ORIGINALS

Η ευρωπαϊκή ομάδα που μισώ

Ενώ φτάνουμε μια ανάσα πριν τους τελικούς των μεγάλων ευρωπαϊκών διοργανώσεων, οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ θυμούνται να βγάλουν τη χολή τους για μερικούς απ' τους μεγαλύτερους συλλόγους της Γηραιάς Ηπείρου.

Υπάρχουν εκατομμύρια φανατικοί φίλοι της Μπαρτσελόνα, της Μπάγερν ή της Γιουνάιτεντ στον πλανήτη. Μιλιούνια. Θα λέγαμε ότι αυτή είναι η λογική (ή εύκολη) λύση. Εμείς στο ΟΝΕΜΑΝ είμαστε λίγο πιο περίεργοι με τα τεράστια κλαμπ (εκτός από τις περιπτώσεις που έχουν διπλό μπέικον) και βρίσκουμε το χρόνο να ‘θάψουμε’ τις ευρωπαϊκές ομάδες που μισούμε.

Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, περιμένουμε τα σχόλιά σας με κάπως περισσότερη ανυπομονησία απ’ ό,τι συνήθως.

Μπαρτσελόνα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Θυμάμαι πριν 4 χρόνια, όταν ερχόμουν στην 24 Media ένα μήνα αφότου είχα γράψει το “Γιατί η Μπαρτσελόνα δεν αντέχεται”, τα βλέμματα μίσους από τον μισό όροφο για την ομάδα θαύμα. Δεν έχω πιο αντιπαθητική ομάδα. Δηλαδή κάτι Γιουβέντους και κάτι Bayern δεν πιάνουν τίποτα μπροστά σε αυτό το τοτέμ της έπαρσης και του ύφους που λέγεται Μπαρτσελόνα. Δεν λέω, καλά παιδιά πηγαίνουν εκεί. Παιδιά που αγαπούν την μπάλα και ίσως κατέχουν το τόπι καλύτερα από οιονδήποτε στον πλανήτη. Αλλά όταν πατούν το πόδι τους στα προπονητήρια της Μπάρτσα, όταν αποθεώνονται για πρώτη φορά στο Καμπ Νου, σαν να σηκώνουν μύτη και ανάστημα παραπάνω απ’ ό,τι τους πρέπει. Σε κάθε πιθανό άθλημα, θέλω να χάνει η υπεροψία. Ακόμα κι αν ξέρω ότι είναι αυτή που πολλές φορές τρομάζει τους αντιπάλους και χαρίζει τις παρτίδες. Στο πρόσωπο του Μέσι (και πλέον του Νειμάρ) βλέπω όλα εκείνα που δεν μου αρέσουν στους προικισμένους αθλητές, το τουπέ του πρωταθλητή. Ας είναι κάθε μέρα, κάθε ώρα πρωταθλητές. Αρκεί να μην τους βλέπω εγώ στην οθόνη μου.

Μπάγερν Μονάχου ο Ηλίας Αναστασιάδης

Υπάρχουν δύο μισητές Μπάγερν. Η μία είναι του Μονάχου πριν τον Πεπ Γκουαρδιόλα και η άλλη είναι πάλι του Μονάχου μετά τον Πεπ Γκουαρδιόλα. Μισώ τη Μπάγερν από τις εποχές που αναβόσβηνε αυτό το επιληπτικό κόκκινο-μπλε κάθε φορά που μου ‘βαζε γκολ στο Football Manager. Μετά γνώρισα καλύτερα την Μπουντεσλίγκα, ένα από τα πιο μάταια πρωταθλήματα της ηπείρου που είναι εξαίσια ανταγωνιστικό στις θέσεις 2-18, αλλά ποτέ στη θέση 1. Εξαιρούνται οι φορές που το πήρε η Ντόρτμουντ, φορές που ήταν τρομακτικές ασίστ για να μισήσω ακόμη πιο βαθιά τη Μπάγερν γιατί έτσι, κάθε μέρα είναι μια τέλεια αφορμή να μισείς τα μονοπώλια (εξαιρείται η κόκα-κόλα). Βαριέμαι το (δήθεν απόλυτο) ποδόσφαιρο, βαριέμαι τα 5-0 από εκεί και τα 6-1 από δω και βαριέμαι τις φορές που μπαίνω στο πετσί των παικτών της Μπάγερν ψάχνοντας το κίνητρό τους για να παίξουν. Ναι, το Τσάμπιονς Λιγκ είναι πάντα ένας στόχος, αλλά όλη την υπόλοιπη χρονιά, τι; Να βρούμε έμπνευση και κουράγιο να κερδίσουμε τη Φράιμπουργκ; Σαν να μην έφτανε το πόσο χολωμένος είμαι με τους οκτομπερφεστιανούς Βαυαρούς, ήρθε και ο Πεπ Γκουαρδιόλα, αυτός ο λιμοκοντόρος με το γιλέκο που τα έβαλε με το γιατρό της ομάδας που δουλεύει δυο ζωές στην Μπάγερν, και το γλυκό ξίνισε για πάντα. Το γεγονός ότι πανηγύρισα πρόκριση της Μπαρτσελόνα επί οποιουδήποτε εκφράζει άψογα το τι νιώθω για τα παιδιά από το Μόναχο. Όταν αφανιστεί από την ανθρωπότητα η Μπάγερν, θα τα βάλω με την Μπάρτσα με την ησυχία μου.

Μπαρτσελόνα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Είναι ατυχές timing γιατί η φετινή Μπαρτσελόνα όντως μου αρέσει πάρα πολύ και απολαμβάνω να την βλέπω να παίζει, κάτι που έχει να συμβεί… δεν ξέρω, δεν έχει συμβεί ποτέ. Η Μπάρτσα επέβαλε τον φασισμό της πάσας τακουνάκι, έκανε το ποδόσφαιρο να μοιάζει με τσίκι τσίκι πολιορκία με πάσες τριγωνάκια και κατοχή 82%, και ειλικρινά δε με νοιάζει αν ήταν καλύτερη, που ήταν, με νοιάζει ότι  6-7 χρόνια τώρα το ποδόσφαιρο το βαριέμαι, εκτός από όταν κάποιος θαυματουργός ανιστασιακός σαν τον λυσσασμένο Σιμεόνε ή τον παρκαδόρο Ζοζέ παίξουν ακριβώς αυτό το ποδόσφαιρο που απλά σιχαίιιιινονται οι θιασώτες της πάσας τακουνάκι, και επικρατήσουν έχοντας 2 σουτ σε όλο το παιχνίδι, 11 ολοκληρωμένες πάσες και κατοχή 9%. Όσο μικρότερη η κατοχή τόσο πιο όμορφη η νίκη. Όχι ότι τώρα που επιτέλους η Μπαρτσελόνα απομακρύνεται από αυτή την απάλευτη περίοδο του Πεπ Γουαρδιόλα και παίζει πιο ωραίο, πιο γρήγορο ποδόσφαιρο (Σουάρεζ >>>> ) υπάρχει κίνδυνος να τη συμπαθήσω. (Αν και ομολογώ, το να δέρνει σα χταπόδι την αντιπαθέστατη Μπάγερν του ίδιου του Πεπ, έχοντας μικρότερη κατοχή μπάλας, ήταν από τα πιο όμορφα ποδοσφαιρικά στιμγιότυπα των τελευταίων χρόνων.) Γιατί πάντα θα έχουν αυτή την ανωτερότητα της Καταλανικής Υπερηφάνειας (ΤΜ), εμείς δεν είμαστε Ισπανοί σαν τους άλλους, εμείς στον πόλεμο κάναμε κλεφτοπόλεμο από τα βουνά απέναντι στη Ρεάλ του Φράνκο (Ρεάλ, που επίσης αντιπαθώ, όχι λόγω του Φράνκο βέβαια), εμείς είμαστε παραπάνω από από ένα κλαμπ επειδή στη φανέλα μας δε βάζουμε χορηγούς (εκτός από όταν βάζουμε), και γενικά είμαστε πολύ αντίσταση κατά της αρχής, να δες, τόσα σκάνδαλα φοροδιαφυγής αυτό αποδεικνύουν, λευτεριά στην Καταλωνία ρε! Αφήστε μας ήσυχους, παίχτε μπαλίτσα.

