Oι 100 που έπεσαν από τον ουρανό

Το γεγονός ότι μου αρέσει, ήδη από την εποχή του Mad Max και μετά, οτιδήποτε μετα-αποκαλυπτικό, έκανε δεδομένο ότι θα καθόμουν να δω με χαρά και αγωνία να δω τον πιλότο μιας σειράς που θέλει τον κόσμο να έχει καταστραφεί πριν από 97 χρόνια από μια πυρηνική καταστροφή και ότι έχει μείνει από την ανθρωπότητα να μένει σε ένα σαραβαλιασμένο διαστημικό σταθμό/ Κιβωτό.

Ειδικά από τη στιγμή που το όλο θέμα βασίζεται σε young adult μυθιστόρημα (με τα οποία επίσης έχω κόλλημα), με 100 από τους πιο αντιδραστικούς εφήβους να ‘εξορίζονται’ στη Γη ως κάτι σαν πειραματόζωα, προκειμένου να διαπιστώσουν οι υπεύθυνοι πόσο ραδιενεργό είναι ακριβώς το έδαφος και αν τους σηκώνει, τώρα που τους τελειώνει το οξυγόνο, να επιστρέψουν και οι υπόλοιποι.

Ειδικότερα από τη στιγμή που δευτεραγωνίστρια, πίσω από την ξανθιά Eliza Taylor (γνωστή από το Αυστραλέζικο Neighbours) που παίρνει τα ηνία και προσπαθεί να κάνει το σωστό (ενώ όλοι οι υπόλοιποι βασικά παρτάρουν) βρίσκεται ένα δικό μας κορίτσι, δηλαδή η ‘ατίθαση’ Ελληνοκαναδέζα Marie Avgeropoulos.

Το υπέροχα σμιλεμένο κορμί της οποίας (κομπλέ με ένα σετ πράσινα μάτια και ‘κοφτερά σαν λεπίδα’ ζυγωματικά) φρόντισαν οι παραγωγοί να δούμε ήδη από τον πιλότο, όταν έβγαλε τη φόρμα της και βούτηξε σε μια λίμνη, εντός της οποίας κρυβόταν (SPOILER ALERT) ένας τεράστιος φιδάκης-Διαμαντής.

Παρότι η παραγωγή δεν είναι ιδιαίτερα πλούσια, τα ειδικά εφέ δεν απογοητεύουν, όπως π.χ. (SPOILER ALERT) ένα ελάφι με δυο κεφάλια, το πρώτο σημάδι που έχουν οι 100 ότι η Γη στην οποία προσγειώθηκαν μπορεί να μην είναι ραδιενεργή, αλλά είναι φουλ στους κινδύνους.

Κάποιοι από τους οποίους έχουν 4 πόδια, άλλοι που σέρνονται και, φυσικά, οι πιο επικίνδυνοι από όλους, εκείνοι που στέκονται (SPOILER ALERT) σε δυο πόδια και έχουν μια τρομακτική απέχθεια στους ‘μετανάστες’. Ή, για την ακρίβεια, τους 100 ‘επαναπατρισμένους’.

Αν και το μεγαλύτερο ατού του The 100, από το οποίο έχουν προβληθεί 3 επεισόδια (ενώ το αν θα ανανεωθεί ή όχι παραμένει αβέβαιο) είναι το σενάριο. Το γεγονός ότι η ιστορία μοιράζεται μεταξύ του τι συμβαίνει κάτω στον πλανήτη, όταν 100 έφηβοι νοιώθουν για πρώτη φορά στη ζωή τους ελεύθεροι (σ.σ. στον σταθμό η τιμωρία για οποιοδήποτε έγκλημα, αν ήσουν άνω των 18, ήταν ο θάνατος), και πάνω στον σταθμό, όταν οι ενήλικες προσπαθούν να αποφασίσουν αν θα σκοτώσουν τον μισό πληθυσμό προκειμένου να επιβιώσουν οι υπόλοιποι ή αν θα ρισκάρουν και αυτοί να κατέβουν στη Γη.

Καθώς επίσης το γεγονός ότι οι σεναριογράφοι δεν φοβούνται να κάνουν μακροβούτι στην σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων και να τολμήσουν πράγματα (ειδικά από το 3ο επεισόδιο και μετά) που δεν περιμένεις να δεις σε μια εφηβική σειρά. Ειδικά σε μια εφηβική σειρά του CW που δεν φημίζεται ακριβώς για το πόσο ‘χαρντκορ’ θέλει να είναι.

Τέλος έχει ενδιαφέρον ότι, προφανώς εξαιτίας της επιρροής του Hunger Games, οι πιο δυνατοί και ενδιαφέροντες χαρακτήρες είναι αυτοί των γυναικών. Είτε πρόκειται για την μάνα και κόρη που προσπαθούν να κάνουν το καλό (στον διαστημικό σταθμό και στο έδαφος αντίστοιχα), είτε της σέξι μηχανικού (η Lindsay Morgan του General Hospital) από την οποία ελπίζουμε να δούμε πολύ περισσότερα πράγματα καθώς προχωράει η σειρά.

Πραγματικά ελπίζω τα πράγματα να πάνε καλά και το The 100 να ανανεωθεί, καθώς έχει φτάσει να είναι η τρίτη σειρά που λαχταρώ να παρακολουθήσω κάθε εβδομάδα μετά από το Game of Thrones (Η Κυριακή της πρεμιέρας πλησιάζει) και το Vikings. Ναι, τόσο ‘στερημένος’ από καλό sci fi έχω φτάσει να είμαι. Το ίδιο, φαντάζομαι, και εσείς.