Πώς είναι να είσαι το κορίτσι του δρομέα

Εν αρχή ην το περπάτημα.

Ή μάλλον όχι. Πάμε λίγο πιο πίσω.

Εν αρχή ην το “έχω πάρει δεκαπέντε κιλά”.

Όχι πέντε, όχι δέκα, αλλά δεκαπέντε ολόκληρα κιλά άφησε δωράκι στο σώμα του αγοριού μου η διακοπή του καπνίσματος. Και βέβαια, όταν το καλοσχηματισμένο, 1,90 κορμί του αγοριού σου κουβαλάει ξαφνικά το βάρος ενός μικρού κοάλα, εννοείται πως τον ενθαρρύνεις να πάει για περπάτημα. Γιατί απλά δεν ξέρεις τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Μαζί με το περπάτημα ήρθε και το application. Μια απλή εφαρμογούλα στο κινητό άρχισε ξαφνικά να λέει στο αγόρι μου τι πρέπει να κάνει, πώς πρέπει να το κάνει, πόσα λεπτά να κάνει διατάσεις, πόσα να περπατήσει, πόσα να τρέξει. Η ζήλια άρχισε να φουντώνει μέσα μου για την υπακοή που επιδείκνυε απέναντι σε μια εφαρμογή εκείνος που -6 χρόνια μετά και αμέτρητη γκρίνια αργότερα- δεν έχει ακόμη μάθει ακόμη πως με εκνευρίζει αφάνταστα να αφήνει επάνω στον πάγκο της κουζίνας το μαχαίρι που έκοψε την φέτα (σιχαίνομαι τη φέτα, ΟΚ;).

Μετά το application ήρθε ο @Freddos. Αυτός ο σύγχρονος ρήτορας, αυτός ο λαοπλάνος στρατολογεί ύπουλα κόσμο και τον μυεί στην αίρεση του #1morekm (το οποίο, να μου το θυμηθείς, με τους ρυθμούς που μεγαλώνει, μια μέρα θα κατακτήσει τον κόσμο, θα σβήσει το χρέος της χώρας, θα βουλώσει την μαύρη τρύπα). Μέρα παρά μέρα τρέξιμο προτείνει ο Freddos; Μα και βέβαια θα τον ακούσουμε. Καινούργια παπούτσια λέει ο Freddos; Την άλλη μέρα να ‘μαστε στο κατάστημα αθλητικών ειδών. Όχι πολύ αργότερα, μπήκε και η new age υγιεινή διατροφή στη ζωή μας: Τι πίτουρα βρώμης, τι ταχίνια, τι goji berries και σπιρουλίνες – ξυπνούσα κάθε πρωί και έβρισκα στο νεροχύτη υπολείμματα από συσσίτια προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς του Ρίο.

Και όσο αυξάνονταν τα λεπτά και τα χιλιόμετρα, τόσο αυξανόταν το paranormal activity στο σπιτικό μου. Πού πήγε το πρώην τεμπέλικο αγόρι μου, αυτός που δεν κουνούσε βλέφαρο πριν τις 9:30, ακόμη κι αν απ’ έξω περνούσε η μπάντα του δήμου; Ποιος είναι αυτός ο ανώμαλος στο κρεβάτι δίπλα μου, που πετάγεται έξω από το ζεστό μας πάπλωμα και παίρνει τους δρόμους στις 7 το πρωί;

Μαζί με τα πρωινά ξυπνήματα ήρθαν και τα νυχτερινά κουτουλήματα, με συνέπειες ολέθριες για μια σχέση που έχει χτιστεί επάνω στο κλισέ τρίπτυχο “σειρά-καναπές-delivery”. Πώς να μη σείεται συθέμελα το οικοδόμημα όταν ο ένας από τους δύο βοσκάει σαλάτες αντί για πίτσες, ροκανίζει Μακεδονικούς χαλβάδες αντί για σουφλέ σοκολάτας (αφού είναι, λέει, η σωστή επιλογή για γλυκό και του δίνει ενέργεια όταν τρέχει) και γλαρώνει στα πρώτα 7 λεπτά της πλοκής;

Αποχαιρέτα τις παλιές σας συνήθειες, αποχαιρέτα και την λίμπιντο που χάνεις. Από κάποιο σημείο και έπειτα, ο δρομέας επιδεικνύει ερωτικό ενδιαφέρον μόνο για τα χιλιόμετρα που καταπίνει. Και εσύ, το κορίτσι του runner, μένεις πίσω να κοιτάς αηδιασμένη τα πεταμένα χοντροπάπουτσα στο χολ, τα μουσκεμένα σώβρακα στο πάτωμα, τις ιδρωμένες κάλτσες στο καλοριφέρ του μπάνιου, τα χρησιμοποιημένα hansaplast στο νιπτήρα, που έκανες το λάθος και ρώτησες σε τι χρησιμεύουν και τώρα ο εγκέφαλός σου δεν μπορεί με τίποτα να διαγράψει την εφιαλτική εικόνα που δημιούργησε και η οποία περιλαμβάνει αίμα, δάκρυα, ιδρώτα και ρώγες.

