Φεστιβάλ Βενετίας Μέρα 0: Ο ζωντανός μου εφιάλτης

Μπορούμε καταρχάς να συμφωνήσουμε ότι η Βενετία είναι η πιο creepy πόλη στον κόσμο;

Μα η Βενετία θα μου πείτε, το ρομάντζο, τα κανάλια, οι γονδολιέρηδες που τραγουδάνε το σάουντρακ της Λαίδης και του Αλήτη ενώ σε βολτάρουν κάτω από γραφικές γέφυρες. Κάντε μου τη χάρη. Η Βενετία είναι creepy.

Είναι στενά σοκάκια που σε 20 χρόνια θα έχουν βουλιάξει και είναι κάτι εκκλησίες που γέρνουν και κάτι αεροπλάνα παρκαρισμένα δίπλα στη θάλασσα και ανάμεσα σε αυτά είναι κάτι μαγαζιά που πουλάνε τρομακτικές αποκριάτικες μάσκες μες στο κατακαλόκαιρο και κάτι σοκάκια που ορκίζεσαι πως θα στην πέσουν για να σου κλέψουν νεφρό και κάτι δρόμοι που στρίβεις και ξαφνικά μπροστά σου βλέπεις νερό.

Είναι ο ορισμός του εφιάλτη. Είναι μια πόλη που την είδες ένα βράδυ σε εφιάλτη και το επόμενο πρωί ευχήθηκες τόσο πολύ να ήταν αλήθεια, που με έναν παολοκοελίσιο τρόπο έγινε πραγματικότητα.

Τα λεωφορεία είναι κάτι βάρκες καρυδότσουφλα. Στο δρόμο ο κόσμος αντί για μπουκαλάκια νερό Αύρα πίνει Bellini, το οποίο είναι αλκοόλ θεωρητικά, αλλά πλιζ. Και οι γέφυρες; Υπάρχει μια γέφυρα που λέγεται γέφυρα των στεναγμών και αν σταθείς εκεί και ατενίσεις το κανάλι θα κοιτάς το πολύ ρομαντικό θέαμα των δεκάδων μικρών, χτισμένων παραθύρων από τα οποία οι φυλακισμένοι έβλεπαν το τελευταίο τους φως και στενάζανε και έτσι η γέφυρα ονομάστηκε όπως ονομάστηκε.

Σοβαρά. Υπάρχουν ένα σωρό πόλεις που τις περπατάς και νιώθεις πως ‘είναι ακριβώς σαν τις ταινίες!’. Η Νέα Υόρκη είναι σαν τις ταινίες. Χοτ ντογκ σε κάθε γωνία, Times Square, χαοτικό μετρό, σχεδόν βλέπεις τον Σπάιντερμαν να πηδάει από κτίριο σε κτίριο. Λος Άντζελες! Ακριβώς σαν τις ταινίες. Πλαστικοί, χαρούμενοι άνθρωποι, τρελοί άνθρωποι, λεωφόρος των αστέρων, Venice beach, σέρφερ ντουντς. Άραξε μαν. Η Βενετία;

Η Βενετία όταν λέμε ότι είναι σαν τις ταινίες εννούμε βασικά πως είναι σαν το ‘Don’t Look Now’. Κάθε βήμα που κάνεις ελπίζεις να μη σε βρει μόνο σου, και κάθε βήμα που κάνεις δίνεις ένα σοβαρό 10-15% να σε φέρει αντιμέτωπο με, δεν ξέρω, διαβολικούς νάνους ή με σωσίες νεκρών γνωστών σου ή με μανιακούς αρλεκίνους που τρέχουν γελώντας υστερικά.

Η Βενετία είναι ένας εφιάλτης που με κάποιο αδιανόητο τρόπο έχει γίνει αληθινή πόλη και φυσικά τη λατρεύω. Όσο υπάρχουν τέτοια κατασκευάσματα γύρω μας θα είμαι βέβαιος πως δεν είμαστε ρομπότ.

Το PopCode θα γράφει καθημερινά από το Φεστιβάλ Βενετίας στην ενότητα Venice Vidi Vici, μέχρι και το τέλος της διοργάνωσης, στις 10 Σεπτεμβρίου.

ΥΠΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ

Ο χώρος του Φεστιβάλ στο Λίντο είναι σοκαριστικά συγκεκριμένος. Οι αίθουσες είναι πιο συγκεντρωμένες σε ένα σημείο ακόμα και από τη Θεσσαλονίκη. Επίσης το Λίντο είναι μια λωρίδα γης γεμάτη πράσινο και παππούδες που πίνουν aperol ή/και κάνουν ποδήλατο. Το βασικό μας στοιχείο διαφωνίας μες στην παρέα ήταν αν φέρνει περισσότερο σε Καμμένα Βούρλα ή Αιδηψό. Ας πούμε πως δεν αναμένονται συνταρακτικά πράγματα να συμβούν εδώ τις επόμενες μέρες.

Ωστόσο λατρεύω όταν τα Φεστιβάλ είναι τόσο μαζεμένα σε χώρο. Πολύ καλύτερο από το να τρέχεις σαν τον τρελό από τη μια αίθουσα στην άλλη ρωτώντας το google maps πόση ώρα κάνεις με τα πόδια και πόση με το uber ή ζυγίζοντας στο μυαλό σου στα γρήγορα αν συμφέρει να κάνεις 2 αλλαγές στο μετρό ή να πάρεις απλά ένα ταξί. Ακόμα πάντως εκεί που -θα- είναι το Φεστιβάλ, δεν βρίσκονται και πολλά πράγματα. Στο ισόγειο της αίθουσας με τις διαπιστεύσεις δυο λιοντάρια κοιτάζουν τη σκάλα λες και φυλάνε το ισόγειο από τους εισβολείς του δευτέρου ορόφου. Κόσμος μεταφέρει μπάνερ. Κάγκελα δεν έχει τοποθετηθεί. Μπουκαλάκια νερό είναι ξεφορτωμένα με τις εκατοντάδες στο προαύλιο μπροστά από την είσοδο.

Από αύριο σε αυτό το κτίριο, σε αυτές τις σκάλες, σε αυτές τις αίθουσες, θα βρίσκονται μερικοί από τους μεγαλύτερους σταρ στον κόσμο.

ATZOYΡΙ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ

Σε αυτή την πόλη, έδινα ένα σεβαστό 7% τα μανεκέν να ζωντανέψουν.

BELLINI ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ

Δεν έχω πει τίποτα κινηματογραφικό ακόμα γιατί μέρα 0 σημαίνει πως δεν υπάρχουν προβολές, απλώς ερχόμαστε, παίρνουμε διαπιστεύεις, πηγαίνουμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου για πόκεμον, και τρώμε τίποτα της προκοπής. Επειδή από αύριο η φάση θα είναι (ζεστός) καφές και σαντουιτσάκι στα γρήγορα.

Οπότε να κάτι κινηματογραφικό: H πρώτη ταινία του Φεστιβάλ, ταινία έναρξης Τετάρτη βράδυ, αλλά και πρώτη δημοσιογραφική προβολή Τετάρτη πρωί, είναι το ‘La La Land’, το μιούζικαλ του Damien Chazelle, με τον Ryan Gosling και την Emma Stone. Γυρνώντας σπίτι σήμερα το βράδυ, τσουγκρίσαμε όλοι μας από ένα Bellini ως Καλή Τύχη, επειδή θέλουμε πάρα πολύ να μας ενθουσιάσει αυτή η ταινία. Γενικά οι βασικές μου επιθυμίες για αύριο είναι να είναι καλό το ‘La La Land’ και να πάμε σούπερ μάρκετ γιατί αυτή τη στιγμή υποφέρω, ούτε ένα τυρί του τοστ δεν υπάρχει εδώ μέσα.

Μιλώντας για τυρί του τοστ, υπάρχει η υποψία πως ο Ryan Gosling δε θα εμφανιστεί στο Φεστιβάλ επειδή γυρνάει αυτές τις μέρες το σίκουελ του ‘Blade Runner’. Σίγουρα δε θα είναι στη συνέντευξη τύπου του ‘La La Land’. Ίσως έρθει απλώς για την πρεμιέρα; Από τη μία είναι άκομψο τελείως να ανοίξει τόσο μεγάλο Φεστιβάλ με τον μεγάλο σταρ να λείπει, από την άλλη θα μου πεις κάποιος πρέπει να προσέχει και τον Jared Leto στο πλατώ, δεν παίζουν με αυτά.

