Ας ρίξουμε μια ματιά στο πρόγραμμα των Νυχτών Πρεμιέρας

Όπως ίσως έχεις ακούσει, την άλλη βδομάδα ξεκινούν οι Νύχτες Πρεμιέρας. Είναι η 20ή διοργάνωση, που δεν κάνει κάποια ιδιαίτερη διαφορά για τον κάθε θεατή απλά είναι εκεί για να μας θυμίζει την ηλικία μας. Ευχαριστούμε Νύχτες Πρεμιέρας για να διασκεδάσουμε.

Αλλά ναι, διασκέδαση. Θα συμβεί διασκέδαση. Όπως κάθε χρόνο, αυτές οι μέρες βρίσκουν όλους τους σινεφίλ και μη της πόλης να μαζεύονται σε παρέές ή να ανοίγουν κοινά excel ή να ψάχνονται πυρετωδώς στα τσατ και στις ουρές των κινηματογράφων, συγκρίνοντας σημειώσεις και προγράμματα.

Και φυσικά, αναμένονται οι πατροπαράδοτες μάχες ανάμεσα σε ταινίες που παίζονται παρόμοιες ώρες, τα γνωστά “ΕΛΑ ΡΕ ΦΙΛΕ ΒΑΛΑΝΕ ΤΟ ΕΚΕΙΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΆΛΛΟ Ε ΟΧΙ”. Υπέροχες στιγμές.

(Full disclosure: Συμμετείχα στην ομάδα προγραμματισμού του φετινού Φεστιβάλ.)

Η αφίσα του Φεστιβάλ.

Τσέκαρε όλο το πρόγραμμα εδώ, και ρίξε μια ματιά και στις δικές μας σημειώσεις που ακολουθούν, με τον e-μαρκαδόρο μας πάνω στα screencaps του προγράμματος ανά ημέρα. Τι διλήμματα υπάρχουν; Εδώ θα τα λύσουμε όλα.

Μέρα 1η

Πόσο συγκινητικό το εξώφυλλο του πρώτου τεύχος του ΣΙΝΕΜΑ εκεί κάτω στη γωνία; Συγκίνηση. Η Άβυσσος! Ιντιάνα Τζόουνς! Σεξ, Ψέμματα και Βιντεοταινίες! Είμαστε 187 χρονών!

Το πρώτο γερό δίλημμα εδώ είναι το Ισπανικό “Η Απόσταση Μεταξύ Μας” που είναι ρομάντζο εξ αποστάσεως αλλά με πολύ καλά λόγια από το εξωτερικό. Την ίδια ώρα έχει τον “Όμορφο Θόρυβο” στο Όπερα 1 και Ρόμπερτ Όλτμαν στο Όπερα 2. Το μεγάλο αφιέρωμα του φετινού Φεστιβάλ είναι η ’70s φιλμογραφία του Ρόμπερτ Όλτμαν, ο οποίος είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες προσωπικά οπότε σκοπεύω να δω όσες περισσότερες από αυτές μπορώ- οι ευκαιρίες που θα έχουν πια να δούμε κλασικές ταινίες στη μεγάλη οθόνη σε φιλμ, θα γίνονται όλο και λιγότερες.

Για όποιον έχει την άνεση να πηγαίνει σινεμά και το πρωί, αυτό λύνει πολλά διλήμματα. Κάθε πρωί έχει 2 ταινίες σε ‘δημοσιογραφική’, που βασικά είναι κανονική προβολή για όλους αλλά μόλις με 4 ευρώ εισιτήριο. Το Ισπανικό εκεί θα το δω, οπότε το βράδυ θα μπορώ να δω το “Όμορφος Θόρυβος”, ένα ντοκιμαντέρ για επιφανείς μπάντες shoegaze, γιατί πεθαίνω για το shoegaze. Συγγνώμη Ρόμπερτ Όλτμαν 🙁

Μέρα 2η

Το “Gold” το είχαμε αναφέρει σε αυτό εδώ το θέμα, αν θες να δεις την Άρυα Σταρκ σε ένα εντελώς άλλου είδους ρόλο (Ιρλανδική οικογενειακή dramedy, πολύ γλυκό φιλμ), είναι ό,τι πρέπει για το απογευματάκι.

Το βράδυ εδώ παίζει το σπάνιο πενταπλό σκάλωμα(!) του προγράμματος, όπου στην ίδια χρονική ζώνη (ή σε κοντινές, που εφάπτονται ή διαχέονται η μία στην άλλη) μπαίνουν: Το “Babadook” που είναι φοβερός Αυστραλέζικος “ΜΠΟΥ!” τρόμος, το “Dead Snow 2”, το “Drop” που είναι η τελευταία ταινία του Τζέιμς Γκαντολφίνι, το “Journey to the West” που είναι το πιο τέρμα πειραματικό πράγμα που υπάρχει φέτος στο Φεστιβάλ, και το “Breadcrumb Trail” που είναι ντοκιμαντέρ για τους Slint.

