Tα στοιχειωμένα σπίτια που σκοτώνουν

Το ντουλάπι. Δεν θυμάμαι σε ποια πρόσφατη ταινία ήταν που το στοιχειωμένο της υπόθεσης ήταν το ντουλάπι. Απόδειξη ότι το Χόλιγουντ, μετά από καθρέφτες, κούκλες και τον Babadook, ‘ξέμεινε’ από αντικείμενα που προκαλούν φόβο. Οπότε κρίνεται ως απολύτως ευπρόσδεκτη η επιστροφή στα βασικά. Δηλαδή τα σπίτια. Εκείνα που κρύβουν μυστικά. Ενίοτε και στην πραγματικότητα.

Το καλύτερο των τελευταίων χρόνων

Όχι, το Demonic, που κυκλοφορεί σήμερα, δεν είναι αυτό. Δεν ανήκει καν στην πρώτη δεκάδα. Αν και υπάρχει κάτι πρωτότυπο στο concept που θέλει την αστυνομία να προσπαθεί να καταλάβει, το επόμενο πρωί, τι συνέβη και έμεινε μόνο ένας ζωντανός από τους επίδοξους ‘ghostbusters’. Η συγκεκριμένη ‘τιμή’ ανήκει δικαίως στο The Conjuring, το σίκουελ του οποίου φυσικά και είναι ήδη στα σκαριά.

Πρόκειται για την αληθινή δηλαδή ιστορία δυο διάσημων ερευνητών υπερφυσικών φαινομένων (αυτών που βλέπετε στην παρακάτω φωτό) που βρήκαν τον ‘μάστορά’ τους όταν ήρθαν αντιμέτωποι με το συγκεκριμένο δαιμονισμένο αγροτόσπιτο του 18ου αιώνα στο Rhode Island. Όλα αυτά πίσω στο 1971.

Μάλιστα το συγκεκριμένο γεγονός θεωρείται ευρέως ως η ‘έμπνευση’ για το πρώτο -από τα υπερβολικά πολλά- The Amityville Horror, πίσω στο 1979. Αν και το πιο πιθανόν είναι να έχετε δει το remake του 2005 με τον Ryan Reynolds.

Tι εννοείς δεν θυμάσαι; Δεν πειράζει. Το βασικό, τόσο στις δυο αυτές ταινίες όσο και στις υπόλοιπες 12 που έχουν κυκλοφορήσει ή κυκλοφορούν (η τελευταία είναι προσεχώς το Amityville: Τhe Αwakening) είναι το σπίτι. Αν έχει το χαρακτηριστικό σχήμα με τα δυο παράθυρα του πάνω ορόφου να θυμίζουν μάτια, τότε μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Εδώ το σπίτι ήταν και είναι ο σταρ.

Το μόνο πρόβλημα; Επειδή ακριβώς μιλάμε για σπίτια και όχι για ξενοδοχεία, δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να συμπεριλάβουμε το The Shining. Ότι πιο τρομακτικό -και εξαιρετικό- στο είδος του. Από την άλλη, για την οικογένεια του Jack, το ξενοδοχείο ήταν σαν σπίτι. Άσε που, όταν ήταν εκείνοι εκεί, δεν λειτουργούσε.

Αντιθέτως, π.χ. το Ισπανικό The Orphanage του 2007, με την πρωταγωνίστρια να γυρίζει πίσω, μαζί με τον υιοθετημένο γιο της, στο ορφανοτροφείο όπου ζούσε όταν ήταν μικρή, είναι εντός λίστας. Και αυτό γιατί το ορφανοτροφείο ήταν κλειστό όταν πήγαν αυτοί. Είναι πλέον σπίτι. Ένα ‘σπίτι’ στο οποίο ο πιτσιρίκος γρήγορα ‘κάνει φίλους’.

Μιας και μιλάμε, μέχρι τώρα, για αληθινές ιστορίες (βλέπε Conjuring, Amityville και, κατά κάποιους, το Shining) και αληθινά σπίτια, δεν θα ήταν πρέπον να μην κάνουμε αναφορά στο Gothic. Ναι, μυρίζει πλέον 80s. Και ναι, τα εφέ ήταν και παραμένουν άθλια. Πρόκειται, ωστόσο, για την αληθινή ιστορία του πως ένα μάτσο συγγραφείς (Mary Shelley, Percy Bysshe Shelley και John Polidori) μαζεύτηκαν, το καλοκαίρι του 1816, στην έπαυλη του Λόρδου Βύρωνα στην Ελβετία, με τον ίδιο παρόντα, και άφησαν τους φόβους τους ελεύθερους να οργιάσουν. Το αποτέλεσμα ήταν μια μέτρια ταινία και ένα θρυλικό τέρας (βλέπε Frankenstein).