Στην εικόνα βλέπουμε τη βάρκα που θα πάει κάποιον διαπιστευμένο άνθρωπο στο ξενοδοχείο του. Όχι τον Ryan Gosling.

ΤΑΞΑΚΙ

8,10 ευρώ σημαία επειδή yolo, είσαι σε ένα νησί-λουρίδα που κατοικείται από aperol, τι άλλο θα κάνεις δηλαδή.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

Ας πούμε απλά πως ελπίζουμε το Φεστιβάλ να ξέρει τι κάνει προγραμματίζοντας τις 3 πιο δυνατές ταινίες του μες στις πρώτες 30 ώρες. Τετάρτη βλέπουμε ‘La La Land’ και ‘’The Light Between Oceans’ και Πέμπτη το ‘Arrival’.

Και μετά υποθέτω γυρνάμε σπίτια μας.

ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΣΗ

A photo posted by tyler (@dark_tyler) on Aug 30, 2016 at 10:27am PDT

Μη νομίζετε ότι σας λέμε τίποτα ψέματα.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ

Ανάμεσα στα κομμάτια πίτσα έπιασα 7 πόκεμον που δεν είχα ξαναβρεί. Κάτι ξέραμε που αδημονούσαμε για το ταξίδι στη Βενετία ποντάροντας στα θαλασσινά πόκεμον του νησιού. Οι υπόλοιποι 3 της παρέας έπιασαν μάλιστα και Πίκατσου ακριβώς στο κέντρο της πλατείας. Εγώ προσπαθούσα να ανοίξω το app. Bλάκας.

Φυσικά στο Λίντο όπου μένουμε κι όπου διεξάγεται το Φεστιβάλ, με το ζόρι βρίσκουμε κανά pokestop. Δεν είμαι έτοιμος να μιλήσω ακόμη για αυτό το φιάσκο.

Κατά τα άλλα στο κέντρο της Βενετίας καθίσαμε σε μια πιτσαρία και παραγγείλαμε από μια μεγάλη μπύρα ο καθένας. Μας έφερε αυτό.

Υποθέσαμε πως ήταν όλες οι μπύρες σε μία, όπως όταν τηλεφωνείς για σουβλάκια και λέει ο καθένας “θέλω 3 καλαμάκια χοιρινά” και “εγώ μμμμμ θέλω 2 καλαμάκια… χοιρινά κι εγώ” και “έλα ρε ζήστε λίγο, λοιπόν, 4 καλαμάκια χοιρινά πιάσε”, ε και φυσικά αυτό που έρχεται είναι ένα κουτάκι με 9 καλαμάκια χοιρινά κρυμμένα κάτω από 18 κομματάκια πίτα. Κάπως έτσι. Αλλά όχι, αυτό ήταν μια άξουαλ μπύρα. Νιώθω σα να βγήκα να φάω μέσα σε ένα επεισόδιο ‘Scrubs’.

ΒΙΒΛΙΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ

Εντάξει.

ΥΓ.

Δεν θα είναι ποτέ κανείς μας έτοιμος για τη στιγμή που θα ειπωθεί το “πάμε να προλάβουμε το λεωφορείο” και αυτό που εννοούμε να είναι μια αληθινή, πραγματική, κυριολεκτικά, βάρκα. Η Βενετία είναι η καλύτερη. Κι επίσης χαίρομαι που δε μένω εκεί, αλλά στο Λίντο, μαζί με τους παππούδες και τα aperol. Είναι μία το βράδυ, γράφω ήδη εδώ και μια ώρα με τα παράθυρα ορθάνοιχτα και απ’έξω έχω μετρήσει έναν άνθρωπο και άλλους δύο ήχους. Ξεκάθαρα θα κοιμηθούμε έτσι.

Οι φονικοί νάνοι/κλόουν/τουρίστες/τιμές κρασιού της Βενετίας είναι πολύ μακριά και δε μπορούν να με ενοχλήσουν ούτε στους εφιάλτες μου απόψε.