Μπαρτσελόνα και ο Μάνος Μίχαλος

Με κούρασε πάρα πολύ αυτή η φάση με την Μπαρτσελόνα, τον Μέσι, την μπάλα που παίζει, το ότι “η φάση είναι Βαρκελώνη” και δεν ξέρω γω τι άλλο. Με κούρασε τόσο, που απαντώ “Μπαρτσελόνα” αντί να πω “Λίβερπουλ”. Ναι, γιατί ως γνήσιος φίλαθλος της Γιουνάιτεντ θα έπρεπε να μιλήσω για τους Reds, αλλά εκτός του ότι τους σέβομαι και περνάω καλά μαζί τους (ειδικά τα τελευταία 10-15 χρόνια), σε καμία περίπτωση δεν μου έχουν προκαλέσει τα συναισθήματα που μου έχει βγάλει η Μπαρτσελόνα των τελευταίων ετών. Τέλος πάντων δεν έχει σημασία ιδιαίτερη, γιατί χαίρομαι που μόνο η Έρρικα (που κάποτε μπέρδεψε το πρωινό σεξ με το πρωινό φαγητό) και ο Αμπατζής είναι καινούριος, είπαν “μισώ τη Γιουνάιτεντ”. Φαίνεται ότι έβαλαν μυαλό οι υπόλοιποι ή απλώς δεν έβαλαν μέσα στο θέμα τον Φιλέρη.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν είμαι από αυτούς που στο εξωτερικό υποστηρίζουν μια ομάδα από κάθε χώρα. Μοναδική ομάδα που υποστηρίζω με θέρμη εκτός συνόρων είναι η Λίβερπουλ, επομένως αυτό καθορίζει και την ευρωπαϊκή ομάδα που «μισώ». Ξέρω, ξέρω, παραδοσιακός αντίπαλος της Λίβερπουλ θεωρείται κανονικά η Έβερτον, αλλά οκ, ας είμαστε σοβαροί. Ποια Έβερτον τώρα;

Ο πραγματικός «μισητός αντίπαλος» της Λίβερπουλ είναι η ομάδα με τους περισσότερους Ασιάτες οπαδούς στον κόσμο, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κι εγώ δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να την αντιπαθήσω. Αρχικά, ποτέ δεν συμπάθησα τις παλιοσειρές αυτής της ομάδας. Σκόουλς, Γκιγκς, Κιν, παιχταράδες όλοι δεν λέω, αλλά πάντοτε τους έβλεπα με στραβό μάτι και πραγματικά, βαρέθηκα να τους βλέπω να παίζουν, ήμουνα νιος και γέρασα. Ακόμη, αδερφοί Νέβιλ, με τι βύσμα άραγε βρέθηκαν στην ενδεκάδα αυτής της ομάδας; Τη φανέλα της φόρεσε κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι περισσότερο. Επίσης: Σερ Άλεξ Φέργκιουσον με τον βοηθό του, τη τσιχλόφουσκά του. Ανυπόφορος, κάθε φορά που τον έβλεπα να πανηγυρίζει χοροποδώντας σαν παιδάκι, κάτι πέθαινε μέσα μου.

 

Και φυσικά, η ανατροπή στη Βαρκελώνη με αντίπαλο τη Μπάγερν και τα τόσα γκολ στη λήξη των αγώνων της, ο ατέλειωτος χρόνος των καθυστερήσεων, γνωστός πλέον ως «Fergie Time», ο Howard Webb και οι υπόλοιπες διαιτητικές εύνοιες, το γεγονός ότι πέρσι απέκλεισε τον Ολυμπιακό ενώ είχα πιστέψει ότι είμαστε ήδη στα προημιτελικά. Επίσης, όπως τώρα είναι μόδα να είσαι Μπαρτσελόνα, κάποτε ήταν μόδα να λες ότι είσαι με τη Γιουνάιτεντ, κάτι που εγώ δεν μπορώ να δεχτώ εύκολα. Όλα αυτά, την κάνουν στα μάτια μου την πιο μισητή ομάδα. Και όχι, δεν έχω τελειώσει ακόμα.

