OPINIONS

Ένας οδηγός εκφράσεων για την επιστροφή από τις διακοπές με τη βοήθεια του Ζοζέ Μουρίνιο

Ας αφήσουμε τον εκφραστικότερο των γραφικών ιδιοφυών προπονητών να μας καθοδηγήσει μέσα από τα στάδια της θλίψης για την επιστροφή μας στην πόλη μετά τις Αυγουστιάτικες διακοπές.

ΔΙΑΚΟΠΕΣ!! Amirite;;; Τι ζήσαμε πάλι!

Ναι, ναι, κάπως έτσι.

Όμως όλα τα ωραία έρχονται στο τέλος τους κι έτσι κι εσύ όπως όλοι μας, τα μαζεύεις σιγά σιγά και επιστρέφεις στην πόλη από όπου ήρθε, για να βρεθείς ξανά αντιμέτωπος με τις γνωστές υποχρεώσεις, το αφεντικό σου, το γνωστό διαμέρισμα, τη γνωστή ζέστη (σοβαρά, το τέλος Αυγούστου είναι ό,τι χειρότερο- όχι πια χαλαρό καλοκαίρι, όχι ακόμα κρύος χειμώνας).

Κάθε άνθρωπος τα αντιμετωπίζει διαφορετικά αυτά τα καταγεγραμμένα στάδια της θλίψης. Εμείς προσπαθήσαμε να τους βάλουμε εικόνα χρησιμοποιώντας ένα από τα μεγαλύτερα pop icons της εποχής μας (με την ευκαιρία της έναρξης της Πρέμιερ Λιγκ κιόλας), του Ζοζέ του Μουρίνιο.

Έλα, τα ξέρεις όλα αυτά τα στάδια.

Τα έχεις ζήσει.

Και θα τα ζήσεις ξανά.

(Καλό χειμώνα.)

Στην αρχή χαιρετάς τους καλοκαιρινούς σου φίλους άνετος

Λίγο μετά, στο καράβι της επιστροφής, κοιτώντας το νησί που αφήνεις πίσω

 

Στην πρώτη ένδειξη Wi-Fi στο κινητό σου

 

Εκείνο το μίτινγκ για το οποίο επέστρεψες χαράματα, τελικά μετατίθεται για την επόμενη μέρα άρα μπορείς να κοιμηθείς μια έξτρα μέρα

 

Η στιγμή που ετοιμόρροπος βγάζεις τα κλειδιά σου από την τσέπη για να μπεις σπίτι σου

Η στιγμή που φτάνεις πίσω σπίτι και πέφτεις επιτέλους για ύπνο στο κρεβάτι σου

 

Μμμμμ, air-condition…

 

Όταν ξυπνάς την πρώτη μέρα μετά την άδεια και για μια φευγαλέα στιγμή δεν είσαι σίγουρος τι μέρα είναι και πού είσαι και μετά θυμάσαι

 

Όταν προσπαθείς να δώσεις δύναμη στον εαυτό σου

 

Ο κύριος Μάκης από το απέναντι διαμέρισμα ξέχασε να σου ποτίσει μια μέρα, πάει ο φίκος

 

“Κάθε απόγευμα με το που πέφτει ο ήλιος είπαμε κύριε Μάκη”

 

Ναι, ναι, είναι όντως μια νεκρή κατσαρίδα

“Πώς είναι δυνατόν να πήρα κιλά, αφ– α, ήπια όντως τόσες μπύρες, ε;”

 

Πώς θα ήθελες να είσαι την πρώτη μέρα πίσω στο γραφείο

 

Πώς είσαι όντως

 

Η στιγμή που τελειώνει η πρώτη σου βάρδια

Οτιδήποτε σου πει το αφεντικό σου, στο μυαλό σου ακούγεται κάπως έτσι

 

Όταν σου ανακοινώνεται πως θα πρέπει για λίγες μέρες να καλύψεις εκείνον τον συνάδελφο που είναι ακόμα σε άδεια

 

“Μα δεν είναι δική μου δουλειά!”

 

(Τίποτα, αυτό μου άρεσε)

 

Αρχίζεις να πετυχαίνεις ξανά γνωστούς στο δρόμο

 

Όλοι οι άνθρωποι στην πόλη στην αρχή σου φαίνονται κάπως έτσι

 

Κι εσύ προσπαθείς να το παίζεις και καλά ότι εντάξει, χαίρεσαι που γυρίσαμε, έχεις γεμίσει μπαταρίες και τα λοιπά

 

Οι πρώτες μέρες στην πόλη περνούν κάπως έτσι

 

Όταν σε ρωτάνε πώς πέρασες

Πώς πέρασες στην πραγματικότητα

Το πρώτο βράδυ που βγαίνεις έξω κι όλοι ακόμα σκέφτονται θάλασσες

 

Όταν θυμάσαι με τους κολλητούς Εκείνο Το Βράδυ Των Διακοπών Για Το Οποίο Δε Θα Μιλήσουμε

 

Όταν το συζητάτε όντως

 

Ψάχνοντας στις κωλότσεπες της βερμούδας βρίσκεις εκείνο το τσαλακωμένο χαρτί με το τηλέφωνο που πήρες στην Ικαρία

“Φασούλα”

 

Όταν πας να στείλεις sms και διαπιστώνεις πως ο αριθμός που σου έδωσε όχι μόνο είναι λάθος, δεν είναι καν δεκαψήφιος

 

“Μα είναι δυνατόν να τον έγραψε λάθος;;;”

Υπολογίζοντας το μετά διακοπών μπάτζετ

 

Λέγοντας ιστορίες διακοπών με την παρέα κατά την επιστροφή

 

Και μετά την επιστροφή

“Μαλάκα μου τρελή φάσε ρε”

 

Τις άσχετες στιγμές που σου περνάει από το μυαλό πού άραζες το δεκαπενταύγουστο

 

Και τελοσπάντων για να μη τα πολυλογούμε