ENTERTAINMENT

Ο αγαπημένος μου δρόμος στη Monopoly

Οι δημοσιογράφοι του ONEMAN γιορτάζουν τα 80 χρόνια του εμβληματικού επιτραπέζιου παιχνιδιού και επιλέγουν την κάρτα που τους έκανε πλούσιους.

Όταν βλέπουμε τα παιχνίδια που μεγαλώσαμε να μεγαλώνουν νιώθουμε μία περίεργη ικανοποίηση και μία γλυκιά ευχαρίστηση. Από τη μία γιατί δεν είσαι ο μόνος που μεγαλώνει και από την άλλη γιατί συνειδητοποιείς ότι το ίδιο παιχνίδι έχει αναθρέψει δύο, τρεις και τώρα πια τέσσερις διαφορετικές γενιές.

Σε πείσμα του λεγόμενου χάσματος γενεών, η Monopoly έχει καταφέρει να ενώσει μπαμπά με παιδί και παππού με εγγονό. Και της ευχόμαστε ολόψυχα να αγγίξει το επίπεδο προπάππου με δισέγγονο.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Μέχρι τότε, είπαμε να γιορτάσουμε τα 80στα της γενέθλια επιλέγοντας εκείνην την κάρτα που θέλαμε και θέλαμε διακαώς ως παίκτες να έχουμε μπροστά μας. Εννοείται, θέλουμε τη συνδρομή σου σε αυτό.

Τα πιόνια στην Αφετηρία λοιπόν.

Η λεωφόρος Αμαλίας για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

“Σκουφά, Σταδίου, Αμαλίας είναι πιασμένες” εξηγούσε ο Ηλίας στην περιγραφή του κοινού μας θέματος για τον αγαπημένο μας δρόμο στη Monopoly. Και επιτέλους, για πρώτη φορά, η Αμαλίας ήταν πιασμένη από μένα. Βλέπεις, κάθε φορά που έπαιζα Monopoly από μικρός, είχα τρεις στόχους: Ο πρώτος, να αποκτήσω Αμαλίας και Βασ. Σοφίας, να χτίσω και να αποκτήσω μια φονική γωνία που θα ξαφρίσει τους αντιπάλους μου (προφανώς και είναι αντίπαλοι και όχι συμπαίκτες). Ο δεύτερος να πάρω όλα τα λεφτά που βρίσκονται στο κέντρο κι ο τρίτος να φτάνει το πιόνι μου πάνω στην αφετηρία και να παίρνω έτσι, άκοπα, 40.000 δραχμές. Το δεύτερο και το τρίτο, τα κουτσοκατάφερνα. Την Αμαλίας όμως, πάντα μου την προλάβαιναν. Απωθημένο μου έχει μείνει, ακόμα όποτε τη διασχίζω κατσουφιάζω και σκέφτομαι τα λεφτά που δεν πήρα ποτέ από τα υπερπολυτελή κόκκινα ξενοδοχεία που θα έχτιζα εκεί. Παρ’ όλα αυτά, όπως κάθε ανεκπλήρωτος έρωτας που σέβεται τον εαυτό του, αυτός ο δρόμος παραμένει ο αγαπημένος μου.

 

Η Ηλεκτρική εταιρία για τον Πάνο Κοκκίνη

Ναι, το ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς δρόμος. Αλλά αυτή είχα σαν γούρι. Κάθε φορά που την αγόραζα πρώτος, ερχόταν καπάκι στην αγκαλιά μου και η ‘αδελφούλα’ της η ΕΥΔΑΠ, τα 4 τσου τσου (βλέπε σιδηρόδρομοι) και, ιδανικά, η τριάδα Αμερικής, Κάνιγγος και Πατησίων. Εκεί μου άρεσε να φτιάχνω την μικρή μου αυτοκρατορία.

Και ξέρεις κάτι, συνήθως κέρδιζα. Όχι γιατί έπαιρνα την ΔΕΗ, αλλά γιατί έκλεβα συστηματικά και απροκάλυπτα. Μισή ντροπή δική μου, που το έκανα, και μισή των υπολοίπων που, ενώ το ήξεραν ότι θα το κάνω, ποτέ δεν κατάφερναν να με πιάσουν (τους το έλεγα αμέσως μετά).

 

Η Εταιρεία Ύδρευσης για τον Γιώργο Μυλωνά

Με κούραζε πάντα το ανελέητο κυνήγι από την αρχή του παιχνιδιού για να αγοράσουμε την Λεωφόρο Αμαλίας και τους υπόλοιπους ακριβούς δρόμους της Αθήνας. Αγόραζες τους δύο από τους τρεις δρόμους του ίδιου χρώματος και πάνω που άρχιζες να κάνεις όνειρα για σπιταρόνες και ξενοδοχεία, τσουπ πεταγόταν κάποιος αγόραζε τον τρίτο “ομόχρωμο” δρόμο και σου γκρέμιζε τα όνειρα. Για αυτό μετά από μερικά χρόνια εμπειρίας στο παιχνίδι ξεκινούσα σεμνά και ταπεινά. Αγόραζα την αγαπημένη μου Εταιρεία Ύδρευσης (μάλλον την συμπαθούσα επειδή είχε τους πιο φτηνούς λογαριασμούς στην πραγματική ζωή), έπαιρνα την ΔΕΗ και τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και περίμενα τους άλλους να σφαχτούν μέχρι να κάνω την τελική μου αντεπίθεση.

