Οι μεγάλες ήττες που έχουμε δεχτεί από το computer μας

Ναι, ναι. Όλοι κοιμόμαστε και ξυπνάμε με το smartphone στο χέρι. Όλοι δουλεύουμε σε υπολογιστές. Όλοι βλέπουμε ταινίες, κάνουμε τσατ και αγορές σε υπολογιστές. Τα μωράκια γύρω μας πρώτα μαθαίνουν να παίζουν το βίντεο της Πέππα στο tablet και μετά να βάζουν πιπίλα στο στόμα τους. Όλοι είμαστε ανεπίστρεπτα εξοικειωμένοι με την τεχνολογία.

Παρόλα αυτά, όλοι έχουμε βιώσει τουλάχιστον ένα ψηφιακό Βατερλώ. Όλοι έχουμε νιώσει κάποτε σαν ιθαγενείς μπροστά στο PC για κάτι απλό. Όλοι έχουμε φτάσει σε απόσταση pixel από το να σπάσουμε την οθόνη και να απελευθερώσουμε τον Λουδίτη που 364 μέρες το χρόνο θάβουμε με ευκολία μέσα μας, κάτω από terrabytes εικόνας και συναρπαστικής πληροφορίας.

Ακόμα και σήμερα, όμως, που η εξοικείωση με την high-end τεχνολογία είναι πιο ‘φυσική’ από ποτέ, όλοι κολλάμε με κάτι. Και υπάρχει εξήγηση: για τους περισσότερους, αυτή η εξοικείωση είναι εμπειρική. Μάθαμε να χρησιμοποιούμε συσκευές και μηχανήματα επειδή θέλαμε ή έπρεπε να τα μάθουμε. Σήμερα η γνώση για την τεχνολογία παρέχεται στη χώρα μας στο υψηλότερο ακαδημαϊκό επίπεδο. Μια ματιά στο πρόγραμμα πτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών του τεχνολογικού κολλεγίου Athens Tech College στους τομείς του Software Engineering και Computer Science / Business Informatics και Internet Computing θα σε πείσει ότι υπάρχει τρόπος όχι απλώς να μην ξαναεκνευριστείς μπροστά σε κάποιο ‘μηχάνημα του διαβόλου’, αλλά να το μετατρέψεις σε αλάνθαστο εργαλείο για την καριέρα ή την επιχείρησή σου.

Εν τω μεταξύ, θυμήσου τι έχεις τραβήξει. Εμείς το κάναμε.

Δεν θα μάθει ποτέ να χρησιμοποιεί antivirus ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Η σχέση μου με την τεχνολογία και τον προγραμματισμό είναι επιεικώς κακή, ειδικά για κάποιον που χρησιμοποιεί κάθε ημέρα της ζωής του υπολογιστή, ως το πρώτο και πιο απαραίτητο εργαλείο δουλειάς. Αλλά ένας ταπεινός γραφιάς είμαι παιδιά, ξέρω απλά όσα χρειάζεται να ξέρω για να κάνω τη δουλειά μου με αποτέλεσμα. Σε όλα τα υπόλοιπα, μένω μετεξεταστέος και απευθύνομαι σε φίλους και γνωστούς για βοήθεια. Να, antivirus ας πούμε, δεν έχω εγκαταστήσει ποτέ. Δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο, πώς δουλεύει και τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει. Πάω απλά το λάπτοπ μου στον αδερφό μου, του λέω “βάλε μου ένα antivirus σε παρακαλώ” κι όταν λήγει, πάω να μου το ανανεώσει. Α, κι όταν κολλάει ο υπολογιστής μου κάνω restart, τι είμαι, κανένας άσχετος;

H κατάρα των Printers του Στέφανου Τριαντάφυλλου

Αν είμαι βέβαιος για ένα πράγμα στη ζωή μου είναι ότι ποτέ, μα ποτέ, ΜΑ ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟ-ΤΕ, δεν θα δουλέψει ο εκτυπωτής που βρίσκεται σε απόσταση βολής (10 μέτρων τουλάχιστο) γύρω μου. Για άγνωστο λόγο. Σπίτι πρέπει να είχαμε τρεις όλα αυτά τα χρόνια. Πόσες εκτυπώσεις έκαναν; Δύο συνολικά. Όλο κάτι έλειπε, όλοι κάτι δεν αναγνωριζόταν, όλο κάποιο δίκτυο ζητούσε ρέστα. Το ίδιο και στο γραφείο. Αυτός που βρίσκεται στον όροφο που είναι το γραφείο – μάντεψε – είναι αυτός που κάτι έχει και δεν εκτυπώνει.