Yikes, δε το αγγίζω όλο αυτό το πράγμα. Και δε χρειάζεται καν να αποφασίσω κιόλας επειδή Lady Gaga. Καλή τύχη σας ωστόσο.

(ΟΚ, θα το επιχειρήσω. Συναισθηματικά, θα διάλεγα Γκαντολφίνι. Πρακτικά; Μάλλον “Babadook”.)

Μέρα 3η

Το “Life Itself”, το ντοκιμαντέρ για τον Ρότζερ Έμπερτ (τον οποίον λατρεύω) το έχω δει και έχω κλάψει γιατί είναι απλά τόσο πολύ γεμάτο και συγκινητικό και ικανοποιητικό και σινεφιλικό, και σκοπεύω να πάω να το δω ξανά. Για να κλαίμε όλοι παρέα. Must.

Την ίδια ώρα παίζει το “Fort Tilden” που είναι φάση “Girls”, έρχεται βραβευμένο από το SXSW, και ευτυχώς παίζει σε πρωινή προβολή την ίδια μέρα. Μετά τον Έμπερτ είναι μεγάλος ο πειρασμός να κάτσει κανείς εκεί που βρίσκεται: Στο Ιντεάλ ακολουθεί το “Stations of the Cross”, για το οποίο είχα εκφράσει θαυμασμό από το Φεστιβάλ Βερολίνου. Μετά από αυτό τσιμπάμε μια κρέπα στη Ρωξάνη, πίνουμε ένα ποτάκι στο Key και χτυπάμε ένα μεταμεσονύκτιο “It Follows” στο Όπερα 1, με τον επικό τίτλο “Σού’Ρχεται” στα ελληνικά.

Εναλλακτικό πλάνο ημέρας: Αράζεις στο Όπερα 2 για Όλτμαν + Ζουλάφσκι (το έτερο αφιέρωμα του Φεστιβάλ) γιατί παίζει το “Possession” που είναι επίσης από τις ταινίες που θες να δεις στη μεγάλη οθόνη. ΧΜ.

Μέρα 4η

Κυριακή! Χαλάρωμα και απογευματινός Όλτμαν. Δεν ακούω κουβέντα. Έχει έναν στον Δαναό κι έναν στο Όπερα. (Εγώ θα πάω στο Δαναό, επειδή ο Δαναός έχει πάρει τη θέση του καμμένου Απόλλωνα ως default απάντηση κάθε ισοβαρούς διλήμματος.) Ακολουθεί δυνατό διλημματάκι, με Καυτό Ελληνικό Σινεμά (“A Blast” από τον Σύλλα Τζουμέρκα, το περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον) εναντίον Καυτού Φεστιβαλικού Από Κάννες (“Le Meraviglie”). Θα είμαι ειλικρινής. Αν είσαι χωμένος κάπου στα καθίσματα του Δαναού, δε σηκώνεσαι να πας κέντρο.

Εξάλλου αμέσως μετά παίζει άλλο ένα που ακούγεται must: Στο Αυστραλέζικο “The Mule” ένας ύποπτος που μεταφέρει ναρκωτικά και συλλαμβάνεται, “αρνείται να παραδώσει τα στοιχεία” το οποίο είναι ένας ευγενικός τρόπος να μας πει το ωρολόγιο πως ο κυριούλης βασικά δεν θα αφοδεύσει για μέρες. Ακούγεται φίνα διασκέδαση, δε το χάνω.

Το χιψτερόσημο της μέρας κολλάμε στο Όπερα 1 με το “Palo Alto της Τζία Κόπολα, της γνωστής οικογενείας, βασισμένο σε διηγήματα του Τζέιμς Φράνκο. Ξανά. Είναι μια ταινία μιας Κόπολα, βασισμένη σε διηγήματα που έγραψε ο Τζέιμς Φράνκο. #HIPNESS

Μέρα 5η

To “’71” είναι το Επόμενο Πολυσυζητημένο Πολεμικό Θρίλερ, και σίγουρα μες στα μεγάλα must του Φεστιβάλ. Χώρεσέ το στο πρόγραμμά σου. Αμέσως μετά από αυτό, στην ίδια αίθουσα, παίζεται το φανταστικό ντοκιμαντέρ για τον Νικ Κέιβ που είναι παραπάνω από ένα απλό μουσικό ντοκιμαντέρ. Δεν το λες και άσχημο double feature για μια Δευτέρα βράδυ. Αν έχεις ώρα από νωρίς, στο Δαναό 1 παίζει το “Χέρια Βρώμικα”, λίγη στυλιζαρισμένη αλήθεια σε παραγωγή Σπάικ Λι.

