FITNESS

Τελικά, γιατί γυμναζόμαστε;

Αναλύοντας μια διαφήμιση που (επιτέλους) βλέπει πίσω από τους σωστούς λόγους που κάποιος οφείλει να κάθεται κάτω από την μπάρα.

Ένας άντρας ξυπνά αχάραγα και ανάβει το φως του δωματίου του. Μια μπαλαρίνα στις μύτες των ποδιών της. Ένας άλλος άντρας  ανεβαίνει με σπριντ τα σκαλιά μιας κερκίδας. Οι επιταγές της καθημερινότητας σε συνδυασμό με τα λεπτά που κλέβουμε για να προσφέρουμε στον εαυτό μας κάνοντας γυμναστική.

Η τελευταία πρόταση έχει ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ρήμα ‘προσφέρουμε’. Κάπου θα μπερδευτήκαμε στο σχολείο (ή μήπως στο γυμναστήριο;) και η προσφορά άρχισε να μοιάζει περισσότερο με θυσία.

Σε ποιον θυσιάζουμε το κορμί μας; Και γιατί; Ποιος μας ζήτησε να ξεπερνάμε ψυχαναγκαστικά τα όρια μας κάθε φορά που σηκώνουμε βάρη στο γυμναστήριο; Ξέρεις πού μπερδευτήκαμε. Όλοι ξέρουμε. Η καθημερινότητα έγινε τόσο πιεστική και ανταγωνιστική και αυτό όχι απλά βγαίνει προς τα έξω. Αυτό βγαίνει στον τρόπο (και τους λόγους) που διαλέγουμε να γυμναστούμε.

Και ξαφνικά, εμφανίζεται μια διαφήμιση στους δέκτες μας και μας ξεκλειδώνει. Πώς; Με μια μικρή επίσκεψη-επιστροφή στα αυτονόητα.

Δεν μας κυνηγάει κανείς.

 

Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να κρίνω πράγματα και καταστάσεις λαμβάνοντας υπόψιν όλες τις παραμέτρους. Μόνο έτσι εξάλλου, θα μπορούσε κανείς να μεταλάβει το αληθινό νόημα της πιο πρόσφατης διαφήμισης της Bodytalk με το σλόγκαν που θυμίζει μανιφέστο, το ‘Train for Pleasure’.

Πίσω όμως στις παραμέτρους. Φαντάσου να άνηκε αυτή η διαφήμιση στην πανελλήνια ομοσπονδία ανθρώπων που αρνούνται να σηκωθούν από τον καναπέ. Αμέσως, το ‘χαλαρώστε παιδιά, δεν χρειάζεται να τραυματιστείτε στην προπόνηση’ θα γινόταν έρμαιο τρολαρίσματος και η δυναμική της πειθούς του θα πήγαινε άκλαυτη. “Ε λογικό”, θα συμπέραινε ο δέκτης του μηνύματος, “ένας αγύμναστος τύπος κράζει αυτούς που ιδρώνουν στα γυμναστήρια. Σιγά το νέο. Ας σηκώσω άλλες εκατό φορές τα κιλά μου τώρα”.

Όταν όμως η διαφήμιση ανήκει σε μια φίρμα άμεσα συνδεδεμένη με τους ανθρώπους που όντως αθλούνται ή πάνε γυμναστήριο ή τρέχουν συστηματικά ή η γιόγκα αποτελεί σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς τους, τότε το μήνυμα παίρνει άλλες διαστάσεις και περνάει στ’ αλήθεια στην άλλη άκρη.

Ποια είναι η ταπεινή μου γνώμη; Είναι τουλάχιστον θαυμάσια η ωδή στην απενοχοποίηση που προτείνει το παραπάνω βίντεο, ακριβώς γιατί έρχεται από αληθινούς ανθρώπους και ακριβώς γιατί απευθύνεται σε τέτοιους.

“Οι αληθινοί άνθρωποι παίζουν μπάλα για έναν μοναδικό, αληθινά σπουδαίο σκοπό. Για να διασκεδάσουν. Γυμνάζονται, όχι για να τιμωρήσουν το σώμα τους, αλλά επειδή το αγαπούν. Γυμνάζονται όχι για να γίνουν όμορφοι, αλλά επειδή είναι όμορφοι και σέξι και ζωντανοί”, λέει ο αφηγητής και ωθεί μερικούς ‘τυφλά φανατικούς της άσκησης’ να σταθούν για λίγο και να προβληματιστούν. Αλήθεια, ποιος σας κυνηγάει;

Παρότι αρκετά συγκεκριμένο και προσανατολισμένο στην άσκηση, το βίντεο της Bodytalk μπορεί να σταθεί αφορμή για να ανοίξει ελαφρώς η κουβέντα σχετικά με το πώς στεκόμαστε απέναντι από πρακτικά κάθε δραστηριότητά μας. Με αφετηρία το ‘γυμναζόμαστε για τη χαρά του να γυμνάζεσαι και όχι για να σπάμε ρεκόρ κάθε βδομάδα’, το μυαλό μπορεί να προχωρήσει αυτόματα σε μια σειρά από άλλες διαδικασίες που θα μπορούσαμε να απολαύσουμε αντί να εκτελούμε σαν στρατιώτες. Και αυτό λέγεται γυμναστική του πνεύματος.

Επιπλέον, πέρα από μια πάρα πολύ χρήσιμη υπενθύμιση σε όσους γυμνάζονται σκληρά, το μήνυμα ‘train for pleasure’ κλείνει το μάτι και στους λεγόμενους ‘καναπέδες’, την πλειοψηφία δηλαδή, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Η γυμναστική δεν είναι (και δεν οφείλει να είναι) αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας. Η γυμναστική οφείλει να είναι κάτι για το οποίο ανυπομονείς.

Ακριβώς όπως συνέβαινε στο σχολείο. Ποιος δεν περίμενε πώς και πώς το ‘επόμενη ώρα, γυμναστική’. Από το ίδιο υλικό είμαστε φτιαγμένοι. Ας μην τιμωρούμε το σώμα και το μυαλό μας. Θα διάβαζες κάτι σε μια γλώσσα που τσακίζει το μυαλό σου;

Θα σου άρεσε μια διαφήμιση που θα σε πίεζε να βασανίζεσαι κάθε μέρα και περισσότερο;