ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή τη βδομάδα

Κόμικ, σειρές, Eurovision και καρύδες.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με τα Κουραφέλκυθρα, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Μα τι είναι αυτά τα Κουραφέλκυθρα που μας γράφεις ρε Αμπατζή, δεν είναι ούτε καν λέξη, μεθυσμένος είσαι; Μα, είναι η σελίδα με τα όσο πρέπει καμμένα κόμικ του Αντώνη Βαβαγιάννη, υπάρχει καιρό, αλλά κάθε φορά που βλέπω νέα δημοσίευση χαμογελάω πριν καν τη διαβάσω, διότι έχουν ακριβώς το χιούμορ που λατρεύω. Επειδή όμως μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις και ένα κόμικ έχει και τα δύο, κάνε κι εσύ like στη σελίδα τους για να πειστείς.

(Μα τω Θεώ, δεν έχω ιδέα γιατί επινόησα διάλογο πιο πάνω, ίσως είμαι όντως μεθυσμένος).

Με το ‘Τάλγκο’ του Βασίλη Αλεξάκη, ο Γιώργος Μυλωνάς

Παραθέτω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: ”Έκλεισα πίσω μου την πόρτα του διαμερίσματος, ακούμπησα το πακέτο στο τραπέζι, το κοίταξα κάμποση ώρα. Μετά βάλθηκα να λύσω τον σπάγκο, δεν τα κατάφερα, τον έκοψα μ’ ένα ψαλίδι. Μέσα στο πακέτο βρήκα ένα γυάλινο μπουκαλάκι, σαν αυτά του φαρμακείου, μ’ ένα διαφανές υγρό. Επάνω στο μπουκαλάκι είχες γράψει με σινική μελάνι: ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΒΡΟΧΗ. Βρήκα κι αυτό το σημείωμα: Τη μάζεψα με μια κατσαρόλα, απ’ το παράθυρο. Το μανίκι μου έγινε μούσκεμα. Γρηγόρης.

Κι όταν θα πάψω να είμαι ερωτευμένη μαζί σου, Γρηγόρη, να ξέρεις ότι θα σ’ ευγνωμονώ που μου έκανες αυτό το δώρο. Μ’ ανέβασες στα ίδια μου τα μάτια, μ’ έκανες να αισθάνομαι θεά. Όταν γεράσω και με ρωτούν τι σημαντικό συνέβη στη ζωή μου, αυτό μόνο θα λέω: ‘Μου έκαναν κάποτε δώρο λίγη βροχή”.

Στο βιβλίο που τον κάνει γνωστο στο ευρύ κοινό, ο Αλεξάκης γράφει σε πρώτο πρόσωπο με τη φωνή μιας φουλ ερωτευμένης γυναίκας. Όσοι το έχουν διαβάσει λένε πως μετά από αυτό το βιβλίο, μπορούν να καταλάβουν λίγο περισσότερο τον γυναικείο τρόπο σκέψης. Το διάβασα μονοκοπανιά το Σάββατο (18/3) και περιμένω.

Με τη ‘Πεντάμορφη και το Τέρας’, ο Πάνος Κοκκίνης

Περισσότερο με την πεντάμορφη Emma Watson, είναι αλήθεια, και λιγότερο με το τέρας (ο Dan Stevens του Downton Abbey), που μας προέκυψε φυσιογνωμικά υπερβολικά φλώρος όταν τελικά έγινε ξανά άνθρωπος. Και, πάνω από όλα, με μια παραγωγή που ήταν φαντασμαγορικά αψεγάδιαστη. Σε τέτοιο σημείο που αναγκάστηκα να παρατήσω το να παίζω με το κινητό μου και να μοιραστώ τον ενθουσιασμό της κόρης μου που έβλεπε την αίθουσα χορού, τον κύριο Τίκι Τάκα (ένα ‘προβληματικό’, ομολογώ, όνομα χαρακτήρα, τώρα που το σκέφτομαι) και τον μεσιέ Φουφού να γίνονται πραγματικότητα. Τι νόμιζες, ότι έτσι ξαφνικά, κοτζάμ μαντράχαλος, μπήκα σε παιδική ταινία μόνος μου;

