Μην ανησυχείς. Έχω πάρει ρητή εντολή να μην περιέχει το κείμενο κανένα spoiler για τις επόμενες σεζόν (για την πρώτη έχει). Συγκεκριμένα μου έχουν πει ‘θα σου τσακίσω τα γόνατα με βαριοπούλα αν μας πεις ποιός παθαίνει τι και, κυρίως, τι συμβαίνει με τον νάνο’. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, το έχω και ένα άγχος παραπάνω.

Είναι Δευτέρα πρωί, δεν έχω προλάβει καν να πιω έναν καφέ. Το τελευταίο πράγμα που θες να κάνεις μια Δευτέρα πρωί που δεν έχεις προλάβει καν να πιεις καφέ, είναι να τρέχεις από την αστυνομία στην εφορία κι από εκεί στο κυλικείο της εφορίας (!) για να πάρεις το παράβολο των 9 ευρώ που όμως κοστίζει 10 ευρώ, να σε στέλνουν από γραφείο σε γραφείο και να σου μετράνε το ύψος για τη νέα ταυτότητα με κάτι χαρακιές στον τοίχο. Και μετά να περιμένεις μία ώρα σε ουρά για να πάρεις εισιτήριο για μια συναυλία, και μετά μες στον καύσωνα να τρέχεις καθυστερημένος και πανικόβλητος για να πας στη δουλειά σου.

Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι πέρα για πέρα αληθινή. Αρχίζω με αυτή τη δήλωση, γιατί τα γεγονότα που θα εξιστορήσω είναι σχεδόν σουρεαλιστικά. Αλλά συνέβησαν τη νύχτα του Σαββάτου στις 8 Ιουνίου του 1985. Ακριβώς όπως θα τα γράψω. Έχουν περάσει 27 χρόνια από τότε, όμως οι εικόνες δεν έχουν ξεθωριάσει καθόλου. Και όσο και αν στο κείμενο είναι η (δική μου) γελοιότητα αυτή που πρωταγωνιστεί, δεν παύει να είναι παρούσα και η νοσταλγία για την εφηβεία, την αφέλεια, την αθωότητα αλλά και τη μαγεία μιας τόσο ιδιαίτερης στιγμής, όπως ήταν – τουλάχιστον για μένα – η πρώτη μου φορά.

Ψηλά, στους Δίδυμους Πύργους, σχεδόν αγγίζοντας τον γλυκό ουρανό της ανοιξιάτικης Νέας Υόρκης, ένας νεαρός άντρας με παιδεμένο βλέμμα που κρύβει πίσω του αληθινές εμπειρίες, γύρω στα 25 πρέπει να είναι, όχι πάντως ακόμα 30, κοιτάει την πολύβουη αυτή πόλη από ψηλά. Από αυτό το ύψος μοιάζει σχεδόν ακίνητη. Και οπωσδήποτε γαλήνια. Αρκετά γαλήνια ώστε να μπορεί να ακούσει τον εαυτό του και τις σκέψεις του.

Ήταν η μεγαλύτερη ψύχωση των περισσότερων πιτσιρικάδων στα μέσα των 90s. Tότε που οι 2 στους 3 15χρονους πίστευαν ότι θα γίνουν επαγγελματίες μπασκετμπολίστες και ο άλλος, ο τρίτος, προέβλεπε ότι θα αφήσει τελικά το μπάσκετ για να σπουδάσει.

Αν τα Ελληνικά Χριστούγεννα έπρεπε να έχουν ένα επίσημο ποτό, σίγουρα αυτό θα ήταν το whisky. Και λέω για τα Ελληνικά Χριστούγεννα γιατί παραδοσιακά, τα brandy και τα cognac ήταν εκείνα που συνήθιζαν να κλέβουν την παράσταση στις γιορτές στη Βόρεια Ευρώπη.

