Το αγαπημένο μου ζυμαρικό

Με κλειστά μάτια. Ρώτα 100 Έλληνες να σου πουν το αγαπημένο τους φαγητό. Αν κάτι παραπάνω από τους μισούς δεν σου πουν κάτι που να έχει σχέση με ζυμαρικά, θα πουν ψέμματα. Γι’ αυτό και η 25 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών για εκείνους που τα κοιτούν αυτά, θα έπρεπε κανονικά να είναι εθνική εορτή. Και σε κάθε σπιτικό να μπαίνει το νερό να βράσει, έτοιμο να υποδεχτεί τα αγαπημένα ζυμαρικά του καθενός από εμάς. Είτε είναι τα αγαπημένα των πολλών spaghetti είτε μιλάμε για κάτι λιγότερο συνηθισμένο όπως τα casarecce ή τα bucatini, η Barilla έχει φροντίσει ώστε να έχουμε στο τραπέζι μας όλα εκείνα τα ζυμαρικά που γέννησει η αγαπημένη μας σε θέματα φαγητού Ιταλία.

Είναι περισσότερα τα είδη ζυμαρικών από όσα νομίζεις. Και έχουμε πάρα πολλά να πούμε για όλα αυτά. Κάθε δημοσιογράφος πήρε το αγαπημένο του και άρχισε τις πεινασμένες αναλύσεις. Μέχρι το τέλος του κειμένου θα έχεις ήδη πεινάσει, δε χρειάζεται καν να πούμε καλή όρεξη.

Spaghetti, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ωραία τα penne, τα farfalle, τα tortiglione και τα rigatoni, όμως σαν τα αυθεντικά, κλασικά, παραδοσιακά spaghetti, δεν έχει. Αυτά ήταν τα πρώτα ζυμαρικά που αγάπησα, αυτά ζητούσα από τη μητέρα μου σχεδόν κάθε δεύτερη ημέρα (πάντα με κόκκινη σάλτσα) και αποτέλεσαν τη συντροφιά μου στα δύσκολα παιδικά χρόνια όπου απέρριπτα οποιαδήποτε τροφή ήταν πράσινη και έμοιαζε περίεργη. Εύλογα, αυτό ήταν και το πρώτο φαγητό που μαγείρεψα ποτέ μόνος μου. Επειδή λοιπόν η πρώτη αγάπη είναι κι η παντοτινή, spaghetti και πάλι spaghetti. Γιατί πάντα θα είναι το πιάτο εκείνο που θα μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση και είναι το μόνο φαγητό για το οποίο μπορώ να κάνω την υπέρβαση και να ζητήσω και δεύτερο πιάτο. 

Tagliatelle ο Πάνος Κοκκίνης

‘Ο καλός ο μακαρονάς, όλες τις pasta τις αλέθει’. Μπορεί αυτό να είναι το προσωπικό μου motto, όσον αφορά την πιο αμαρτωλή αυτή σιμιγδαλένια ‘εφεύρεση’ του καλού Θεούλη, αλλά, με τα χρόνια, έχω καταλήξει ότι οι συγκεκριμένες ‘κυρίες’ μου προσφέρουν μερικές τζούρες απόλαυσης παραπάνω. Απολαμβάνω να τις λούζω με γαλόνια από ό,τι σάλτσα βρεθεί μπροστά μου. Και να την βλέπω μετά να μένει κολλημένη πάνω τους. Ναι, ακόμη και η σάλτσα τις ‘ερωτεύεται’ με το καλημέρα. Πάντως, για να είμαι εντελώς ειλικρινής, δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο να τις ξεχωρίζω πάντοτε από τις -εξίσου γοητευτικές ‘πρωτοξαδέλφες’ τους, δηλαδή τις Papardelle, αλλά δηλώνω πρόθυμος να καταναλώσω δέκα καζάνια παραπάνω μέχρι να μάθω το μαθημά μου.

