Μπάλα VS Μόδα: 5-0

Όλα ξεκίνησαν μια βαρετή Κυριακή που χάζευα το facebook profile της Χρυσαυγής Ατσιδάκου. Η Χρυσαυγή, που λες, ήταν το ωραιότερο κορίτσι στην κατασκήνωσή μου. Ήταν το πρότυπο ομορφιάς μου στην τρυφερή ηλικία των 12. Μεγαλώνοντας η Χρυσαυγή δεν άλλαξε πολύ, δεν έγινε πλατινέ ξανθιά και δεν έκανε αυξητική στήθους. Αντ’ αυτού έγινε δικηγόρος και παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Τζόρβα. 

Ζούνε ευτυχισμένοι στο Παλέρμο. ”Έχει γούστο ο Τζόρβας”, σκέφτηκα, αρχικά για την ορθή επιλογή γυναίκας και στη συνέχεια κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του, το αψεγάδιαστο 3-piece-suit που φόρεσε στο γάμο του και τις cool εμφανίσεις του όταν δεν φοράει την εμφάνιση της εκάστοτε ομάδας του. Και έτσι αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για τους ποδοσφαιριστές με στιλ. Μόνο που στην πορεία παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα: δεν υπάρχουν. 

Στιλ αγνοείται

Η πιο περίτρανη απόδειξη πως τα λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν το καλό γούστο είναι οι ποδοσφαιριστές. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στους Μπέκαμ και Σισέ αυτού του κόσμου, αλλά στα δικά μας τα παιδιά, το ντόπιο ελληνικό προϊόν. Όλοι αυτοί οι Παπαδόπουλοι, Τοροσίδηδες, Σαλπιγγίδηδες (sorry, guys, δεν σας ξέρω, τυχαία παραδείγματα είστε) μοιάζουν να κλωτσάνε την αισθητική με το ίδιο πάθος που στέλνουν τη μπάλα στα δίκτυα. Κατ’ αρχήν, τι παίζει με τα γυαλιά ηλίου – μάσκες οξυγονοκόλλησης; Ήταν στη μόδα το 2002 που σημαίνει πως, μέχρι να περάσουν 20 χρόνια και να θεωρηθούν vintage, όποιος τα φοράει δεν ακολουθεί τη μόδα – απλώς κρύβει το 1/3 του προσώπου του (θα έχει τους λόγους του).

Λίγο πιο κάτω, στο λαιμό, δεσπόζει το γνωστό κολιέ – δερματάκι ή αλλιώς η καδένα για τους νέους. Ας ελπίσουμε πως στην άκρη του δεν κρέμεται ο διπλός πέλεκυς της εφηβείας μας. Το look των χρυσών παιδιών του ελληνικού ποδοσφαίρου συμπληρώνεται από καγκούρικα t-shirt με V, κολλητές μακρυμάνικες μπλούζες και, αν έχουν να συναντήσουν τον πρόεδρο, μαφιόζικα μαύρα κοστούμια και λευκά πουκάμισα για να είναι safe. Η θλιβερή διαπίστωση είναι πως μόδα και μπάλα δεν πάνε μαζί. Ίσχυε από πάντα όμως αυτό;

Ο παλιός είναι αλλιώς

Δεν θα υποστηρίξουμε πως η παλιά φρουρά του ποδοσφαίρου ήταν μια σειρά από fashionistas, υπάρχουν όμως αρκετά παραδείγματα παικτών εν αποστρατεία που δεν πιάστηκαν στα δίκτυα της κακογουστιάς.

Ας ξεκινήσουμε από το προφανές, τον Αντώνη Νικοπολίδη: Μπορεί το ONEMAN να σου αποκάλυψε πως η ολόισια μυτούλα του δεν είναι δώρο θεού αλλά πλαστικού, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ενδυματολογικά ο 40χρονος τερματοφύλακας ξέρει τι κάνει. Με αγάπη προς το κλασικό στιλ, ο Νικοπολίδης έστησε το μύθο του ως Clooney της Ελλάδας με τρίκουμπα σακάκια, γαλάζια πουκάμισα και πουκάμισα με ρίγες και καρό, συνήθως φορεμένα χωρίς γραβάτα,  όπως άλλωστε κάνει και ο George. Στις σπορ εμφανίσεις του επιλέγει τζιν, loafers, λεπτά πουλόβερ και ενίοτε δερμάτινα μπουφάν που τον κάνουν να μικροδείχνει.

