Ήμουν κι εγώ στο Μιλάνο, στον τελικό του Champions League

Τι δουλειά είχες εκεί, θα ρωτήσει κάποιος, εσύ για τα videogames γράφεις. Λογική ερώτηση με βάση το προφίλ μου στο site, ταυτόχρονα αδιανόητη για όσους γνωρίζουν τη λόξα μου για το ποδόσφαιρο (το μπάσκετ και την F1). Βέβαια, gaming λόγος υπήρχε που βρέθηκα στο Μιλάνο, αλλά δεν μπορώ να τον αποκαλύψω ακόμη. Ο καιρός γαρ εγγύς, όμως.

Πάμε στο ποδοσφαιρικό κομμάτι που δεν καλύπτεται από εμπάργκα. Από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία, τις οποίες ρούφηξα όσο πιο απολαυστικά μπορούσα. Ήταν όνειρο ετών να παρακολουθήσω έναν τελικό Champions League.

 

Aeroplano

Καλά, και το 1994 (18 ετών, ένα κλικ πριν τις πανελλήνιες) ή το 2007 (31 ετών, με την παλιά μου δουλειά να είναι κλικ μακριά από το ΟΑΚΑ), που ήσουν, τι έκανες; Για να μην το πολυλογώ, δεν φημίζομαι για την τύχη μου, είμαι και λίγο αυτόχειρας ορισμένες φορές. Άσε που στον τελικό του 2007 έχει πέσει το ρεύμα στο σπίτι. Επανέρχεται λίγο πριν ο Filippo Inzaghi κάνει με στηθιά το 1-0. Όπως και να ‘χει, τώρα είμαι στο αεροπλάνο προς Ρώμη και μετά Μιλάνο. Ελάχιστοι το ξέρουν ότι πάω στον τελικό, για το ζηλόφθονο το μάτι, να μην τριτώσει το κακό.

 

Στο αεροπλάνο είμαι μαζί με τον Δημήτρη Παπαδόπουλο. «Δημήτρη, για τον τελικό;» ρωτάω αφελώς. Ο άνθρωπος απαντά ευγενέστατα σε έναν περίεργο άγνωστο «Ναι, μέσω Λέτσε», αντί να μου πει, π.χ., «όχι, πάω για να εισάγω μοτσαρέλα», και χάνεται στο βάθος της ατράκτου.  Κύριος, γι’ αυτό και δεν θα δεχτώ αστεία για το αν η μύτη του είναι εντός του εναερίου χώρου της θέσης.

 

Piazza del Duomo

Παρακάμπτω όλα τα υπόλοιπα, τα απαγορευμένα, και μεταφέρομαι στο Σάββατο, μεσημεροαπόγευμα πριν τον τελικό. Στη φημισμένη piazza del Duomo και στους γύρω δρόμους έχει στηθεί γιορτή. Περιττή επισήμανση, σχεδόν αυτονόητη, χωρίς καμία φασαρία, χωρίς καμία που να παίρνω χαμπάρι. Μεθυσμένοι υπάρχουν, αλλά είναι χαρούμενοι που είναι εκεί και όχι στο σπίτι τους, δεν θέλουν να χαλαστούν και να χαλάσουν. Μαζί τους και οι Μιλανέζοι, με φανέλες Milan και Inter. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, κυριολεκτικά.

 

Το πούλμαν κάνει δύο ώρες να φτάσει στο San Siro. Η polizia έχει κλείσει τα πάντα, σχεδόν τα πάντα, η πρόσβαση έχει πόνο και αναμονή, άρα και υπομονή. Που δεν έχω. Καίγομαι να φτάσω στο γήπεδο, μέσα στο πούλμαντο (ενικός του πούλμαντα) μας μοιράζουν τα εισιτήρια/ διαπιστεύσεις. Ακόμα δεν το έχω πιστέψει.

 

Παρένθεση. Πριν φύγω για το Μιλάνο, ο Θέμης Καίσαρης μου πετάει ένα απόφθεγμα, ένα από τα γνωστά του που θα ήθελα πολύ να διαψεύσω (γιατί απλούστατα λατρεύω να αντιδικώ μαζί του, έτσι για το τίποτα), αλλά σπάνια γίνεται. «Το San Siro το αδικεί η τηλεοπτική εικόνα, είναι πολύ καλύτερο απ’ ότι φαίνεται». 100% σωστός, το λέω και σχεδόν συγχύζομαι. Ήδη απέξω στέκει επιβλητικό, σαν κάστρο.

Πριν τον αγώνα, είμαστε προσκεκλημένοι στο Football Village για το Hospitality, μάσα για να μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας. Οι Ρώσοι αγοράζουν αναμνηστικά σαν στραγάλια, ένας μπροστά μου κάνει λογαριασμό 550 ευρώ. Καταφέρνω να προλάβω/ τσιμπήσω δύο T-Shirts, 60 ταπεινά ευρώ συνολικά, δεν είναι καν για μένα. Ξαφνικά, εμφανίζεται ο Christian Karembeu.