Τόλμησαν να περάσουν τη Λίβερπουλ σε κατακτήσεις πρωταθλημάτων και να την κοροϊδέψουν κι από πάνω με σχετικά πανό. Δεν πειράζει παιδιά, «We’ve won it 5 times», τι να κάνουμε, έτσι είναι αυτά.

Ρεάλ Μαδρίτης ο Θέμης Καίσαρης

Δεν μισώ ομάδες. Εχθρεύομαι, αντιπαθώ, αλλά ακόμα και τους μεγαλύτερους “εχθρούς” δεν τους μισώ. Καταλαβαίνω τη χρησιμότητά τους, κάποιες φορές απολαμβάνω κιόλας αυτά που αντιπαθώ, γιατί αναγνωρίζω πως είναι αναγκαία. Άσπρο χωρίς μαύρο δεν υπάρχει. Εν προκειμένω θα διαλέξω το άσπρο της Ρεάλ, την ομάδα που μοιάζει να είναι βγαλμένη από τη λίστα των πραγμάτων που δεν γουστάρω. Όχι επειδή είμαι φανατικός της Μπαρτσελόνα. Την Μπάρτσα τη συμπαθώ και την εκτιμώ, τη γουστάρω, αλλά δεν είμαι οπαδός της. Το πρόβλημά μου με τη Ρεάλ είναι πως είναι μάλλον αταίριαστο η ομάδα με τα περισσότερα Κύπελλα Πρωταθλητριών να είναι ο λιγότερο ποδοσφαιρικός σύλλογος εκεί έξω. Όχι επειδή το λέω εγώ. Επειδή το λένε από μόνοι τους.

Πρόσφατα ο Γενικός Διευθύντης της Ρεάλ, Χοσέ Άνγκελ Σάντσεθ, δήλωσε “είμαστε παραγωγοί περιεχομένου”. Ο Τζόναθαν Γουϊλσον έγραψε “η Ρεάλ είναι μια εμπορική επιχείρηση, με μια ποδοσφαιρική ομάδα κολλημένη στο πλάι της”. Ναι, ξέρω πως θα πείτε πως αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες. Well, όχι. Καμία ομάδα δεν θα αποφάσιζε να δώσει 95 εκατομμύρια ευρώ για τον Μπέιλ με δική της απόφαση, μόνο και μόνο για να τον παρουσιάσει εκεί έξω ως “τον παίκτη που έσπασε κάθε ρεκόρ, το νέο αστέρι μέσω του οποίου όλοι θα βγάλουμε λεφτά”.

Κορόιδα που πληρώνουν ακριβά υπάρχουν πολλά. Ομάδα που να πληρώνει περισσότερα με δική της θέληση μόνο και μόνο για να παράξει το επιθυμητό “περιεχόμενο” εκτός των τεσσάρων γραμμών των γηπέδου είναι μόνο η Ρεάλ.

Δεν τη μισώ. Απλώς δεν μου έδωσε ποτέ ένα λόγο να πω “να, η Ρεάλ έκανε το σωστό, αυτό πρέπει να κάνουν οι ομάδες, μιμηθείτε την”. Έχει δέκα Πρωταθλητριών. Και δεν αποτελεί παράδειγμα για κανένα σύλλογο όσον αφορά το ποδοσφαιρικό κομμάτι.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ η Έρρικα Ρούσσου

Πριν πέσετε όλοι να με φάτε, θα ήθελα να πω ότι η επιλογή έγινε κυρίως λόγω Μπέκαμ. Εντάξει, και επειδή υποστηρίζω Τσέλσι. Ας μείνουμε όμως στον Μπέκαμ. Γιατί αυτός αποτελεί και την πηγή του κακού. Πιστεύω ότι σίγουρα σου συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με κάποιον άλλο παίχτη – με το Χαριστέα ίσως. Και όχι δεν τους συγκρίνω, είπαμε. Απλώς, σου δίνω ένα παράδειγμα ώστε να καταλάβεις πώς ένιωθα κάθε φορά που τον έβλεπα να παίρνει πάσα. Εκνευρισμό, στην καλύτερη. Όχι γιατί δεν είναι καλός παίχτης (mind the gap μεταξύ βλέπω μπάλα και ξέρω από μπάλα). Αλλά γιατί πάντα -μα πάντα- στα όποια κοντινά γίνονταν στην πλάτη του, τον έβλεπες να φτιάχνει το μαλλί του, το βρακί του, το ξερωγωτι του.

