Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Τηλεοπτικές ανακαλύψεις, μιούζικαλ, Οτινάναι και τρόποι να κράξεις τον douchebag που σε βασανίζει. Για περάστε.
- 16 ΔΕΚ 2016
Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το ‘Deutschland 83’, ο Μάκης Ραπτόπουλος
‘Run Lola Run’, ‘The Experiment’, ‘Good Bye Lenin’, ‘Downfall’, ‘The Lives of Others’, ‘The Baader Meinhof Complex’, ‘The Wave’, και ορισμένες που δεν έχω δει ή δεν θυμάμαι (‘Das Boot’, 1981, εκτός συναγωνισμού). Μετά από όλες αυτές τις εξαιρετικές ταινίες, ήταν θέμα χρόνου ν’ ακολουθήσουν και οι Γερμανοί το τηλεοπτικό trend των τελευταίων ετών και να δοκιμάσουν κάτι πιο «εξαγώγιμο».
Το φετινό ‘Berlin Station’ δεν το έχω παρακολουθήσει, αλλά είναι στο πρόγραμμα. Ακόμα καλύτερο όμως (από τις κριτικές τουλάχιστον), φαίνεται να είναι το περσινό ‘Deutschland 83’, το οποίο βέβαια προβλήθηκε πρόσφατα από την Cosmote TV και κατάφερα να δω τον πρώτο κύκλο (8 επεισόδια). Προς το παρόν δεν είμαι σε θέση να μπω σε σύγκριση, αλλά αν απομονώσουμε το Deutschland 83 τότε δηλώνω ότι είναι πολύ καλό. Η ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα της εποχής Reagan αποδίδεται εξαιρετικά, το ίδιο και τα μικρά ή μεγάλα πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη ενός λαού, καθώς και οι ιδιαιτερότητες σε Δυτική και Ανατολική Γερμανία σε σχέση με την κουλτούρα και τα καθεστώτα. Για παράδειγμα, ένας Ost (Ossi περιπαικτικά) εισέρχεται σε δυτικό σούπερ μάρκετ ή ακούει μουσική από Walkman. Γενικότερα, οι επιλογές από την (αγαπημένη μου) μουσική της δεκαετίας του ’80 είναι ταμάμ.
Οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι μου, ούτε και εχθροί μου, για την ακρίβεια δεν είμαι βέβαιος αν ένα μικρό τμήμα εξ αυτών επιθυμεί να έχει φίλους. Παρόλα αυτά, μπορώ να τους παραδεχθώ για το γεγονός ότι συχνά δεν δυσκολεύονται να βγάλουν προς τα έξω δυσάρεστες στιγμές, ή ακόμα και αμαρτίες τους, με τρόπο ωμό αλλά και δημιουργικό (και ανατρεπτικό) πολλές φορές. Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο κομμάτι (και τα αυτοκίνητά τους), θα έλεγα ότι το συμπαθώ και το εκτιμώ, και το ‘Deutschland 83’ αποτελεί άξιο τέκνο. Το ποιος περιμένει έως το 2018 για τον δεύτερο κύκλο (‘Deutschland 86’, τρία χρόνια μετά), είναι άλλη ιστορία.
Με τα βιντεάκια του ‘Οτινάναι’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Το έχω ξαναγράψει αλλά μισό χρόνο μετά, συνεχίζει να το επιβεβαιώνει. Η εκπομπή του ΣΚΑΪ ‘Οτινάναι’, ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, τα βίντεο που ετοιμάζει η εκπομπή, είναι αληθινά αστεία κι έξυπνα. Τελευταία τρανά παραδείγματα, η συνέντευξη-έπος με τον Παραολυμπιονίκη Αντώνη Τσαπατάκη που ξεγύμνωσε καλύτερα από οποιαδήποτε καταγγελία το ελληνικό χάλι, αλλά και το βίντεο που δείχνει με αρκετή αξιοπιστία πώς είμαστε πριν πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας. Γέλασα και με τα δύο, πολύ.