Penne Rigate ο Γιώργος Μυλωνάς

Το απόλυτο φαγητό με βάση τα μακαρόνια είναι η καρμπονάρα. Την πρώτη καρμπονάρα που έφτιαξε η μητέρα μου στο σπίτι την έφτιαξε με Penne Rigate. Από τότε καμία άλλη καρμπονάρα δεν μπορεί να είναι πιο νόστιμη από μία καρμπονάρα με Penne Rigate. Πέρα από το συναισθηματικό δέσιμο που έχω με το συγκεκριμένο είδος μακαρονιού, ξεχωρίζει γιατί είναι και το πιο βολικό. Δεν χρειάζεται να στρίβεις το πιρούνι για να το πιάσεις όπως συμβαίνει με τα Spaghetti, αλλά ούτε χρειάζεσαι να τα καρφώσεις βίαια όπως συμβαίνει με τα farfalle. Οι Penne Rigate είναι πάντα εκεί και σε περιμένουν να περάσεις νωχελικά το πιρούνι μέσα τους για να τις γευτείς.

Ας ακούσουμε τι έχει να πει και ο αγαπημένος μας, Dario Fagnoni από το Facce Strane

Το βίντεο είναι μια παραγωγή της Barilla σε συνεργασία με το Athens Daily Secret

Μόνο Spaghetti ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μεγάλωσα με συγκεκριμένες αρχές στο μυαλό μου. Ότι το απλό είναι το δύσκολο και άρα το ωραίο. Παγωτό σοκολάτα-βανίλια για παράδειγμα. Τι στρατσιατέλα και παρφέ δηλαδή; Τι γεύσεις φρούτων; Γλυκό δεν θα τρώγαμε; Έτσι και με τα ζυμαρικά. Σπαγγέτι και πάλι σπαγγέτι. Όχι όμως το λεπτό. Έχω καταλήξει ότι το νούμερο που μου πάει είναι το Νο5. Ούτε σωλήνας, ούτε σπαγγετίνι. Το ιδανικό. Με κιμά κατά κύριο λόγο και στρώσεις τυριού. Ή με κόκκινη σάλ(τ)σα και στρώσεις τυριού. Ή με πέστο. Ή τα σκορδάτα που κάνει η μάνα μου, με τα οποία κολάζονται δεσπότες και βλέπουν τυφλοί. Ο τρόπος παίζει ρόλο. Όπως ρόλο και το ίδιο το ζυμαρικό. Όπως και να έχεις μεγαλώσει στην οικογένεια που έχει το ρεκόρ πιρουνιάς ανά δευτερόλεπτο σε παγκόσμιο επίπεδο και λεκκέ ανά δευτερόλεπτο σε ευρωπαϊκό.

Pappardelle ο Μάνος Μίχαλος

Το όνομα τους ποτέ δεν ήτανε ελκυστικό, σε κανέναν κατάλογο που είναι γραμμένος στα ελληνικά. Όχι ότι στα ιταλικά το σώζουν, γιατί προέρχονται από το ρήμα “Pappare” και όπως ξέρετε εμείς οι Έλληνες είμαστε μεν συνηθισμένοι στις παπάρες, αλλά δεν θέλουμε να τις φάμε κιόλας. Στην περίπτωση μου, όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος (season low αυτή η ρίμα). Οι παπαρδέλες είναι αυτό που λέμε η πεμπτουσία του ζυμαρικού. Δεν έχει φτιαχθεί για όλους και δεν μπορείς να τις φας με όποια σάλτσα σου καθίσει. Πάει περισσότερο με τις λευκές, δεν πρέπει να βαρύνεις το πιάτο με μπέικον και άλλα συναφή, γιατί από μόνες τους έχουν μια υπόσταση και μια βαριά φανέλα. Βάλε βούτυρο, βάλε λίγο κρέμα γάλακτος να δέσει, λίγο όμως και ρίξε παρμεζάνα από πάνω. Αν δεν έχεις γυναίκα και δεν προβλέπεται την ημέρα που θα τις φας να βρεις, βάλε και λίγο σκόρδο. Μέτα κάθισε αναπαυτικά να τις απολαύσεις και νιώσε λίγο, νιώσε. (season lowest).

