Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το PlayStation VR ο Μάκης Ραπτόπουλος

Ναι, έχω κολλήσει με το ότι πράγματι σε βάζει “μέσα στο παιχνίδι”. Αφενός, δεν περίμενα να τα καταφέρει τόσο καλά. Αφετέρου, είμαι ο κλασικός, τυπικός, παραδοσιακός, ρουτινιάρης gamer της δεκαετίας του ’80 που σπάνια (έως καθόλου) εντυπωσιάζεται, και τελικά χρησιμοποιεί, gimmicks και “εφέ” στο παιχνίδι του. 3D, Wii, Kinect, PS Move, τσιριμπίμ τσιριμπόμ, δεν είναι για μένα και θα πιθανότατα δεν θα είναι ποτέ. Όμως τούτο το μαραφέτι, το PlayStation VR, έχει θέσει σωστά τις βάσεις για να με/ σε ξεκουνήσει, φοράς το headset σου και υπό προϋποθέσεις μπορείς να χαθείς στον virtual reality κόσμο του.

Το αν η νέα πρόταση της Sony στα συστήματα εικονικής πραγματικότητας θα πετύχει (κάτι που πάντα κρίνεται σε βάθος χρόνου), εξαρτάται από διάφορες παραμέτρους, με πιο βασική τα games που θα κυκλοφορήσουν κι αν σταδιακά θεωρηθεί ως κάτι απαραίτητο. Προς το παρόν, PlayStation VR Worlds, και συγκεκριμένα The London Heist και Ocean Descent, τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε στην πορεία. Παρακαλείται όποιο άξιο τέκνο του Σεφερλή χτυπάει την κάσκα σαν να είναι πόρτα, να σταματήσει, δεν γελάει κανείς.

Με το ‘Elle’ η Έρρικα Ρούσσου

Γιατί απλά, δεν ήθελα να τελειώσει. Γιατί η Huppert ήταν απλά, υπέροχη. Και γιατί στο όλο ‘απλό’ του πράγματος, η συγκεκριμένη ταινία είναι η πρώτη (σύμφωνα με τα δικά μου μέχρι τώρα δεδομένα) που έχει κατορθώσει να μιλήσει για ένα τσούρμο δύσκολες συνθήκες, όπως είναι για παράδειγμα ένας βιασμός ή το να είσαι το παιδί ενός σίριαλ κίλερ, με τον πιο απολαυστικά χιουμοριστικό τρόπο. Αυτή η υπέροχη απαξίωση στο βλέμμα της Hyppert απέναντι σε όλα αυτά που της συμβαίνουν οδηγεί σε μία ανακάλυψη του νοήματος της ζωής που δεν είναι ακριβώς αυτό που οι ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι, ο Πάολο Κοέλιο μας έχουν εκπαιδεύσει. Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά φοβάμαι λίγο τα σπόιλερ που ως γνωστόν, μου ξεφεύγουν. Γι αυτό σταματώ εδώ με τον αστερίσκο ότι το τέλος, είναι Όλα.τα.λεφτά.

Αρρώστια με το ‘Say It’ η Ιωσηφίνα Γριβέα

Όχι σοβαρά, δεν είναι κόλλημα, είναι αρρώστια. Δεν έχω ακούσει σχεδόν τίποτα άλλο όλη την εβδομάδα. Επίσης έχω κάνει αγώνα για να μη χαζεύω το κλιπ αντί να γράφω, αλλά πρέπει να με καταλάβετε.

Τι είναι αυτά τα πράγματα τα τέλεια, πώς φτιάχτηκαν; Πρέπει να μας πει ο Nez που τα γύρισε. Δες περισσότερες δουλειές του εδώ.

Με το πόσο έξαλλος είναι ο κόσμος κάθε χρόνο για το Νόμπελ Λογοτεχνίας ο Γιάννης Σαχανίδης

​Από το 2010 με τη βράβευση του Λιόσα και μετά, και με εξαίρεση το 2013 την Μονρό, η Σουηδική Ακαδημία απονέμει το Νόμπελ της σε συγγραφείς που ή κανείς δεν ξέρει ή κανείς δε θεωρεί [αξιόλογη] λογοτεχνία. Κάθε χρονιά λοιπόν ξεκινά ένα γλέντι παραπολυσοβαρών απόψεων που πάντα καταλήγει σε απεγνωσμένα “που πάει η λογοτεχνία/η τέχνη/ο κόσμος, ξοφλήσαμε”, τα οποία μπορώ να χαζεύω με τις ώρες, μου αρέσουν τόσο πολύ. Φέτος η απονομή του βραβείου στον Μπομπ Ντύλαν ξεσήκωσε τέτοιες αντιδράσεις που η μέρα που πέρασε ήταν το πιο διασκεδαστικό 24ωρο της χρονιάς στα social media. Πέρασα πολλές ώρες να χαζεύω απόψεις, η αγαπημένη μου ήταν μια που αποθέωνε τον συντηρητισμό στη λογοτεχνία, ήταν όμορφα γενικά. Το Νόμπελ έχει αναδειχτεί σε highlight της σεζόν για το βιβλίο και θα απογοητευτώ αν του χρόνου βραβευτεί κάποιος όπως ο… Όχι, ξέρετε κάτι; Όποιος και να βραβευτεί εγώ θα περάσω τέλεια, είμαι σίγουρος. Η οργή για της επιλογές των βραβείων, λογοτεχνικών και μη, δε θα στερέψει ποτέ.