Για να μην σχολιάσω τις δηλώσεις περί στινγκ.

Για να είμαι δίκαιη, τον Μπέκαμ το τελευταίο διάστημα συναγωνίζεται επικινδύνως ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Εκείνος ωστόσο, για την ώρα το «σώζει» γιατί κλαίει εξαιρετικά.

ΥΓ: Προφανώς και έχει παίξει και σε άλλες ομάδες, ωστόσο έτυχε να τον μάθω από την συγκεκριμένη. Ε, και όπως καταλαβαίνεις την πήρε η μπάλα. Τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.   

Μάντσεστερ Σίτι ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Τώρα που το συνειδητοποιώ το σίτι του Μάντσεστερ έχει καταφέρει να έχει στο δυναμικό του τις δύο πιο μισητές ομάδες του πλανήτη. Για την κόκκινη τα είπε ο Αμπατζής οπότε εγώ θα μιλήσω για τους μπλε. Αυτό το μπλε το αχώνευτο που πρεσβεύει όλα όσα μισώ στο ποδόσφαιρο. Που για να πάρουν έναν τίτλο πρέπει να στερέψει από πετρέλαιο ο πλανήτης. Που έχουν αποκλειστεί όλες τις φορές από το Champions League και μια πορεία δεν έκαναν. Και δεν με νοιάζει που έβρισκαν μπροστά τους την Μπαρτσελόνα ή την Μπάγερν. Η Γιούβε δηλαδή γιατί; Γιατί έχει φανέλα είναι η απάντηση και η φανέλα θέλει χρόνια και όχι λεφτά για να χτιστεί. Που ακόμα και όταν το πήραν το πρωτάθλημα και λες “βρε μπας και; Μήπως να τους δω με άλλο μάτι;” δεν μπορούν ούτε να το ξαναπάρουν, ούτε να το κόψουν από καμιά άλλη. Τουλάχιστον η Τσέλσι, μπορεί να είναι της ίδιας συνομοταξίας (παρόμοιας, αφού όλα αυτά τα χρόνια στηριζόταν σε δύο παίκτες που υπήρχαν πριν έρθουν τα λεφτά) ξέρει όταν δεν διεκδικεί το πρωτάθλημα με αξιώσεις, να το κόβει από την Λίβερπουλ και να παίζει τον ρόλο που της αρμόζει.

Παρί Σεν Ζερμέν η Φένια Μπινιάρη

Μόνο με λεφτά δεν έκανε ποτέ κανείς ομάδα που να σηκώνει Ευρωπαϊκούς τίτλους, όσους αστέρες και ντίβες αν έχει. Οι Άραβες ιδιοκτήτες από το Κατάρ δεν αρκούν για να κάνουν την Παρί μια ομάδα ικανή για την καθιέρωση στην αφρόκρεμα του Champion’s League και το ανυπολόγιστο ξόδεμα χρημάτων σε μεταγραφές και μισθούς κάνει κακό στην αγορά ποδοσφαίρου γιατί το μόνο που κάνει είναι να φέρνει στην ομάδα υπερτιμημένα παλτά πολυτελείας. Εξαίρεση αποτελεί ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς. Μπαλαδόρος αλλά αυτάρεσκος όσο λίγοι. Ή τον αγαπάς ή τον μισείς. Αυτόν και την κάθε ομάδα που παίζει. Ποδοσφαιρική αλητεία και Ζλάταν πάνε μαζί. Όπως και τα ανάποδα ψαλίδια από τα 30 μέτρα και ΓΚΟΛ!