Penne Rigate η Έρρικα Ρούσσου

Λατρεύω τα μακαρόνια. Μάλιστα ανήκω σε εκείνη τη συνομοταξία ανθρώπων που μόλις βλέπουν μακαρόνι στο μενού το επιλέγουν δίχως δεύτερη σκέψη. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, η απάντησή μου θα μπορούσε να είναι ‘όλα’ μαζί με ένα γουργούρισμα στο στομάχι. Αποφάσισα να δώσω το προβάδισμα στις Penne αποτίωντας φόρο τιμής στις φορές που με έχουν βγάλει από τη δύσκολη θέση του ‘τι να φάω τώρα’. Εν αντιθέσει με τα περισσότερα ζυμαρικά που τη θέλουν τη σαλτσίτσα τους για να κατέβουν, οι Penne τρώγονται με μεγάλη ευκολία και νοστιμιά και σκέτες. Ωμές μη σου πω. Άντε με λίγο ελαιόλαδο και τριμμένη παρμεζάνα για την τσαχπινιά.

Δεν θέλω να βγω εκτός θέματος, αλλά πείνασα.

Linguine ο Χρήστος Δεμέτης

Ομολογώ πως το linguine το εκτίμησα περισσότερο από τη Γεωργία που είναι ψαγμένη μακαρονού σε αντίθεση με μένα που μέχρι πρότινος ήμουν ικανοποιημένος με ένα ταπεινό μακαρόνι με κιμά. Linguine με ψητά ντοματίνια και μυρωδικά, με θαλασσινά, με γαρίδες ας πούμε και πάει λέγοντας. Από το “πάρε ό,τι πάρεις και για μένα”, φτάσαμε στο “εγώ το linguine μου το θέλω με τόνο και λεμονάτη σάλτσα”. Σου έχω μιλήσει για την τρέλα που έχω για το λεμόνι; Όχι; Καλά, θα το κάνω σε άλλο κείμενο (τα καταπίνω ολόκληρα τα λεμόνια, αυτό είναι γεγονός).

Στο δια ταύτα και επειδή είμαι του ψαρικού κυρίως και όχι τόσο του κρεατικού, συνειδητοποίησα σταδιακά πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μυσταγωγία κανονική. Ιδίως όταν το linguine συνοδεύεται με λευκό κρασί και το τρως με θέα τη θάλασσα και νοιώθεις την αλμύρα στο μέσα και στο έξω σου. Τέτοια φάση.

Bucatini ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δύσκολο μακαρόνι το Bucatini. Δεν το εκτιμά ο κόσμος όσο του αξίζει. Γι’ αυτό και τα μακαρόνια που θα δεις να στοιβάζονται στα ντουλάπια μου, αυτά που θα δεις συνηθέστερα στο πιάτο μου είναι τα Linguine Genovesi. Εντάξει, στις μακαρονοσαλάτες χρησιμοποιώ Penne Rigate και Fusilli αλλά ας επιστρέψουμε στα Bucatini. Γιατί πριν αποφασίσει να τα φέρει η Barilla στην Ελλάδα, τα Bucatini ήταν ένα απωθημένο από εκείνα τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια στην Ιταλία. Αν ήσουν φίλος μου στα εφηβικά μου χρόνια θα άκουγες για όλα όσα έβρισκα στην Ιταλία και δεν τα είχαμε στην Ελλάδα. Για την gianduia και την nocciola, για το peppato και το prosciutto crudo, για τα αγαπημένα Casarecce και τα φανταστικά Bucatini. Τα τελευταία αν και σήμα κατατεθέν της Amatriciana, δεν παύουν να είναι το ιδανικό για εμένα μακαρόνι σε κάθε μακαρονάδα με σάλτσα. Η τρύπα στη μέση του ζυμαρικού, δεν είναι εκεί για να παγιδεύει σάλτσα. Είναι για να δίνει σώμα στα μακαρόνια σου χωρίς να σε παγιδεύει σε ένα πολύ χοντρό ζυμαρικό. Την επόμενη φορά που θα μαγειρέψεις μια μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα, προτίμησε Bucatini. Κι έλα πες μου μετά ότι θα γυρίσεις στα Spaghetti.

