστε να μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε. Κερδίζουμε τη λεγόμενη γνώση, κοινώς. Τώρα το πώς την κερδίζουμε, το αν την κερδίζουμε, το εάν είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε ότι τι κάναμε είναι ένα άλλο θέμα που αλήθεια, ας μην το συζητήσουμε τώρα. Μιζέρια και γενεθλιακός ύμνος δεν μπορούν να πάνε μαζί. Η νιότη μπορεί να είναι τόσο υπέροχη όσο η ταινία του Σορεντίνο και μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Ωστόσο, οτιδήποτε και αν κάνει, οτιδήποτε και αν μας τάξει, μπροστά στην γνώση θα είναι πάντοτε λίγη. Και κάπως κενή.

Αλλά το παρασοβαρέψαμε: Εννοείται ότι η ‘γνιώση’ αν υπήρχε ως επιλογή, θα έβγαινε παμψηφεί.

Της γνώσης ο Γιώργος Μυλωνάς

Σε μια πρόσφατη συζήτηση με τον πατέρα μου τον ρώτησα αν μπορούσε να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, σε ποια περίοδο της ζωής του θα γυρνούσε, ώστε να μείνει για πάντα εκεί. Η απάντησή του πήγε κάπως έτσι: ”Θα ήθελα να είμαι ξανά 35-40 χρονών. Γιατί τότε ήξερα τι ήθελα στη ζωή μου, ενώ είχα και τις σωματικές δυνάμεις να κάνω ό,τι θέλω”. Την απάντησή του την κράτησα από τη μία γιατί με βολεύει, αφού είμαι 33, άρα τα καλύτερα χρόνια είναι μπροστά μου και από την άλλη γιατί ο πατέρας μου -όπως και κάθε πατέρας- ξέρει περισσότερα. Της γνώσης ξεκάθαρα.

Της νιότης ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αλήθεια δεν ξέρω γιατί. Αν με πάγωνες αυτή τη στιγμή που σκέφτομαι το δίλημμα θα έμενα σε ένα αιώνιο ¯_(ツ)_/¯ γιατί ούτε θυμάμαι ούτε μπορώ να αιτιολογήσω τι επιλέγω κάθε φορά. Οπότε το τραγουδώ άλλη μία τώρα από μέσα μου και βγαίνει νιότης. Θες γιατί μεγαλώνω; Θες γιατί όσο φως κι αν σου δίνει η γνώση, το φώς που σου δίνουν τα νιάτα είναι περισσότερο; Θες γιατί είπαν όλοι οι άλλοι γνώσης και σιγά μην πω το ίδιο με τη Ρούσσου και τον Αμπατζή; Τόπο στα νιάτα παιδιά.

Της νιώσης ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Έχεις σκεφτεί ποτέ τι μας κάνει τόσο διαφορετικούς; Είναι κάποιο ένζυμο; Είναι κάποια γραμμή κώδικα στο DNA μας; Είναι η κενωνία, η άτιμη, που μας κάνει να διαφέρουμε; Από που κι ως που δηλαδή προκύπτει αυτό “της γνώσης” και της “νιότης”; Ποια αλυσιδωτή αντίδραση στον εγκέφαλο μας πυροδοτείται για να ειπωθεί η συγκεκριμένη λέξη, πάνω σε φλόγες και ζαχαρόπαστα; Είναι μια σκέψη που στριφογυρίζει στο κεφάλι μου κάθε φορά που πρέπει να τραγουδήσουμε τα “χρόνια πολλά”, ξέρεις πριν ακριβώς κάνει κάποιος το αστειάκι “να το πούμε στα αγγλικά”, που πλέον έχει εξελιχθεί “να το πούμε και στα κινέζικα”, ώσπου κάποιος όντως το έμαθε στα κινέζικα και σταμάτησε να είναι αστεί…. σωστά, δεν ήταν ποτέ. Λοιπόν, προσωπικά αυτό που μου ξεφεύγει είναι της “νιότης”. Συνειρμικά, δεν ξέρω γιατί. Δεν μπορώ να το δικαιολογήσω. Ίσως είναι που δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω και που η ζωή είναι μικρή. Ίσως να ευθύνεται ο υδροχόος στον ωροσκόπο. Εκεί που νιώθω καλά με τον εαυτό μου, βέβαια, είναι ότι ουδέποτε ολοκληρώνω το “νιότης”, αλλά το κόβω κάπου στη μέση και μπερδεύω με το “γνώσης” και γίνεται κάπως “νιώσης”. Όχι από καπρίτσιο, αλλά επειδή ξαφνικά μετά την πρώτη συλλαβή σκέφτομαι όλο αυτό το δίλημμα και προβληματίζομαι. Κάπου εκεί που πετάχθηκε ο γνωστός-άγνωστος για να το πει “και στα κινέζικα και στα κινέζικα” ήταν που συνειδητοποίησα ότι προφανώς έχει να κάνει με την ηλικία. Αν τραγουδάμε “χρόνια πολλά” σε κάποιον μικρό δεν μπορούμε να πούμε γνώσης, γιατί μεταξύ μας το μόνο που μπορεί να ξέρει είναι τις μεγάλες επιτυχίες από τα Ζουζούνια. Αν τώρα τραγουδάμε σε μεγάλο, τότε το “νιότης” είναι ψιλοάκυρο, μην παίζουμε με τον πόνο του. Άνθρωποι έχουν πέσει σε κατάθλιψη για πολύ λιγότερα. Οπότε εκεί κολλάει της “γνώσης”. Ναι. Αυτές τις σκέψεις κάνω όταν τραγουδάτε το “χρόνια πολλά”. Που να αρχίσω να αναλύω αυτά που σκέφτομαι όταν πηγαίνω τουαλέτα.