Η Σάσα Μπάστα έκανε σε πολύ μικρή ηλικία μια sexy φωτογράφηση στο MAXIM και από τότε έγινε το αγαπημένο κορίτσι των περιοδικών. Η Δήμητρα Αλεξανδράκη χρειάστηκε απλά να τα κάνει λίμπα σε ένα show. Και από τότε να μείνει χαραγμένη στο μυαλό κάθε άνδρα.

Όταν αποφασίζεις να φας ένα καλό πρωινό, οφείλεις να προσφέρεις στον εαυτό σου αυγά. Και να τα συνοδεύσεις με τα δύο διαχρονικά αξιώματα. 1) Τα αυγά πρέπει να είναι τηγανητά και 2) τα αυγά συνοδεύονται με bacon. Είτε χτυπηθούν για να γίνουν ομελέτα, είτε μείνουν ακέραια και στρογγυλά στο τηγάνι περιτριγυρισμένα από λεπτοκομμένο ή χοντροκομμένο και ζουμερό bacon.

Δυτικό αεροδρόμιο, Ελληνικό, αρχές δεκαετίας του ’90: δίπλα στον ιμάντα που φέρνει τις βαλίτσες από τα αεροπλάνα, ένας ξανθός πιτσιρικάς στέκεται μόνος του και κοιτάζει δεξιά και αριστερά. Έχει αφήσει τη μητέρα του, έχει πείσει τον αστυνομικό να περάσει με την αφοπλιστική ατάκα “θέλω να δω τον μπαμπά μου” και περιμένει μια ακόμη επιστροφή από ένα ταξίδι, ένα τουρνουά, ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, δεν έχει καμία σημασία. Αυτά ήταν για τις εφημερίδες. Ο μικρός σπανίως έδινε σημασία στο πού πήγαινε ο μπαμπάς του. Τον ένοιαζε μόνο, πότε θα γυρίσει, μέχρι να φύγει ξανά.

Σίγουρα δεν είναι και ο πλέον δόκιμος τρόπος κατηγορίοποίησης της μπίρας, μιας και οι αποχρώσεις ποικίλων ανάλογα τα malts, αλλά οι πολύ σκούρες - σχεδόν μαύρες – μπίρες έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας. Απόδειξη; Ότι όταν σκέφτεσαι πλέον “μαύρη” μπίρα, δεν σου έρχεται στο μυαλό μόνο η Guiness.

Κυρίες και κύριοι. Απ' ό,τι είδατε δεν έκανα κάποιο τρικ με ερωτηματικά, εικόνες με μαυρισμένα πρόσωπα και άλλες τέτοιες αηδίες για να σας πω ποια είναι η νικήτρια που εσείς με την ψήφο σας αναδείξατε (και) φέτος.

Μικρός δεν ένιωθα. Δεν με απασχολούσε τίποτα. Άνοιγα το κουτί, το αποσφράγιζα με μεγάλη δυσκολία (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) και εμφανίζονταν μπροστά μου τα πουράκια. Δεν σκεφτόμουν καν και αναποδογύριζα το κουτί στο τραπέζι, το χαλί, το κρεβάτι μου, οπουδήποτε αρκεί να έπεφταν τα πρώτα Caprice. Τα ψίχουλα που έπεφταν; Θα τα μάζευε η μάνα μου.

Γράφοντας πριν από λίγο καιρό ένα κείμενο για τα κλασικά φαγητά που τρώμε μετά τη θάλασσα, ξέχασα να αναφερθώ στον βασιλιά, τον έναν και μοναδικό κεφτέ. Αντιλαμβανόμενος το λάθος μου (από τα δικά σας σχόλια και tweets) αποφάσισα να επανορθώσω. Και όχι μόνο να αποθεώσω τον κεφτέ αλλά να το πάμε κι ένα βήμα παραπέρα.

