Μπλουζάκια που ξέρουν πολλά καντάρια μπάλα

Κάποτε κυκλοφορούσες στο σχολείο με τη φανέλα της αγαπημένης σου ομάδας. Αλλά υπήρχαν πολλές φορές που η πώρωσή σου ξεπερνούσε την έννοια της ομάδας και έφτανε στον παίκτη, τον προπονητή ή κάτι χαρακτηριστικό από την ομάδα.

Στο footshirts δεν βρήκαμε απλά ποδοσφαιρικά μπλουζάκια. Βρήκαμε μερικές εκατοντάδες δεήσεις στους Θεούς της μπάλας. Από τον Falcao στον Zlatan και από τον Mourinho στον Socrates, όλη η ποδοσφαιρική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών αποτυπώνεται στα μπλουζάκια που θα μας δεις να προβάρουμε πιο κάτω.

Στα μπλουζάκια που μπορείς κι εσύ να κερδίσεις μέσα από έναν διαγωνισμό που τρέχει το site. Περισσότερα στο τέλος του κειμένου…

Γιατί οκ, ωραίο είναι να κυκλοφορείς με εμφάνιση ομάδας. Αν είσαι 16 και θες να “πειράξεις” τους συμμαθητές σου. Και ναι είναι μια χαρά να θες να εκδηλώσεις την τρέλα σου με την μπάλα. Οπότε η λύση βρίσκεται σε έξυπνα μπλουζάκια, με μήνυμα, με άποψη, με στιλ, σαν τα πολύ οικονομικά μπλουζάκια που θα βρεις στο footshirts.

Κολλημένοι με τη μπάλα γαρ, παραγγείλαμε κι εμείς το δικό μας μπλουζάκι. Δικαιολογώντας με λίγα λόγια την επιλογή μας.

Είναι με τον Μουρίνιο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Η γραφικότητά μου περί του όλου θέματος ‘Μουρίνιο’ ξεπερνά πλέον το bio-δήλωση πίστης στο τουίτερ και φτάνει πια ως το σημείο που όταν μας ήρθε το μέιλ “διαλέχτε μπλουζάκι!”, το υστερόγραφο δήλωνε “ήδη ξέρουμε ποιο θα πάρει ο Δημητρόπουλος”. Ε ναι, προφανώς. Δηλαδή αν δεν έφτανε ο ενθουσιασμός μου για την επιστροφή του Ζοζέ στην ομάδα της καρδιάς του (και μου), τότε η αφοσίωσή μου σε αυτόν που πλέον προσεγγίζει τη φουλ δεκαετία, θα είναι πάντα αρκετή και άσχετη με οπαδικά χρώματα. Όπως λένε και στο χωριό μου, αν μπορείς να συγχωρήσεις σε κάποιον το ότι σε έκανε να υποστηρίζεις τη Ρεάλ Μαδρίτης για τρία ολόκληρα χρόνια, τότε πλέον μπορείς να του συγχωρήσεις τα πάντα. Τελοσπάντων, το μπλουζάκι αυτό απεικονίζει τον Μουρίνιο ακριβώς όπως πρέπει: Σε μια τύπου “Νονός” σύνθεση, όπου πρωταγωνιστεί ως ιδιοφυία που απλώνει τη σκιά και την επιρροή της πάνω από παίχτες-πιόνια, με οριακά παρανοϊκό βλέμμα. Ναι, ναι, αυτός είναι ο Ζοζέ μας.

Στρατιώτης της Γαλλίας ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Βασικά δεν ήθελα να πάρω μπλουζάκι με μπαλαδόφατσα σαν όλους τους άλλους τους καικαλάδες που είχαν αφίσα τον Ντέταρι πάνω από το κρεβάτι τους. Και οφείλω να ομολογήσω ότι φανατικός των τρικολόρ δεν είμαι. Τους έχω στηρίξει κατά καιρούς αλλά όχι, στρατιώτης όπως λέει το μπλουζάκι δεν είμαι. Κάτι όμως μου έκανε ο πετεινός, κάτι αυτό το μπλεδάκι, κάτι η μπουρζουά διάθεση που αποπνέει, κάτι οι σταγόνες που τρέχουν από τα γράμματα ως άλλο αίμα επαναστατών στην πύλη της Βαστίλλης. Καλά, τίποτα από όλα αυτά. Ήθελα να κάνω τον κολλητό μου που είναι μισός Γάλλος να ζηλέψει. Allez les Βleus μωρέ…