Η Οδός Σκουφά για την Έρρικα Ρούσσου

Από τότε που είδα τον Οιωνό του Μελ Γκίμπσον, αποφεύγω να χρησιμοποιώ τη λέξη για να μην θυμάμαι την χαμένη ώρα μου μέσα σε έναν κινηματογράφο που δεν είχε ποπ κορν (true story). Σήμερα όμως λέω να κάνω μία εξαίρεση μιας και δεν μπορώ να βρω ιδανικότερη περιγραφή της σχέσης μου με την μονοπολική Σκουφά. Δίχως υπερβολή, κάθε φορά που στο παιχνίδι έχω την πράσινη αυτή κάρτα στα χέρια αν υποθέσουμε ότι υπάρχει νικητής τότε αυτός, είμαι εγώ. Καλό φενγκ σούι; Τι να πω δεν ξέρω. Ψέματα, ξέρω. Λοιπόν, θυμάσαι τι ήταν η Σαπφώ Νοταρά για την Ρένα Βλαχοπούλου στην Χαρτοπαίχτρα; Ε, κάτι τέτοιο σκέψου και για μένα με τη Σκουφά στη Monopoly. Το θέμα είναι ότι για μένα η ακριβή αυτή οδός τα άξιζε πάντα τα λεφτά της. Σκέψου ότι ενώ από την τριπλέτα της η πιο ακριβή ήταν η Ηροδότου, για έναν περίεργο λόγο όλοι στη Σκουφά μου έπεφταν. Κομβικό σημείο σου λέω. Καλοί και οι σταθμοί, καλή και η Λεωφόρος Αμαλίας, αλλά σαν τη Σκουφά δεν έχει. Τέλος.

Υ.Γ.: Το ‘μονοπολική’ παραπάνω μου έβγαλε έναν ψυχαναγκασμό είναι η αλήθεια αλλά ήρθε η σειρά μου να παίξω.

 

Η Βασ. Σοφίας για τον Ηλία Αναστασιάδη

Τρεις θέσεις πριν την αφετηρία, δύο πριν την Αμαλίας και μία πριν τον φόρο που σε τσακίζει (έτσι πάνε αυτά), η Βασιλίσσης Σοφίας ήταν ανέκαθεν το άντρο μου για τη μεγάλη επικράτηση. Το σκοτεινό κομμάτι της ιστορίας είναι ότι κέρδιζα στη Monopolyμε ρυθμούς Ολυμπιάδας, δηλαδή μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Απλά θυμάμαι ότι πίσω από αυτές τις σπουδαίες νίκες, κρυβόταν η Βασ. Σοφίας, ο δεύτερος πιο ακριβός δρόμος του παιχνιδιού και ο πρώτος που έδειχνε το δρόμο για την επικράτηση. Κάπου εδώ και δραττόμενος της ευκαιρίας, θέλω να καταγγείλω τα ψωριάρικα 10 χιλιάρικα που κόστιζε η Λιοσίων, ένας ιστορικός δρόμος που μας έχει χαρίσει το Μετρό Αττική και το Gagarin και εκατό φανταστικά λάιβ. Αλλά πού να ξέρουμε τότε…

 

Η Πειραιώς για τη Ρομίνα Δερβεντλή

Όποιος έχει χαλάσει αμέτρητα μερόνυχτα σε βάθος δεκαετιών με το να παίζει Monopoly, θα συμφωνήσει με αυτό που θα πω: οι ακριβοί δρόμοι δεν οδηγούν πάντα στη νίκη. Για την ακρίβεια, αν έχεις πάρει τους μπλε, τελευταίους και τσουχτερούς δρόμους θα φτύσεις αίμα για να τους χτίσεις. Και θα θες πολλά λεφτά. Και δεν σου μένουν για να χτίσεις αλλού και θα περιμένεις εκατό γύρους μέχρι να αξιωθεί κάποιος να πέσει πάνω σου. Ενώ αντίθετα, το δεύτερο ταμπλό, εκεί που βρίσκεται το τρίπτυχο Αιόλου, Αθηνάς και Πειραιώς ενσαρκώνει το παν μέτρον άριστον. Όχι απαγορευτικά ακριβά τα σπίτια, που σημαίνει ότι με το που κάνεις χρώμα, τσακ, βάζεις τις σπιταρόνες και τα ξενοδοχεία σου και πριν ακόμα χτίσουν οι αντίπαλοι στα ακριβά σοκάκια τους, εσύ τους έχεις ξαφρίσει. Και το ιδανικότερο όλων, το καλύτερο μου; Να έχω ροζ και πορτοκαλί, όλη τη δεύτερη σειρά δηλαδή και τους σταθμούς. Τα σιγανά δρομάκια να φοβάστε, ποταπά ανθρωπάκια των μεγάλων λεωφόρων.