Μέρα 6η

Λοιπόν! Είσαι έτοιμος να νιώσεις λίγη πίκρα; Επειδή στο Όπερα 1 έχει ένα από τα ωραιότερα back-to-back του φετινού Φεστιβάλ. Το “God Help the Girl” είναι το μιούζικαλ του frontman των Belle & Sebastian για τρεις όμορφους μα θλιμμένους νέους που φτιάχνουν μια μπάντα για να μοιράζονται πόνο τραγουδιστά. Είναι πολύ ωραίο μα τη lazy line painter Jane. Αμέσως μετά, το ντοκιμαντέρ για τον αδικοχαμένο Έλιοτ Σμιθ. Κάποιο μπαράκι του κέντρου θα παίζει το “Needle in the Hay” αυτή τη βραδιά.

Μόνο που δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, γίνεται πανικός αυτή τη μέρα. Στο Δαναό την ώρα του πρώτου φιλμ παίζεται το “Whiplash”, που εικάζουμε πως θα γίνει ένα από τα indie hits της χρονιάς, στο Σάντανς όλοι ενθουσιασμένοι ήταν. Και την ώρα του δεύτερου, στο Ιντεάλ παίζει το “Miracle Mile”, ένα απίστευτο ρομάντζο που διαδραματίζεται την ώρα της Αποκάλυψης, καθώς μια πυρηνική βόμβα ξεκινά τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι τρελό φιλμ, και έρχεται στο πλαίσιο του αφιερώματος Post Blue Velvet Days, το οποίο δε μπορώ να περιγράψω κάπως καλύτερα από το “5 απίστευτα θεόμουρλες ταινίες που γυρίστηκαν επειδή κάποιοι άνθρωποι βρήκαν απροσδόκητες δημιουργικές ελευθερίες στο αμερικάνικο σινεμά μετά την επιτυχία του “Blue Velvet”.”

Μέρα 7η

Το μεγάλο γλέντι του Φεστιβάλ. Ή μάλλον, τα δύο μεγάλα γλέντια, ταυτόχρονα (διαλέγεις και παίρνεις). Στο Ιντεάλ, από τις 19.30 και για τις επόμενες 5 ώρες, όλο το “Nymphomaniac” του Λαρς φον Τρίερ, στην uncut εκδοχή του, για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Πιάσε μπύρα και ξηρούς καρπούς και βολέψου.

Στις 22.00 στο Όπερα 1 ωστόσο, παίζεται το “Polyester” του Τζον Γουότερς όπως παίχτηκε φέτος στις Κάννες: Στην είσοδο σου δίνουν ένα χαρτόνι με νούμερα πάνω, τύπου Ξυστό. Στη διάρκεια της προβολής εμφανίζονται αριθμοί, ξύνεις τον αντίστοιχο αριθμό στο χαρτόνι σου, και βγαίνουν οι αντίστοιχες μυρωδιές. Μπορείς να υποθέσεις τα χειρότερα. Έχει να γίνει χαμός.

Μέρα 8η

Πολύ απλά τα πράγματα. “Texas Chainsaw Massacre” σε αποκατεστημένη κόπια στο Δαναό 1. “Xenia” του Πάνου Κούτρα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (μόνο με πρόσκληση, μα είναι φανταστική ταινία). “The Past is a Grotesque Animal” στο Όπερα 1. (Δηλαδή η ταινία για τους Of Montreal.) Εμφατικό ναι σε όλα, ή σε όσα προλαβαίνει κάποιος.

Μέρα 9η

Εδώ παίζονται μερικά από τα ωραιότερα sci-fi / fantasy φιλμ της χρονιάς, όλα σε ένα απόγευμα. Καλή φάση. Βέβαια δε χωράνε όλα, οπότε διαλέγεις και παίρνεις. Όμως ας πούμε στο double feature του “Infinite Man” (Ιντεάλ, 20.30) και “Coherence” (Δαναός 1, 22.45) δύσκολα αντιστέκεσαι. Σαν πολλαπλές παραλλαγές πάνω στο “Primer”. Εγώ μάλλον έτσι θα παίξω, ωστόσο εγώ είμαι τυχερός γιατί έχω ήδη δει το “What We Do in the Shadows” που παίζει στις 23.00 στο Όπερα 1, το πανέξυπνο και ξεκαρδιστικό vampire mockumentary από τη Νέα Ζηλανδία.