Με το τραγούδι που θα κερδίσει τη φετινή Eurovision. ο Γιάννης Σαχανίδης

​Δεν ξέρω, είναι σπόιλερ να πω ποιο; Μήπως έχετε αγωνία και σας το χαλάσω; Τέλος πάντων, θα κερδίσει η Ιταλία με το Occidentali’s Karma. Τραγουδάρα παιδιά. Βαθιά φιλοσοφικό κομμάτι κατά του μοντέρνου/ιντερνετικού τρόπου ζωής, τι ζούμε στις Γιουροβίζιους του σήμερα ρε σεις. Καταρχάς λέει κάπου “πάντα ρέει” (εννοεί “πάντα ρει”) για να κάνει ομοιοκαταληξία με το “Singing in the rain”, έχει μέσα Άμλετ, Βούδες, selfie, νιρβάνες, τα δίνει όλα. Είναι και πιασάρικο. Και το πιο σημαντικό, λέει για ένα γυμνό πίθηκο που χορεύει, δηλαδή καταλαβαίνετε, το τραγούδι αυτό που κέρδισε και το φετινό Sanremo είναι Πολύ Σημαντικό και δίκαια θα φύγει με τη νίκη από το Κίεβο τον Μάιο.

Με το ‘Survivor’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Είχα δει το πρώτο επεισόδιο και είχα βαρεθεί τη ζωή μου. Δοκίμασα να δω άλλο ένα λίγες εβδομάδες αργότερα και δε μπορούσα να διανοηθώ πόσον τηλεοπτικό χρόνο διαρκούν τα αγωνίσματα και το κάθε μεμονωμένο επεισόδιο γενικότερα. Όχι ότι τώρα το διανοούμαι, και τα αγωνίσματα μάλιστα δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον μπροστά σε αυτά της 1ης σεζόν του ‘Survivor’ που είχαμε δει με Ορθούλα και λοιπούς, αλλά θα πω ότι αφού είχα εξαντλήσει τα πάντα τις πρώτες μέρες που ήμουν τάβλα με ίωση, το ‘Survivor’ άρχισε να μου κρατάει καλή παρέα. Το μυστήριο της φανατίλας του κόσμου για τον Αγγελόπουλο δεν το έχω λύσει ακόμα, μόνο μάνατζερ ράγκμπι για τελικό να ξέρετε, και κάποιος να πει στον Τανιμανίδη πόσο αστείος ακούγεται όταν ουρλιάζει “ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΧΩΡΙΑΤΙΚΗ, ΜΕ ΤΗ ΦΕΤΑ, ΤΙΣ ΠΑΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΒΕΛΙΤΟΨΩΜΙ!11!!”

Με το κόμικ ‘Josie and the Pussycats’, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Έχω πιάσει πρόσφατα να διαβάζω όλους τους τίτλους του reboot κομιξικού σύμπαντος Archie (‘Archie’: πολύ καλό· ‘Jughead’: απλά τρελό fun· ‘Betty & Veronica’: αναίτιο· ‘Reggie & Me’: συμπαθώς διασκεδαστικό) αφήνοντας για το τέλος το ‘Josie and the Pussycats’, με τις περιπέτειες της μπάντας του τίτλου. Είναι το καλύτερο όλων. Οι τρεις τους μπλέκουν σε παντελώς σαχλές περιπέτειες με α λα Mad Max καταδιώξεις μετά από αποτυχημένα λάιβ, με τρεχάματα σε παραλίες, με ληστείες σε κοσμηματοπωλεία στη διάρκεια τουρ, και με κάζουαλ σπασιματάκια του τέταρτου τοίχου, χωρίς εξυπνακισμούς ή άγχη. Είναι όλο ποπ αναφορές, tongue in cheek διάλογοι, και πλήρης συναίσθηση των χαρακτήρων πως βρίσκονται σε ένα ανάλαφρο κόμικ, δίχως αυτό να τις εμποδίζει να γίνονται και #πολύ_σοβαρές σε στιγμές. Καταπληκτικό σας λέω.