Της νιότης ο Πάνος Κοκκίνης

Γιατί τότε και μόνο τότε έχεις δικαίωμα να κάνεις ένα μάτσο βλακείες (ιδανικά με φίλους ή γυναίκες), χωρίς να τις πληρώνεις. Ή χωρίς να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι κάποια στιγμή θα τις πληρώσεις. Γιατί τότε είναι που καθετί καινούργιο, ένα νησί, ένα κορμί, ένα φαγητό, μοιάζει φαντασμαγορικό και συναρπαστικό και όχι ξαναζεσταμένο φαγητό. Γιατί τότε, πριν κάνεις δικά σου παιδιά, είναι η τελευταία φορά στη ζωή σου που ξυπνάς χωρίς να έχεις το άγχος του να είναι καλά (όταν είναι μικρά), του να περνάνε καλά (όταν μεγαλώσουν) και του να μην σε ξεχάσουν εντελώς (όταν φτιάξουν δική τους οικογένεια).

Της γνώσης ο Γρηγόρης Μπάτης

Με τους φίλους που έχω κρατήσει από το σχολείο, όποτε μας πιάνει νοσταλγία για τα ανέμελα τα χρόνια, τα χρόνια της νιότης, πάντα πέφτει στο τραπέζι η ερώτηση: “τι θα έκανες στο χ σκηνικό, τώρα που έχεις την εμπειρία και τη γνώση;”. Και η απάντηση είναι συνήθως πως κάτι θα αλλάζαμε, είτε ριζικά, είτε ελάχιστα. Γιατί καλή η ατάκα “δεν μετανιώνω για ό,τι έχω κάνει” αλλά ταιριάζει περισσότερο για απάντηση ηθοποιού σε εβδομαδιαίο περιοδικό, παρά ακουμπάει την ωμή πραγματικότητα. Προφανώς δεν μετανιώνουμε και από τα λάθη μας μάθαμε, προφανέστατα όμως αν τις δύσκολες ώρες είχαμε την γνώση και την εμπειρία, όλα θα ήταν πιο φίνα και αρμονικά στη ζωή μας. Σκέψου ας πούμε όλοι οι άνθρωποι να είχαμε τη γνώση, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για τον κόσμο ολόκληρο..