Μικρός Βούδας ο Στέλιος Αρτεμάκης

Περισσότερο για την τύπου GOA αισθητική διάλεξα τη συγκεκριμένη. Σε μπλε σκούρο με έναν ανοιχτό Βούδα στο κέντρο. Μόνο αν είσαι παιδί των 90s καταλαβαίνεις. Ο “δρόμος” των travellers στη Νοτιοανατολική Ασία, τόνοι ηλεκτρονικής μουσικής, οι απαρχές της μόδας του smart t-shirt, η αναζήτηση της τέλειας παραλίας, μια εντελώς διαφορετική πρόταση από πόλη-δουλειά γραφείου-στρες. Φυσικά όλα αυτά έγιναν καπνός με το γύρισμα της δεκαετίας και μακρινές αναμνήσεις με την ύφεση. Αλλά η πρόταση και η αισθητική παραμένει. Ο Βούδας είναι εκεί και αντιμετωπίζει τα πάντα με ηρεμία. Όπως το να χάνεις το πέναλτι της ζωής σου. Ακριβώς αφότου έχεις παίξει τη μπάλα της ζωής σου. Όπως ο Ρομπέρτο Μπάτζιο.

Αυτό με τον Αντρέα Πίρλο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αυτό με τον μαέστρο, τον πιανίστα, τον οσκαρικό Αντρέα Πίρλο, αυτόν που κολλάει τη μπάλα στο πόδι και τα μυαλά των αντιπάλων πάλι στο πόδι (του). Αυτός ο φιλόσοφος του ποδοσφαίρου, αυτός που με τη γενειάδα πλέον φαντάζει αρχαίος Έλληνας διανοητής, είναι ο θρίαμβος του μυαλού επί των μούσκουλων, της ταχύτητας και της τσουρουκιάς. Προφανέστατα δεν είμαι τίποτα από τα παραπάνω, αλλά διάλεξα τη μπλούζα χάρη στον φίλο μου τον Απόλλωνα που με φωνάζει Πίρλο από τη μέρα που με γνώρισε, γιατί λέει ότι μοιάζουμε στο ‘τούτο’ μας. Του είπα ότι λέει βλακείες, αλλά το συνέχισε και δεν ήθελα να τον κακοκαρδίσω. Όχι δεν με χάλασε κιόλας. Αν μοιάζουμε πάντως σε κάτι με τον Αντρέα. αυτό είναι στην (ανύπαρκτη) ταχύτητα μέσα στο γήπεδο. Εγκεφαλικοί και οι δύο. Παίκτες, όχι και οι δύο.

Φόρος τιμής στον άνθρωπο που μας έκανε θρύλο από τον Μάνο Μίχαλο

Τι εννοείτε γιατί πήρα αυτό το μπλουζάκι; Δηλαδή, τι να πάρω ύστερα από 20+ χρόνια που ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον έκανε ό,τι ήθελε τους αντιπάλους μας στο Νησί, σήκωσε τις κούπες του Τσάμπιονς Λιγκ, πέταξε ένα παπούτσι στον Μπέκαμ, δημιούργησε παίκτες σαν τον Σκόουλς και τον Γκιγκς και πάντα με μια τσίχλα στο στόμα. Οπότε, μόλις είδα αυτό την έμπνευση στο footshirts.com δεν χρειάστηκε να ψάξω πουθενά αλλού, παρότι είδα και άλλα πράγματα ωραία (όπως μια επική μπλούζα για την Εθνική Αγγλίας). Για έναν φανατικό οπαδό της Γιουνάιτεντ που καλείται από την επόμενη σεζόν να αλλάξει εποχή και να ξεχάσει αυτά που ήξερε, από μικρό παιδί, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να υποδεχθεί το αύριο, φορώντας με σεβασμό και τιμή κάτι από το τεράστιο παρελθόν της ομάδας. Θενκς Σερ Άλεξ, μας έμαθες και μας έδωσες πολλά.

Ως άλλος Μάικ Μπάσετ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ποιος είναι ο Μάικ Μπάσετ. Ή αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα δικά του λόγια; Who the fuck is Mike Bassett; Είναι ο υποτιθέμενος προπονητής της εθνικής Αγγλίας, ένας γραφικός από τους λίγους κι αυτός είναι ο λόγος που έβγαλε στο ημίχρονο κι ενώ η ομάδα του έχανε με 0-2 από το Μεξικό. Με πύρινα λόγια προσπάθησε να ξυπνήσει τα “λιοντάρια” και να βγάλει από μέσα τους τον καλύτερο τους εαυτό, γαρνίροντας και κάποιες λέξεις ανάμεσα στα “fuck”, σε μια ομιλία που θα έκανε και τον Μπόμπι Νάιτ να κοκκινίσει.

Γιατί αυτή τη μπλούζα; Α) Γιατί είναι μαύρη Β) Γιατί προτιμώ τις ποδοσφαιρικές ταινίες από το actual ποδόσφαιρο (συγγνώμη) Γ) Γιατί είμαστε ΠΑΝΤΑ με τους προπονητές Δ) Γιατί είμαστε πάντα με τους γραφικούς, ειδικά αν αυτοί είναι προπονητές. Να συνεχίσω;

ΥΓ. Θεαματικά τα αποτελέσματα του ξεσπάσματος του στο ημίχρονο. Η Αγγλία έχασε 0-4.