Οι φορές που το battery stress μας χτύπησε κόκκινο

Σε μια εποχή που τίποτα στην πραγματικότητα δεν μας είναι αρκετό, η διάρκεια ζωής της μπαταρίας του κινητού μας φιγουράρει στις πιο ψηλές θέσεις της λίστας με αυτά που δεν θα θέλαμε να τελειώνουν ποτέ. Κλείσιμο του κινητού από μπαταρία ισοδυναμεί με αυτόματο ξέσπασμα κατά παντός, κι ας είσαι ο μοναδικός υπαίτιος γι’ αυτήν την εξέλιξη. Τα καλά νέα είναι το Smartphone Nokia 7 Plus, αλλά και το Νέο Nokia 6 έρχονται με εξαιρετική διάρκεια μπαταρίας, γεγονός που εγγυάται ότι πολλές από τις τραυματικές ιστορίες που θα διαβάσεις παρακάτω, είναι αμφίβολο να επαναληφθούν. Εξάλλου, όλοι με μια NOKIA συσκευή ξεκινήσαμε, είναι περιττό να μιλήσουμε για την αξιοπιστία τους.

Η νέα καμπάνια της Nokia μιλάει για το πόσο σημαντικό είναι να έχεις ένα τηλέφωνο που μπορείς να βασίζεσαι, που δεν θα τρέμεις σε πόσα λεπτά θα κλείσει από μπαταρία ή μη γίνει χίλια κομμάτια όταν σου πέσει κατά λάθος κάτω.

Στο πλοίο από Πάρο για Πειραιά, ο Γιώργος Μυλωνάς

Ιούλιος 2001. Έχουν περάσει λίγες μέρες από την ολοκλήρωση των Πανελληνίων και με τους κολλητούς μου βρίσκουμε μια πραγματικά ρηξικέλευθη ιδέα. Να πάμε διακοπές στην Πάρο. Μετά από ένα πενθήμερο που θα μπορούσε να τιτλοφορείται ‘Όλα Όσα Μπορείς να Κάνεις στις Διακοπές σου για να μην Περάσεις Καλά’ βρισκόμαστε στο λιμάνι της Παροικιάς προκειμένου να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής. Με το που πατάω το πόδι μου στο λιμάνι, με παίρνει τηλέφωνο η μητέρα μου για να μου ανακοινώσει το εξής: ”Αναρτήθηκαν τα αποτελέσματα των τριών πρώτων μαθημάτων των Πανελληνίων στο λύκειό σου. Μόλις φτάσω θα σε πάρω τηλέφωνο να σου τα πω”. Μόλις κλείσαμε, άρχισε να αναβοσβήνει η ένδειξη της μπαταρίας στο κινητό και λίγα λεπτά αργότερα το κινητό έκλεισε. Ο δύο φίλοι μου δεν είχαν μονάδες, ενώ αν δεν κάνω λάθος εκείνα τα χρόνια δεν μπορούσες να φορτίσεις την μπαταρία στο καράβι ή τέλος πάντων για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να τη φορτίσω εγώ. Η διαδρομή από την Παροικιά στους Αμπελόκηπους μού φάνηκε μεγαλύτερη από το Πειραιάς-Κάρπαθος.

Πριν από ραντεβού, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Νιώθω εξαρτημένος με το κινητό. Ξέρω ότι δεν είναι καλό, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να ζήσω ούτε λεπτό μακριά του. Φεύγοντας μια Παρασκευή από το γραφείο, ωστόσο, αναγκάστηκα να βιώσω τη σκληρή πλευρά της ξεφόρτιστης μπαταρίας. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε εκείνη την ημέρα. Όπως ακριβώς τα έλεγε ο Μέρφι. Είχα, λοιπόν, κανονίσει μια ‘καλή’ έξοδο, αμέσως μετά τη δουλειά. Ήταν με μια κοπέλα που είχα γνωρίσει πριν μερικές ημέρες και είχε δεχθεί να βρεθούμε στην πλατεία Καρύτση για ένα χαλαρό ποτό στις 9. Χωρίς να πούμε συγκεκριμένο σημείο, απλά στις 9, εκεί. Έχοντας φύγει από το γραφείο αργοπορημένος, έφτασα στο μετρό και είδα, μέσα σε σοκ, ότι το κινητό μου είχε κλείσει από μπαταρία. Κι όπως ήταν λογικό, άρχισα τα facepalms και τις κατάρες. Δεν είχα τρόπο να την ειδοποιήσω ούτε για το πού θα βρεθούμε, ούτε για το πως θα αργήσω. Όταν έφτασα στο κέντρο κανά μισάωρο αργότερα, δεν την βρήκα πουθενά και μετά από μια μικρή αναζήτηση χωρίς επιτυχία, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Γυρνώντας σπίτι κι ανοίγοντας το κινητό, βρήκα καμιά 10αριά μηνύματα, με το τελευταίο να γράφει “Ε, άι παράτα μας, αγόρι μου”. Δεν την ξαναείδα.

