Φάγαμε και ήπιαμε στο Αρχοντικό. Σαν άρχοντες

Έγινε ομαδικό ντου στο Αρχοντικό στο Μαρούσι, όπως ενδεχομένως να έχεις καταλάβει ήδη. Κι αυτό γιατί είχαμε πολλές “δουλειές” να κάνουμε εκεί μιας και μας άρεσε ο χώρος και προσφερόταν για διάφορα θέματα που είχαμε κατά νου. Βασικά τη μόνη “δουλειά” την έκανε ο Στέλιος ο οποίος τίμια διετέλεσε σερβιτόρος. Α ναι. Και ο τιτάνας Θοδωρής Μάρκου που φωτογράφιζε τις περιπέτειές μας. Ο Ηλίας δίδαξε τρόπους με το savoir vivre στο τραπέζι μαζί της και εγώ με τον Θοδωρή αναλάβαμε την πιο δύσκολη από όλες τις δουλειές. Να κρίνουμε φαγητό, ποτό και χώρο by night.

Μην φοβάστε καθόλου. Δεν κουραστήκαμε καθόλου. Με πλήρη επίγνωση της ιερότητας του σκοπού μας, ως άλλοι γευσιγνώστες έτοιμοι να δώσουν Σκούφο πέρασαμε τρεις ώρες στο Αρχοντικό για να ζήσουμε την εμπειρία by night.

 

Σε ένα concept που προφανώς δεν είναι τόσο ουσιώδες το να το ονομάσεις κάπως όσο το να το προσφέρεις. Γιατί ναι, υπάρχουν τόσα και τόσα εστιατόρια, joints, ταβέρνες που μπορούμε να σου προτείνουμε και σου έχουμε προτείνει κατά καιρούς. Αλλά είναι πολύ λίγα εκείνα τα μέρη στην πόλη που μπορείς με το φαγητό σου ή μετά από αυτό να πιεις ένα πολύ καλό cocktail.

 

Αρχοντικό 

Αλλά αρκετά με την φιλολογία. Ας πούμε λίγο για αυτά που είδαμε, φάγαμε και ήπιαμε. Ο χώρος του είναι άνετος και επιβλητικός. Σε κερδίζει με το ξύλο που ζεσταίνει πολύ το μαγαζί και το κάνει φοβερά οικείο. Με πολύ προσεγμένα και λιγοστά αντικείμενα, τα οποία όμως δένουν αρμονικά με τον χώρο. Και έναν χώρο στο υπόγειο πριν φτάσεις στην τουαλέτα που σε κάνει να θες να παρακαλέσεις τον ιδιοκτήτη να βάλει κι εκεί 2-3 τραπέζια.

Αλλά ας πούμε για το φαγητό. Κανείς δεν έφαγε ποτέ τη διακόσμηση. Το βραδινό μενού στο Αρχοντικό είναι σοβαρό (εν αντιθέσει με τους ασόβαρους δοκιμαστές). Με γεύσεις ελληνικές αλλά και διεθνείς οι οποίες όμως μπλέκονται ιδανικά για να δημιουργήσουν γεύσεις και πιάτα που κάποιοι θα τα χαρακτηρίσουν gourmet αλλά όλοι θα τα βρουν γευστικά.

Εντάξει, με ψωμί καψαλισμένο ξεκινήσαμε, με μυρωδικά και ελαιόλαδο.

 

Οι ασόβαροι τύποι που λέγαμε.

 

Αλλά γρήγορα εμφανίστηκαν στο τραπέζι μας πολλά και διάφορα. Η οδηγία μας ήταν σαφής. “Θέλουμε να δοκιμάσουμε αρκετές και διαφορετικές γεύσεις”. Και αυτό ακριβώς έγινε.

Δεν πολυμιλάγαμε μεταξύ μας όσο τρώγαμε. Καμία αβρότητα, καμία συζήτηση. Ξεκινήσαμε από βελουτέ φασολιών με πεπερόνι και τσιπς κρεμμυδιού. Τρελός συνδυασμός που μοιάζει περίεργος στην αρχή αλλά το βελουτέ των φασολιών έρχεται να σβήσει το κάψιμο από το λουκάνικο το οποίο με την σάλτσα του είναι σαν να έχεις ρίξει ένα εξαιρετικό σπετζοφάι μέσα σε έναν πουρέ φασολιών.

Συνεχίσαμε σε κοντινό μοτίβο με κάτι φλογέρες με σουτζούκι και κασέρι τις οποίες βουτάγαμε ευχάριστα (ο Θοδωρής έκανε και double dipping ο αναίσχυντος) σε μαρμελάδα πικάντικης ντομάτας.

