Κλειστήκαμε στο Factory Outlet και βγήκαμε λύνοντας γρίφους

Οι ‘γίγαντες’ του Oneman συναντήθηκαν (όπου ‘γίγαντες’ βάλε Ρομίνα, Μάνο Μ., Στέφανο Τ., Μάνο Χ. και εμένα) για να δώσουν ακόμη μια μάχη με τον χρόνο και τον (περιορισμένο) χώρο. Η πρόκληση ήταν μεγάλη, αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Τα παράσημα από τόσες ηρωικές εξόδους σε escape rooms ανά την περιφέρεια Αττικής είναι βαριά και μια ενδεχόμενη αποτυχία μπροστά σε μεγάλο κοινό, θα περιγραφόταν μονάχα με τη λέξη ‘φιάσκο’.

(Η ομάδα των γιγάντων μετά από δύο ένδοξες στιγμές της καριέρας τους στα escape rooms)

Η ώρα της αντάμωσης είχε οριστεί στις 19:00, όμως 19:10 ήμασταν στα τηλέφωνα για να συνεννοηθούμε. Πες το βεντετιλίκι, πες το βλακεία, πες το απλά αργοπορία. 19:14 έφτασα (τελευταίος) και βρήκα τον Στέφανο Τ. με άναρχο ντύσιμο, την Ρομίνα να γκρινιάζει (γιατί μπορεί) και το ζευγαράκι των Μάνων να κοιτιέται στα μάτια.

Όλα έμοιαζαν χαλαρά, χωρίς κάτι να προμηνύει τι θα ακολουθήσει. Τόσο τα ευγενικά κορίτσ(ι)α που μας προμήθευαν με ενέργεια και φτερά (aka Red Bull), όσο και οι υπέροχοι υπεύθυνοι της όλης φάσης που είχε στήσει το CU AROUND, ήταν (προφανώς) η πρώτη παγίδα για τα δύσκολα (και διασκεδαστικά) που θα επακολουθούσαν.

Δίχως πολλά πολλά, κληρονομήσαμε κάτι μπλε κορδελάκια και ξάφνου βαφτιστήκαμε “η μπλε ομάδα”. Μέσα μας όμως ξέραμε πως ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε οι “γίγαντες” (όχι στον φούρνο). Λίγο αργότερα, όλες οι ομάδες μαζευτήκαμε στο ισόγειο του Factory Outlet και μια κοπέλα με χροιά ιταλική-καλλιτεχνική στη φωνή, μας εξηγούσε το story της αποστολής μας. Ένας καθηγητής είχε τη λύση για την επίκληση μιας κατάρας και κάθε ομάδα, έπρεπε να λύσει το γρίφο.

Είχαμε στη διάθεσή μας 45 λεπτά. Ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο μαζί με άλλη ομάδα, η οποία καθόλου δεν μας επηρέαζε και καθόλου δεν την ενοχλήσαμε (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω). Εκεί συναντήσαμε τον άνθρωπο που ήξερε τον γρίφο αλλά για να μας βοηθήσει θα έπρεπε να δώσουμε κάθε φορά 250 πόντους, από τους 5000 με τους οποίους ξεκινήσαμε. Ωραίος τυπάς, που βοηθούσε χωρίς καν να μιλάει πολλές φορές.

Περιμέναμε τον ήχο της έναρξης για να ξαμοληθούμε στους διαδρόμους του Factory Outlet και να ψάξουμε για γρίφους, κλειδιά, απαντήσεις, και γενικότερα λύσεις ανάμεσα σε παντελόνια, τσάντες, παπούτσια, πουκάμισα κτλ κτλ. Το θέαμα ήταν αρκετά εντυπωσιακό και διέφερε πολύ από τα συνηθισμένα escape rooms (σας γράφω ως μπαρουτοκαπνισμένος και μ’ ένα σωρό παράσημα που ανέφερα παραπάνω). Η φάση δεν ήταν τόσο adventure και γενικά δεν είχε τόση δράση, όσο σπαζοκεφαλιά και ωραίους γρίφους.

Εμείς βρίσκαμε κλειδιά και λοιπά και ο Στέφανος (ο) Τριαντάφυλλος, που ήταν σε δαιμονιώδη φόρμα και οι σκέψεις του ήταν αντιστρόφως ανάλογες με το ντύσιμό του, έδινε τις λύσεις. Κάθε κομμάτι σε οδηγούσε στο επόμενο και όλα έμοιαζαν πως θα οδηγηθούμε σε επική νίκη. Παρόλα αυτά, δύο “κλικ” πριν το τέλος ήρθε η στιγμή που “κολλήσαμε”. Καθόμασταν πάνω από διαφάνειες και κουτιά και 5 μυαλά αναζητούσαν διέξοδο. Σπαταλήσαμε αρκετά λεπτά και με την κλεψύδρα να αδειάζει επικίνδυνα αποφασίσαμε να δώσουμε 250 πόντους και να πάρουμε μια βοήθεια.

Έτσι είν’ η ζωή παιδιά. Κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Κι αυτό που πήραμε ήταν υπερπολύτιμο αφού μας ξεκόλλησε. Κάπως έτσι, συμπληρώσαμε το παζλ, ταιριάξαμε τους γρίφους και τα σύμβολα και 40 δευτερόλεπτα πριν ο χρόνος μας εκπνεύσει, ο τετραπέρατος Στέφανος πήρε τη λύση, έτρεξε σαν αίλουρος και μας απελευθέρωσε.

Οι ‘γίγαντες’ του Oneman απελευθερώθηκαν. Για ακόμη μια φορά έπαιξαν με το χρόνο και τον νίκησαν. Άλλο ένα escape room που πέρασαν με επιτυχία, άλλο ένα παράσημο επιτυχίας. Μόνο που αυτό το escape room ήταν το πιο ξεχωριστό κι αυτό το παράσημο είχε τίτλο “η Κυριακή όπως πρέπει να είναι”! Γι’ αυτό είχε φροντίσει και θα συνεχίζει να φροντίζει το CU. Φχαριστούμε παιδιά και CU around…