‘Inferno’ ή αλλιώς η Δέκατη Πύλη της Κολάσεως

“Γραφικό. Εγώ απλά θα το έψαχνα στο Google”. Αυτό είπε στον Robert Langdon η millennial Sienna Miller εκ στόματος Felicity Jones, όταν εκείνος της είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να βρουν την Κόλαση του Δάντη για να ψάξουν έναν στίχο που θα τους βοηθούσε να λύσουν το μυστήριο. Ευχαριστώ, συνειδητοποιημένο σενάριο. Και έψαχνα να βρω γιατί μου φαίνεται σα να έχει περάσει ένας αιώνας και μία μέρα από το ‘Da Vinci Code’ και το ‘Angels and Demons’. Η απόσταση που έχουμε πλέον από Τη Στιγμή του Dan Brown και των ψευδο-εκπαιδευτικών αποκωδικοποιήσεών του, ίσως παραείναι μεγάλη για να μην αναρωτιέμαι προς τι το άγχος με το μυστήριο. Δηλαδή κανένα app δεν έχει βγει για όλα αυτά, ρε παιδάκι μου;

Καλά, προφανώς και δεν έχει βγει app για την αποτροπή της εξάπλωσης του θανατηφόρου ιού που θα εξαφανίσει το 50% της ανθρωπότητας. Γιατί αυτό έχει να αντιμετωπίσει ο Langdon και το καινούριο του παρεάκι στο ‘Inferno’. Τα λες και μεγαλύτερα τα stakes σε σχέση με τις δύο προηγούμενες ιστορίες.

Πριν αυτοκτονήσει ο δισεκατομμυριούχος γενετιστής Bertrand Zobist και αφού είχε προειδοποιήσει σε TEDxικές ομιλίες του ότι “ο πόνος θα είναι η σωτηρία” για τον υπερπληθυσμό της γης, άφησε σε κάποιο σημείο του πλανήτη ένα μικρό σακουλάκι θανάτου που έτσι και σκάσει κι εγώ κι εσείς και όλοι μας θα αφανιστούμε. Αυτό το σημείο πρέπει να ανακαλύψει ο Langdon και η Sienna, αλλά έχουν κάμποσα εμπόδια να αντιμετωπίσουν.

Καταρχάς τα στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στο σακουλάκι βρίσκονται διάσπαρτα σε κρυφά και φανερά σημεία του Palazzo Vecchio (“Γιατί είναι πάντα ο Dante;” ρωτάει δυνατά ένας βαριεστημένος Tom Hanks). Πότε βρεθήκαμε στη Φλωρεντία, θα μου πείτε. Ούτε ο Langdon θυμάται. Απλά άνοιξε τα μάτια του σε τοπικό νοσοκομείο με τη Felicity Jones να του εξηγεί τί του συνέβη. Υποθέτω υπάρχουν χειρότερα πράγματα από το να ανοίγεις τα μάτια σου και να βλέπεις αυτά της Jones, αλλά καλά-καλά δεν προλαβαίνουν να μιλήσουν πριν δουν μια αστυνομικό να εισβάλλει στον διάδρομο του δωματίου του και να αρχίζει να πυροβολεί προς το μέρος τους. Φυσικά και δεν είναι η μόνη που τους καταδιώκει όμως. Έχουν και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας στο κατόπι τους (που για κάποιον λόγο κυκλοφορεί με κράνη και ματσούκια σαν ομάδα SWAT – ok!), του οποίου ηγείται η πρώην του Langdon, Dr. Sinskey, με τη Sidse Babett Knudsen να είναι η μόνη που θυμίζει πραγματικό άνθρωπο σε τούτη την ταινία.

Εδώ να πω ότι ενώ δεν υπήρξα ποτέ φαν του Brown – έχω διαβάσει μόνο τον ‘Κώδικα’ – υπάρχει σίγουρα μια αξία στον τρόπο που ξέρει να σου περνάει την αίσθηση του κατεπείγοντος και της πολύπλοκης διαδικασίας επίλυσης του μυστηρίου.

Αν υποθέσουμε ότι η ταινία θέλει να κρατήσει το ενδιαφέρον σου ζωντανό, ο Langdon κανονικά θα έπρεπε να είναι ένας συνδυασμός Sherlock Holmes και Indiana Jones. Στο ‘Inferno’ όμως βρίσκει μόνο δύο μεγάλα clues (1 εκ των 2 λάθος στο μεταξύ) και η πλοκή χάνει το νεύρο της, γιατί και το ανθρωποκυνηγητό ακόμα που δε σταματάει μέχρι τα τελευταία λεπτά της ταινίας, τρέχει τους χαρακτήρες από το ένα σημείο στο άλλο με τρόπο πολύ τυποποιημένο, δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στην ποιον-μπορείς-να-εμπιστευτείς μεριά της αφήγησης που ούτως ή άλλως δεν είναι και τίποτα περίπλοκο. Για ταινία που χρησιμοποιεί μυαλά όσο λαμπρά υποτίθεται ότι είναι αυτό του Langdon, της Sienna και του Zobist, το αποτέλεσμα δε θα έπρεπε να είναι τόσο μονότονο και οι διάλογοι τόσο “I am having visions!11!!” – “It’s your head trauma!1!!”. Τουλάχιστον τα εν λόγω οράματα δείχνουν ένα αισθητικό ενδιαφέρον από την πλευρά του Ron Howard που σκηνοθετεί και την τρίτη συνέχεια του franchise.

Μιλώντας για franchise όμως, θα δανειστώ για λίγο ιστορίες σαν αυτή του Jason Bourne. Φαινομενικά τα δύο franchise φαίνονται πανάσχετα. Κι αυτός όμως σε βιβλία βασίζεται, γρίφους λύνει – απλά για τη ζωή του – κυνηγητό παίζει και έχει και την αμνησία που εσχάτως απέκτησε κι ο Langdon. Παρότι η τελευταία του ταινία ήταν απογοήτευση, τουλάχιστον μπορείς να πεις ότι δικαιολόγησε την ύπαρξή της γιατί ο κεντρικός χαρακτήρας είχε εξαρχής δημιουργήσει έναν δεσμό με το κοινό και υπήρχε η βάση για να απογειωθεί το πράγμα όταν έδεσε το γλυκό με τη δράση του Paul Greengrass. Κάπως έτσι το κοινό του μεγάλωνε με κάθε νέα ταινία – και μάλιστα δεν πολυψήθηκε όταν ο πρωταγωνιστής αντικαταστάθηκε – μέχρι που τελικά αποφάσισε ότι ίσως είναι καιρός ο κατάσκοπος να αφήσει κάτω τα όπλα του μέχρι να έχει κάτι πραγματικά καινούριο να πει.

Ίσως εκεί να έγκειται τελικά και το πρόβλημά μου με το συγκεκριμένο franchise. Πού είναι οι χαρακτήρες; Για ποιον ενδιαφερόμαστε; Τι μπορεί να φέρει στο τραπέζι ο Tom Hanks όταν ο Langdon είναι εκεί απλά για να τρέχει, ούτε καν πια για να βρίσκει;

Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα τα πάει αυτή τη φορά ο καθηγητής στο box office, μιας που την περασμένη δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ώρα να μάθουμε για πόσο μπορείς να επιβιώνεις στις πλάτες ενός δημοφιλούς συγγραφέα. Το ‘Inferno’ έχει πάντως την τιμή να είναι πρακτικά το καλύτερο των τριών ταινιών. Δε φάνηκε από την κριτική, ε; Άρα καταλαβαίνεις.