Με το ‘A Moon Shaped Pool’ ο Γιάννης Σαμούρκας

Όχι δεν είμαι τόσο πίσω απλά μόλις μου ήρθε το limited edition των Radiohead. Πρέπει μάλιστα να είμαι ο τελευταίος που το πήρε. Είχα αρχίσει να ανησυχώ τόσο που πήρα σβάρνα τις μεταφορικές και τα ταχυδρομεία. Καρφί για αμπελαλέ πήγαινα. Ευτυχώς όμως ήρθε σώο και αβλαβές. Και τι χαρά. Το άνοιξα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα. Το χάζεψα. Ξεφύλλισα με πολύ μεγάλη προσοχή το βιβλίο που περιέχει, για να μην τσακίσω τις σελίδες και το έβαλα στο ειδικό ντουλάπι με τα υπόλοιπα τιμαλφή του είδους. Τώρα ψάχνω τρόπο να ακούσω το κομμάτι του master tape που έχω στα χέρια μου. Όχι ότι ακόμα και να το ακούσω θα βγάλω άκρη. Ένας που το επιχείρησε δεν έβγαλε άκρη. Και ο ίδιος ο Nigel Godrich που το άκουσε δεν είναι σίγουρος αν είναι το ‘Bodysnatchers’.

Με το Νόμπελ του Μπομπ Ντίλαν ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Σπάνια με συνεπαίρνει τόσο ο οποιοσδήποτε νικητής Νόμπελ Λογοτεχνίας κι οι αντιδράσεις που προκαλεί. Ακόμα κι αν τον ξέρω (γιατί αρκετές φορές γκουγκλάρω το όνομα του νικητή), ακόμη κι αν έχω διαβάσει βιβλίο του, δεν συγκινούμαι ιδιαίτερα. Ούτε εκνευρίζομαι όπως όλοι αυτοί που περιγράφει ο Γιάννης, ούτε παθιάζομαι, ούτε χαίρομαι. Απλά συνεχίζω τη ζωή μου. Στην περίπτωση του Ντίλαν όμως, το χάρηκα, απόλαυσα τις αντιδράσεις, γέλασα με τα σχόλια, βρήκα ακόμη μια αφορμή να ακούσω τα αγαπημένα μου τραγούδια του. Και μόνο το γεγονός ότι την ώρα που όλοι στο γραφείο αναφέραμε τ’ όνομα του, μια συνάδελφος αναρωτήθηκε αν πέθανε, άξιζε τον κόπο. Α και φυσικά αξίζει ότι μπορώ πλέον να λέω αυτό:

Με το concert film του Justin Timberlake ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ο Jonathan Demme (‘Silence of the Lambs’ αλλά, σημαντικότερα στην προκειμένη περίπτωση, ‘Stop Making Sense’) παραδίδει ένα από τα σπουδαία concert films όλων των εποχών, καταγράφοντας με απίστευτο τρόπο το τελευταίο live της 20/20 περιοδείας του JT και των Tennessee Kids. Η κάμερα είτε ακολουθεί τον Timberlake σα να ήταν πάστορας και το stage η εκκλησία του, είτε απλώς τον ψάχνει σε σκοτάδια, σε σκιές, σε χρωματικές αποχρώσεις, ακόμα και στο βάθος, θολό. Τα πλάνα κοινού σχεδόν δεν υπάρχουν.

Ο Demme ακολουθεί τη δράση φτιάχνοντας κάδρα και tracking shots απίστευτα για τα δεδομένα concert film, την ώρα που ο Timberlake (ένας από τους αληθινά χαρισματικούς performers της εποχής μας) παίρνει πάνω του όλη τη λατρευτική ενέργεια (της κάμερας, του off-camera κοινού) και τη μετατρέπει σε χορό. Τα τραγούδια βοηθάνε. Το περφόρμανς ακόμα περισσότερο. Μέχρι να φτάσει το ‘Sexyback’ χορεύεις στο σαλόνι σου. Στο ‘Mirrors’ τραγουδάς με τα χέρια ψηλά, στον καναπέ σου. Δόξα σοι.

Με το ‘Westworld’ η Ναστάζια Καπέλλα

Δεν ξέρω αν βρήκαμε διάδοχο του ‘Game of Thrones’, σιγουρα ομως βρήκα το νέο κόλλημα μου. Το ‘Westworld’ επιβεβαιώνει ακριβώς τη φήμη του, είναι sci-fi, είναι και γουέστερν, έχει μυστήριο και γενικά όλα όσα σε κάνουν να κολλάς με μια σειρά. Οι τίτλοι αρχής είναι ένα έργο τέχνης και το main theme του έχει τη δύναμη που έχει και εκείνο του GOT. Δυσκολεύομαι πάντα στην αρχή να συνηθίσω τον Jimmi Simpson σε άλλο ρόλο γιατί πάντα τον σκέφτομαι στο ρόλο του στο ‘Always Sunny in Philadelphia’, αλλά οκ το ξεπερνάω.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΟΛΛΗΜΑΤΑ