Τι έγινε ρε παιδιά, πού πήγαν τα φυσιολογικά φαγητά;

Μπριζόλα χοιρινή με πατάτες. Αυτό, τελεία, χωρίς περίεργες σάλτσες και μυστήρια λαχανικά με παράξενα ονόματα. Μακαρόνια με κιμά. Κοτόπουλο στη σχάρα. Φυσιολογικό κοτόπουλο, όχι κοτόπουλο που μεγάλωσε εσώκλειστο σε οικοτροφείο της Λιλ και μιλάει τέσσερις γλώσσες. Ριζότο. Ένα ωραίο ψάρι. Όχι τυλιγμένο σε κόκαλα άλλου ψαριού και σβησμένο με ξεθυμασμένο αναψυκτικό από την Τιφλίδα.

Απλά, ωραία, νόστιμα, κανονικά φαγητά. Πού πήγαν αυτά ρε παιδιά; Νιώθεις κι εσύ ότι όλο και περισσότεροι κατάλογοι μοιάζουν πλέον με το βοήθημα που είχες στα Αρχαία; Καλογραμμένοι, αλλά δεν καταλαβαίνεις και πολλά.

Να το παίξουμε ψαγμένοι πάμε ή να βάλουμε μια μπουκιά στο στόμα μας; Δεν λέω, να δοκιμάσουμε καινούριες γεύσεις, να ψαχτούμε, να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας, αλλά μην αισθανόμαστε κιόλας ότι ο σερβιτόρος είναι ο Μαέβιους Παχατουρίδης.

Σε περίπτωση που τόση ώρα απορείς για τι πράγμα μιλάω, ακολουθούν μερικά παραδείγματα πιάτων σε αθηναϊκά εστιατόρια, τα οποία αν και πιθανότατα είναι πεντανόστιμα, ο τίτλος τους παραπέμπει περισσότερο σε ποιητική συλλογή, παρά σε φαγητό.

Για αρχή, μερικά σαλιγκάρια

Με φρέσκια μαύρη τρούφα φυσικά, όχι έτσι σκέτα, μην τρομάζεις. Η επεξήγηση “γήινες γεύσεις” είναι ίσως πιο περιττή κι απ’ τα ίδια τα σαλιγκάρια. Ναι, εντάξει, σαλιγκάρια είναι, προφανώς και πρόκειται για γήινη γεύση, πιο γήινη δεν πάει.

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 3%.

Συνεχίζουμε με λίγο freddo ντομάτας

Πουγκάκι με μάραθο και freddo ντομάτας. Μιρεπουά, κάτι που αν μου έλεγαν πως είναι Γάλλος ζωγράφος της εποχής του Διαφωτισμού θα μου φαινόταν απολύτως πιστευτό. Ταρτάρ σε ζελέ πορτοκαλιού. Παπαρουνόσπορος. Χμ, θα τα δοκίμαζα όλα, αλλά φοβάμαι ότι ο συνδασμός παπαρουνόσπορου και μιρεπουά θα μου πέσει βαρύς. Και ναι, αυτή είναι μια απ’ τις πιο παράξενες προτάσεις που έχω γράψει ποτέ.

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 10%.

Σαλάτα δεν θα πάρουμε;

Φαγητό χωρίς σαλάτα, καλοκαίρι χωρίς θάλασσα. Και σαλάτα χωρίς φετούλες (awwwww, γλυκούλες φετούλες), κριθαρένια παξιμάδια και τρυφερά φύλλα ρόκας, δεν είναι σαλάτα. Τι, όχι; Ίσως η πιο γλυκούλα σαλάτα όλων των εποχών, με τις φετούλες και την τρυφεράδα της. Δεν θέλω καν να τη φάω, θέλω απλά να την πάρω μια τεράστια αγκαλιά.

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 90%.

Λίγο ζουλιέν ακόμα θα το ήθελα

“Κύριε Κωνσταντέν ήταν σαλάτα αυτή;” Μην εκνευρίζετε τον Ζουλιέν, πρέπει πάση θυσία να εισχωρήσουμε στους χώρους της διανόησης. Οι νιφάδες καλαμποκιού και το καραμελωμένο λευκό μπαλσάμικο θα έρθουν μαζί μας. Ονομάζω αυτή τη σαλάτα “Παρασκευά” και θα τη φάω.

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 100% (είπαμε, πρέπει πάση θυσία να εισχωρήσω στους χώρους της διανόησης”).