Δεν θα μάθει ποτέ φορμάτ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αν έχω κατακτήσει μία γνώση παιδεύοντας ηλεκτρονικές συσκευές σταθερά από το 1983, αυτή είναι το πότε ακριβώς ένας υπολογιστής μου θέλει φορμάτ. Αυτό δεν σημαίνει ότι του κάνω αμέσως, αφενός γιατί δεν ξέρω πώς γίνεται και αφετέρου γιατί δεν πρέπει ποτέ να πιστεύεις έναν υπολογιστή. Ακόμη κι όταν θέλει φορμάτ, μπορεί να δώσει λίγες μέρες ποιότητας ακόμη. Ή μήνες. Ή χρόνια, όπως συμβαίνει με τον τρέχοντα υπολογιστή μου, που πλέον μπορεί να ανοίξει μόνο τον VLC player και το Word για να γράψω τίποτα και να βγάλω το ψωμάκι μου. Έχω παρακαλέσει δεκάδες τύπους από τα 17 μου μέχρι σήμερα για ένα ρημαδοφορμάτ. Αν ο αδερφός μου μου έπαιρνε δέκα ευρώ για κάθε φορμάτ που μου ‘χει κάνει, τώρα θα οδηγούσε Volvo. Αλλά δεν πήρε ποτέ δέκα ευρώ για κάθε φορμάτ. Καλά να πάθει, διότι ποτέ δεν κάθισε να μου μάθει την τέχνη του ολικού σβησίματος. ΠΟΣΟΔΥΣΚΟΛΟΕΙΝΑΙΕΝΑΦΟΡΜΑΤΜΩΡΕ;

Ποια cache μέμορι (ρε παιδιά;) η Έρρικα Ρούσσου

Πριν γράψω το οτιδήποτε, θέλω με πόνο ψυχής να σας υπενθυμίσω ότι είμαι αυτή που άφησε την Πληροφορική της Ασοεε στα οχτώ μαθήματα. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕ ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ, και γλώσσες και μηχανές κλπ, κλπ. Και τώρα, μεγάλη ανάσα: Θα μπορούσα να έχω γράψει στον τίτλο μου και το antivirus και το φορμάτ και τους printers. Γενικά, αδυνατώ να σκεφτώ τι δεν θα μπορούσα να γράψω. Γιατί είμαι κυριολεκτικά άσχετη με όλα αυτά, και με ακόμα περισσότερα. Ωστόσο, αυτό με την cache, κέρδισε στα σημεία. Γιατί αλήθεια, κάθε φορά που ο υπολογιστής μου κολλάει ή αργεί, αυτή η ερώτηση που ξεκινάει με ένα “ρε συ” και καταλήγει σε ένα “μήπως πρέπει να καθαρίσεις λίγο την cache σου;” μου τριβελίζει το μυαλό. Ποια cache μωρέ; Στην αρχή, έκανα το αστείο με τον Τζόνι, έπειτα, όταν πάλιωσε και αυτό, αναγκάστηκα να μάθω πώς γίνεται αυτός ο καθαρισμός. Αισθάνθηκα τρομακτικά ηλίθια όταν έμαθα ότι απλώς, χρειάζεται να διαγράψεις το ιστορικό του υπολογιστή. Πόσο εύκολο, πόσο φέιλ.