Αν και, για να είμαι ακριβοδίκαιος, βρέθηκα σε μέγα δίλημμα αν πρέπει να βγάλω πρώτο το The Conjuring ή, το εξίσου τρομακτικό (ειδικά αν είσαι γονιός) Insidious του 2011 με τα φαντάσματα να κάνουν ‘μακροβούτι’ στο κορμί του παιδιού που βρίσκεται σε κώμα.

ΟΚ, συμφωνώ. Το Insidious είναι γενικά πιο αναίτια εφετζίδικο. Και πιο ‘φασόν’ φάση. Ειδικά αν δεις το trailer του τρίτου, του prequel, που κυκλοφορεί τον Ιούνιο.

Η άλλη φάρμα

Προσωπικά, όταν μιλάμε για στοιχειωμένα σπίτια, στο μυαλό μου έρχονται επαύλεις. Όχι γραφικές και αναμενόμενες, όπως π.χ. εκείνη στα House on Haunted Hill (τόσο το original όσο και το remake).

Επαύλεις γοτθικές και ‘μαγκιόρικες’. Επαύλεις από τις οποίες πηδάνε πιτσιρίκια στο κενό. Όπως η εκείνη που βρίσκεται στο επίκεντρο του The Woman in Black της Hammer. Η μοναδική ταινία με τον Daniel Radcliffe που παραδέχομαι ότι έχω δει.

Ή, ακόμη καλύτερα, η έπαυλη στο εξαιρετικό, σπαρακτικό, ενδεχομένως αξεπέραστο The Others του 2001 με την Nicole Kidman. Εκεί που η αγάπη και η τρέλα πάνε χέρι χέρι.

Ωστόσο υπάρχει ένα ακόμη στοιχειωμένο αγροτόσπιτο που μου έχει μένει αξέχαστο. Αυτό που προσπαθεί να καταπιεί την Kristen Stewart στο The Messengers του 2007. Ναι, τα είχε τα εφέ του η ιστορία. Αλλά δεν σε πείραζε.

Οι Ασιάτες το κάνουν καλύτερα

Για την ιστορία να θυμίσουμε πως το The Messengers ήταν η πρώτη αγγλόφωνη ταινία των Ταιλανδών αδελφών Pang. Υπεύθυνων για το original The Eye (και τα δυο επόμενα). Εκείνο με τη φοβερή σκηνή στο ασανσέρ. Εκείνο που είδαμε ως -μέτριο- Αμερικάνικο remake με την Jessica Alba.

Aυτό, το μέτριο Αμερικάνικο remake (με πρωταγωνίστρια την Sarah Michelle Gellar) ήταν η τύχη και του Ιαπωνικού Ju-on (The Grudge). Αν και, τουλάχιστον εδώ, ο σκηνοθέτης ήταν ο ίδιος. Θυμίζω την σκηνή στις σκάλες. Επίσης θυμίζω ότι, τα -πολλά- επόμενα δεν ήταν εξίσου καλά με το original.

Oυσιαστικά, το μοναδικό καλό J-Horror remake, εκείνο που, κατά κάποιους, ήταν καλύτερο από το original, υπήρξε το The Ring. Απλώς αξεπέραστο (γεια σου Samara, τι χαμπάρια;)

Αν και, για τις ανάγκες της συγκεκριμένης σπιτο-λίστας, ίσως είναι πιο σωστό να μιλήσουμε για το Dark Water. Συγκεκριμένα το remake αυτού με την Jennifer Connelly. Εκεί που το διαμέρισμα πλημμυρίζει από ‘δαιμονισμένο’ μαύρο νερό.

Τι μένει για το τέλος; Το The Haunting in Connecticut, που υποτίθεται ότι είναι αληθινή ιστορία, αλλά δεν είναι. Επίσης υποτίθεται ότι είναι καλή ταινία, αν και επίσης δεν είναι. Και σκέψου ότι δεν αναφέρομαι καν στo ξαδελφάκι του, The Haunting in Connecticut 2: Ghosts of Georgia (εκείνο με τους σκλάβους)

Kαι, φυσικά, το Poltergeist (έτσι για να κλείσει ο κύκλος). Τόσο το original του 1982, με την γνωστή κατάρα του (πέθανε και η πρωταγωνίστρια και το μισό cast), όσο και το 3D remake που θα δούμε προσεχώς. Το ξέρω ότι μοιάζει λάιτ σε σχέση με τα υπόλοιπα της λίστας. Όμως ποτέ δεν ξεχνάς την πρώτη φορά που κατουρήθηκες πάνω σου. Ούτε την πρώτη φορά που το σπίτι τριγύρω σου, αντί για καταφύγιο, μοιάζει με ανοιχτό στόμα έτοιμο να σε καταπιεί.