 

«Καλά, ποιος είναι αυτός και θέλουν όλοι φωτογραφία», με ρωτάει ένας τύπος. Αδυνατώ να πιστέψω ότι είναι εκεί και δεν ξέρει (για τον Hasan Salihamidžić, δεν είχα φιλοδοξίες). Μουρμουρίζω ένα «Christian Karembeu, former Real Madrid player» και εξαφανίζομαι πριν πω κάτι που θα μου απαγορέψει την είσοδο στις κερκίδες. Οι Ιταλοί είναι αυστηροί, για παράδειγμα το κάπνισμα δεν επιτρεπόταν ακόμα και σε ανοικτό χώρο, γιατί ανήκει στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου. Πάλι καλά που δεν είχαν κι αυτές τις απαράδεκτες καμπίνες, προσβολή για το ανθρώπινο είδος. Άλλη φορά αυτά, έχουμε γιορτή.

 

San Siro, σαν όνειρο

Ανεβαίνω τα σκαλιά ένα προς ένα για να φτάσω στον τελευταίο όροφο, μου φαίνεται σαν το Παλαμήδι (καιρός να το κόψω το τσιγάρο αντί να γκρινιάζω). Η απόλυτη δικαίωση του Καίσαρη έρχεται όταν τελειώνει και το τελευταίο σκαλί και βγαίνεις στις κερκίδες. Παλιό ξε-παλιό, είναι εντυπωσιακό, απ’ ότι μπορώ να φανταστώ στα πρότυπα των Bernabeu και Camp Nou.

 

Στη μία πλευρά είναι ο κεντρικός πυρήνας των οπαδών της Atletico, στην άλλη της Real. Ανάμεσα, οι ουδέτεροι και διάσπαρτοι φίλαθλοι και των δύο, αυτοί της Real μοιάζουν περισσότεροι. Ποιον υποστηρίζω; Την απόφαση την έχω πάρει από το σπίτι, πιθανότατα από τη στιγμή που ο Cristiano έχει κάνει το 4-1 και πανηγυρίζει λες και έκανε το 2-1 στο 120 του τελικού του 2014 (με ένα πέναλτι που γέλασαν και τα γρασίδια). Και οι δύο μου είναι συμπαθείς, με την Μπαρτσελόνα στραβώνω λίγο, διαθέτω εμφανίσεις και των 2. Στη βαλίτσα μπήκε αυτή της Atletico, αυτή και φορέθηκε.

Αλλά και να μην το είχα (προ)αποφασίσει, θα το έκανα συνειδητά στο γήπεδο, κάτι που συνέβη με την πλειοψηφία των ουδέτερων. Ο παλμός και το πάθος των οπαδών της Atletico συγκινεί, πεινασμένος εναντίον χορτάτου. To μάτι του ενός γυαλίζει, του άλλου έχει την αυτοπεποίθηση του ισχυρού, δεν χρειάζεται να φωνάξει και πάρα πολύ.

 

Με τις κολόνες του San Siro να μοιάζουν με πολεμίστρες, κάθε φορά που οι ερυθρόλευκοι φωνάζουν Atleti, Atleti δυνατά με πάθος και με δύναμη (Σταύρος Διαμαντόπουλος, νομίζω), δίνεται η εντύπωση ενός τακτικού στρατού που ανά πάσα στιγμή θα επιτεθεί στους απέναντι. Οι λευκοί είναι πιο ήσυχοι.

 

Σφύρα το

Οι οπαδοί της Atletico στραβώνουν με το καλλιτεχνικό μέρος. Σφυρίζουν, αδημονούν, εδώ έχουμε πόλεμο κι εσείς το κάνατε φεστιβάλ και όπερα.

 

Είναι άλλη η αίσθηση να «είσαι μέσα» συγκριτικά με την τηλεόραση, το ξέρει και ο τελευταίος που έχει βρεθεί στο γήπεδο. Ακόμα και ο πιο άσχετος γίνεται ελάχιστα πιο σχετικός, αισθάνεται, αντιλαμβάνεται, βιώνει. Δεν υπάρχει η δικτατορία του τηλεοπτικού φακού που σε πηγαίνει όπου θέλει, εστιάζεις όπου σε βγάλει το ένστικτο. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, βλέπεις ότι οι ερυθρόλευκοι ποδοσφαιριστές διακατέχονται από το πολεμικό κλίμα των οπαδών τους. Αλλά οι «άλλοι» έχουν μπει να παίξουν, νιώθουν ανώτεροι.