Με το soundtrack του ‘Moana’, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Ότι ο Lin-Manuel Miranda είναι ιδιοφυία, το έχουμε καταλάβει κι αυτοί που δεν έχουμε δει το ‘Hamilton’ από κοντά. Τώρα μεγαλούργησε και με το soundtrack του ‘Moana’ που θα δούμε την επόμενη εβδομάδα στις αίθουσες. Το άλμπουμ έχει κάτι απ’ όλα, από r’n’b και jazz μέχρι κλασικά κομμάτια Disney μιούζικαλ με πολυνησιακές καταβολές. Και θα το πω, είναι καλύτερο από του ‘Frozen’ κι ας μην έχει κανέναν απελευθερωτικό ύμνο. Κάνε πέρα ‘Let It Go’, ήρθε ώρα του ‘How Far I’ll Go’.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
‘Hamilton’: Ένα Αμερικανικό φαινόμενο
Με τα ελληνικά subscription boxes, ο Γιάννης Σαχανίδης
Συγκεκριμένα έχω κολλήσει με το ότι έχουν αρχίσει να ξεπηδάνε το ένα πίσω από το άλλο. Τα geeky subscription boxes του εξωτερικού, όπως ας πούμε το OwlCrate ή το Loot Crate, έχουν δημιουργήσει εδώ και καιρό τις δικές τους κοινότητες και τους δικούς τους φανς και για καιρό αναρωτιόμουν πως γίνεται να μην έχει φτάσει το κόνσεπτ και στην Ελλάδα. Τον τελευταίο καιρό όμως έχουν ξεκινήσει την πορεία τους τουλάχιστον 4 νέα κουτιά: Το ‘Mystery Box’ του καταστήματος efantasy που θα έχει κάθε μήνα και διαφορετικό θέμα, το ‘Blind Box’ του καταστήματος Angrynerd που δε φαίνεται να έχει συγκεκριμένο θέμα αλλά περιέχει κι αυτό διάφορα αντικείμενα από την ποπ κουλτούρα, το ‘AnubisBox’, που περιέχει κυρίως βιβλία και κόμικς του εκδοτικού Anubis και το ‘dumBox’ που είναι και το παλαιότερο από τα 4 μιας και ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο. Έχει ενδιαφέρον πως θα πάει αυτό, μιας και η δική μας είναι μικρή αγορά, θα ψηνόμουν πολύ να κάνω ένα συγκριτικό τεστ. Για ερευνητικούς σκοπούς, καταλαβαίνετε.
Με το Stop a Douchebag, ο Γιάννης Σαμούρκας
Δεν το λες κόλλημα αυτό. Εμμονή το λιγότερο. Από Κυριακή βράδυ μόνο αυτό βλέπω. Ακόμα και την ώρα που τρώω. Η Ρωσία στα καλύτερα της. Ομάδα ακτιβιστών (κυρίως έφηβων) που δεν θέλει τα αυτοκίνητα (δεν έχω δει πουθενά μαζεμένα τόσα πολλά πανάκριβα αυτοκίνητα, η πόλη ολόκληρη μοιάζει με έκθεση) και τις μηχανές στα πεζοδρόμια, τους πεζοδρόμους, λεωφορειολωρίδες, παράνομα σταθμευμένα κλπ, έχουν βγει έξω και κολλάνε στα παρμπρίζ κάτι αυτοκόλλητα σε μέγεθος οικογενειακής πίτσας. Κάτι σαν το δικό μας «είμαι γάιδαρος παρκάρω όπου γουστάρω», αλλά πολύ πιο οργανωμένο και επίμονο!
Πολλοί οδηγοί παίρνουν από λόγια και φεύγουν αλλά ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ τρελαίνονται με το θράσος των πιτσιρικάδων και γίνονται μάχες. Βγαίνουν πιστόλια, ρόπαλα, μαχαίρια, τσόκαρα, σκούπες και ότι άλλο βρεθεί διαθέσιμο. Κι όταν δεν υπάρχει, κλωτσιές, μπουνιές και ένα τσουνάμι από μπινελίκια. Οι ακτιβιστές έχουν αηδιαστική υπομονή και είναι ανυποχώρητοι και πολλές φορές σερφάρουν πάνω στα καπό όσων δεν χαμπαριάζουν και επιμένουν να κινηθούν στα πεζοδρόμια. Η αστυνομία μάλλον έχει πλέον βαρεθεί να ασχολείται μαζί τους, αφού κάθε τρεις και λίγο πέφτει κι ένα σχετικό τηλεφώνημα, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, έστω κι αν έχουν φάει κι αυτοί τα αυτοκόλλητα τους για παράνομη στάθμευση. Όλα αυτά στο κέντρο της Μόσχας. Αν τα κάνουν παραέξω σε καμιά επαρχία, δεν θα προλαβαίνουν να μετράνε χαστούκια κι από τους ίδιους τους αστυνομικούς.
Με τον Βαγγέλη Μουρίκη, ο Γιώργος Μυλωνάς
‘Θέλω να βγω για μπίρες με αυτό τον άνθρωπο’. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν είδα τον ‘Βασιλιά’ που πρωταγωνιστεί ο Βαγγέλης Μουρίκης. Δεν ήταν η πρώτη ταινία που βλέπω με τον συγκεκριμένο ηθοποιό, αλλά η συγκεκριμένη ήταν αρκετή για να με κάνει μέσα σε δέκα μέρες να δω και τη ‘Ψυχή στο στόμα’ και το ‘Chevalier’. Ο Μουρίκης έχει μία από τις πιο βασανισμένες φάτσες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, χωρίς ωστόσο να δείχνει ότι αυτά τα ‘βάσανα’ μπορούν να να του χαλάσουν τη διάθεση. Μέσα από όσα βλέπω από το παίξιμο του, νιώθω σαν να έχει βρει το νόημα της ζωής και πως αν τον κερνούσα μια, δυο, τρεις μπίρες δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το μοιραστεί μαζί μου.