Με το ‘Safe Area Gorazde’ του Joe Sacco,  η Ναστάζια Καπέλλα

 

Στην πραγματικότητα είμαι κολλημένη εδώ και καιρό, αλλά αυτή την εβδομάδα κατάφερα να το τελειώσω. Το “Safe Area Gorazde” είναι ένα δημοσιογραφικό κόμικ για το πως έζησε τον τον τελευταίο καιρό του Βοσνιακού Πολέμου ο Joe Sacco, ο κομίστας-δημοσιογράφος γνωστός περισσότερο για το κόμικ του “Palestine”. Στην περιοχή Gorazde της Βοσνίας όπου έμεινε για τέσσερις μήνες στα χρόνια 1994-1995 όταν είχε ανακυρηχθεί ασφαλής περιοχή (αν και οι Σέρβοι είχαν πολλές φορές αθετήσει την παύση πυρών) γνώρισε τους αποκλεισμένους Μουσουλμάνους Βόσνιους τις περιοχής, έκανε φιλίες και κατέγραψε τις μαρτυρίες τους. Το κόμικ είναι ένας συνδυασμός της εμπειρίας του Sacco, των ανθρώπων της Gorazde και ιστορικών πληροφοριών για τα γεγονότα του πολέμου. Αν δεν έχεις ιδέα για τον Βοσνιακό Πόλεμο, όπως δεν είχα εγώ, θα χρειαστεί πολλές φορές να ψάξεις στο ίντερνετ για να καταλάβεις περισσότερο τι συνέβη, γιατί το κόμικ είναι αρκετά περιεκτικό και πυκνογραμμένο, για αυτό πολλές φορές διαβάζεις μια παράγραφο 100 φορές και πάλι σου λείπουν γνώσεις για να την κατανοήσεις. Εκτός από το ιστορικό κομμάτι, βλέπεις τους κατοίκους της αποκλεισμένης Gorazde να ανταλλάζουν πρόβατα για μια κούτα τσιγάρα, να έχουν τις ανησυχίες που θα είχαμε και εμείς με τα first world problems, όπως μία κοπέλα που στεναχωρήθηκε που της έστειλαν ένα μούφα τζιν, αντί το 501 που είχε ζητήσει, ενώ μια σελίδα μετά μπορεί να μίλαγαν για τη σφαγή 7000 Μουσουλμάνων στη Srebrenica ή να έκοβαν το πόδι κάποιου χωρίς αναισθητικό.

Με το ‘Show Me a Hero’, ο Γιάννης Σαμούρκας

Είναι η πρόσφατη μίνι σειρά του HBO με τον Oscar Isaak, αλλά κυρίως είναι μια καινούργια δημιουργία του David Simon που μας έδωσε το αριστουργηματικό The Wire (και μετά το Generation Kill και το Treme). Είναι η αληθινή ιστορία ενός Αμερικανού δημάρχου (του νεότερου στην ιστορία μέχρι τότε), του Nick Wasicsko που πρέπει να αντιμετωπίσει όλη τη λευκή μεσαία τάξη της πόλης του, η οποία δεν θέλει να χτιστούν εργατικές πολυκατοικίες μαύρων στις γειτονιές της. Χάος. Η σειρά είναι μόλις 6 επεισόδια. Η αρχή είναι κάπως άχαρη με ένα εκατομμύριο πληροφορίες και ονόματα που σε μπερδεύουν, αλλά από το δεύτερο και μετά στρώνει το πράγμα και αρχίζει το κολληματάκι. Alfred Molina και Catherine Keener σε ρολάρες!