Γρήγορα ήρθε η ώρα του κεφτέ. Πάντα είναι μια καλή ώρα για κεφτέ να ξέρετε. Ζουμεροί και πολύ γευστικοί κεφτέδες με τσιγαριστά χόρτα, σάλτσα ντομάτας και γραβιέρα Αμφιλοχίας. Ειλικρινά ήθελα να πάρω δυο φέτες ψωμί και να κάνω σάντουιτς με αυτούς τους κεφτέδες, την σάλτσα και το τυρί. Αλλά έπρεπε να είμαι σοβαρός.

Όλα αυτά την ώρα που στο πλάι μας βρισκόταν μία φανταστική σαλάτα σπανάκι, ρόκα, ροκφόρ, ξινόμηλο και χοιρομέρι. Η οποία λειτουργούσε σαν σορμπέ ανάμεσα στα διάφορα ορεκτικά. Μικρή παρένθεση, τι ωραίο που θα ήταν τώρα που γράφω το κείμενο ένα σορμπέ μάνγκο. Επανέρχομαι στην σαλάτα. Δρόσιζε τη φάση. Άσχετα που γινόταν κανονική μάχη με τα πηρούνια για το ποιος θα βάλει περισσότερα κομμάτια χοιρομέρι στην πηρουνιά του.

 

Φτάνοντας στο κυρίως ήμασταν ήδη λίγο χορτασμένοι. Και με φόβο μην δεν μπορούμε να παίξουμε δυνατά στα cocktail, ζητήσαμε μόνο ένα πιάτο. Και ήρθε αυτό που έπρεπε.

Σολομός μαριναρισμένος σε miso με παντζάρι, χόρτα και σάλτσα σόγιας. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν σίγουρος τι ήταν αυτό το κάτι παραπάνω στην σάλτσα σόγιας αλλά δεν είχε σημασία αν ήταν το miso ή τι ήταν. Χορταστικό το φιλέτο του σολωμού με την σως να σε κάνει να μην θες οτιδήποτε άλλο στη γεύση σου εκείνη τη στιγμή.

Κι ενώ το bar φωναζε να πάμε κοντά του, δεν θα αφήναμε το τραπέζι χωρίς γλυκό. Όσο κι αν θέλαμε να βουτηχτούμε στη σοκολάτα, επικράτησε η λογική και ζητήσαμε κάτι ελαφρύ.

Ήρθε ένα τραγανό φύλλο κρούστας με μους πορτοκάλι. Ο γευσιγνώστης Θοδωρής περιεργαζόταν κάθε μπουκιά. Για να το παίξει ειδικός, μην νομίζεις.

 

Και αφού τελείωσε γοργά γοργά και αυτά το πιάτο, η εικόνα θύμιζε κάτι από War of the Worlds. Μετά την επίθεση.

Οπότε ήταν η ώρα να μεταβούμε στο bar. Στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για να πιεις το ποτό σου. Εκεί το πάνω χέρι το έχει η Βάσω

Η οποία πολύ γρήγορα είχε μια πρόταση για τον καθέναν μας. Mai Tai για εμένα και ένα G.Spiced για τον Θοδωρή.

Βασικά η κατάσταση θα μπορούσε να είναι και ανέκδοτο τόσο που είχαμε φάει. “Μπαίνουν δύο σκασμένοι από το φαγητό σε ένα μπαρ”. Ακολουθήσαμε όμως σοβαρότατη διαδικασία. Τα κοιτάξαμε μέχρι να ζαλιστούν.

Τα δοκιμάσαμε.

Συζητήσαμε για αυτά.

Δοκιμάσαμε κι άλλο.

 

Ο Θοδωρής δοκίμασε λίγο ακόμα.

 

Και έπαθε εγκεφαλικό. Ή brain freeze. Ή κάτι τέλος πάντων. Του άρεσε όμως.

Για να μην μακρηγορώ. Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό ο χώρος που θα δειπνήσεις να μπορεί να σου προσφέρει μια ωραία βραδιά με ποτά αντίστοιχα σε ποιότητα με το φαγητό. Στο Αρχοντικό φάγαμε και ήπιαμε σαν άρχοντες. Γι’ αυτό και θα μας ξαναπετύχεις σίγουρα κάποιο βράδυ εκεί.

Διεύθυνση: Λεωφόρος Κηφισίας 70 και Πάρνωνος, Μαρούσι

Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου