ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Είναι το “Alcatraz” το νέο “Lost”;

Ακόμα κυριότερα, μια άλλη ερώτηση: Χρειαζόμαστε ένα νέο “Lost”;

Η
νέα σειρά από το εργοστάσιο παραγωγής του JJ Abrams λέγεται “Alcatraz”
και, ναι, διαδραματίζεται εν μέρει στις θρυλικές φυλακές που έκλεισαν
στις αρχές των ‘60s αλλά δεν έχουν σταματήσει να τροφοδοτούν την ποπ
κουλτούρα με ιστορίες έκτοτε. Η βασική ιδέα είναι ενδιαφέρουσα όσο και
κάτι που μοιάζει να το σκέφτηκε ένα ενθουσιώδες 15χρονο (και δεν το λέω
για αρνητικό αυτό): Όταν έκλεισαν οι φυλακές, δε μεταφέρθηκαν αλλού όλοι
οι τρόφιμοι, γιατί λίγο περισσότεροι από 300 από αυτούς είχαν απλά
εξαφανιστεί. Χάθηκαν. Μέχρι που άρχισαν πάλι να εμφανίζονται, ο ένας
μετά τον άλλον. Στο σήμερα.

 

Τη
συνέχεια την υποθέτεις. Μια ομάδα αστυνομικών, ομοσπονδιακών αλλά και
Alcatraz geeks (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι κατά τα φαινόμενα) ξεκινούν το
κυνήγι όχι μόνο των επικίνδυνων δραπετών που επανεμφανίζονται, αλλά και
την ευρύτερης αλήθειας πίσω από αυτό το απίστευτο δεδομένο. Πώς είναι
δυνατόν να ταξίδεψαν αυτοί οι άνθρωποι 50 χρόνια στο μέλλον; Ποιος
κρύβεται από πίσω; Γιατί; Και τι σχέδια έχει για αυτός ο μυστηριώδης
αρχι-μπάτσος που τον ερμηνεύει ο Sam Neill του “Jurassic Park” ρίχνοντας
στην κάμερα τα πιο ύποπτα βλέμματα που έχεις δει από τότε που ο Ben
σταμάτησε να μηχανορραφεί εναντίον του Jack και του Locke;

Οι
συνδέσεις με το “Lost” είναι εκεί, όπως και με το “Fringe”, που με τη
σειρά του ήταν εκείνο που πρώτα ακολούθησε επιτυχημένα τα βήματα του
προκατόχου του. (Για την ακρίβεια το “Alcatraz” θυμίζει περισσότερο
“Fringe”, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη συλλογιστική αυτού του κειμένου.) Η
παρουσία μάλιστα του Jorge “Hurley” Garcia τις ενισχύει ακόμα
περισσότερο – όχι πως χρειαζόταν. Γιατί όμως υπάρχει εδώ και χρόνια τόσο
έντονη η ανάγκη να βρεθεί ένα “νέο Lost” (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό),
τόσο από τα κανάλια όσο κι από εμάς ως θεατές;

 

Ωραίες εποχές

Δεν
είμαι ο μεγαλύτερος φαν του “Lost” που μπορείς να βρεις. Για την
ακρίβεια δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τη σειρά σε αυστηρά καλλιτεχνικό επίπεδο,
για λόγους που μάλλον αφορούν κάποιο άλλο κείμενο. Όμως την επίδραση
του, τον τρόπο που το καταναλώσαμε μαζικά, την όλη εμπειρία της θέασής
του, βδομάδα τη βδομάδα, σεζόν τη σεζόν, δεν γίνεται να την αρνηθεί
κανείς. Ως άνθρωπος που έχει περάσει ένα αξιοσέβαστα (ή αξιολύπητα, όπως
το πάρεις) μεγάλο ποσοστό της ενήλικης ζωής του βλέποντας σειρές, μπορώ
να πω με μια κάποια βεβαιότητα πως δεν έχω διασκεδάσει περισσότερο τα
παρελκόμενα μια σειράς από ό,τι με το “Lost”.