“Θα έρθει ο μάστορας να περάσει αμμοσωλήνες”

Περνώντας σιγά-σιγά στα κυρίως (φαντάζομαι), είμαι πια βέβαιος ότι απλά τοποθετούμε τυχαία ορισμένες λέξεις μαζί για να φαίνεται εντυπωσιακό το μενού. Ζελέ καβουριού/ ρίζα μαϊντανού, μαριναρισμένο μπαρμπούνι και αχινός (διασταύρωση;) με παγωτό(!) αχλάδι(!!) και άνηθο, παντζάρι τουρσί, φύκια. Φύκια, όπου μια φορά είχα οδηγήσει επιπλέον μισή ώρα για να πετύχω παραλία χωρίς αυτά και τώρα μου τα φέρνουν και στο πιάτο.

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 0(μηδέν)%.

Ωραία η πατάτα, βγαίνει και σε μωβ;

Απ’ ότι φαίνεται βγαίνει και ταιριάζει άψογα με τη μαρμελάδα κρεμμυδιού. Προφανώς και θα ταίριαζε. Γκεστ σταρ, ο αφρός φέτας, επειδή η κανονική θα μας πέσει βαριά, ενώ αν δεν είσαι φαν του παντζαριού τουρσί, μπορείς πάντα να το φας σε μορφή βελουτέ.

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 7% (από μαρμελάδα μόνο βερίκοκο) .

“Έχετε δύο λεπτά να σας μιλήσω για τη μαρμελάδα σύκου;”

Είπαμε, από μαρμελάδα μόνο βερίκοκο. Σορμπέ σαμπάνιας  με γαστρίτη πάντως θα δοκίμαζα, ακούγεται πολύ εκλεπτυσμένο. Αναμφίβολα όμως, MVP αυτού του πολυσυλλεκτικού μενού είναι η σάλτσα μελισόχορτου, ακόμα μια γήινη γεύση (κι ακόμα μια λέξη που ο υπολογιστής υπογραμμίζει με κόκκινο επειδή δεν ήξερε ότι υπάρχει).

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 22%.

Όχι άλλο σανό

 

Κάποια στιγμή πρέπει να γράψω για την αντιπάθεια που έχω στα περιστέρια. Ακόμα κι αυτή πάντως, δεν θα μου προσέφερε ικανοποίηση αν έτρωγα ένα περιστέρι. Τουλάχιστον όχι αν ήταν σερβιρισμένο με πουρέ σέλινο-φουντούκι και σανό. Σανό. Σ-α-ν-ό. Αν ήμουν ο Τριαντάφυλλος θα έγραφα ένα Σα-no και θα προχωρούσα αηδιασμένος.

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 0,1%.

Πιάτα για τα γούστα των άλλων

Άντε πάλι με τους αφρούς. Μετά τη φέτα, αφρός παρμεζάνας. Θα λέμε στα εγγόνια μας ότι κάποτε τα τυριά ήταν στερεά και δεν θα μας πιστεύουν.  Κρεμολάντε πορτοκαλιού γιατί το μιρεπουά με κάτι έπρεπε να κάνει παρέα. Από βανίλια τέλος, μόνο Μαδαγασκάρης. Οι υπόλοιπες είναι για κάτι βλάχους.

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 70% (4 πιάτα, κάτι θα βρω να πάρω).

Ώρα για γλυκάκι φραμπουάζ

Ναπολεόν από φραμπουάζ και κρέμα από μύρτιλα, πιο γκράντε παραγγελία σε γλυκό είχε κάνει μια φορά μόνο ο ίδιος ο Ναπολέοντας.  Παγωτό σαμπούκα για να συνδυάσεις γλυκό και ποτό, παγωτό βιολέτα για να συνδυάσεις γλυκό και άνοιξη και κουλί μοσχολέμονου γιατί ώρα είχε να κοκκινίσει μια λέξη και έπρεπε να κάνουμε all-in.

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 100% (σιγά μην δεν πάρω κουλί).

“Στους πόσους βαθμούς θα θέλατε το ψωμί σας;”

Θυμάμαι μια φορά που είχα πάει να φάω το ψωμάκι μου το ωραίο με το βούτυρο και το μέλι (είχε τελειώσει η μαρμελάδα σύκου) και μου το έφεραν στους -199 βαθμούς Κελσίου. Ακόμα γελάω. Ποιον πάτε να κοροϊδέψετε; Τι είμαι, κανένας άσχετος, να μην τρώω το ψωμί μου στους -196 βαθμούς όπως μου το έφτιαχνε η γιαγιά μου. Για όνομα του Θεού.

Πιθανότητες να το παραγγείλω: 15% (δύσκολο να πετύχουν τους -196 βαθμούς).