Όταν περπάτησα 1,5 ώρα για να γυρίσω σπίτι, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ιούλιος 2004, δηλαδή του καλοκαιριού που είχα μόλις τελειώσει το σχολείο και φρόντιζα κάθε βράδυ να με βρίσκει έξω μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ένα από αυτά τα βράδια λοιπόν, έχοντας πιει λίγο παραπάνω (γιόρταζα το Euro, τι θες_, με το ρολόι να δείχνει σίγουρα μετά τις 4 το πρωί, αποφάσισα να γυρίσω σπίτι παρότι ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Αποχαιρέτησα τους κολλητούς μου και αναζήτησα ταξί, όταν ξαφνικά με έλουσε κρύος ιδρώτας. Έντρομος, άνοιξα το πορτοφόλι και οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν. Είχα πάνω μου 3 ευρώ, δεν είχα μπαταρία στο κινητό για να ειδοποιήσω κάποιον και έπρεπε κάπως να επιστρέψω από το Ψυχικό στην Κηφισιά, μεθυσμένος. Πώς θα έπαιρνα ταξί; Να έφτανα σπίτι και να ξυπνούσα τους γονείς μου να μου δώσουν λεφτά; Θα με σκότωναν. Να ψάξω μπας και έχω ξεχασμένα λεφτά στο σπίτι; Σιγά μην το ρίσκαρα. Χρεωστικές κλπ φυσικά δεν είχα εκείνα τα χρόνια για να βγάλω λεφτά, λεωφορείο τέτοια ώρα δεν περνούσε, οπότε το πήρα απόφαση. Άρχισα να περπατάω προς το σπίτι. Λίγο πριν τις 6, αφού στη διαδρομή είχα συγκεντρώσει βλέμματα λύπησης και απορίας, κατάφερα να φτάσω. Κοιτώντας για ακόμα μια μέρα την ανατολή, αποφάσισα πως στο εξής, θα έχω πάντα φορτισμένο το κινητό μου.

Στο ΚΤΕΛ από Καλαμάτα για Αθήνα, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ακριβώς έναν χρόνο πριν, όταν είχα την αναπάντεχη χαρά να ταξιδέψω στην Ελλάδα για να παρουσιάσω τη ‘Δευτέρα’, συνέβη η πιο πολυπληθής βιβλιοπαρουσίαση εκτός Αθήνας. Στην Καλαμάτα. Η παρουσίαση έγινε απόγευμα Παρασκευής και το πλάνο ήταν να μπω στο ΚΤΕΛ της επιστροφής το πρωί του Σαββάτου. Και μπήκα. Και βεβαιώθηκα τέσσερις φορές ότι δεν ξέχασα το σακ βουαγιάζ. Και άλλες τόσες ότι δεν άφησα το πορτοφόλι στο ξενοδοχείο. Και άλλες τόσες ότι έχω το κινητό πάνω μου. Και το ΚΤΕΛ ξεκίνησε. Αφού το έπαιξα πάρα πολύ ανεξάρτητος απ’ την τεχνολογία και δεν κοίταξα το κινητό για πέντε λεπτά, το έβγαλα απαλά από την τσέπη για να συνειδητοποιήσω ότι είχε κλείσει από μπαταρία, παρότι (νόμιζα ότι) φόρτιζε ολονυχτίς. Πέρασα τρεισήμισι μαρτυρικές ώρες κοιτώντας κλεφτά την οθόνη του διπλανού και μετρώντας όλες, ΟΛΕΣ τις μικρές, μπλε πινακίδες της εθνικής με τα χιλιόμετρα που απέμεναν μέχρι την Αθήνα. Σκέφτηκα να κοιμηθώ, αλλά αποφάσισα ότι έπρεπε να τιμωρήσω τον εαυτό μου όσο πιο σκληρά μπορούσα.

Όταν δεν ξύπνησα για να δώσω μάθημα, ο Κώστας Μανιάτης

Υπήρχε ένα μάθημα στη σχολή, που το είχα διαβάσει λίγο παραπάνω απ’ τα υπόλοιπα, γιατί στρώθηκα μέσα στο δωμάτιο μου και δεν ξεμύτισα μέχρι να το μάθω σαν να εξαρτιόταν η ζωή μου απ’ αυτό. Βλέπεις, είχα βαρεθεί να πηγαίνω στην Βιβλιοθήκη του ΑΠΘ και να κοιτάζω κόσμο, αντί να κοιτάζω να περάσω κανά μάθημα, οπότε η κλεισούρα για να τα καταφέρω φάνταζε για μένα πια μονόδρομος. Γι’ αυτόν τον λόγο κλειδώθηκα για καμιά δεκαριά μέρες μέσα στο σπίτι να το με-λε-τή-σω, δέκα δύσκολες μέρες, που μόνο το αθλητικό ραδιόφωνο της Συμπρωτεύουσας τις έσωσαν κάπως (και η τραγική πεποίθηση του συγκάτοικου ότι μπορεί να μάθει κιθάρα χωρίς δάσκαλο, προσφέροντας γέλιο και νεύρα). Αυτό το μάθημα, λοιπόν (Πολιτική Ιστορία), για το οποίο δεν είχα ούτε μισή σημείωση και το διάβασα κατευθείαν από το βιβλίο -πράγμα αδιανόητο- δεν κατόρθωσα να το δώσω σε εκείνη την εξεταστική, γιατί απλούστατα το πρωί που έπρεπε να ξυπνήσω, το κινητό μου δεν χτύπησε ποτέ. Είχε κλείσει από μπαταρία κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα, αφήνοντάς με στο έλεος του ήλιου να με ξυπνήσει, με το κλειστό παντζούρι όμως να δυσκολεύει αρκετά τη φιλοτιμία του. Το μάθημα το έδωσα ένα μεσημέρι του Σεπτέμβρη, όταν είχα ξυπνήσει έτσι κι αλλιώς χωρίς να στηρίζομαι στην ευσπλαχνία της μπαταρίας του κινητού μου και δεν το πέρασα, μου έμεινε για πτυχίο. Τι α κανς, συμβαίνουν κι αυτά.