Της (γ)νιότης ο Μάνος Μίχαλος

Βασικά λέω και τα δύο. Random. Κάθε φορά ό,τι μου βγει ή νιώθω ότι θα πουν και οι τριγύρω και χρόνια έχω την ανασφάλεια πως οποιαδήποτε επιλογή είναι λάθος. Δεν ξέρω από που έχει προκύψει όλο αυτό το μπέρδεμα και ποιος διασκεύασε πρώτη φορά το τραγούδι για να φτάσουμε σήμερα σε ένα δυσλεκτικό αποτέλεσμα. Αν πάντως, κληθώ να καταθέσω σε δίκη υπέρ του ενός ή του άλλου, πιστεύω ότι θα επιλέξω τη γνώση γιατί το φως συνδέεται στο μυαλό μου περισσότερο μαζί της. Και η νιότη έχει φώτα, αλλά μερικές φορές νυσταγμένα και βαριά από τα πολλά μεθύσια και ξενύχτια. Ομολογώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα Αιώνια Διλήμματα, δίνω το credit στον @stefanos_rose για την ιδέα, αλλά παράλληλα πιστεύω ότι πλέον είμαστε πολύ πιο κοντά στο “Στέφανος ή Τριαντάφυλλος;”.

Της γνώσης ο Αντώνης Τζαβάρας

Τουρού ρου τουρούρου και χρόνια πολλά, μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά… Σοβαρά τώρα, υπάρχει δίλημμα; Πόση νιότη μπορεί να σκορπίσει ένας μεγάλος με άσπρα μαλλιά; Θα μπορούσα να αναφέρω και το πραγματολογικό επιχείρημα, ότι στα γενέθλια μεγαλώνεις, άρα απομακρύνεσαι από τη νιότη, άρα πλησιάζεις στην ωριμότητα, άρα προσεγγίζεις τη γνώση, αλλά νομίζω ότι αρκούν τα άσπρα μαλλιά. Γνώση, γνώση, γνώση. Και λίγη απόγνωση από μια ηλικία και μετά.

Της γνώσης ο Δημήτρης Kουπριτζιωτης

Της γνώσης το φως έγραψε ο στιχουργός. Δεν μου το είπε ο ίδιος αλλά αν θέλουμε να πιστέψουμε ότι το έγραψε με κάποια λογική τότε το φως μπορεί να είναι μόνο της γνώσης. Ποιο είναι άλλωστε της νιότης το φως. Άσε που υποτίθεται ότι όσο μεγαλώνεις γίνεσαι πιο σοφός γιατί γνωρίζεις, μαθαίνεις, ζεις περισσότερα πράγματα. Άλλωστε όπως λένε και οι Βέλγοι, η εμπειρία είναι μια χτένα που μας δίνει η φύση, όταν έχουμε πια χάσει τα μαλλιά μας. Μάλλον οι Βέλγοι εχουν πρόβλημα με την τριχόπτωση και ελπίζω να μην μας πέσουν και εμάς.

Της γνώσης ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είναι πάρα πολύ δύσκολα αυτά τα διλήμματα, δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις. Κανείς δεν θυμάται πραγματικά τι λέει την ώρα που ψέλνει το ‘Να ζήσεις…’. Αυτό που μπορεί να θυμάται κάποιος είναι τον καθημερινό, αφανή ήρωα που σπάει τον τοίχο της ντροπής και της αβολοσύνης και ξεκινάει να τραγουδάει πρώτος. Οτιδήποτε έπεται αυτού είναι λεπτομέρεια, και μάλιστα μηδενικά σημαντική κατά τη γνώμη μου. Παρ’ όλ’ αυτά, πίεσα τον εαυτό μου και θυμήθηκα. ‘Θυμήθηκα’ τέλος πάντων. Λέω ‘της γνώσης’, γιατί τα τελευταία πολλά γενέθλια που έχω πάει είναι νηπίων 2-5 χρονών και παρότι το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο είναι να πεις ‘της νιότης’ και να πας παρακάτω (δηλαδή, να φας την τούρτα), εγώ λέω ‘της γνώσης’, γιατί θέλω τα ανίψια μου και οι φίλοι τους να γίνουν τα πιο έξυπνα παιδάκια στον πλανήτη. Ούτε αυτό βγάζει πολύ νόημα, αλλά είπαμε, πιέστηκα.

Ξεκάθαρη κυριαρχία της γνώσης με 63.6%

Η νιότη κατέβηκε στον στίβο, έτρεξε τίμια, βρήκε μερικούς υποστηρικτές (παραδόξως), αλλά η γνώση την άφησε πίσω. Το 63.6% είναι ένα διαφωτιστικό ποσοστό για όλους μας.