ORIGINALS

3 συμπεριφορές που πρέπει εδώ και τώρα να σταματήσουν

Ο Θωμάς Ζάμπρας τα βάζει με την ερώτηση 'πάχυνες;' και άλλες αμήχανες κοινωνικές συναναστροφές.

Υπάρχουν μερικές κοινωνικές συμβάσεις, τις οποίες έχουμε αποδεχτεί σαν φυσιολογικές και αντί να κάνουμε το παν για να τις εξαλείψουμε, προσπαθούμε να τις αντιμετωπίσουμε, παρά το γεγονός ότι μας εκνευρίζουν αφάνταστα.

Μέχρι πότε δηλαδή θα αισθανόμαστε άσχημα κάθε φορά που δεν έχουμε ψιλά; Γιατί να να πρέπει να απαντάμε στην ερώτηση “πάχυνες;”.

Οι παρακάτω τρεις συμπεριφορές, οφείλουν να σταματήσουν ΤΩΡΑ και πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να το πετύχουμε.

Η ερώτηση “Πάχυνες;”

Αυτή η ερώτηση που γίνεται από οικογενειακά τραπέζια μέχρι χώρους εργασίας και ακόμα επιβιώνει. Το εκπληκτικό είναι ότι συνήθως η ερώτηση έρχεται πριν καν τον χαιρετισμό. Είναι τόσο επείγον να επιβεβαιώσει ο άλλος αν πάχυνες, που προηγείται οποιοασδήποτε άλλης κοινωνικοποίησης.

(Κάτσε! Θα μου πεις σε λίγο για το ατύχημα του αδερφού σου. Πρέπει να μάθω τώρα! Πάχυνες;)

Μπορεί και να ισχύει, αλλά είναι κάπως αγενές και άκομψο να το παρατηρείς και να το κάνεις θέμα συζήτησης. Δεν είναι και το αγαπημένο θέμα κανενός. Και μάλιστα στο φέρνει σε ερώτηση. Να σε βάλει και σένα στο κόλπο. Να σε βάλει να το παραδεχτείς. Να συμμετάσχεις και συ στην ψυχολογική σου κακοποίηση. Δεν του φτάνει να το πει μπροστά σε κόσμο. Αυτό θα ήταν απλά villainy. Εδώ μιλάμε για έναν supevillain που σε υποχρεώνει να το παραδεχτείς ο ίδιος μπροστά σε κόσμο. Γιατί ουσιαστικά όλοι ξέρουμε, ότι δεν είναι τόσο ερώτηση, όσο δήλωση. Απλά για κάποιο λόγο το να τονίσεις ένα ελάττωμα σε κάποιον σε ερώτηση, είναι πολύ πιο κοινωνικά αποδεκτό, από το να του το τονίσεις σε κατάφαση.

(-ΠΑΧΥΝΕΣ! -Ώπα φίλε, δεν μπορείς να μου μιλάς έτσι. Δεν ήταν καν ερώτηση. Δεν νομίζεις ότι το τράβηξες λίγο; Δηλαδή ΟΚ με δείχνεις, φωνάζεις και πραγματικά χρειαζόταν να βγάλεις την μπλούζα σου για να μου το πεις;)

Το εκνευριστικότερο με την ερώτηση είναι, ότι μάλλον θα έχεις παχύνει όντως. Γιατί πόσο απαίσιος άνθρωπος θα έπρεπε να είναι κάποιος, για να σε ρωτήσει χωρίς καν να έχεις παχύνει;

(-Ει πάχυνες; -Τι; Όχι. Έχω χάσει 4 κιλά. -Είσαι σίγουρος; -Ναι. -Μήπως χάλασε η ζυγαριά σου; -ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ ΤΟΣΟ;!)

Ως άνθρωπος που νοιώθει εύκολα άβολα σε συζητήσεις, θα εκπλήσσομαι πάντα από το θάρρος και το θράσος αυτών των ανθρώπων. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ανεβαίνουν με τα παπούτσια στο κρεβάτι σου χωρίς να σε ρωτήσουν. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως δεν σκέφτεται κάποιος ότι αυτή η ερώτηση είναι εγγύηση για αμήχανη συζήτηση. Πως περιμένουν να πάει αυτή η κουβέντα;

(- Πάχυνες; – Ναι! Έχεις πολύ καλό μάτι! Για αυτό είσαι φίλος μου! – Ουάου! Και να σκεφτείς ότι στην αρχή ντράπηκα να πω κάτι! – Ρε χαζός είσαι; ΚΟΛΛΑ ΤΟ!)

Η ατάκα “Καλά εικοσάρικο/πενηντάρικο;! Δεν έχεις πιο ψιλά;!”

Αυτή η αρκετά υφαδόρικη συμπεριφορά έρχεται από ανθρώπους του τομέα των υπηρεσιών. Πιο δύσκολα θα το συναντήσεις με τέτοια απρόκλητη μαγκιά και ύφος σε μεγάλα καταστήματα βέβαια.

Η αλήθεια είναι ότι την συναντάς πιο συχνά σε δύο συγκεκριμένες κατηγορίες υπηρεσιών. Δεν θα θέλω να κάνω σχόλια με υπονοούμενα που θα φωτογραφίσουν συγκεκριμένες κατηγορίες επαγγελματιών. Θέλω να είναι ξεκάθαρο για ποιους μιλάω! Για αυτό θα το φωνάξω από ντουντούκα.

(ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΔΕΣ)

Οι περιπτεράδες και οι ταξιτζήδες δεν έχουν ΠΟΤΕ ψιλά. Τι απέγιναν τα ψιλά σε αυτή τη χώρα; Υπάρχει κάποιος που συγκεντρώνει όλα τα ψιλά σε μια προσπάθεια να κάνει τα χαρτονομίσματα άχρηστα, ρίχνοντας έτσι την παγκόσμια οικονομία; Έχω μια θεωρία για το ποιος μπορεί να είναι αυτός που λέμε. Είναι αυτός! Ο τύπος που πλήρωσε πριν από σένα με πενηντάρικο. Κάθε φορά η ίδια ιστορία σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ίδιων των επαγγελματιών. Πάντα ακριβώς πριν από σένα, μπήκε ένας τύπος με πενηντάρικο και πήρε όλα τα ψιλά. Χρόνια τώρα είμαι θύμα αυτού του μυστηριώδους τύπου που πηγαίνει σε ταξί και περίπτερα που θέλω να χρησιμοποιήσω και πληρώνει με πενηντάευρο ακριβώς πριν από μένα. Ποια είναι η πραγματική του ταυτότητα; Ποιο είναι το σχέδιο του; Έχω καταφέρει να τον πετύχω μια μόνο φορά από κοντά, πριν χαθεί μέσα στην νύχτα με ταξί. Κατάφερα να εξασφαλίσω μόνο μια μοναδική φωτογραφία του στο κυνηγητό, αλλά οι έρευνες δεν οδήγησαν πουθενά.

(Ναι, η φωτό είναι πολύ καλή, ειδικά αν σκεφτείς τις συνθήκες, ίσως να έπρεπε να είχα βρει περισσότερα με αυτή)

Και επανέρχομαι σε αυτή την αδικαιολόγητη συμπεριφορά Μου χει τύχει αρκετές φορές με τη θέα και μόνο χαρτονομίσματος μεγαλύτερου από δεκάευρο, να γίνει στο ταξί η σκηνή μάχης από το Κill Bill 2.

(Fun fact: Η στολή της Ούμα Θέρμαν είναι βασισμένη σε χρώματα ταξί)

ΟΚ, καταλαβαίνω να μην έχεις ψιλά, θα το λύσουμε παρέα. Αλλά μην εκπλήσσεσαι, ωρύεσαι και πέφτεις από τα σύννεφα με το πενηντάευρω μου, λες και πήγα να σε πληρώσω με κουπόνια 2+1 σε στριπτιζάδικο. Πραγματικά συγγνώμη που βγαίνοντας από το σπίτι δεν σκέφτηκα να πάω να χαλάσω για να μην σε ξεβολέψω, αλλά προσπάθησε να συγκρατήσεις την οργή σου, γιατί δεν φταίω σε κάτι. Λιγότερο αγενές, αλλά εξίσου αφοπλιστικό είναι αυτό το απόλυτο “Δεν έχω”.

Χωρίς τίποτα άλλο. Καμία πρόταση, καμία συνέχεια. Απλά δεν έχω. Ολικό αδιέξοδο.