«Ένας άνδρας καταλαβαίνει ότι  μεγαλώνει, όταν αρχίζει να μοιάζει  με τον πατέρα του», είχε γράψει ο  Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Χωρίς να είμαι άξιος να κρίνω τον βασιλιά του μαγικού ρεαλισμού, η ρήση του παρουσιάζει ελλείψεις.

Είναι μάλλον μάταιο να σε λένε Ηλία, να δίνεις το χέρι σου στον Γιώργο Αρμένη και ανεβαίνοντας μαζί του στον δεύτερο όροφο του Νέου Ελληνικού Θεάτρου, να προσπαθήσεις να ΜΗΝ πεις μια μπούρδα του στιλ “Ε, καταλαβαίνετε, με λένε και Ηλία, μου έχουν πει για πλάκα 'Ρίχτο Ηλία', μπλα μπλα, ξέρετε, μπλα μπλα”. Ξέρει.

Τελευταία τα πράγματα έχουν μπερδευτεί κάπως στο θέμα ταβέρνας. Κάτι οι κυριλοταβέρνες με την χιψτεράτη λαδόκολλα και τραπεζάκια στο χρώμα της ελιάς, κάτι οι μαστεροσεφιές, μας κάνουν να ανησυχούμε για την ταυτότητα μας. Το μέλλον της φυλής μας. Γι' αυτό θεωρήσαμε χρήσιμο να θέσουμε τους κανόνες της ταβέρνας.

Έρχονται κάτι βράδια σε αυτή τη ζωή που παρακαλάς ο ήλιος να μην είχε δύσει ποτέ. Είτε γιατί έχασες κάποιον αγαπημένο είτε γιατί το δικό σου θολωμένο μυαλό σε οδήγησε σε σκοτεινά μονοπάτια. Ο Θέμης σκέφτηκε να γράψουμε όλοι για το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας. Δεχτήκαμε με χαρά. Μέχρι να αρχίσουμε να σκάβουμε μέσα μας για εκείνο το βράδυ που έμελλε να το θυμόμαστε για πάντα. Τόσο διαφορετικό για τον καθένα αλλά κατά κάποιο περίεργο τρόπο και τόσο ίδιο.

Θα πρέπει να είχε πάει πέντε το απόγευμα, γιατί τελευταία έχω τσεκάρει ότι στις πέντε και κάτι ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει. Ήμουν στο σπίτι του Τζίμη Πανούση από τις τρεις το μεσημέρι, καθισμένοι σε ένα τραπεζάκι που ίσα ίσα χώραγε την ατζέντα μου, το recorder και τα χέρια μας όποτε θέλαμε να τα ακουμπήσουμε.

Εδώ στο ONEMAN ξέρουμε από φαΐ (όλοι εκτός από τον Ηλία και τον Μίχαλο). Κι έχουμε τα κιλά να τ' αποδείξουμε. Λοιπόν, για να μάθεις ποιο είναι το καλύτερο σουβλάκι στην Αθήνα - "οne to rule them all, one(man) to find them" όπως θα έλεγε το χειρότερο αστείο σχετικά με το Lord of the Rings, που έχει γίνει ποτέ - αρκεί να ακολουθήσεις μερικά απλά βήματα:

Ένας πάρα πολύ σύντομος τρόπος για να αναδείξουμε το T-shirt ως αυτοκράτορα του αντρικού στιλ είναι να παραθέσουμε μια σειρά από άλλα αντρικά στιλ και να βρούμε τις ατέλειές τους. Αυτός είναι ο λεγόμενος εύκολος τρόπος. Το θέμα είναι ότι το T-shirt δεν χρειάζεται τη δυσφήμηση των αντιπάλων του για να κερδίσει.

