Χάρης ή Πάνος;

Ποιος είναι ο Χάρης; Ποιος είναι ο Πάνος; Ένα δίλημμα παλιό όσο και οι διασημότεροι δίδυμοι της ελληνικής μουσικής, ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας. Ποιος είναι ποιος; Ποιος έκανε τι; Πώς διαχωρίζεις την προσφορά του ενός ή του άλλου; Μάλλον δεν το κάνεις, αλλά γι’αυτό είμαστε κι εμείς εδώ!

Η δημοσιογραφική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ (ξανά)ακούει και αποφασίζει, λοιπόν. Χάρης ή Πάνος Κατσιμίχας;

Ψήφισε εσύ και μετά παρακάτω διάβασε τη γνώμη μας.

Χάρης ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Αν με αφήσεις μόνο μου σε ένα δωμάτιο με τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, δύο πράγματα είναι σίγουρα. Πρώτον θα αναζητήσω τον γρηγορότερο δρόμο διαφυγής και δεύτερον δεν θα έχω ιδέα ποιος είναι ποιος. Θα επιλέξω όμως τον Χάρη γιατί όπως φαίνεται, αυτός είναι ο μεγάλος αρχηγός. Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας λέμε πάντα, όχι Πάνος και Χάρης και αυτό για μένα σημαίνει πολλά. Επίσης, ο στίχος αναφέρει “κι αν δεν είμαι εκεί, Χάρη να μη με λένε”. Πουθενά ο Πάνος, καμμία εγγύηση ότι αν τον φωνάξουμε θα είναι εκεί. Επομένως, 2-0 τελικό, εύκολη επικράτηση του Χάρη, πάμε παρακάτω.

Χάρης η Έρρικα Ρούσσου

Το πόσο συμφωνώ με τον Κωνσταντίνο, δεν λέγεται. Ο Πάνος ώρες ώρες πιστεύω ότι υπάρχει μόνο και μόνο για να μπορούμε να τους λέμε Κατσιμιχαίους. Α! Και για να κάνει πολιτικές τοποθετήσεις και guest εμφανίσεις μαζί με συγκροτήματα όπως τα Κίτρινα Ποδήλατα σε μουσικές σκηνές. Κατάλαβες αδικία; Ο Χάρης ο έρμος να είναι εκεί, και ο Πάνος να τραγουδάει “Θα πάρω φόρα”.Γι αυτό λοιπόν και εγώ, γυρίζω τις πλάτες μου στον Πάνο

Και του τραγουδάω με μαύρα γυαλιά (να κρύψω το δάκρυ)

“Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις. Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις”

Πάνο Κατσιμίχα ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Σε αυτό το δίλημμα είμαι έτοιμος να παραδώσω τα κλειδιά στον Αμπατζή μιας και αυτό ακριβώς είχα σκεφτεί σαν απάντηση. Αν μου ζήταγες να διαλέξω ανάμεσα σε Φρανκ ντε Μπουρ και Ρόναλντ ντε Μπερ θα διάλεγα πιο εύκολα. Θα είχα δύο τρία επιχειρήματα να σου πω. Ίσως αν το δίλημμα ήταν Paul ή Fritz Kalkbrenner να είχα πιο στοιχειοθετημένη και εμπεριστατωμένη άποψη. Και μετά θυμήθηκα ότι φευγαλέα είχα δει έναν από τους δύο σε μια μουσική σκηνή με τα Κίτρινα Ποδήλατα (που λέει και η Έρρικα). Θα πω την αλήθεια. Googlαρα για να βρω ποιον από τους δύο άκουσα live. Ο Πάνος ήτανε τότε αλλά δεν ξέρω τι τον έκανε να τσακωθεί με τον αδερφό του. Με θλίβει αυτό το οικογενειακό δράμα. Ότι κι αν έγινε ο Πάνος έχει καθαρό κούτελο και βγαίνει μπροστά, κι εγώ τα εκτιμώ αυτά. Άσε που είναι και ακομπλεξάριστος και τραγουδάει και μόνος του “Χάρη να μην με λένε”. Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο τους μου δημιουργούν μεγάλη σύγχυση.

Πάνο Κατσιμίχα ο Μάνος Μίχαλος

Με έχει πιάσει πονοκέφαλος και ζαλάδα, γιατί πραγματικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ποιος είναι ποιος στις φωτογραφίες. Αν βάλεις στο google “Χάρης Κατσιμίχας ή Πάνος Κατσιμίχας” σου βγάζει τις ίδιες κοινές φωτογραφίες. Λες και μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο, λες και όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι του marketing για να πιστεύουμε όλα αυτά τα χρόνια ότι πρόκειται για αδέρφια, ενώ στην πραγματικότητα παρακολουθούμε μια Κιουμπρική ταινία, όπου το ένα με το άλλο πρόσωπο, μπλέκονται μεταξύ τους χωρίς να ξέρεις ποιο είναι το αληθινό και ποιο το ψεύτικο. Όπως και να ‘χει, ως συχνός και σταθερός ακροατής τους με λυπεί αυτός ο διχασμός που με καλείτε να υπηρετήσω, γιατί πάντοτε θεωρούσα τους Κατσιμιχαίους (και όχι Κατσιμίχες) ένα ζευγάρι αχώριστο, τη μουσική με τους στίχους που συνδέονται σαν ένα. Θα διαλέξω όμως τον Πάνο, γιατί απλά μου άρεσε κάπως περισσότερο η φάτσα του. Δεν ξέρω γιατί και δεν έχει σημασία. Ζω στις δικές μου οπτασίες.

