Η πιο ιταλική μας συνήθεια

Το ποδόσφαιρο. Τα ζυμαρικά. Ο Μπρούνο Τσιρίλο. Τα πάντα. Αφενός, αυτοί που επινόησαν το γνωστό τσιτάτο για το πόσο κοντά είναι Έλληνες και Ιταλοί ως ιδιοσυγκρασίες δεν έχουν λαθέψει, και αφετέρου, η καμπάνια της Barilla ονόματι ‘Ιταλοί’ δεν θα μπορούσε να μας αφήσει αδιάφορους.

Κάθε φορά που γνωρίζουμε τύπους σαν τον Marco, ο Ιταλός φωνάζει μέσα μας:

Το βίντεο είναι μια παραγωγή της Barilla σε συνεργασία με το Athens Daily Secret

Εμπνευσμένοι λοιπόν, οι δημοσιογράφοι του ONEMAN μοιράζονται την πιο ιταλική τους συνήθεια. Περιμένουμε το ιταλικό σου ταμπεραμέντο στα σχόλια.

Η αγάπη για την pasta, για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Με μία έκφραση που ανήκει σε έναν Ιταλό θείο μου και έφτασε να γίνει γραφική στο σπίτι μου, το “la pasta si mangia calda” που σημαίνει “τα μακαρόνια τρώγονται ζεστά”, συνοδεύτηκε όλη η παιδική μου ηλικία και η σχέση μου με τα ζυμαρικά. Είτε έτρωγα μια pasta a la norma στην Σικελία με μελιτζάνες και ντομάτες της σιτσιλιάνικης επαρχίας είτε πέθαινα από τς μυρωδιές κάθε φορά που η μητέρα που αποφάσιζε να φτιάξει μακαρόνια στο σπίτι μας στη Βούλα. Έμαθα να τρώω pasta από τους καλύτερους του είδους και αυτή είναι μια κληρονομιά που πολύ δύσκολα θα καταφέρω να ακολουθήσω. Έμαθα να λατρεύω τις απλές μακαρονάδες, εκείνες που θέλουν μόνο τρία τέσσερα υλικά για να γίνουν. Λίγο σκόρδο, λίγη ντομάτα και μια ωραία παρμεζάνα, ένα ωραίο κομμάτι πεκορίνο. Ή κάποιο λαχανικό να μπλεχτεί με guanciale, το κρεμμύδι να ηγηθεί του λόχου σε μια amatriciana με bucatini.

Τους Ιταλούς τους παραδέχομαι για πολλούς λόγους. Για το πώς ντύνονται, για το πώς πίνουν τον καφέ τους, για τη σημασία που δίνουν στο φαγητό τους, για τα arrancini, την focaccia και την mozzarella en carozza. Θες να σου πω και το καλύτερο; Στο αυτοκίνητό μου τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έχω ένα πακέτο tagliatelle της Barilla για να πάνε να μπλεχτούν το βράδυ αφού βράσουν, σε ένα πυρέξ με παρμεζάνα, πεκορίνο, πεπάτο, guanciale και μανιτάρια, παρέα με κρέμα γάλακτος.

Η λατρεία για τα τυριά για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Είχα γράψει κάποτε (με μεγάλη επιτυχία να προσθέσω) ότι στο το ζην στο φαγητό είναι το κρέας και το ευ ζην είναι το τυρί. Αυτό κάνει τη διαφορά στην κουζίνα. Αυτό δίνει το κάτι παραπάνω. Όταν ήμουν μικρός έπεσα στο βαρέλι με τη φέτα και έκτοτε έγινα σαν τον Οβελίξ. Σωματικά τουλάχιστον, γιατί τουλάχιστον εμένα μ’ αφήνουν να τρώω φέτα και δεν με έχουν στην απ’ έξω όπως τον δικό μου με τον μαγικό ζωμό του Πανοραμίξ. Δεν εννοώ ότι τα ιταλικά τυριά είναι καλύτερα από τα ελληνικά, αν και αυτο δεν ήταν ποτέ το θέμα μας. Όλα τα τυριά είναι καλά. Εκτός από την μαλακή φέτα και το ροκφόρ. Αυτά όχι. Απαράδεκτα. Στο θέμα μας, όμως. Αν ξεχωρίσουμε τη φέτα που είναι η αυτού εξοχότης της γαστρονομίας, τότε στην κορυφή των θνητών τυριών βρίσκουμε την Παρμεζάνα. Αυτή την πικάντικη, την πονηρή παρμεζάνα με την έντονη γεύση και την χαρακτηριστική υφή. Και η λίστα μεγαλώνει: κεφαλοτύρι, γραβιέρα Νάξου, μυζήθρα από τα δικά μας και προβολόνε, μοτσαρέλα (ξενέρωτη αλλά καμιά φορά ταιριάζει) και πεκορίνο. Ανίκητη ομάδα. Αυτό με τη ράτσα και τη φάτσα δεν βγήκε τυχαία.

