Με τι κολλήσαμε αυτήν την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το F1 2016 videogame o Μάκης Ραπτόπουλος

Το Σαββατοκύριακο έρχεται πιθανώς η μεγαλύτερη στιγμή κάθε σεζόν F1 και δεν είναι άλλη από το grand prix του Spa, το Μονακό είναι για τη μόστρα. Εξάλλου, αποτελεί την αγαπημένη πίστα του Kimi, I rest my case. Συνεπώς, δεν υπάρχει καλύτερη προθέρμανση από το F1 2016 videogame, το οποίο κυκλοφορεί ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα και το ‘χω στα χέρια μου.

Εξαντλητικές δοκιμές, αγώνες, ένα career mode αρκετά χορταστικό. Ναι, ΟΚ, αλλά είναι πράγματι καλό ή πρόκειται για κόλλημα λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης και μόνο; Με τα λάθη του παρελθόντος, τι συμβαίνει; Τούτο δω είναι απλώς μία σύντομη αναφορά, μια μικρή γεύση, την ερχόμενη εβδομάδα έρχεται review. Σε θέλω εγκρατή, δεν είσαι 5 ετών παιδάκι, λίγη υπομονή.

Με τo ‘Sausage Party’ ο Πάνος Κοκκίνης

Όσο ανεξάντλητα & αδιαπραγμάτευτα ‘καμένος’ πρέπει να είσαι για να κάτσεις να φτιάξεις μια cartoon ταινία για λουκάνικα σε supermarket, που το μόνο που ονειρεύονται είναι να ‘διεισδύσουν’ στα διπλανά ψωμάκια του hot dog, όπως οι Seth Rogen και Jonah Hill, το ίδιο ‘καμένος’ πρέπει να είσαι για να κάτσεις να την δεις. Και, ακόμη χειρότερα, να την απολαύσεις. Από την άλλη, τι πειράζει που είναι χοντροκομμένη καφρίλα; Θα έπρεπε να είναι αρκετό ότι είναι φτιαγμένο με μεράκι και ότι, όπως πάει και το γνωστό κλισέ για τις ιερόδουλες, διαθέτει ‘καρδιά από ατόφιο χρυσάφι’.

Με το ‘Bojack Horseman’, επιτέλους, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Έβλεπα κείμενα, gifάκια, posts κι αστειάκια με σκηνές απ’ το Bojack Horseman και πάντα σκεφτόμουν “πρέπει να το αρχίσω, θα μου αρέσει”. Μόνο που για κάποιο λόγο, δεν το ξεκινούσα ποτέ. Μέχρι που την περασμένη Δευτέρα, πρώτη μέρα μετά την επιστροφή στη δουλειά απ’ την καλοκαιρινή άδεια, βρέθηκα λιωμένος στον καναπέ, ψάχνοντας να δω μια -οποιαδήποτε- σειρά.

Το Netflix ήταν δεδομένο ότι θα έδινε τη λύση, όμως αν δεν είχα πέσει πάνω στο Bojack και πάλι θα το αγνοούσα. Ευτυχώς, δεν το έκανα και είδα 5 επεισόδια μονορούφι. Προφανώς και κόλλησα, όχι τόσο με το χιούμορ του, σε ελάχιστες στιγμές γέλασα δυνατά, αλλά με τις αλήθειες και την λεπτή, καλά κρυμμένη πίκρα που βγάζει σε κάθε επεισόδιο, κάτι που μου θύμισε το Louie. Κι αυτό, είναι από μόνο του ένα τεράστιο προσόν για το ξεπερασμένο αλλά συμπαθέστατο αυτό άλογο (να μια πρόταση που δεν περίμενα ποτέ ότι θα γράψω).

Με το ‘Bojack Horseman’ επιτέλους και η Ναστάζια Καπέλλα

Μπορείτε να πάρετε τα λόγια του Κωνσταντίνου Αμπατζή και να τα επικολλήσετε κάτω από το όνομά μου. Κατά σατανική σύμπτωση και εγώ κόλλησα με τον Bojack τον οποίο βλέπω από αρχές Αυγούστου και αυτή την εβδομάδα τελείωσα την τρίτη σεζόν, παρακολουθώντας το να γίνεται όσο πιο νταρκ μπορούσε να γίνει (ή και όχι). Γιατί φαίνεται ότι τίποτα δεν σταματά τους δημιουργούς από το να μη μας δίνουν αυτό που θέλουμε και γι αυτό μας αρέσει όλο και περισσότερο. Δεν το πιστεύω ότι πρέπει να περιμένω ένα χρόνο. Τέτοιες σειρές είναι λόγος να μην πηγαίνεις διακοπές. Το ανικανοποίητο του Bojack, αλλά και της φιλοσοφίας της σειράς εκφράστηκε πολύ ωραία στο τέλος της δεύτερης σεζόν:

Με το ‘Η ζωή είναι αλλού’ του Κούντερα η Έρρικα Ρούσσου

Κάθε καλοκαίρι ή εντάξει, ας μην υπερβάλλω, τα τελευταία καλοκαίρια μου χει κολλήσει μία κάπως αστεία συνήθεια να ξεκινάω να επιλέγω ένα συγγραφέα και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερα έργα του μπορώ. Όχι ένα, και έξω από την πόρτα. Φέτος είναι η πρώτη φορά που μετά την πρώτη επαφή με το δημιουργό δεν ήμουν σίγουρη ότι θέλω να συνεχίσω μαζί του το καλοκαίρι μου.

Μέχρι να πέσει στα χέρια μου η ‘Βραδύτητα’, τον Κούντερα τον είχα πολύ ψηλά αφενός για την ‘Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι’ και αφετέρου για τους Κωμικούς Έρωτες το οποίο μάλιστα, βρίσκεται και στη λίστα με τα αγαπημένα μου βιβλία. Θα είμαι ειλικρινής, η Βραδύτητα δεν με ξετρέλανε. Και αυτό γιατί η γραφή παραήταν δοκιμιακή για τα κουντερικά δεδομένα μου. Όταν ξεμπέρδεψα μαζί της (δύσκολα παρατάω βιβλίο) ήμουν σε δίλημμα. Να αλλάξω συγγραφέα ή όχι; Ευτυχώς, δεν άλλαξα. ΕΥΤΥΧΩΣ. Το Η ζωή είναι αλλού, είναι ένα μείγμα σκέψεων που θέλεις συνειδητά να σου κατακλύσουν το κεφάλι και να σουλατσάρουν πέρα δώθε μέχρι να σιγουρευτούν ότι δεν πρόκειται να τις ξεχάσεις. Όσα καλοκαίρια και αν περάσουν. Μελό το τελευταίο, αλλά έπρεπε.

Με τα βρετανικά αποθηκάκια ο Γιάννης Σαχανίδης

Το έχει φέρει έτσι η μοίρα που για 3ο συνεχόμενο καλοκαίρι ένα από τα πράγματα που περιμένω περισσότερο είναι το Shed of the Year του Channel 4. Μέσα από αυτό ανακάλυψα πως οι Βρετανοί είναι τρελαμένοι με τα αποθηκάκια που χτίζουν στον κήπο τους και μερικοί [πολλοί] από αυτούς ρίχνουν απεριόριστο χρήμα, χρόνο και έμπνευση σε αυτά. Έτσι, ήταν λογικό να υπάρχει ένα τηλεοπτικό event που θα βραβεύει τα καλύτερα από αυτά κάθε χρονιά, θέλω να το φαντάζομαι κάπως σαν ένα από τα εθνικά τους σπορ.

Σε 8 διαφορετικές κατηγορίες [όπως Eco, Pub & Entertainment, Budget] και μέσα σε μόλις 4 επεισόδια, οι πιο τρελαμένοι ιδιοκτήτες διαγωνίζονται για τον τίτλο του Shed of the Year. Κτίσματα που περιστρέφονται 360 μοίρες, παλιά κομμάτια από πλοία, το μέρος που έγραφε ο Dylan Thomas, αποθηκάκια πάνω σε ρόδες ή γεμάτα με σπάνια ζώα, το Millennium Falcon, ένα επαναχρησιμοποιημένο πυρηνικό καταφύγιο, χαμός γίνεται. Τα χαίρομαι τα αγγλάκια με τον ενθουσιασμό τους για κάτι που εμένα/εμάς μας φαίνεται πεζό και αδιάφορο, πολύ τα χαίρομαι.

Με τα DVD των κλασικών ιστοριών ‘Doctor Who’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Προσέξτε, όχι με τις ιστορίες τις ίδιες, αλλά με τα DVD τους.

Έχω ξεκινήσει εδώ και χρόνια ένα project ζωής. Όταν δηλαδή βεβαιώθηκα πια πως πέραν κάθε αμφιβολίας το ‘Doctor Who’ είναι κάτι που σημαίνει πάρα πολλά για μένα, βούτηξα στα βαθιά. Για όσους δεν γνωρίζουν τις λεπτομέρειες, είναι η κλασική σειρά της αγγλικής τηλεόρασης που άρχισε να προβάλεται περισσότερο από 50 χρόνια πριν. Στα τέλη των ’80s κόπηκε όμως ο θαυμάσιος αυτός, υπέροχος άνθρωπος Russell T. Davies την αναβίωσε για το BBC στα ’00s, και μάλιστα όχι ως reboot (κούραση) αλλά ως μοντέρνα συνέχιση των κλασικών ιστοριών. Το αποτέλεσμα είναι πως όποιος θέλει να δει τη σειρά μπορεί κάλλιστα να πιάσει την αναβίωση, που έχει δικούς της χαρακτήρες, δικό της στυλ, δική της δομή, δική της αρίθμηση, αλλά όποιος ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλει να δει τη σειρά, έχει έναν κατάλογο εκατοντάδων ιστοριών, δεκάδων σεζόν, και 7 προηγούμενων πρωταγωνιστών να διαλέξει.

Όλη η κλασική περίοδος της σειράς κυκλοφορεί σε εξαιρετικές, προσεγμένες εκδόσεις από το BBC, όχι ανά σεζόν μάλιστα, αλλά ανά ιστορία. (Κάθε ιστορία απλώνεται συνήθως σε 4-6 μέρη, οπότε το κάθε DVD έχει διάρκεια γύρω στις 2 ώρες συν τα πολύ πλούσια extras.) Έχω αρχίσει λοιπόν εδώ και χρόνια να αγοράζω DVD με τυχαίο ρυθμό και χωρίς pattern στις επιλογές. Όποτε μου τη βιδώνει απλά παραγγέλνω 1-2. Δεν τα βλέπω τότε, γιατί όταν κάτσω να τα δω θα είναι με απόλυτη χρονολογική σειρά (έχω δει πολλές ιστορίες, διάσπαρτες κατά καιρούς). Απλά τα τσεκάρω ένα προς ένα από τη μεγάλη checklist.

τα συγκεντρώνω, χρονολογικά τοποθετημένα, στο ράφι, που από την επόμενη αγορά θα γίνουν ράφια, τα βλέπω να γίνονται περισσότερα, και μια μέρα, πιθανότατα όταν βγω στη σύνταξη και έχω διατηρήσει σε άριστη κατάσταση το τελευταίο DVD που κατασκευάστηκε ποτέ (επειδή τότε δε θα υπάρχει πια τίποτα physical), θα κάτσω, θα τα ανοίξω όλα ένα-ένα, και θα ΑΡΑΞΩ. Ως τότε απλά θα τα χαζεύω καθώς γίνονται περισσότερα στο αγαπημένο μου ράφι του σπιτιού μου, επειδή πραγματικά ο μόνος λόγος να αγοράζεις physical πράγματα πια είναι να σου αρέσουν στον χώρο σαν items.

Α, κι ο λόγος που το γράφω όλο αυτό είναι επειδή το τελευταίο DVD που παρήγγειλα ήταν μια συλλογή με απομεινάρια από καμιά 25αριά μισοχαμένες ιστορίες (μεγάλη ιστορία), οπότε στην μεγάλη checklist απλά έσβησα ΠΟΛΥ πράγμα.

Με το New Retro Wave η Ιωσηφίνα Γριβέα

Σε χτύπους ’80s χτυπάει ακόμα η καρδιά, αλλά αυτά παθαίνεις όταν δουλεύεις για τέτοια αφιερώματα. Το retrowave ή αλλιώς και synthwave δεν είναι κάτι καινούριο. Έσκασε μύτη στα ’00s και επειδή ούτως ή άλλως βασίζεται στην electropop και γνωστά soundtrack από τα ’80s, σου είναι οικείο από το πρώτο άκουσμα. Οι καλλιτέχνες που ασχολούνται με το είδος είναι πολλοί σε όλο τον κόσμο και αναφέρουν ως μεγάλες επιρροές τους συνθέτες όπως τον John Carpenter, τους Tangerine Dream και τον δικό μας Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ένας από αυτούς ονόματι Kavinsky (κι εσύ θα έβρισκες ψευδώνυμο γιατί με το Vincent Pierre Claude Belorgey δεν πήγε ποτέ κανείς πουθενά), έκανε παραγωγή για το soundtrack του ‘Drive’, οπότε εάν σου αρέσει αυτή η δουλειά, ή αυτή για το OST του ‘The Guest’, ή κόλλησες πιο πρόσφατα με τους ήχους του ‘Stranger Things’, πέρνα μια βόλτα από το New Retro Wave κανάλι στο Youtube που βρίσκονται όλοι τους σχεδόν μαζεμένοι. Οι DJ που ασχολούνται με το είδος δεν έχουν συμβόλαια με εταιρείες, οπότε το Youtube είναι το βασικό μέσο προώθησής τους.

Για πάμε λίγο.

Με τον Dashiell Hammett ο Γιάννης Σαμούρκας

Κάπου ανάμεσα σε The Night Of, The Get Down, την προσπάθεια να τελειώσω την 4η σεζόν Orange Is The New Black και να αρχίσω το Unreal, βρέθηκα με το Γυάλινο Κλειδί στο χέρι.

Αστυνομικό του ’30, με φόνους, ξύλο, τζόγο, πολιτική διαφθορά, απειλές, φιλίες, ποτά, τσιγάρα, καπέλα με γείσο και τον κλασσικό κυνικό ήρωα που το παίζει βαρύς και περπατημένος αλλά δεν είναι όσο ατσαλάκωτος δείχνει. Το βιβλίο κυλάει σα νεράκι και ακόμα και οι εικόνες που αναπαράγονται στο μυαλό μου είναι αυτόματα, είναι ασπρόμαυρες. Επόμενο είναι. Ο Hammett είναι αυτός που έγραψε το Γεράκι Της Μάλτας, που έγινε ταινιάρα με τον Humphrey Bogart στον ιστορικό ρόλο του Sam Spade. Τώρα μάλλον θα ψάξω να βρω και τις δύο κινηματογραφικές απόπειρες που έγιναν, βασισμένες στο βιβλίο.