(-Δεν έχω._ -Α οκ. Δεν μένει άλλη λύση. Θα κάτσουμε εδώ μέχρι να πεθάνουμε)

Η επιθετική επιμονή πωλητών

Και ποιος δεν έχει πέσει θύμα επιθετικού τηλεπωλητή. Είτε είναι η πιο φθηνή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ή η πιο απίστευτη προσφορά Ίντερνετ όλων των εποχών. Καταρχήν τηλεπωλητή, πάνω κάτω όλοι οι πάροχοι έχουν τις ίδιες τιμές στο Ίντερνετ! Δεν είναι τόσο εξωπραγματική η προσφορά σου. Δεν περίμενε εσένα ο κόσμος του Ίντερνετ να τον συγκλονίσεις. Κατά δεύτερον, είπα ήδη δεν ενδιαφέρομαι. Γιατί μιλάμε ακόμα; Κοίτα πως θα έπρεπε να πάει μια φυσιολογική συνομιλία μεταξύ πωλητή και πιθανού αγοραστή. Εκτύπωσε το σε κόλλες A4 και κόλλα το στο cubicle σου.

(Καλησπέρα ενδιαφέρεστε για μια προσφορά σταθερό­/ίντερνετ;)

(Όχι)

(Σέβομαι το “όχι” που είπατε και κλείνω τώρα. Αντίο)

(Είστε ευγενική και λογικότατη. Αντίο)

Αξίζει να εστιάσουμε εκεί που ο πιθανός πελάτης είπε όχι και η πωλήτρια, μην γνωρίζοντας καν που βρίσκεται εκείνη την στιγμή ο πιθανός πελάτης, απλά κλείνει το τηλέφωνο. Στην πραγματική ζωή όμως, ο πωλητής θα πίεζε την κατάσταση με επιθετικό μάρκετινγκ για να κλείσει την συμφωνία. Καταλαβαίνω λίγα πράγματα για την πίεση και τις απαράδεκτες συνθήκες αυτής της δουλειάς, μιας και την έχω κάνει για ένα επίπονο διάστημα. Το καταλαβαίνω αυτό από τη μία.

Αλλά από την άλλη, δεν με νοιάζει! Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για ποιο λόγο θέλω να κλείσουμε. Θα έπρεπε να φτάνει το “όχι” μου.

(- Όχι σας ευχαριστώ δεν με ενδιαφέρει! – Να σας κάνω πρώτα μια ερώτηση. – Να σας κάνω εγώ πρώτα μια ερώτηση; – Βεβαίως – ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ;!)

Αντί για τερματισμό της συζήτησης, παίρνεις πάντα διάφορες ατάκες βγαλμένες από σεμινάρια αντιμετώπισης πελάτη, που αγγίζουν πάντα τα όρια της εριστικής παρενόχλησης.

“Μα θα κλείσετε χωρίς να ακούσετε την προσφορά μας;”

“Καλά θέλετε να συνεχίσετε να πληρώνετε ένα σορό λεφτά. Γιατί να το κάνετε αυτό;”

“Όχι εντάξει ακούστε με, δεν σας απασχολήσω πολύ”

Μια φορά ­και αυτό είναι πραγματική ιστορία­ αφού προσπαθούσα για μήνες να αποχωρήσω από μια εταιρεία σταθερής και να συνεχίσω επιτέλους με την επόμενη και αφού οι ‘πληβείοι’ τηλεπωλητές δεν κατάφεραν να με πείσουν να μείνω, παρά τα χιλιάδες τηλέφωνα, η εταιρεία επιστράτευσε τα μεγάλα μέσα. Με πήρε κάποια κυρία, προφανώς υψηλά ιστάμενη και χρόνια στο κουρμπέτι του τηλεφωνικού τραμπουκισμού και ακολουθεί ο εξής διάλογος.

– Επιμένετε να φύγετε;

– Ναι.

– Το ξέρετε ότι η τάδε εταιρεία δεν έχει το τάδε στο δίκτυο της; (αποκρύπτω πληροφορίες για να μην γίνει σαφές για ποιες εταιρείες μιλάω)

– Το ξέρω. Δεν με νοιάζει.

– Ε ΩΡΑΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ *ΜΠΙΙΙΙΠ* ΜΕ ΤΟ ΑΠΑΡΧΑΙΩΜΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ ΤΗΣ!

– ΑΥΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ!

*μου το κλείνει στα μούτρα*

Δηλαδή, πραγματικά όχι. Αυτή η συμπεριφορά πρέπει να σταματήσει. Το “όχι”, σημαίνει όχι. Δεν σημαίνει “πίεσε λίγο την κατάσταση”. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, αυτή η συμπεριφορά φαίνεται creepy.

(- Θες να πάμε για φαγητό; – Σου έχω πει όχι! – Δεν δέχομαι όχι χωρίς να ακούσεις την προσφορά μου. – Θα φύγω τώρα. – Ναι ΟΚ)