Έλα, πάμε όλοι μαζί, ΕΛΑ ΡΕ ΦΙΛΕ ΒΑΛΑΝΕ ΤΟ ΕΚΕΙΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΆΛΛΟ Ε ΟΧΙ.

Δεν είναι αρκετό το πήξιμο; Επειδή έχει κι άλλα. Πχ το ντοκιμαντέρ για τους Pulp, παρουσία του ντράμερ της μπάντας (ο οποίος θα παίξει και μουσική του βράδυ στο πάρτυ για τα 25 χρόνια του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ), που ευτυχώς έχει και πρωινή προβολή. Ή το “Wake in Fright”, το καθηλωτικό, σοκαριστικό cult φιλμ του Τεντ Κότσεφ (του “Ράμπο”, αούα). Δε ξέρω. Υποσχέθηκα λύσεις και τώρα αισθάνομαι χάλια.

Νωρίτερα υπάρχει στο Δαναό το “Cheatin'”, το νέο animation του αγαπημένου μου Μπιλ Πλίμπτον (η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους από τότε που είδαμε στις Νύχτες τη ρετροσπεκτίβα σε όλο το έργο του), αλλά υπάρχει και το “Images” του Όλτμαν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Μέρα 10η

Ιντέαλ, από τις 19.30 ως τις 23.30. Μία ιστορία, δύο ταινίες. Το “Disappearance of Eleanor Rigby” είναι η ιστορία ενός ζευγαριού και της κρίσης που ακολουθεί όταν εκείνη εξαφανίζεται. Η πρώτη ταινία, με υπότιτλο “Him”, μας δείχνει ό,τι ακολουθεί από την πλευρά του άντρα. Η δεύτερη, με υπότιτλο “Her”, που προβάλλεται αμέσως μετά, μας τα δείχνει από την πλευρά της γυναίκας. (Η οποία είναι η Τζέσικα Τσαστέιν, ναι.) Φιλόδιξο φιλμικό πείραμα, και θα είμαστε άνετοι στον εξώστη του Ιντεάλ για να το απολαύσουμε όλοι μαζί.

Αμέσως μετά ακολουθεί το “Life After Beth” με τον ιδιοφυή ελληνικό τίτλο “H Αμπέθαντη”. Εύγε.

Για όποιον δεν προλάβει εισιτήρια για την Eleanor Rigby, στο Όπερα 1 στις 17.30 έχει το “Nashville” του Όλτμαν που είναι ας πούμε μια από τις κορυφαίες ταινίες #όλων_των_εποχών, οπότε εντάξει, μικρό το κακό.

Μέρα 11η

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΗΜΕΡΑ ΦΙΝΤΣΕΡ.

Ταινία λήξης του Φεστιβάλ, 2 μόλις μέρες μετά την Παγκόσμια Πρεμιέρα της (και σε πρώτη προβολή διεθνώς εκτός Αμερικής!), είναι το “Gone Girl” του Ντέιβιντ Φίντσερ. Δε χρειάζεται να πούμε πάρα πολλά παραπάνω υποθέτω.

Επειδή βέβαια οι προβολές λήξης του Φεστιβάλ είναι διαβόητα δύσκολης προσβασιμότητας, υπάρχει ένα εναλλακτικό σενάριο που πραγματικά, μπορεί και να είναι ακόμα καλύτερο. Πρόσεξε φασούλα στο Δαναό 1.

Απογευματάκι με Όλτμαν (ναι, ξέρω, χαλασμένη κασέτα, αλλά πραγματικά, μεγάλος) και “M*A*S*H”. Τέλειο; Τέλειο. Με το που τελειώνει, ακολουθεί η τελευταία ταινία του Αλέν Ρενέ, που βραβεύθηκε στο Βερολίνο λίγες μέρες πριν ο μεγάλος σκηνοθέτης πεθάνει. Και στο κλείσιμο της μέρας και του Φεστιβάλ, “The Rapture”, που είναι μια από εκείνες τις φανταστικά άρρωστες ταινίες του Post Blue Velvet Days, γενικά ό,τι πρέπει για σβήσιμο.

Το τέλος έρχεται στο παραδοσιακό πάρτυ λήξης που όμως φέτος μεταφέρεται στο Six Dogs και δεν θα έχει για DJ τον Ηλία Φραγκούλη παρά τα λεγόμενα του ωρολογίου προγράμματος. Οπότε τι να πω, δεν ξέρω. Καλά θα είναι όπως και νά’χει, γιατί πάντα είναι.

Μέρα 12η

Καλή βδομάδα.