Αντέχουν στο ξύλο, ακούνε τον διευθυντή ορχήστρας Ζιζού για γρήγορες εναλλαγές της μπάλας (το οποίο το δείχνει σε κάθε ευκαιρία με τα χέρια του ώστε να σπάσει η άμυνα της Atletico), προειδοποιούν με την πρώτη στημένη φάση, σκοράρουν στη δεύτερη. Το όνειρο των bravehearts χλωμιάζει.

 

Δίπλα μου κάθεται ένας Γάλλος. Αρχικά, υποστηρίζει καθετί το γαλλικό που βρίσκεται πάνω στο χορτάρι και σε μια ντρίπλα του Benzema λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή και κοντά στην τελική γραμμή πετάγεται και κάνει σαν μαϊμου. Αλλά δεν παίρνει ώρα μέχρι να γίνει φουλ Ατλέτικο, εκτός από υποστηρικτής του Griezmann. Μαζί σχολιάζουμε ότι η Atleti δεν εκμεταλλεύεται το κενό που έχει μπροστά του ο Filipe Luis, o αριστερός μπακ-χαφ δεν τροφοδοτείται όσο θα έπρεπε. Ένα σουτ του Juanfran στο 25 πετιέται στην εξέδρα. Ο Σιμεόνε χειροκροτεί, οι οπαδοί παραμένουν σε εμπόλεμη κατάσταση αλλά η ομάδα έχει θέμα.

Ημιχρόνιο. Οι περισσότεροι σχολιάζουν το ανάλατο του πράγματος, αλλά δεν παύω να νιώθω τυχερός, η ατμόσφαιρα είναι απίστευτη. Σέντρα, ξεκινάει το δεύτερο, και όλοι αντιλαμβάνονται, πάλι από τα πρώτα δευτερόλεπτα, την διαφορετική αύρα. Η Ατλέτικο είναι πλέον ευθυγραμμισμένη στα πάντα με τη λαοθάλασσα που την ακολούθησε ως το Μιλάνο. Σαν τον καρχαρία που μυρίζει αίμα, επιτίθεται, θέλει να κυριαρχήσει κι ας φάει το κεφάλι της. Πέναλτι, χάος, 1-1 από νωρίς;

 

Όχι. Αλλά τα παλικάρια δεν πτοούνται, συνεχίζουν. Ο Carvajal φεύγει υποβασταζόμενος και δακρυσμένος, ξέρει ότι μπορεί να χάσει και το EURO 2016. Οι ερυθρόλευκοι δεν χειροκροτούν, είναι σαν να λένε «βγάλαμε έξω τον έναν, μας μένουν άλλοι 10». Ευκαιρία του Savic, απαντά ο Bale (μαζί με τους Modric και Ramos, οι 3 κορυφαίοι της Ρεάλ), επιτέλους έχουμε ματς. Ο Simeone απευθύνεται προς τους στρατιώτες στην εξέδρα οι οποίοι, σαν να κάνουν οπλοασκήσεις, τινάζονται ομοιόμορφα και φωνάζουν Ατλέτι, Ατλέτι.

Καραγκιόζης ο Ντιέγκο; Πάντως Pepe δεν είναι, ο οποίος τουλάχιστον σε δύο φάσεις προσποιείται ότι τον χτύπησαν στο μουτράκι, κι άλλη μία ότι έχει πάθει θλάση σε όλο του το κορμί ώστε να μην πάρει κίτρινη κάρτα. Ο ρυθμός ξαναπέφτει, μέχρι να τσιμπήσει σαν κόμπρα ο Carrasco με ένα γκολ αλά Pro Evolution Soccer. Λομπίτσα στην πλάτη της άμυνας, διπλός κύκλος, σουτ-προβολή 1-1. Σαν ηφαίστειο που ξυπνά.

 

Η Ατλέτικο προσπαθεί να πιστωθεί το μομέντουμ, η Ρεάλ αντιδρά, δείχνει χαρακτήρα βασίλισσας. Πλέον και ο χορτασμένος θέλει να φάει κι άλλο, δεν μπορούν οι δεύτεροι της Μαδρίτης να σηκώσουν κούπα, μιλάει ο εγωισμός. 89 λεπτό κι ένα αγοράκι τραβολογά τον μπαμπά του για να πάει τουαλέτα. Ποιος ξέρει πόση ώρα τον παρακαλάει αλλά, διάολε, είναι στιγμή αυτή τώρα; Συμπονώ βουβά τον συνάδελφο πατέρα και επιστρέφω το βλέμμα μου στις 4 γραμμές.

Τέλος κανονικής διάρκειας, αφού πρώτα βράζει ο τόπος με το τάκλινγκ του Ramos. Είναι τόσο κυνικό που, μπορεί (;) να μην είναι ο ορισμός της κόκκινης, θα πρέπει όμως να εφευρεθεί ένα καινούριο είδος κάρτας για να τιμωρείται παραπάνω από κίτρινη. Αν ο Simeone βρεθεί σε άλλο πάγκο, θα είναι η πρώτη του μεταγραφή, τέτοιους θέλει.