Πάνο Κατσιμίχα ο Πάνος Κοκκίνης

Τον επιλέγω και εγώ λόγω συνωνυμίας. Επειδή ανήκουμε στο ίδιο ονομαστικό club. Γιατί, λόγω ονόματος, τον θεωρώ καλύτερο άνθρωπο. Σόρι, είναι ηλίθιο κριτήριο, το ξέρω, αλλά δεν έχω τις απαραίτητες μουσικές γνώσεις για να τους ξεχωρίσω. Δεν ξέρω ποιος έγραψε τι, ποιος τραγούδησε τι, ποιος είναι -στη συγκεκριμένη περίπτωση- ο McCartney και ποιος ο Lennon, ποιος ο Jagger και ποιος ο Richards, ποιος ο Milli και ποιος ο Vanilli. Αν και, κάτι μου λέει ότι, στους Κατσιμίχες, τα πράγματα ήταν πάντοτε αρμονικά και ισότιμα. 

Χάρη Κατσιμίχα ο Θανάσης Κρεκούκιας

Είναι ωραίοι οι δίδυμοι. Έχουν βγάλει μερικά πολύ δυνατά τραγούδια, που ακόμα τα ακούω και συνεχίζουν μετά από πολλά χρόνια να με ταξιδεύουν και να με προσγειώνουν ταυτόχρονα. Δεν νομίζω ότι “ψάχτηκαν” ποτέ ιδιαίτερα, το είχαν μέσα τους. Και ήταν το ένστικτό τους από τις πιο όμορφες παρουσίες σε μια σκηνή στην οποία ποτέ δεν μπόρεσε κανείς να τους εντάξει. Ήταν απλά οι Κατσιμιχαίοι. Έξω από τους υπόλοιπους, μόνοι και μαζί. Διαλέγω τον Χάρη επειδή πέρασε δύσκολες μέρες, επειδή πάλεψε με την πάρτη του για πολλά χρόνια και απομονώθηκε από επιλογή. Οι ευαισθησίες, οι πραγματικές, εκεί φαίνονται. Δεν με νοιάζει τόσο η δύναμη, όσο ο τρόπος που προσπαθεί να γεμίσει κάποιος τα κενά. Και εκεί ο Χάρης ήταν ξεχωριστός. Όσο ξεχωριστοί υπήρξαν οι στίχοι του και οι δεύτερες φωνές στον αδερφό του. Στο χαρτί και στη χροιά καταλαβαίνεις πολλά. Και ο Χάρης υπήρξε πάντα κατανοητός και στα δυο.

Χάρη ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Είναι από τους πρώτους ανθρώπους για τους οποίους διάβασα και έμαθε αρκετά. Από τα πρώτα ακούσματα που μου έμοιαζαν πιο οικεία και ανθρώπινα σε σχέση με οτιδήποτε rock ή pop ερχόταν από χώρες μακρινές. Οι φωνές των δύο ήταν οι πρώτες ελληνικές φωνές που νόμιζα ότι μιλούσαν σε εμένα και γρήγορα έμαθα να τους ξεχωρίζω και να τους συμπαθώ τον καθέναν για τους δικούς του λόγους. Κι όσο κι αν έχω ακούσει ότι ο Πάνος ήταν οι Κατσιμιχαίοι, οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν τα τραγούδια που έγραψε ο Χάρης που με έκαναν από μικρό παιδί να τους έχω εκεί ψηλά. Το μια βραδιά στο λούκι πρέπει να είναι το πρώτο τραγούδι που έμαθα τους στίχους του απέξω. Το Μια βραδιά στο Λούκι μιλούσε για τον Χάρη, το Μια βραδιά στο Λούκι το έγραψε ο Χάρης.