Tortiglioni ο Ηλίας Αναστασιάδης

Θεωρώ παγκόσμια συνωμοσία και κατάφωρη αδικία και ό,τι άλλο σε συνδυασμό βαρύγδουπου επιθέτου με δυνατό ουσιαστικό υπάρχει, αυτό που συμβαίνει με το χοντρό μακαρόνι. Την πεμπτουσία των ζυμαρικών, τον ογκόλιθο κορυφαίων φουρνίσιων φαγητών όπως το παστίτσιο ή το σουφλέ. Επιπλέον, στις όχι απαραίτητα φουρνίσιες επιλογές, δύσκολα θα βρεις σάλτσα που δεν μπορούν να αναδείξουν τα tortiglioni. Είναι λες και αυτές οι σπειροειδείς τους ρίγες έχουν φτιαχτεί για την ομαλή κυκλοφορία της σάλτσας στο πιάτο και ανάμεσα στα μακαρόνια. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το χοντρό μακαρόνι πάντα μεταφραζόταν στο μυαλό μου ως πρόκληση. Και ξέρεις τι κάνουμε με τις προκλήσεις έ; Τις σερβίρουμε με επικές σάλτσες.

Farfalle ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Πριν αρχίσουμε τις γαστριμαργικές απογειώσεις, μια μικρή ωδή για αυτό το υποτιμημένο ζυμαρικό. Farfalle στη γλώσσα των Ιταλών είναι οι πεταλούδες, στην γλώσσα των ζυμαρικών όμως είναι εκείνα τα μικρά κομματάκια τετράγωνης ζύμης που έχουν συμπιεστεί λίγο στο κέντρο και έχουν γίνει σαν παπιγιόν, σαν πεταλούδα βρε αδερφέ. Αυτό το ζυμαρικό που λες είναι τόσο ιδιαίτερο, τόσο μοναδικό που μπορεί να απογειώσει κάθε πιάτο. Κλείσε τα μάτια και σκέψου σάλτσα πέστο να τρυπώνει στις μικρές πτυχές που έχουν οι farfalle, να κρύβονται εκεί και να σου εμφανίζονται ξαφνικά όταν κάνουν μεγαλοπρεπή είσοδο στον ουρανίσκο σου. Απογείωση! Αυτό το ζυμαρικό είναι πολύ παρεξηγημένο διότι έχει επικρατήσει μια νοοτροπία να χρησιμοποιείται σε κρύες σαλάτες -όπου κι εκεί είναι υπέροχο- αλλά αυτό είναι ένα ολέθριο σφάλμα. Όποιος νομίζει κάτι τέτοιο έχει κάνει ζυμαρικό αδίκημα. Φαντάσου μόνο ψιλοκομμένο μπέικον, μανιτάρια, chilli και τριμμένη parmezana να παίζει κρυφτό μέσα στις farfalle. Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα άλλο. Ave, farfalle, morituri te salutant!

Fusilli ολικής άλεσης η Δώρα Τσαμπάζη

Το αγαπημένο μου πιάτο με pasta είναι τα Fusilli ολικής άλεσης με σάλτσα πέστο, ντοματίνια, ελιές και παρμεζάνα. Είναι ένα υπέροχο πιάτο μεσογειακό που ταιριάζει απόλυτα με τα Fusilli ολικής. Αρχικά λόγω του σχήματος του, γιατί η σάλτσα πέστο τα τυλίγει απαλά και σε ικανοποιητική ποσότητα το κάθε ένα ξεχωριστά και δεύτερον λόγω γεύσης. Τα ολικής δένουν καλύτερα γευστικά με αυτά τα υλικά. Επίσης τα προτιμώ ακόμα και στο εναλλακτικό μου παστίτσιο που είναι πιο ελαφρύ και διαιτητικό. Πάντα υπάρχουν στο ντουλάπι μου Fusilli ολικής και μία σάλτσα pesto alla Genovese για την περίπτωση μιας ξαφνικής λιγούρας!

Ζήτω τα ζυμαρικά! Ζήτω εμείς!