Το είδωλο που είχαμε μικροί

Εσύ μικρός τι ήθελες να γίνεις; Ποδοσφαιριστής; Αστροναύτης; Ολυμπιονίκης; Σε ποιον ήθελες να μοιάσεις;

Όλοι περνάμε από εκείνο το σημείο της ζωής μας που θαυμάζουμε τόσο πολύ έναν άνθρωπο. Άλλοι κρεμάνε αφίσες, άλλοι παρακολουθούν με αγωνία κάθε τι που κάνει, άλλοι προσπαθούν απλά να του μοιάσουν. Αλλά όλοι είχαμε το παιδικό μας είδωλο.

Αυτοί είναι οι παιδικοί ήρωες των ανθρώπων του ΟΝΕΜΑΝ.

Ο Ryan Giggs για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Το 1991 ένας καλός κύριος (φίλος του πατέρα μου) με έκανε Manchester. Μια είναι η Manchester. Κι έκτοτε φρόντιζε να μου στέλνει φανέλες, αφίσες, αναμνηστικά κι ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ο κύριος λοιπόν αυτός είχε σποτάρει τον Giggs από μικρό. Κι αντί πως όφειλε να μου στέλνει φανέλες του Palister, του Hughes, του Kanchelskis, του Ince και του Cantona, αυτός μου έστελνε του Giggs. Ο κύριος δικαιώθηκε με τον καιρό, ο Giggs έγινε από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές που έχει αναδείξει ποτέ το ποδόσφαιρο κι εγώ εκεί που στο σχολείο με κορόιδευαν γιατί τους μιλούσα για κάποιον που δεν ήξεραν, εχω να λέω ότι το παιδικό μου είδωλο τα κατάφερε μια χαρά. Άσε που άρεσε και στην Ελένη, τη βοηθό του οδοντιάτρου μου που είχα καψουρευτεί στα 13 μου. Τεράστιε Ryan. Όλοι και όλες τρελοί για σένα.

Ο Ζάρκο Πάσπαλι για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Δεν θα πρωτοτυπήσω. Τα περισσότερα παιδιά έχουν για είδωλο έναν αθλητή. Ποιον να έχουν δηλαδή, έναν πολιτικό ή τον συνάδελφο του θείου τους τον λογιστή; Έτσι κι εγώ λοιπόν, θαύμαζα απεριόριστα κι ήθελα να μοιάσω στον Ζάρκο. Τον είχα αφίσα στο παιδικό μου δωμάτιο, είχα τα μάτια μου καρφωμένα πάνω του κάθε φορά που έβλεπα τον Ολυμπιακό στην τηλεόραση. Ήταν άλλωστε μια ομάδα μόνος του ο Ζάρκο κι ας είχε ένα παράξενο στυλ. Σημασία έχει ότι φόρτωνε τα αντίπαλα καλάθια και ήταν αυτός που συνδέθηκε όσο κανείς άλλος με την αναγέννηση του μπασκετικού Ολυμπιακού. Οι αδυναμίες του, οι χαμένες βολές και η γραμμή στο Λιμόζ, απλά τον έκαναν πιο συμπαθή, αφού μου θύμιζαν ότι είναι γήινος. Αφού έχει ο Ζάρκο κακές στιγμές, δικαιούμαι να έχω κι εγώ. Κι ας πήγε στον Παναθηναϊκό, το είδωλο Ζάρκο δεν ξεθώριασε ποτέ, γιατί τα παιδικά είδωλα δεν απομυθοποιούνται ποτέ.

Ο ξάδερφος Μάκης για τον Γιώργο Μυλωνά

Ταλανίστηκα αρκετή ώρα μεταξύ Βαζέχα και “Μπάνε” μόνο και μόνο επειδή δεν μου είχε έρθει στο μυαλό ο ξάδερφος μου ο Μάκης . Ο ξάδερφος Μάκης δεν ήταν καλός ούτε στο μπάσκετ ούτε στο ποδόσφαιρο, αλλά ανήκε στην κατηγορία “ένας ξάδερφος μου από το χωριό, δεν τον ξέρεις”. Ο Μάκης που λέτε, σύμφωνα με τον ίδιο, και σύμφωνα με τον πατέρα μου -ναυτικός, στο επάγγελμα, οπότε η αξιοπιστία των λόγων του δεν είναι και το μεγαλύτερο προτέρημά του- είχε “μαρκαλέψει” τη μισή Δωδεκάνησο μέχρι τα 25 του και η άλλη μισή βρισκόταν στην αναμονή. Κάθε φορά που ανέβαινε στην Αθήνα με ρωτούσε για τα γκομενικά μου σε μια περίοδο που η μακροβιότερη μου σχέση με γυναίκα ήταν το εκάστοτε εξώφυλλο του Playboy. Αφού, έβλεπε πως από γυναίκες δεν σκάμπαζα, άρχιζε και μου ανέλυε τα δικά του κατορθώματα. Αν είχα κάτσει και μετρήσει τις κατακτήσεις του, πιστεύω πως με το νούμερο που θα προέκυπτε, ο ξάδερφος Μάκης θα κονταροχτυπιόταν στα ίσα με τον Σπαλιάρα. Τότε, όμως, τον πίστευα με αποτέλεσμα να νιώθω άσχημα που εγώ στα 15 μου ήμουν ακόμα παρθένος, και τον είχα πρότυπο. Ονειρευόμουν μάλιστα να πάω στα χωριό για να δω τα κατορθώματα του από κοντά και με λίγη τύχη να μάθω κι εγώ τίποτα. Όταν, τελικά πήγα στο χωριό έτοιμος να γνωρίσω το γυναικείο φύλο με τη βοήθεια του Μάκη, εκείνος ήταν ήδη παντρεμένος με παιδιά. Πέρασαν αρκετά χρόνια και κάμποσες συνεδρίες με τον ψυχολόγο μου και πρωταγωνιστή τον Μάκη για να καταφέρω να τον απομυθοποιήσω και να αλλάξω είδωλο.

O Scottie Pippen για τον Ηλία Αναστασιάδη

Δεν ήταν θέμα ταύτισης της μύτης μου με την ιστορική, ινδιάνικη του Pippen. Μικρός ήμουν, δεν είχε μεγαλώσει η μύτη. Ας πούμε ότι ποτέ δεν λάτρεψα τους σούπερ ντούπερ σουπερστάρ σαν τον MJ, με εξαίρεση τον παμμέγιστο Έλληνα σουπερστάρ του ποδοσφαίρου, Ντέμη Νικολαΐδη. Στον Pippen τώρα. Είχα τα παπούτσια του, λάτρευα το μπάσκετ του, την κοψιά του, τα πάντα. Τον είχα σε τέσσερις αφίσες πάνω από το κρεβάτι. Μία στο προσκεφάλι, μία στο απέναντι ξύλο και δύο στον τοίχο ενδιάμεσα. Αν έβαζα περικάρπια στους αγώνες μου με τη Μεσόγειο (περικάρπια στο μπράτσο, γελάει ο κόσμος), τα έβαζα γιατί έβλεπα τον Scottie να τα φοράει. Αν υποστήριζα τους Bulls για λίγα χρόνια, τους υποστήριζα γι’ αυτόν. Αν με ρωτάς αν υποτιμώ τον MJ, θα σε παρακαλέσω να μη βλέπεις ίντριγκες εκεί που δεν υπάρχουν. Να βγει να μας πει ο κύριος Jordan πόσο πολύτιμος συμπαίκτης ήταν ο Ινδιάνος.

Ο Μιτς Μπιουκανον ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Το ξερω, θα με πεις σαχλο, επιφανειακό αλλα ξέρεις πως ειναι αυτα. Το παιδικό μυαλο δεν γνωρίζει απο στερεότυπα και τουπε. Το παιδικό μυαλο μπορει να γοητευθεί με πολυ μικρά και ανούσια πραγματα. Απο ενα κουτι σοκολατένια μπισκότα μεχρι ενα σουτ βολίδα του Ρομπερτου Καρλους. Εγω γοητεύθηκα απο τον Μιτς που έτρεχε στις παραλιες και έσωζε κοσμο και κοσμακη. Αυτος επηρέασε το ειναι μου, το τρυφερό μου ειναι στην παιδική μου ηλικια. Ειχα αφίσα του στο δωμάτιο, ειχα παρει το σωσίβιο που κρεμαγε στην πλάτη και γινόταν ήρωας. Σκεψου οτι το έβαζα και εγω στην παραλια αλλα ποτε δεν έσωσα κανεναν. Κάτσε, τωρα που το σκεφτομαι ισως να έφταιγε οτι διπλα του έτρεχαν και κατι γυναικαρες με μαγιο. Λες; Οτι και να έφταιγε για αυτήν την επιλογή ζωής που εκανα μικρός ακομα εχω εκείνο το κοκκινο σωσίβιο να μου θυμίζει οτι γενικα ειναι κουλ να σωζεις τους άλλους οταν “πνίγονται”.

Ο Travis Bickle για τον Πάνο Κοκκίνη

Δεν είχα είδωλα αθλητές μεγαλώνοντας. Αν και μια αδυναμία στον Μπατίστα, τον Κορωνιό και, πάνω από όλα, στον Μιλίσεβιτς της ΑΕΚ (λόγω κοινού σωματότυπου και στιλ παιχνιδιού) την είχα. Για μένα ανέκαθεν τα είδωλα ήταν κινηματογραφικά. Για την ακρίβεια πέρασα από το να έχω αφίσα των New Kids on the Block πάνω από το κρεβάτι μου (γέλα, αλλά εκτίμησε και λίγο πόσο ειλικρινής γίνομαι), σε εκείνη του Scarface και, πάνω από όλα, του Taxi Driver. Αντιλαμβάνομαι, πλέον, πόσο μικροαστικό είναι να ηρωοποιείς έναν τέτοιο τύπο. Μόνο που τότε δεν ήξερα ότι είμαι μικροαστός. Νόμιζα ότι είναι πολύ κουλ να παίρνεις το νόμο στα χέρια σου. Και εννοείται πως φανταζόμουν τον εαυτό μου στη θέση του. Ευτυχώς μεγαλώνοντας μου έφυγαν αυτές οι τάσεις. Την αφίσα, πάντως, την έχω ακόμη (στο βάθος της αποθήκης).

Εσύ ποιον είχες για είδωλο;