 

Μέχρι το τέλος, hasta el final

Στην παράταση, έγινε βασικά της κράμπας. Η Ατλέτικο είχε προσπαθήσει ήδη αρκετά, πιθανώς και πάνω από τις δυνάμεις της. Μόνο ο Carrasco έδειχνε πλέον επικίνδυνος, Saul και Gabi (και Koke), δεν είχαν άλλα αποθέματα, έσβηναν. Τις καλύτερες ευκαιρίες τις έχει η Ρεάλ (Modric, Bale, μέχρι και ο αθόρυβος Casemiro) αλλά κι αυτή δεν δείχνει διατεθειμένη να ρισκάρει. Πάμε για ψυχοφθόρα διαδικασία, είναι φανερό.

 

O Γάλλος από δίπλα που έκανε την τσίτα, με ρωτάει τι βλέπω. Keylor Navas, ξέρω τι σου λέω, σκεπτόμενος άμεσα την Κόστα Ρίκα και τον αγώνα των 16 στο Μουντιάλ. Μόνο που δεν περίμενα να βρει μπροστά του έναν Καρνέζη. Από το πρώτο πέναλτι της Ρεάλ, ο Oblak έχει δυσκαμψία, σαν να τον ταλαιπωρεί κήλη στο μεσοσπονδύλιο δίσκο. Και στην ουσία, ο Navas δεν χρειάστηκε καν. Αστοχεί ο Juanfran.

 

Μέσα ο Cristiano και πάπαλα, μια ειρωνεία να με το συμπάθειο, από το Μιλάνο μέχρι τη Λισαβόνα του 2014.

 

Έξαλλα πανηγύρια, ενδέκατη κούπα η Ρεάλ (μόλις τρεις ήττες σε τελικό), 0 στα 3 η Ατλέτικο, περίπου σαν αυτό που είπε ο Lineker αλλά για συλλόγους: στο τέλος κερδίζει η Ρεάλ. Οι λευκοί φωνάζουν δύο συνθήματα που μοιάζει να περιπαίζουν τους απέναντι. Οι τελευταίοι φωνάζουν ένα Ατλέτι, Ατλέτι για το δρόμο, χειροκροτούν και χειροκροτούνται από Simeone και παίκτες, και φεύγουν πριν την απονομή.

Αυτή η μάχη χάθηκε. Αν ήταν σινεμά, ο Juanfran θα ευστοχούσε και ο Cristiano θα έστελνε την μπάλα εκτός San Siro, ο Oblak δεν θα το έπιανε ούτε σε ταινία. Το outsider θα επικρατούσε, ένα happy end τύπου Rocky (πάλι μπροστά μου ο Καίσαρης).    

 

 

Aeroporto

Ταλαιπώρια η επιστροφή, περίπου 20 ώρες στο πόδι, καθυστερήσεις, κόντρα καθυστερήσεις, χαμένες ανταποκρίσεις, ημι-άρρωστος με συνάχι, βήχα και πονόλαιμο, ένας μικρός Tom Hanks στο The Terminal. Θα το έκανα ξανά, έστω κι αν ήξερα το μαρτύριο της επιστροφής; Ναι, δεν το συζητάμε.

Με μοναδικό συμπαραστάτη στο πλευρό μου το Wi-Fi στις ατέλειωτες ώρες αναμονής, πήρα γεύση για το τι πίστευαν οι άλλοι, οι τηλεοπτικοί, για τον αγώνα. Κακός τελικός, ειδικά το πρώτο ημίχρονο. Ούτε να συμφωνήσω μπορώ, ούτε να διαφωνήσω, είναι άλλες εμπειρίες. Άλλο το πίτσα-μπύρα-μπάλα, άλλο το μέσα. Να το θέσω αλλιώς; Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Ο καλύτερος τελικός είναι αυτός που έζησες, όχι αυτός που είδες. Φαντάσου τώρα να είναι και σαν της Πόλης το 2005, και το λέει αυτό ένας φίλος της Manchester United. O N E I Ρ Ο.

 

Τα φώτα έσβησαν στο San Siro, το 2017 θ’ ανάψουν στο Cardiff, η επόμενη ευκαιρία σου να ζήσεις από κοντά έναν τελικό Champions League. Ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνεις οικονομίες, ίσως ν’ αξίζει τον κόπο. Από τη δική μου wishlist έφυγε. Επόμενος στόχος; Αγώνας F1, κατά προτίμηση στο Spa. Κι ας βρέχει, δεν έγινε και τίποτα, αυτά είναι που μένουν.