Η πάντα καταραμένη πρώτη φορά για τον Γιώργο Μυλωνά

Δεν υπήρξε ούτε μία φορά στη ζωή μου που να πρόσθεσα κάτι καινούργιο στον υπολογιστή και αυτό να δούλεψε με τη μία. Είτε αυτό αφορούσε το install του ‘Diablo’ στα μέσα του ’90, είτε το νέο στικάκι για wi-fi που εγκατέστησα τον προηγούμενο μήνα. Πάντα, μα πάντα, κάτι πηγαίνει στραβά ή έστω έτσι νομίζω λόγω ασχετοσύνης. Τις πρώτες φορές μιλούσα με τον ‘κατασευαστή’ ή με το μαγαζί που αγόρασα το εξάρτημα και γκρίνιαζα ότι ήταν χαλασμένο. Αφού, όμως, σχεδόν πάντα αποδεικνυόταν ότι είχα άδικο, άρχισα να υποχωρώ και να προσπαθώ να βρίσκω τη λύση μόνος μου. Μετά από χρόνια απανωτών στραπάτσων, τώρα πια έχω συμβιβαστεί με την ιδέα πως ότι καινούριο και να βάλω στο PC μου, θα χρειαστώ μία τουλάχιστον ώρα να το εγκαταστήσω.

Δεν ξέρει από οικιακά δίκτυα (καρδιά μου) ο Πάνος Κοκκίνης

Πριν από πέντε μήνες, εντελώς τυχαία, κατάφερα να συνδέσω την τηλεόραση με το ‘στοιχεία λήψης’ του υπολογιστή της γυναίκας μου, ώστε η μικρή να βλέπει ανενόχλητη ‘Σόι Μου’ και ‘Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα’. Κάτι που παρουσίασα, φυσικά, ως μεγάλη μαγκιά μου. Ξαφνικά, αυτό χάλασε. Δεν ξέρω πως να το κάνω, τυχαία, ξανά. Όπως δεν ξέρω να κάνω οτιδήποτε από όσα ανέφεραν οι συνάδελφοι παραπάνω. Άλλωστε εγώ, ένα Word κι ένα ψαχτήρι χρειάζομαι και την κάνω την δουλειά μου. Έλα, όμως, που η κόρη μου ψήνεται να ξεκινήσει ρομποτική (βλέπε ο τρόπος να μάθουν τα παιδιά προγραμματισμό) σε ένα εργαστήρι δίπλα στο σπίτι. Το μόνο που μένει τώρα; Το πόσο γρήγορα θα γυρίσει να μου πει “Μπαμπά, δεν έχεις ιδέα από Pc. Άσε, θα το κάνω μόνη μου”.

Με το μαύρο κουτί η Ιωσηφίνα Γριβέα

Όχι με των αεροπλάνων, το άλλο, αυτό που βρίσκεται στ’ αριστερά μου στο γραφείο του σπιτιού και το κοπανάει συνεχώς η καρέκλα μου λόγω έλλειψης χώρου. Εντάξει, δεν είμαι και τόσο άσχετη, ξέρω ότι λειτουργικά η κεντρική μονάδα δεν κάνει από μόνη της πολλά πράγματα, το εσωτερικό της είναι που μετράει. Για συντομία όμως τα λέμε όλα μαζί μαύρο κουτί και τελειώνουμε. Εδώ και (πολύ) καιρό λοιπόν, το PC μου στο σπίτι τραβάει μεγάλα ζόρια. Πότε παγώνει, πότε ανοιγοκλείνει, πότε βγάζει ρόγχους θανάτου με την οθόνη να μετατρέπεται σε γραφικά απ’ το ‘Matrix’. Και να πω ότι το έχω παρατημένο; Έχω αλλάξει τη motherboard δύο (δύο!) φορές, μία το τροφοδοτικό, από μία φορά την κάθε μνήμη, καινούρια κάρτα γραφικών, τα πάντα όλα καινούρια τα έχω αγοράσει, αλλά αυτό εκεί. Να επιμένει να αργοπεθαίνει. Αν ήξερα τι μου γινόταν δε θα χρειαζόταν να εμπιστεύομαι χίλιες γνώμες και υποθέτω θα είχα ξεμπλέξει. Πρόσφατα μου είπαν ότι πρέπει να είμαι η μία περίπτωση στις 1000 με πρόβλημα στον επεξεργαστή. Γιατρέ μου, θα ζήσει;