Σε έναν βράχο στο όρος Funagata της επαρχίας Sendai, υπάρχει γραμμένο το εξής ρητό. “Το ουίσκι των Σκωτσέζων το έχουμε για να ποτίζουμε τα χρυσάνθεμά μας”. Η παραπάνω πρόταση είναι ξεκάθαρα ψευδής αλλά θα μπορούσε εύκολα να την έχει πει ένας εργαζόμενος σε κάποιο από τα 10 αποστακτήρια που υπάρχουν στην Ιαπωνία. Κι αυτό γιατί το Ιαπωνικό whisky όχι απλά κάνει την επίθεσή τους στα μεγαθήρια του ποτού αλλά δείχνει και να διαπρέπει.

Στο 8o επεισόδιο της 5ης σεζόν, ο Τύριον κι η Ντενέρις κάθονται και τα λένε, ο Σερ Τζόρα δεν το βάζει κάτω, η Σέρσεϊ μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που άνοιξε το κλουβί του Σπουργίτη, και ο Τζον Σνόου με τον Τόρμουντ έρχονται αντιμέτωποι με τους wildlings και όχι μόνο. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “Hardhome”.

Σε ένα από τα δεκάδες ζάππινγκ διαφυγής από την αφασία των εκτάκτων δελτίων ειδήσεων, λίγα δευτερόλεπτα πριν τα παρατήσω, ξεφυσήξω δυνατά και πατήσω το off στο τηλεκοντρόλ, έπεσα πάνω σε μία ταινία με τον Benedict Cumberbatch.

Έχει πολλή πλάκα το πόσο βολικά έχουμε στήσει ειδικά εμείς, η γενιά του εντατικού ίντερνετ, τις ζωούλες μας γύρω από το Facebook, το Twitter, το Instagram και τα sites που έχουμε διαλέξει να διαβάζουμε. Μέσα στα τείχη του κόσμου που έχουμε χτίσει υπάρχουν τα πάντα και τίποτα.

“Πες στον Μάρτιν να σταματήσει να βγάζει έξω τα έπιπλα και εγώ θα διασφαλίσω ότι τα τεύχη μας θα φέρουν λεφτά”. Με αυτή τη φράση υποδέχτηκε κλαίγοντας ο Stan Lee τον συνεργάτη του Jack Kirby στα γραφεία της Marvel το 1958, τότε Atlas Comics ακόμα.

Εδώ στο ONEMAN ξέρουμε από φαΐ (όλοι εκτός από τον Ηλία και τον Μίχαλο). Κι έχουμε τα κιλά να τ' αποδείξουμε. Λοιπόν, για να μάθεις ποιο είναι το καλύτερο σουβλάκι στην Αθήνα - "οne to rule them all, one(man) to find them" όπως θα έλεγε το χειρότερο αστείο σχετικά με το Lord of the Rings, που έχει γίνει ποτέ - αρκεί να ακολουθήσεις μερικά απλά βήματα:

Στο προάστιο των χίπηδων του Σαν Φρανσίσκο, υπάρχει ένα δισκοπωλείο ονόματι Russo που στην τζαμένια πόρτα του, δίπλα στον Τζίμι Χέντρικς και την εξαλλοσύνη των Stones υπάρχει κολλημένη μία αφίσα στα ελληνικά.

Αύγουστος του 2016. Ξαπλωμένοι σε μία παραλία της Αστυπάλαιας, παρατηρούμε με τους φίλους μου τον κόσμο που λιάζεται δίπλα μας. Μην ρωτάς γιατί, είμαστε γενικά μια παράξενη παρέα. Γρήγορα, συνειδητοποιούμε πως σχεδόν όλοι, κρατούν στα χέρια τους κι από ένα βιβλίο.

Στο δρόμο. Εκεί μας περίμεναν οι τρεις από τους τέσσερις ανθρώπους που συνάντησα ενόψει του σημερινού αφιερώματος. Ενός κειμένου για τους ανθρώπους που έχασαν ή παραλίγο να χάσουν το σπίτι τους. Το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους όπως θα έλεγε σοφά αλλά κάπως περιφρονητικά η λαϊκή ρήση.