ORIGINALS

Η αντιβίωση φράουλα ήταν ένας λόγος να χαίρεσαι που αρρώστησες

Μια ωδή στο μοναδικό φάρμακο που όταν το πίναμε δεν ξινίζαμε τη φάτσα μας σαν να είχαμε μόλις πιει σφηνάκι τεκίλα.

Δεν αρρωσταίνω πολύ συχνά κι αποφεύγω όσο μπορώ τα φάρμακα. Για να καταφύγω σε αυτή τη λύση, θα πρέπει να αισθάνομαι πραγματικά απαίσια, να μην μπορώ να σταθώ όρθιος, να είμαι μέσα στη μιζέρια και τη γκρίνια και -κυρίως- να είμαι ανυπόφορος για τους γύρω μου.

Τότε ναι, θα συμβιβαστώ και θα αναζητήσω ένα χάπι, ένα σιρόπι, κάτι. Μην πεθάνουμε κιόλας. Όπως φαντάζεσαι, δεν αντέχω και τους ανθρώπους που με το παραμικρό φαρμακώνονται. Πονάει ελάχιστα το κεφάλι; Χάπι. Υποψία βήχα; Αντιβίωση. ‘Γδάρσιμο’ στο λαιμό; Σιρόπι.

ΟΧΙ. Σταματήστε. Δεν λειτουργεί έτσι, θα χαλάσετε. Τέλος πάντων, ξεφεύγω, αυτό μπορεί πολύ άνετα να λειτουργήσει από μόνο του σαν υλικό για άλλο θέμα. Θα το αφήσω εδώ, μην το κάψω.

Επανέρχομαι στο θέμα. Δεν χωνεύω καθόλου τα φάρμακα. Κι όμως, όταν ήμουν παιδί, υπήρχαν κάποιες φορές που ευχόμουν να αρρωστήσω κι όχι για το λόγο που νομίζεις, δηλαδή την αποφυγή του σχολείου (το λάτρευα το σχολείο, όλη μέρα με τους κολλητούς μου, πώς γίνεται να μην μου αρέσει;)

Για να είμαι ειλικρινής, για δύο λόγους ήθελα να αρρωστήσω. Ευχόμουν να με πιάσει το στομάχι μου επειδή μόνο τότε μπορούσα να πιω λίγη κόκα κόλα, για να με βοηθήσει να γίνω καλύτερα. Εκτός κι αν ήταν Παρασκευή. Τις Παρασκευές έπινα ελεύθερα κόκα κόλα, χωρίς να χρειαστεί να έχω περάσει την μισή ημέρα στην τουαλέτα.

Ο άλλος λόγος, που με έκανε να εύχομαι να κολλήσω κάποια ίωση, να σηκώσω πυρετό, να βήχω, να έχω συνάχι, ήταν η μαγική αντιβίωση με γεύση φράουλα. Και ναι, μετά από τόσες λέξεις, αναφέρω επιτέλους αυτό που με οδήγησε στο να γράψω αυτό το κείμενο.

 

Αντιβίωση με γεύση φράουλα. Δηλαδή, πόσο θεός πρέπει να είσαι για να το σκεφτείς αυτό; Φαντάζομαι το μίτινγκ μιας φαρμακευτικής εταιρείας. Άνθρωποι με κοστούμια, επιστήμονες, ο υπεύθυνος του μάρκετινγκ, ο οποίος αναρωτιέται τι λάθος έκανε και βρέθηκε εκεί.

Ξαφνικά, ο υπεύθυνος πωλήσεων παίρνει το λόγο: “Πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε έναν τρόπο να ανεβάσουμε τα κέρδη μας”. Και τότε, κάποια διευθύντρια λέει την μαγική πρόταση-κλειδί: “Βασικά πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να δίνω στον Βασιλάκη αντιβίωση χωρίς να βάζει τα κλάματα και να σπάει πράγματα” (στο σενάριο ο Βασιλάκης είναι μέχρι 10 ετών, αν τον φαντάστηκες παραπάνω έχεις θέματα).

Μπουμ. Οι τύποι με τις λευκές ρόμπες και το μαλλί που πετάει τρέχουν στο εργαστήριο, κλείνονται εκεί για μέρες κι όταν βγαίνουν, παρουσιάζουν τη λύση: Αντιβίωση με γεύση φράουλα. Δεν σε χάλασε Βασιλάκη, δεν σε χάλασε υπεύθυνε του μάρκετινγκ, δεν μας χάλασε κι εμάς.

Μιας και το έφερε η κουβέντα, αφού γίνεται, το δοκιμάσαμε, πέτυχε, το λανσάραμε και κυκλοφόρησε κανονικά, γιατί δεν έχουν όλα τα φάρμακα γεύση; Όχι αναγκαστικά φράουλα, ας έχουν πιο μεγαλίστικη για να μην μας λένε και φλώρους.

Σιρόπι με γεύση μπίρα για παράδειγμα, ή ακόμα και με γεύση πίτσα σαν τα πατατάκια. Έτσι μάλιστα, να παίρνω φάρμακα συχνότερα. Γιατί δηλαδή να πρέπει να πίνουμε αυτά τα σκευάσματα που η γεύση τους μοιάζει κάτι ανάμεσα σε σφηνάκι τεκίλα αναμεμειγμένο με ξύδι, φύκια και βενζίνη και η μούρη μας μετά να μοιάζει κάπως έτσι;

 

Ας επιστρέψω όμως στα παιδικά μου χρόνια. Τότε που ρωτούσα τη μητέρα μου “δηλαδή θα πάρω αντιβίωση;” κι η καταφατική απάντηση μού προκαλούσε μεγαλύτερη χαρά κι απ’ το να είχα ζητήσει Playstation.

Κι όμως, όσο μίζερος κι αν ήμουν με το φαγητό, κάτι είχε αυτή η αντιβίωση φράουλα που με έκανε να την λατρεύω. Βασικά, ενώ ήμουν άρρωστος, έπινα κάτι γλυκό, ένιωθα λίγο σαν να κλέβω το σύστημα.

Αρρώστησες; Ούτε χάπια, ούτε άνοστα σιρόπια, ούτε σούπες. Ένα γαμάτο αντιβιωτικό με γεύση φράουλα για επιβράβευση. Ποιος θα περίμενε ότι κάτι που ονομάζεται ‘Κεφακλόρη για πόσιμο εναιώρημα’ θα έχει τόσο επική γεύση; Τρέλανε μας ρε κεφακλόρη.

Κι εσύ ρε υπεύθυνε του μάρκετινγκ, τι κάνεις; Αντί να βάψεις τη συσκευασία ροζ και να γράψεις με κεφαλαία “ΕΧΕΙ ΓΕΥΣΗ ΦΡΑΟΥΛΑ!!!!!” την αφήνεις να μοιάζει με όλα τα υπόλοιπα, βαρετά φάρμακα;

 

Καλύτερα για μας βέβαια, γιατί η έκπληξη την πρώτη φορά που ξενερωμένος δοκιμάζεις ένα φάρμακο και ανακαλύπτεις ότι έχει γεύση φράουλα, ήταν ανεκτίμητη. Και μετά από εκείνη την πρώτη φορά, όταν πια έμαθα, απλά ευχόμουν ο παιδίατρος να πει τις μαγικές λέξεις “πρέπει να αρχίσουμε την αντιβίωση” και μετά με το ρολόι στο χέρι, περίμενα την επόμενη δόση του φαρμάκου.

Σε αυτό το σημείο να διευκρινίσω ότι θυμάμαι κανονικό φάρμακο σε υγρή μορφή μέσα στο μπουκαλάκι κι όχι κάτι σκόνες που μου είπαν διάφοροι αιρετικοί στο γραφείο. Σιγά μην χαιρόμουν με σκόνες.

“Καλά ρε Αμπατζή, δεν έτρωγες γλυκά μικρός και περίμενες από ένα φάρμακο για να χαρείς;” θα ρωτήσεις και εδώ που τα λέμε, θα το έχεις και το δίκιο σου. Νομίζω ότι ισχύει αυτό που έγραψα και πιο πάνω. Αγάπησα αυτό το σιρόπι, γιατί μπορούσα να το πιω παρά το γεγονός ότι ήμουν άρρωστος και θεωρητικά έπρεπε να κόψω για λίγες ημέρες ό,τι μου αρέσει.

Και το αγάπησα επίσης, επειδή με έκανε να μην στεναχωριέμαι όταν αρρώσταινα. Γιατί κακά τα ψέματα, όσο μεγαλώνουμε, η αρρώστια δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει, πέρα από γκρίνια και ταλαιπωρία. Και γιατρεύεται με άνοστα φάρμακα που σου ξινίζουν το είναι.

Ίσως αν μπορούσα ακόμα να πιω την αντιβίωση φράουλα, να ήμουν λίγο πιο θετικά διακείμενος απέναντι σε φάρμακα και αρρώστιες. Χμ, λες να γίνεται να την πίνω ακόμα κι απλά να μου δίνουν τόσο καιρό τις λάθος;

Βρέχω μαλλί, ανάβω το air condition στους 16 βαθμούς και τα λέμε σε μερικές ημέρες. *Γελάει σατανικά βλέποντας φωτογραφίες της αντιβίωσης φράουλα στο ίντερνετ. Αχ, κεφακλόρη με πόσιμο εναιώρημα, σ’ αγαπώ.