Τον Πάνο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Στο σχολείο, όπου άκουγα μανιωδώς Κατσιμιχαίους επειδή στα μέσα των ’90s ήταν βασικά η Καλή Μουσική (ΤΜ), είχα την μοναδική ικανότητα να τους ξεχωρίζω με μεγάλη ευκολία. Άλλοι μεταλλαγμένοι ταξιδεύουν στο χρόνο, άλλοι μπορούν να τηγανίσουν τα μυαλά σου ωσάν να ήταν μπέικον κι άλλοι μπορούν να πετούν τραπουλόχαρτα και κλισέ ατάκες πεσίματος με γαλλική προφορά σαν τρανοί douchebags. Εγώ μπορούσα να ξεχωρίζω ανά πάσα στιγμή τον Χάρη από τον Πάνο Κατσιμίχα, και πρόσωπο και φωνή. Δε θα με έπαιρναν ποτέ στους X-Men, αλλά κάποια αξία είχε κι αυτό. Την πρώτη από τις τέσσερις φορές που τους είδα ζωντανά, μόλις είχαν βγάλει τις Τρύπιες Σημαίες, κατάφερα μετά να τρυπώσω στα παρασκήνια με τον θείο μου που τους ήξερε από παλιά (Μπραχαμάρα represent!) Ήταν εκεί μόνο ο Πάνος, και ο θείος τρέχει, αγκαλιές, φιλιά, “πού’σαι ρε συ, τόσα χρόνια”, χαμός, γέλια, ιστορίες, και λίγα λεπτά μετά γυρνάει και του κάνει “πού είναι όμως ο Πάνος;”. “Εγώ είμαι ο Πάνος ρε μαλάκα!”, απαντά ο όχι-Χάρης, κι εγώ μόνο από το δέος της γνωριμίας με έναν actual Κατσιμίχα συγκρατήθηκα να μη διαλυθώ στα γέλια.

Τελοσπάντων, όταν προσπαθώ να σκεφτώ τον Χάρη και τον Πάνο ως διαφορετικές οντότητες, για τον Πάνο σκέφτομαι 3 πράγματα. Πρώτον, τη φυσαρμόνικα. Δε θέλω να μειώσω την αγάπη μου για τους Κατσιμιχαίους και το πώς συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον, δημιουργικά αλλά και ερμηνευτικά, αλλά η φυσαρμόνικα έδινε περίπου ένα έξτρα 23% αγάπης. Δεύτερον, εκείνη την ιστορία της πολύ σύντομης γνωριμίας μας. Και τρίτον, την διάσημη πλέον ιστορία πίσω από τη δημιουργία του κομματιού “Κορίτσια της Συγγνώμης”, που δεκαετίες μετά παραμένει ένα κομμάτι που δεν έχει ξαναγραφτεί και δεν πρόκειται να ξαναγραφτεί και που ειλικρινά, αν είναι να κρατήσουμε δέκα πράγματα από την Παλιά Ελλάδα, το “Κορίτσια της Συγγνώμης” ας είναι ένα από αυτά. Την ιστορία την είχε πει ο Χάρης, ο οποίος κοιμόταν με την κοπέλα του και τον ξύπνησε μες στη νύχτα ένα τηλεφώνημα του Πάνου, που ήταν σε φάση “άκου άκου έγραψα αυτό ΑΚΟΥ”, του διάβαζε τους στίχους του κομματιού κι ο Χάρης άρχισε να κλαίει εκεί επιτόπου, με την κοπέλα του να μην καταλαβαίνει τι γίνεται. Legit. Πώς αλλιώς μπορείς να αντιδράσεις;

Πάνο ο Θέμης Καίσαρης

Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά. Απέχω καιρό απ’τα διλήμματα και τώρα επιστρέφω για να κρίνω τον νικητή. Τον νικητή σ’ένα δίλημμα που 99 στους 100 δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ποιος είναι ποιος και 100 στους 100 δεν βλέπουν το λόγο να ξε-χωρίσεις αυτό το δίδυμο. Δεν υπάρχει Πάνος ή Χάρης, υπάρχει ξέρω γω το “Κατσιμίχα ή Φατμέ”.

Τέλος πάντων, θα πω Πάνος, γιατί ο Δημητρόπουλος έχει ήδη απαντήσει για μένα. Συζητήσαμε νωρίτερα στο γραφείο την ιστορία για τα Κορίτσια της συγγνώμης, τα Ζεστά ποτά και μαζί με τον Χρήστο τραγουδήσαμε I pity the fool στον Αμπατζή που ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ το συγκεκριμένο τραγούδι.

Πάνος ακόμα και μόνο για την επιστολή-απάντηση που είχε στείλει στον Χατζηγιάννη, την εποχή που ο Μιχάλης ένοιωθε ο καλύτερος Μιχάλης έβερ, πάνω κι απ’τον Μιχάλη τον Τζάκσον και τον Μιχάλη τον Τζόρνταν. Τον είχα αγαπήσει γι’αυτά που του είχε απευθύνει, όχι γιατί υπερασπίστηκε τάχα μου το έντεχνο και την ίδια του τη μουσική, αλλά γιατί του εξήγησε πόσο μικρός είναι για μιλάει έτσι, τον έβαλε στη θέση του και στο τέλος του ζήτησε και να προβληματιστεί.

Πάνος και κάποια στιγμή θα πρέπει να τους γίνει κάτι καλύτερο στο Oneman, κάτι πρέπει να φτιαχτεί, παίδες. Έχουν γράψει για εμάς, για όλους μας, που “όπου μας παίρνει κι εμάς, κοκκορευόμαστε”, έχουν πει για “του φαλλού μας το φολκλόρ”.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΠΑΝΟΣ ΜΕ 55,%

Κι όμως, τα καταφέραμε και διαλέξαμε. No disrespect στον Χάρη φυσικά. Οι Κατσιμιχαίοι είναι ο Χάρης κι ο Πάνος μαζί.