“Ένα defragmentation παρακαλώ” ζητάει ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Πριν ξεκινήσουμε να σε ενημερώσω ότι οι σπουδές μου – όπως της Έρρικας – είναι στην Πληροφορική, αλλά αυτό δεν μεταφράζεται στο ότι είμαι και ο Mr. Robot. Θα σε πάω όμως πίσω, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν εγώ βρισκόμουν στο Γυμνάσιο και άρχιζαν αυτά τα κουτιά να με γοητεύουν. Μου άρεσε το μέσα τους, τα καλώδια και τα τσιπάκια τους που τους άλλαζες θέση και δεν γινόταν τίποτα, αλλά εσύ ένιωθες ένα μικρός θεός των κουμπιούτερζ. Τότε, όταν είχε κολλήσει μια φορά ο υπολογιστής μου, και σερνόταν σαν σαλιγκάρι μετά από βροχή, είχα ρωτήσει έναν μεγαλύτερο στο σχολείο που έκοβε από αυτά τι να κάνω. “Defragmentation κάμε”. Σαλονικιός ήταν, τον κοίταξα κι εγώ με απορημένο βλέμμα. “Αποκερματισμό, ντε”. “Τι είπε το άτομο:”, έλεγα από μέσα μου κι έφυγα. Να σημειώσω ότι τότε τα ίντερνετζ ήταν σπάνιο πράγμα και δεν το είχαμε στα σπίτια μας. Για ένα μήνα ρώταγα παντού τι είναι αυτό το περίεργο και κανείς δεν ήξερε. Με στοίχειωσε και όταν τελικά το βρήκα μόνος μου έπειτα από χρόνια ένιωσα τεράστια δικαίωση. Βελτίωση στον υπολογιστή μου, πάντως, δεν είδα.

Ποτέ το Ίντερνετ δεν έκατσε με την πρώτη στον Αντώνη Τζαβάρα

Συνδέθηκα για πρώτη φορά στο Ίντερνετ με dial up. Μ’ αυτόν τον ανατριχιαστικό θόρυβο που θύμιζε τροχό οδοντιάτρου που σκαλίζει χαυλιόδοντα μαμούθ. Κι εννοείται ότι δεν συνδέθηκα με την πρώτη. Αλλά, ας πούμε ότι εκείνες οι εποχές ήταν δύσκολες. Με αναλογικά τηλέφωνα και drivers που έπρεπε να εγκαταστήσεις και κάτι modem που θύμιζαν μαύρα κουτιά αεροπλάνων. Και χωρίς Help Desks και ανθρώπους που ξενυχτάνε για να σε εξυπηρετήσουν. Ακόμα κι όταν άλλαξαν οι εποχές, όμως, ποτέ δεν κατάφερα να εγκαταστήσω με την πρώτη το Ίντερνετ στο σπίτι μου. Κάθε φορά που χρειάστηκε να αλλάξω εταιρεία ή διαμέρισμα ή να αναβαθμίσω τη γραμμή μου, τα νεύρα μου έσπαγαν πάνω από κάποιο modem ή router ή θύρα ethernet ή κεραία wi-fi. Μέχρι που απλώς το αποδέχθηκα. Ποτέ το Ίντερνετ στο σπίτι δεν θα μου κάτσει εύκολα και με την πρώτη. Μπορεί έτσι να πρέπει να γίνεται. Μπορεί αυτό το τριήμερο των restart, των αναμονών σε τηλεφωνητές των παρόχων εταιρειών και του προσκυνήματος σε πρίζες, καλώδια και ανταπτοράκια να είναι το Καθαρτήριο. Το ελάχιστο τίμημα που πρέπει να πληρώσω για να αποκτήσω πρόσβαση στην πιο μεγάλη ιδέα της ανθρωπότητας μετά τη Δημοκρατία και τον Χριστιανισμό.

(Για να θυμάσαι τις αντίστοιχες δικές σου ιστορίες και να γελάς, ή ακόμα καλύτερα, για να τις ξεχάσεις μια και καλή, ενημερώσου για τα προγράμματα σπουδών του Athens Tech College. Το μέλλον τρέχει ήδη με 4G ταχύτητες. Έχει έρθει η ώρα να το προλάβεις).