Και μιας που είπαμε “μικροδείχνει”, σκέψου τον Ντέμη Νικολαϊδη: ΟΚ, φόρεσε το απεχθές δερματάκι στο λαιμό όσο κανένας άλλος και στα πρώτα του βήματα θύμιζε τον ξάδερφό σου από την επαρχία: από την γκαρνταρόμπα του έχουν περάσει κατά καιρούς καπέλα, παλαιστινιακά μαντίλια, σπιρούνια και άλλα ακατανόμαστα κομμάτια, εδώ και χρόνια όμως έχει κατασταλάξει σε ένα αποδεκτό rock look που τον εκφράζει. Ήταν από τους πρώτους που λάνσαρε με επιτυχία το concept “t-shirt metal συγκροτήματος μέσα από σακάκι”. Τα κασκόλ και τα μαντίλια στο λαιμό είναι ακόμη εκεί, αλλά έχουν σοβαρέψει ως προς τα χρώματα και τις υφές τους. Τα δερμάτινα τζάκετ και τα κοτλέ σακάκια που ως επί το πλείστον φορά ταιριάζουν τόσο στην ιδιοσυγκρασία του, όσο και στο ύψος και το σωματότυπό του.

Κατασταλαγμένος σε ένα εντελώς διαφορετικό και πολύ ιδιαίτερο στιλ είναι και ο Ίλια Ίβιτς, που μπορεί να βρίσκεται σε αυτό το κείμενο χάρη στην ελληνική υπηκοότητά του όμως οφείλει το μαξιμαλιστικό, «βαλκάνιο» στιλ του στη σέρβικη καταγωγή του. Είναι εκείνος που δεν φοβήθηκε ποτέ το φορτωμένο, βαρύ αντρικό ντύσιμο και συνοδεύει πάντα τα pinstripe κοστούμια του με φανταχτερές γραβάτες και loud αξεσουάρ, όπως ρολόγια, μανικετόκουμπα, κασκόλ και μαντίλια στην τσέπη. Έχει εμφανιστεί σε κοινωνικές εκδηλώσεις ακόμη και με γυαλιστερά βραδινά κοστούμια. Με λίγα λόγια, εύκολα θα τον χαρακτήριζε κανείς ακόμη και κιτς. Η αυτοπεποίθηση, όμως, με την οποία παίρνει όλα αυτά τα ενδυματολογικά ρίσκα, είναι κάτι που λείπει από τη νέα γενιά και που τον κάνει να ξεχωρίζει.

Ακόμη όμως και αν δεν σου αρέσουν τα ρίσκα και οι εκκεντρικότητες, αλλά είσαι χαμηλών τόνων, πάλι μπορείς να είσαι stylish. Όπως είναι ο Ζήσης Βρύζας. Είναι ο (καλοντυμένος) άντρας της διπλανής πόρτας: ήσυχες αποχρώσεις, υφασμάτινα παντελόνια, tweed παλτό, μαλακά πουλόβερ και ριγέ πουκάμισα, συνθέτουν τη διαχρονική γκαρνταρόμπα του που ναι μεν δεν συμπεριλαμβάνει την τελευταία hot τάση της μόδας, τον έχει γλυτώσει όμως από τα στιλιστικά ατοπήματα που κάνουν οι σημερινοί παίκτες.

Ζητείται ελπίς (και στιλίστας)

Μέσα στην κακογουστιά που ακολουθεί τα αγόρια που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο σήμερα, υπάρχουν και δύο φωτεινές εξαιρέσεις. Ο ένας, όπως είπαμε, είναι ο Αλέξανδρος Τζόρβας. Ο διεθνής γκολκίπερ μοιάζει περισσότερο με βρετανός αριστοκράτης παρά με έλληνας ποδοσφαιριστής. Ίσως να φταίνε τα ανοιχτά χρώματά του και τα εκλεπτυσμένα χαρακτηριστικά του που τον διαχωρίζουν από τον μέσο έλληνα, σίγουρα όμως έχουν παίξει ρόλο και οι ιδιαίτερα κομψές ενδυματολογικές του επιλογές. Tailored σακάκια σε μπλε και ανθρακί αποχρώσεις, κασμιρένια πουλόβερ και ζακέτες, γιλέκα, γραβάτες και μανικετόκουμπα, συμπληρώνουν ένα dandy στιλ που ο ίδιος μπορεί και υποστηρίζει – χωρίς να φτάνει ποτέ στα όρια του γραφικού ή του μετροσέξουαλ.

Σε τελείως άλλο ύφος αλλά στιλιστικά σωστός είναι και ο Γιώργος Σαμαράς, ο οποίος, με τα χαρακτηριστικά μακριά μαλλιά του και το επιμελώς ατημέλητο στιλ του, θα μπορούσε να είναι ένας μποέμ σέρφερ στις ακτές της Καλιφόρνιας. Hoodies, σκούφοι, t-shirt και starάκια βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της γκαρνταρόμπας του 26χρονου παίχτη της Σέλτικ, που αποδεικνύει πως μπορείς να ντύνεσαι ωραία διατηρώντας παράλληλα το χαλαρό attitude σου. 

Θα ακολουθήσουν άραγε με τον καιρό οι συνάδελφοί τους το καλό παράδειγμα; Υπάρχει ελπίδα; Ή η σκέψη να δούμε τους νέους έλληνες ποδοσφαιριστές καλοντυμένους είναι εξίσου αλλόκοτη όσο αυτό το περιοδικό για τη μπάλα και το στιλ;