Την κλίση προς τα ζυμαρικά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Η πρώτη φάση της εργένικης ζωής μακριά από το πατρικό ήταν βασισμένη στο δόγμα ‘δεν μαγειρεύω, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο και δεν με φαντάζομαι ποτέ να μαγειρεύω’. Η δεύτερη φάση, την οποία διανύω αυτή τη στιγμή, είναι βασισμένη στο δόγμα ‘ευτυχώς που υπάρχουν ζυμαρικά και το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να φας είναι να βράσεις λίγο νερό’. Και έτσι ξαφνικά τα ζυμαρικά είναι ο καλύτερος φίλος μου. Κι εγώ ο καλύτερος μάγειρας που υπήρξα ποτέ. Φαντάζομαι ότι θα περνούσα πολύ συμπαθητικά αν αύριο μετακόμιζα στη Νάπολη. Ή στη Σικελία. Στη Βενετία όχι, παραείναι τουριστική για τα γούστα μου.

Ποτέ δεν ξέχασε το πρώτο του gelato o Πάνος Κοκκίνης

Θα ήθελα πολύ η αγαπημένη μου ιταλική συνήθεια να ήταν ο πρωινός epresso, το απογευματινό aperitivo ή το καλό γούστο στο ντύσιμο. Δυστυχώς, όμως, είμαι πολύ κάφρος για αυτά. Και, δυστυχώς, το ξέρουν όλοι, οπότε δεν θα γλίτωνα το κράξιμο αν το έπαιζα εκκολαπτόμενος Clooney της Καλλιθέας. Οπότε, μιας και ο Ηλίας καβάτζωσε τα ζυμαρικά, που είναι και δικιά μου καθημερινή συνήθεια (θα μπορούσα πραγματικά να μην τρώω ποτέ κάτι άλλο), το γύρισα στο gelato. Εκείνο που πρωτοδοκίμασα σε κάθεμια από τις  +20 πόλεις που περιελάμβανε, πριν μερικά χρόνια, το road trip μου στην Ιταλία. Συμπεριλαμβανομένου και εκείνου, σε ένα χωριό στην Φλωρεντία, που διαφημίζεται ως το καλύτερο του γαλαξία. Ευτυχώς εδώ και δυο χρόνια το έχω βρει και στην Αθήνα. Επιπλέον μου έχει κάτσει το λαχείο και είμαι τόσο κοντά που μου το φέρνουν delivery. Αυτό που λένε κάθε μπουκιά και οργασμός.

Ιταλικό φαγητό (και) για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Με πρόλαβε ο Ηλίας, ωστόσο δεν γίνεται να επιλέξω κάτι άλλο. Όταν από μικρός δηλώνω περίτρανα πως το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα, όταν δεν μπορώ να αντισταθώ σε κανένα ζυμαρικό και καμία μορφή πίτσας (έστω κι αν μικρός την απέφευγα), είναι ξεκάθαρο πως το μόνο ιταλικό που διαθέτω ως προς τον τρόπο ζωής μου είναι αυτό. Αν προσθέσει κανείς και την παρμεζάνα, το προσούτο και τόσα ακόμα φαγητά με προέλευση εκ της γειτόνος που επιζητώ διαρκώς, είναι φανερό πως γεννήθηκα σε λάθος χώρα. Το ότι σχεδόν ένα χρόνο μετά την επίσκεψή μου στη Ρώμη αναπολώ περισσότερο τις πίτσες και τις μακαρονάδες και λιγότερο τις βόλτες στην ιστορική πόλη, αρκεί για να σε πείσω.

Την αγάπη για το ποδόσφαιρο ο Γιώργος Μυλωνάς

Ακόμα και τις περιόδους που ο Παναθηναϊκός τα πηγαίνει περίφημα στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο δεν βλέπεται, η χαρά που μπορεί να μου δώσει μια σημαντική ποδοσφαιρική νίκη δεν συγκρίνεται ούτε με δύο Ευρωλίγκες. Καλά, δεν το συζητάω πως όσα μετάλλια και να πάρουμε σε στίβο, πόλο, μπάσκετ ως Εθνική, το Euro του 2004 δεν πρόκειται να πάψει να είναι η κορυφαία στιγμή στην “καριέρα” μου ως φίλαθλος. Το μόνο πράγμα που μπορεί να την αντικαταστήσει είναι η κατάκτηση του Μουντιάλ. Αντίστοιχη είναι και η αγάπη των Ιταλών για την μπάλα, παρόλο που οι ομάδες τους τα πάνε πολύ καλά σε πληθώρα αθλημάτων.

Η πλήρης αλήθεια για την σχέση Ελλήνων-Ιταλών βρίσκεται στο παρακάτω video. Μην σε μπερδεύει η ιταλική σημαία. Βάλε την δική μας στη θέση της και όλα τα υπόλοιπα μένουν ίδια.

Ιταλική κουζίνα για την Έρρικα Ρούσσου

Όσο και να θέλω να πω για τον ιταλικό κινηματογράφο και να πλέξω το εγκώμιο στον Vittorio De Sica και τον Luchino Visconti δεν θα το κάνω γιατί θα γελάσει κάθε μακαρονιάς μακαρόνι. Όσο και αν αγαπώ τα φαγητά που παππού μου όσο και αν τρελαίνομαι για πατάτες τηγανητές, ένα πιάτο μακαρόνια αραμπιάτα ή ένα αντίστοιχο στο φούρνο με τυριά, κρέμα γάλακτος και μανιτάρια πάντοτε θα με κάνει να λυγίσω. Ωστόσο κάπου εδώ, θέλω να κάνω μία σημαντική επισήμανση: Έγραψα επίτηδες κουζίνα και όχι φαγητό όπως οι κύριοι από πάνω γιατί δεν αναφέρομαι μόνο στη μαγειρική. Βάζω μέσα και την ζαχαροπλαστική. Για τον απλούστατο λόγο ότι το καλύτερο γλυκό που έχω φάει στη ζωή, το έχω φάει στη Φλωρεντία. Μία τάρτα λευκής σοκολάτας με σιρόπι άγριων φρούτων η οποία σου το ορκίζομαι ήταν τόσο υπέροχη που με υπνώτισε. Δύο μπουκιές αργότερα με θυμάμαι να κάνω πίσω στην καρέκλα και να χαζεύω έξω το χιονισμένο δρόμο σαν μεθυσμένη. Όσο χρόνια και αν περάσουν πιστεύω ότι αυτή τη γεύση, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ούτε εσύ θα την ξεχνούσες.

Η ιεροτελεστία του espresso για τον Δημήτρη Κουπριτζιώτη

Έχουν περάσει χρόνια από τότε που μια μέρα δεν ήπια έστω και μια κούπα espresso. Ίσως και να έπινα από τότε που γεννήθηκα. Υπερβολές, αλλά πραγματικά o espresso μου έχει γίνει κάτι παραπάνω από συνήθεια. Μου έχει γίνει τρόπος ζωής. Όχι freddo espresso ή capuccino. Ένα μονό espressάκι για να ξεκινήσει η μέρα. Ακριβώς όπως οι Ιταλοί. Θυμάμαι όταν είχα πάει πρώτη φορά Ρώμη σε κάθε γωνία έβλεπα μικρά καφέ και ανθρώπους στην μπάρα του να “ρουφάνε” τον espresso τους. Δεν ήταν ο εξαιρετικός καφές, δεν ήταν ότι καλύτερο είχα πιει -όπως στο Λονδίνο- αλλά για αυτούς τους ανθρώπους η ιεροτελεστία του καφέ είναι κάτι ανεξάρτητο από την γεύση. Είναι ο ιταλικός τρόπος για να πεις καλημέρα στον εαυτό σου. Κάπως έτσι το έχω και εγώ.