Με την ταινία ‘Η Φωτογραφία’ του Νίκου Παπατάκη, η Ναστάζια Καπέλλα
Την είδα (και την άκουσα) αυτή την εβδομάδα για πρώτη φορά και είναι από τις πιο ωραίες ελληνικές ταινίες που έχω δει. Είναι του 1986 αλλά η υπόθεσή της εκτυλίσσεται λίγα χρόνια πριν, σε αυτά της Χούντας, όπου ένας νεαρός γιος κομμουνιστή δεν βρίσκει πουθενά δουλειά λόγω των φρονιμάτων του πατέρα του και αναγκάζεται να πάει στη Γαλλία να βρει έναν συγγενή του για να τον βοηθήσει. Η ταινία σε κρατάει διαρκώς σε αγωνία και συμπάσχεις απόλυτα και με τους δύο πρωταγωνιστές. Μου θύμισε μάλιστα λίγο το “Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές”. Πέρα από το ωραίο και αληθινό σενάριο, είναι και πολύ καλογυρισμένη και ενώ υπάρχει ολόκληρη στο youtube, είναι καλύτερο να τη δεις από videoclub ή αν πετύχεις κάποια προβολή σε σινεμά, αλλιώς είναι κρίμα. Ο σκηνοθέτης της, ο Νίκος Παπατάκης ήταν Ελληνογάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός, αλλά γύρισε μόνο πέντε ταινίες. Και ένα fun trivia: είχε για ένα διάστημα σχέση με την Nico και ήταν και ο λόγος που ονομάστηκε έτσι (το πραγματικό της όνομα ήταν Christa Päffgen).
Με το νορβηγικό teen drama ‘Skam’, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Μου αρέσει που είμαστε τόσο διεθνείς αυτή τη βδομάδα. Εγώ παιδιά ανάμεσα στο προηγούμενο και το αποψινό επεισόδιο του ‘Skam’ είδα ΟΛΗ ΤΗ ΣΕΙΡΑ. Είδα 3 σεζόν μέσα σε μισή βδομάδα. Ναι. Τι είναι αυτό; Είναι ένα νορβηγικό teen drama. Κάθε σεζόν εστιάζει σε άλλο χαρακτήρα της ίδιας παρέας καθώς προσπαθεί (ο εκάστοτε πρωταγωνιστής ή πρωταγωνίστρια) να καταλάβει κάτι για τον εαυτό του μέσα από κάποιο μεγάλο εφηβικό crush. Επειδή ναι, κάποιες φορές θες απλά να βλέπεις κόσμο χωρίς προβλήματα επιβίωσης, να ζει το ένα επικό ερωτικό δράμα μετά το άλλο.
Η σειρά έχει γίνει τεράστιο underground-και-μετά-mainstream χιτ στη Νορβηγία, κυκλοφορεί στη ζούλα εκτός σκανδιναβικών χωρών, με κόσμο να ψάχνει αγγλικούς υποτίτλους στο tumblr ή με requests στο twitter. Επίσης την προηγούμενη βδομάδα πουλήθηκε για αμερικάνικο ριμέικ από την εταιρεία παραγωγή του Simon ‘American Idol’ Fuller. Δε βλέπω την ώρα να λέω “ε σαν το νορβηγικό δεν είναι” όταν βγει το αμερικάνικο σε λίγα χρόνια. (Τότε που λογικά και το νορβηγικό θα έχει γίνει χάλια.) Ως τότε, Noora, Isak και ξερό ψωμί.
Με το τρέιλερ του Χριστουγεννιάτικου ‘Sense8’, η Έρρικα Ρούσσου
Δεν.Μπορώ.Να.Περιμένω. Είχα στο μυαλό μου να στηρίξω για μία ακόμη φορά την Βάνα Καρούλου Λέκκα που κρύβω μέσα μου και να γράψω για το βιβλίο του Μάριο Βάργκας Γιόσα, το Επιστολές σε ένα Νέο Συγγραφέα. Αλλά, όλα έληξαν αμέσως μετά από αυτό το τρέιλερ. Όλα απλά άσπρισαν. Σαν τα χιόνια στη σκηνή. Δεν έχω και πολλά να γράψω πέρα από το γεγονός ότι μόλις το είδα μου έφτιαξε η μέρα. Θυμήθηκα πόσο Riley φαν είμαι. Πόσο με έχουν στο όλο κόνσεπτ του ‘τι στο καλό γίνεται εδώ’ οι Wachowski. Και πόσο ερωτευμένη είμαι με τον άντρα του Lito. Εντάξει υπερβολή το ερωτευμένη. Είναι όμως Χριστούγεννα.
