Η αγαπημένη μου αργία

Φαγητό με την οικογένεια, ταξιδάκι, καθισιό ή πορεία; Κάθε αργία έχει τη δική της χάρη και γι’ αυτό την απολαμβάνουμε διαφορετικά. Εδώ απλώς παραθέτουμε μερικές εξηγήσεις για την προτίμηση μας.

Κυριακή του Πάσχα ο Μάνος Μίχαλος

Ανέκαθεν το Πάσχα το έβλεπα πιο ζεστά. Κάτι τα βεγγαλικά και οι κροτίδες του Μ. Σαββάτου, κάτι ο καιρός που είναι ανοιξιάτικος, κάτι το αρνί και κάτι (περισσότερο) το κοκορέτσι, είναι μια γιορτή που έχει πολλά να σου δώσει. Σαν τα Χριστούγεννα, που είναι με μικρή διαφορά στη 2η θέση της προτίμησης καί δίνω μεγάλη μάχη για να καταλήξω. Όμως, δεν θα το κουράσω. Η Κυριακή του Πάσχα γιορτάζεται πριν καν γεννηθεί ο Χριστός ο ίδιος, είναι μέρα που έχει καθορίσει ιστορικές στιγμές της ανθρωπότητες και σε επίπεδο αργίας, έχει σταθερά παρέα μαζί της. Τα Χριστούγεννα δεν ξέρεις πότε θα κάτσουν και αν σε βολεύουν σε μέρες. Το Πάσχα ξέρεις ότι πριν έχει Ανάσταση, νωρίτερα Επιτάφιο (κι άλλη αργία) και τη Δευτέρα του Πάσχα πάλι ξάπλα. Αν δεν είχε και αυτό το κακοόνομα (μια λέξη) της Λαμπρής, θα ήταν ακόμη καλύτερα, αλλά τέλος πάντων.

Χριστούγεννα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Για κάποιον που ποτέ δεν γιόρταζε Χριστούγεννα και Πάσχα, ακόυγεται κάπως να λέει ότι η αγαπημένη του γιορτή είναι τα Χριστούγεννα. Να το εξηγήσω λοιπόν. Όταν ήμουν μικρότερος βαριόμουν αφόρητα κάθε οικογειακή εκδήλωση. Οκ, το φαγητό ήταν ωραίο αλλά ωραίο φαγητό από τη μάνα μου είχα κάθε μέρα. Τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να λείπουν. Επισκέψεις στον πατέρα μου που γιορτάζει, ξαδέρφια με άγνωστα ονόματα, να πάμε να φέρουμε και να γυρίσουμε θείες που δυσκολεύονταν να μετακινηθούν, να βοηθήσουμε τη μάνα μου να ετοιμάσει και να μαζέψει. Όταν το μόνο που ήθελα ήταν να πάω σε καμιά καφετέρια, να δω καμιά ταινία στο σινεμά, να διαβάσω περιοδικά και εφημερίες. Με το που έφυγα από το σπίτι άλλαξαν τα πράγματα. Αναζητώ τα Χριστούγεννα από νωρίς, στολίζω δέντρο από την 1η Δεκεμβρίου, οπωσδήποτε θέλω να δω τους γονείς μου και να φάμε οικογενειακά, οπωσδήποτε θέλω όλο το φολκλόρ, και οπωσδήποτε θέλω να είναι αργία τα Χριστούγεννα, να μη δουλεύω. Νιώθω σαν να έχω Χριστούγεννα να αναπληρώσω.

Δεκαπενταύγουστος ο Πάνος Κοκκίνης

Γιατί ξέρω που θα είμαι (στο Ανέμελα στην Ναύπακτο), ξέρω τι θα κάνω (θα τρώω ψάρι που σπαρταράει σε τέτοιο βαθμό που το ‘μαλώνω’ να κάτσει ήσυχο πριν το καμακώσω) και γιορτάζουν ταυτόχρονα όλοι σχεδόν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο (εγώ, η κόρη μου και η -σούπερ ντούπερ- πεθερά μου). Επίσης είναι σίγουρο ότι είμαι μακριά από Αθήνα με το μυαλό μου σχεδόν καθαρό από υποχρεώσεις. Είναι, ουσιαστικά, η μόνη αργία που δεν έχω κανένα λόγο να δουλέψω. Και αυτό, στην περίπτωσή μου, μόνο αυτονόητο δεν είναι.

Κυριακή του Πάσχα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Κανονικά θα έπρεπε να διατηρήσω τη φήμη του “βασικού υποψήφιου για το ρόλο του τρελού γέρου με τη ρόμπα και τα σκυλιά που φωνάζει στα παιδιά να κάνουν ησυχία” γράφοντας ότι δεν μου αρέσει καμία γιορτή. Σιχαίνομαι τις Απόκριες, μου τη σπάνε τα Χριστούγεννα και μισώ θανάσιμα τη Καθαρά Δευτέρα γιατί δεν υπάρχει κάτι σοβαρό να βάλεις στο στόμα σου. Το σερί μίμησης-γκινιάρη-από-στρουμφάκια, όμως, ολοκληρώνεται όταν φτάνουμε στην Κυριακή του Πάσχα. Την κορυφαία αργία. Τουλάχιστον έτσι την έχω συνδυάσει όλα αυτά τα χρόνια στην Κόστα (έναντι Σπετσών – πλησίον Πορτο-Χελίου), που η φάση ήταν όσο deja vus θέλεις να είναι αυτά τα πράγματα: οικογενειακό re-union, ένα τραπέζι γεμάτο ντολμαδάκια και τζατζίκι, το μισό αρνί και το μισό κοκορέτσι να μην προλαβαίνει καν να κατέβει από τη σούβλα, αργοπορημένα ξυπνήματα (κάλυψη-απόκρυψη για την αποφυγή του κινδύνου χωσίματος), βερμούδες, ρέκλα στον καναπέ, μπάσκετ στο γήπεδο που δεν χάνω ποτέ, το κλασσικό τσίμπημα το βράδυ και τεμπέλικη βόλτα το βράδυ της Κυριακής. Ό,τι καλύτερο.

Χριστούγεννα ο Χρήστος Δεμέτης

Χριστούγεννα. Γιατί γιορτάζω. Γιατί μου αρέσουν τα μελομακάρονα (θάνατος στους κουραμπιέδες). Γιατί ποτέ δεν ήμουν υπερ του “Πάσχα στο χωριό”, αλλά προτιμούσα το “Χριστούγεννα στην πόλη”. Γιατί είναι μια καλή δικαιολογία για να πάρεις off από τη δουλειά σου επειδή γιορτάζεις. Ναι, η εργοδοσία (με) διαβάζει και θα υποστώ τις συνέπειες, αλλά ισχύει. Γιατί δεν είμαι υπέρ του σουβλίσματος και λοιπών βαρβαρο-παραδόσεων, αλλά στη γεμιστή γαλοπούλα δεν μπορώ να πω όχι. Κοινώς, οβελίας vs γεμιστό γλου-γλου, σημειώσατε 1. Γιατί επίσης, τον Δεκαπενταύγουστο έχει αφόρητη ζέστη και με τη ζέστη έχω θέμα. Δεν νοείται κανένα καλοκαίρι, πέραν του καλοκαιριού που ορίζεται ως ξάπλα στην άμμο με το κύμα να σου βαράει το ποδάρι. Γιατί επίσης μου αρέσει το κρύο. The winter is coming ρε. Κι ας είναι Απρίλιος. Α ναι. Και γιατί μου αρέσουν τα φολκλόρ στολίδια, τα λαμπιόνια, οι τάρανδοι και οι καλικάντζαροι. Και οι ζεστές μάλλινες παντόφλες. Αρκετά. Επιστρέφω στο βάψιμο αυγών τώρα.

Των Φώτων ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είμαι κι εγώ τύπος των Χριστουγέννων και της κατάνυξης μετά των απαραίτητων ξενυχτιών και του σωστού κρύου που εξασφαλίζει ότι το μυαλό σου δεν θα καεί από εξωγενείς παράγοντες, παρά μόνο απ’ τους τρόπους που θα διαλέξεις εσύ. Ποια είναι όμως η αξεπέραστη ευεργεσία των Φώτων (τις φορές που δεν πέφτουν μες στο Σαββατοκύριακο); Ότι λειτουργούν ως το θεϊκό “άλλο λίγο”. Πέρασες τέλεια τα Χριστούγεννα, έκατσες και την Πρωτοχρονιά κι εκεί που βλέπεις όλο αυτό το κίνημα ‘Δεν δουλεύω, δεν δουλεύω’ να απομακρύνεται και εσένα να επιστρέφεις στη δουλειά, έρχονται τα Φώτα στις 6 Γενάρη και σου χαρίζουν αυτό το ανεκτίμητο ‘άλλο λίγο’. Ναι, ξαναμπήκαμε σε ρυθμούς, ναι, έφυγαν τα λατρεμένα Χριστούγεννα, αλλά υπάρχει και μια bonus αργία για να κάνει την επιστροφή στη ρουτίνα όσο πιο μαλακή γίνεται. Κάπου εδώ να ευχαριστήσουμε τα Φώτα.