Το αγόρι σου τρέχει, τρέχει, τρέχει και μαζί του τρέχουν οι εξελίξεις. Το αγόρι σου μαθαίνει νέες διαδρομές. Το αγόρι σου μιλάει πια με αποστάσεις, το μίνι μάρκετ είναι στα 400 μέτρα, το ζαχαροπλαστείο στα 1,4 χλμ, το θερινό σινεμά απέχει 20 λεπτά γρήγορο βάδην. Το αγόρι σου κάνει νέες γνωριμίες. Το αγόρι σου χαιρετάει άγνωστες δεσποινίδες με καυτά αθλητικά σορτσάκια. Το αγόρι σου αρχίζει να παίρνει μέρος στα #1morekm και όταν επιστρέφει παραμιλάει για όμορφα αγόρια και κορίτσια που συγκεντρώνονται στα πιο ειδυλλιακά σημεία της πόλης και τρέχουν χωρίς να νοιάζονται για τον προορισμό. Αρχίζει να μιλάει για lovebars με ταχίνι και ανησυχείς πως έχουν μπει και ερωτικά βοηθήματα στο παιχνίδι. Αρχίζει να σου μιλάει για μελλοντικές διοργανώσεις και το πρόσωπό του φωτίζεται σαν παιδιού που του ζητούν να περιγράψει πως φαντάζεται την Disneyland.

Και κάπως έτσι, έρχεται η στιγμή για το ταξίδι. Εν προκειμένω μέχρι την Μεσσηνία, που ξαφνικά αντί για «πού να τρέχεις τώρα» έγινε «μια γκαζιά δρόμος», για χάρη του κορυφαίου αθλητικού event NavarinoChallenge, που διοργανώθηκε για μια ακόμη χρόνια στο εκπληκτικό resort Costa Navarino. Ένθερμος υποστηρικτής της διοργάνωσης, ο Μακεδονικός Χαλβάς, αγαπημένο γλυκό και των δυο μας, εκείνου γιατί «…χαρίζει απίστευτη ενέργεια, είναι από 100% αλεσμένο σουσάμι, περιέχει μεγάλες ποσότητες πολυακόρεστων λιπαρών οξέων, φυτικές ίνες, ασβέστιο, σίδηρο, βιταμίνη Ε, φυλλικό οξύ μπλαμπλαμπλαμπλα…» και σε μένα γιατί -εεε, hello;- είναι πεντανόστιμος.

Στο ταξίδι κατάλαβα ακριβώς τι σημαίνει να είσαι το κορίτσι του δρομέα. Είτε συνοδεύεις τον υπερμαραθωνοδρόμο Dean Karnazes, είτε κάποιον από την υπερομάδα της 24media, είτε το δικό μου υπεραγόρι, οφείλεις να σταθείς επάξια δίπλα του: θα κοιμηθείς με το ζόρι νωρίς μαζί του, για να μπορέσει να ξυπνήσει γεμάτος ευεξία το πρωί. Θα τον πας στο σημείο της αφετηρίας, λέγοντας του πόσο “ευκολάκι” είναι αυτό που πάει να κάνει.

Θα νιώσεις την καρδιά σου να καλπάζει όπως εκείνος μέσα στο στήθος σου, καθώς τον κοιτάς να χάνεται στον ορίζοντα. Θα φας καμιά δεκαριά ατομικές συσκευασίες Μακεδονικού χαλβά με γεύση βανίλια ή σοκολάτα για να πάει κάτω η αγωνία – αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας.

Και όταν θα τον δεις από μακριά να επιστρέφει, με κουρασμένο βήμα και πρόσωπο αναψοκοκκινισμένο, θα εύχεσαι να είχες περισσότερα χέρια, γιατί δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις, να τον χειροκροτήσεις, να τον φωτογραφήσεις, ή να τον αγκαλιάσεις;

Όλα τα δεινά που έχει υπομείνει το κορίτσι του δρομέα σβήνονται μέσα σε μια στιγμή: την στιγμή που, λίγο πριν περάσει τη γραμμή του τερματισμού, θα παρεκκλίνει της πορείας του, θα επιβραδύνει το βήμα του, θα σε πλησιάσει και θα σου χαρίσει το πιο άγαρμπο, ιδρωμένο, ευτυχισμένο φιλί. Όχι, δεν κλαίω, μπήκε ένα σκουπιδάκι υπερηφάνειας στο μάτι μου.