Το
να βλέπεις μια σειρά είναι εκ των πραγμάτων μια σχέση με διάρκεια στον
χρόνο. Μια ταινία την είδες και τελείωσε, η σειρά πάει για καιρό. Που
σημαίνει πως αναπτύσσεις άλλους δεσμούς, κάτι που πολλαπλασιάζεται ως
εμπειρία όταν είναι πιο μαζική. Το “Wire” είναι ένα μεγαλειώδες
αριστούργημα, αλλά είναι κάτι που απλά κάποια στιγμή έβαλα τα DVD το ένα
μετά το άλλο και το είδα σε ένα σαλόνι, παρέα με τη λάμπα στη γωνία. Το
“Lost” ήταν event: Το βλέπαμε πάντα 2-3 μαζί, συχνά (σε φινάλε,
πρεμιέρες, διπλά επεισόδια) μαζευόμασταν παρέες διψήφιων μελών, το
επόμενο πρωί πάντα με τον καφέ τσεκάραμε τις νέες κουλές θεωρίες, για
μια-δυο μέρες το κεντρικό θέμα συζήτησης ήταν το “τι στα κομμάτια
γίνεται, μέρος 48”.

Δεν
ήταν “Sopranos”, αλλά από την άλλη τι είναι; Και με το “Sopranos” δεν
πέρασα ποτέ τόσο καλά. Η αλήθεια είναι, όσο κι αν η σειρά των
αγνοούμενων τελείωσε χωρίς να βρει ποτέ το δρόμο της (και πώς θα
μπορούσε, τελικά, έτσι όπως ήταν δομημένη;), πως μας λείπει. Γι’αυτό οι
θεατές δε σταματούν να βλέπουν νέες σειρές μυστηρίου στην ελπίδα πως θα
είναι το “νέο Lost”, και γι’αυτό τα κανάλια δε σταματούν να τις ψάχνουν:
Γιατί όλοι αναζητούν αυτού του είδους τη διαδραστική σχέση που είχαμε
για εκείνα τα 3-4-5 χρόνια με ένα κομμάτι entertainment, με κάτι δηλαδή
που κατά βάση είναι εκεί απλά για να το κοιτάς χωρίς να σε κοιτάει κι
εκείνο πίσω. Με ένα entertainment που στην εποχή του ίντερνετ είναι όλο
και πιο διασπαρμένο σε κομμάτια, με τον καθένα να έχει την δυνατότητα
και την ευκολία να ανακαλύψει κάτι δικό του, το “Lost” ήταν η σπάνια
κοινή εμπειρία.

 

Στο κυνήγι της συνταγής

Οι
σειρές που έχουν προσπαθήσει να ζωντανέψουν ξανά εκείνη τη συνταγή
είναι δεκάδες. Ψάχνοντας στο google τη φράση “tv shows like lost” επιστρέφουν πάνω από ένα 1 δις. αποτελέσματα. Εξ αυτών, πιο πετυχημένη απόπειρα (βάσει κοινού και διάρκειας)
πρέπει να θεωρείται το “Fringe”, που μοιράζεται πολλούς συγγραφείς
αλλά και κάτι από τη λογική: Πρώτα έρχονται οι χαρακτήρες με λίγο από
μυστήριο, και μετά έρχεται ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ.

(Ενδεικτικά, μια λίστα άλλων σειρών, που λιγότερο ή περισσότερο δεν τα κατάφεραν: “The Nine”, “The Event”, “Threshold”, “Surface”, “V”, “FlashForward”. To “Heroes” το πιστέψαμε για λίγο αλλά εξελίχθηκε σε καταστροφή, το “Terra Nova” ίσως κοπεί. Το “Once Upon a Time” είναι ομολογουμένως δυνατή υποψηφιότητα.)

Το
“Alcatraz” πάει να παίξει με τους ίδιους όρους, το κάνει ικανοποιητικά
για την ώρα, αλλά ακόμα κι αν παίξει το παιχνίδι σωστά είναι πολύ
δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα καταφέρει να φτάσει τα ίδια επίπεδα
λατρείας, μίσους, αφοσίωσης. Όλο και περισσότερο αρχίζει να φαίνεται πως
το “Lost” ήταν ίσως μια μοναδική περίπτωση όπου μια σειρά από πράγματα
έτυχαν αλλά και πέτυχαν, και που δύσκολα θα αναπαραχθούν με ίδιο τρόπο. Όπως και
όλο και περισσότερο αρχίζει να φαίνεται κάτι ακόμα: Πως κανείς, ούτε
τα κανάλια, ούτε το κοινό, δε θα σταματήσουν να το κυνηγούν.